«Θαύμα! Θαύμα! Ως διά μαγείας τα εξτρεμιστικά τέρατα της αλ-Κάιντα και του Ισλαμικού κράτους, οι σαδιστές που κόβανε κεφάλια και ανατίναζαν μνημεία, χωριά και πόλεις ολόκληρες στη Συρία και σε άλλες χώρες, αναβαφτίστηκαν από τη Δύση , μέσα σε μια νύχτα, σε «απελευθερωτές» και «επαναστάτες»!
Παιδιά που παίζουν , παιδιά που διαβάζουν ή τρώνε , παιδιά που τρέχουν ή βολτάρουν στην εξοχή , παιδιά από την άρχουσα αλλά και τη λαϊκή τάξη, μικροί πρωταγωνιστές σε πίνακες μεγάλων ζωγράφων όπως ο Βελάσκεθ, ο Ρενουάρ, ο Μιλέ, ο Μονέ, ο Άρθουρ Άνκερ, ο Έντμουντ Άντλερ , ο Φον Άμερλινγκ , ο Μακ Γκρέγκορ Πάξτον και διάφοροι άλλοι. Ας ελπίσουμε να διαθέτει κάτι από την αθωότητά τους το βρέφος του 2016 που σε λίγες ώρες θα διαδεχθεί τον παλιόγερο που τόσα δεινά μας φόρτωσε το 2015.
Κι αν τα χρόνια περνούν μη σε νοιάζει
Ο καιρός είναι ακόμα μπροστά
Στην καρδιά μην το βάζεις μαράζι
Και χαρές η ζωή μας χρωστά
Κι αν τα χρόνια περνούν θα 'ρθουν άλλα
Πιο ωραία και πιο λαμπερά
Φτάνει όνειρα να 'χεις μεγάλα
Κι ανοιχτά της χαράς τα φτερά
Κι αν τα χρόνια περνούν μη σε μέλει
Η ζωή σου γελά στο ΚΑΠΗ
Αν ο άνθρωπος παύει να θέλει
Τότε μονάχα γερνά, στο 'χω πει
Κι αν τα χρόνια περνούν θα 'ρθουν άλλα
Πιο ωραία και πιο λαμπερά
Φτάνει όνειρα να 'χεις μεγάλα
Κι ανοιχτά της χαράς τα φτερά
Κι αν τα χρόνια περνούν μη λυπάσαι
Φτάνει ο έρωτας να 'ναι εδώ
Και παιδί στην καρδιά πάντα θα 'σαι
Κι εγώ πάντα θα σου τραγουδώ
Κι αν τα χρόνια περνούν θα 'ρθουν άλλα
Πιο ωραία και πιο λαμπερά
Φτάνει όνειρα να 'χεις μεγάλα
Κι ανοιχτά της χαράς τα φτερά
Και αν τα χρόνια περνούν θα 'ρθουν άλλα
Η ζωή θα 'ναι πιο φωτεινή
Άναψε όλα τα φώτα στη σάλα
Να χορέψει η Κομοτηνή
Η
ιδέα για τη δημιουργία του τραγουδιού ήταν του Στέλιου Σταμπουλίδη, ο
οποίος ανέλαβε και όλα τα έξοδα της έκδοσης. Κυκλοφόρησε σε περιορισμένα
αντίτυπα από τα Κ.Α.Π.Η. του Δήμου Κομοτηνής το 2008. Ένα πανέμορφο
τραγούδι για τους αγαπημένους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας, από δυο
σημαντικούς δημιουργούς.
Γράφει, στο σημείωμα του cd, ο στιχουργός Αντώνης Παπαϊωάννου:
«Πότε
καταργείται η ηλικία; Ή μάλλον αυτό που μάθαμε να αποκαλούμε ¨διαφορά
ηλικίας¨; Όταν δυο άνθρωποι είναι ερωτευμένοι και βιώνουν τα ίδια
συναισθήματα. Όταν δυο άνθρωποι συνεργάζονται πάνω σ' έναν κοινό σκοπό.
Όταν δυο άνθρωποι κάνουν τα ίδια όνειρα. Όταν δυο άνθρωποι έχουν την
ίδια διάθεση για ζωή. Ο έρωτας, λοιπόν, η εργασία, ο στόχος, τα όνειρα
δεν έχουν ηλικία. Έτσι καταργούν τις προκαταλήψεις για την ηλικία οι
φίλοι μας του ΚΑΠΗ Κομοτηνής κάνοντας τραγούδι τη ζωή τους. Εμείς οι
νεότεροι για το παράδειγμα που μας δίνουν, και ιδιαίτερα εγώ και ο
Θανάσης Γκαϊφύλλιας δηλώνουμε ευτυχισμένοι για τους νέους μας
¨συνομήλικους¨ φίλους».
Η ΠΟΝΕΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΥΟ ΨΥΧΩΝ
ΣΕ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΑΠΙΑ ΚΑΙ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΗ
―――
Η ΤΙΜΙΑ ΕΞΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ,
ΜΑΣΤΙΓΙΟ ΣΤΗΝ ΥΠΝΩΤΤΟΥΣΑ ΗΘΙΚΗ ΜΑΣ
.
Αν είχα μια κόρη 16 χρονώ θα έκανα να διαβάσει κρυφά
αυτό το βιβλίο και θα ήμουν
ήσυχος ότι ποτέ δε θα κινδύνευε
να παραστρατήσει…
ΓΡ. ΞΕΝΟΠΟΥΛΟΣ, «Ο Κατήφορος»
.
Τη λέγαν Φωτεινίτσα κι όχι Κάρμεν
μα κάθονταν με τέτοια χάρη στο σκαμπώ –ολόιδια η Πριγκιπέσσα Ιζαμπώ–
και της χαμογελούσαν όλοι οι μπάρμεν.
Είχε τα μέσα, λέγαν, με τον Πάριο
και θα ’βγαινε μια μέρα στο πλατώ
με το κόκκινο φούξια ξώπλατο
έχοντας βρει κι έναν καλό ιμπρεσάριο.
Όλοι της δίναν κάργα υποσχέσεις :
«Εσύ θα τραγουδάς με περιεχόμενο. . .».
«Αν δε σε δω μια μέρα στον Ορχομενό
σ’ ένα σκυλάδικο σου επιτρέπω να με χέσεις»,
ήταν τα λόγια του κουρέα του Θανάση
που μεγαλώσανε μαζί στην Κοκκινιά.
Μ’ αυτή είχεν αμολήσει πετονιά
να πιάσει χοντρό ψάρι όπου προφτάσει.
Της δώσαν κάποια μέρα ένα ρολάκι
σε κάποιο μικροσόου στην T.V.
να σειέται και δήθεν να τιτιβί-
ζει ένα σεγκόντο σε πλαίη μπακ του Δάκη.
Βρήκε κι έναν ροκά που ’στεκε σούζα
πού μάτια πια για τ’ άμοιρο παιδί,
καίγονταν ο φτωχός σαν το δαδί
και το ’ριξε στις ασωτείες και στα ούζα.
Γνώρισε κι έναν ψευτογάλλο ατζέντη
μα μόλις τη δοκίμασε είπε: «Νο !
εσύ παιδί μου κάνεις μόνο για πορνό,
μόνο ξεβράκωτη άμα βγεις θα γίνει γλέντι».
Τόλμησε να του πει : «Δεν πάω στο βούρκο
και το κορμί μου εγώ δεν το πουλώ»
(πού να ’χε υπόψη της και τον Ξενόπουλο).
Όμως τα λόγια της αυτά τον κάναν τούρκο.
Της βάρεσε ένα γυριστό χαστούκι,
«Τί θες να γίνεις μωρή κλώσσα αφού ’σαι ψάρι και στο κάτω-κάτω ζεμανφού,
άντε να μου χωθείς σ’ ένα κουτούκι». Μ’ αυτή εκεί, στο πείσμα, στο αντέτι !
Κάτι θα γίνει και για μένα, δεν μπορεί,
δεν είναι κι όλοι τους πια σωματέμποροι,
δεν πρόκειται εγώ να γίνω Μπέττυ. Όμως στο τέλος όλα βγήκαν ουτοπία
και ακολούθησε το δρόμο το γνωστό
(έβγαλε κι ένα σβωλαράκι στο μαστό
κι έτρεχε στους γιατρούς για θεραπεία). Χρόνια στην καταφρόνια και στη χλεύη
κι έπεφτε από αγκαλιά σε αγκαλιά.
Σκαλί-σκαλί κατέβηκε όλα τα σκαλιά
ώσπου πια δεν είχε άλλο να κατέβει. Μα όλα στη ζωή είναι μοιραία
και κάποιο βράδυ από μια πόρτα σκοτεινή
ακούει τ’ όνομά της : «Φωτεινή !».
Γυρνά και βλέπει τον Θανάση τον κουρέα. Της άπλωσε το χέρι κι είπε: «Έλα»,
μ’ αυτή είχε πια τελείως βουβαθεί.
(Μακριά σ’ ένα τζουμπόξ, ένα βαθύ
πονετικό τραγούδι έλεε η Μαρινέλα). Την έσφιξε απαλά το παλικάρι,
«Μόνο μια λέξη ακόμα : μη μιλάς».
Κι αυτή μια θλιβερή πρώην «Σταρ Ελλάς»
αφέθηκε στην αγκαλιά του, ένα ζυμάρι. Μιαν ιστορία σάς αφηγούμαι πονεμένη
που προκαλεί σε δυο καρδιές βαθύ σεισμό.
Δε σας τη λέω για παραδειγματισμό –
απ’ το ’να αυτί σάς μπαίνει, απ’ τ’ άλλο βγαίνει. Μιαν ιστορία κι αυτή σαν τόσες άλλες,
που χρέος ανθρώπινο επιβάλλει να την πω,
ίσως και κάνω κάνα ρήγμα στο ρεπό
της ηθικής σας, ασυνείδητες κ ο υ φ ά λ ε ς .
Krampus: ο δαιμονικός μυθολογικός αντίπαλος του αγαθού Αγίου Νικολάου (=Άγιου Βασίλη) των Άλπεων και των γερμανόφωνων περιοχών.
Ο αλλόκοτος δαίμονας, με τα κοφτερά δόντια, το παραμορφωμένο πρόσωπο και τα τεράστια κέρατα, γυρνά σπέρνοντας τον τρόμο και απάγει τα "κακά παιδιά", στις γερμανόφωνες περιοχές, κατά τη γιορταστική περίοδο του Δεκεμβρίου.
ΥΓ. Οι όποιες ομοιότητες ανάμεσα στον κακόψυχο Krampus και τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε νομίζω ότι είναι εντυπωσιακές ως προς τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά. Υπάρχει όμως μία μεγάλη διαφορά αναμεσά τους: το τέρας αρέσκεται να τρομάζει γερμανόπουλα για ένα μήνα, ενώ ο Γερμανός αρέσκεται να βασανίζει σαδιστικά επί χρόνια μικρούς και μεγάλους ανθρώπους των χωρών του Νότου και ιδιαίτερα της Ελλάδας.
Ο Ύμνος του Μάαστριχτ (1992)
Στίχοι - Μουσική - Ερμηνεία: Θανάσης Γκαϊφύλλιας
Από την περίφημη "μουσική κατάληψη" στο Αρχαίο Θέατρο Μαρώνειας στις 23/06/1993 ( http://www.arxaiotheatro.gr ).
Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι
και λοιποί ιθαγενείς
χώρεσαν σ' ένα τσουβάλι
και στον πάτο του εμείς.
Εμείς βάλαμε υποθήκη
από Κρήτη μέχρι Έβρο
κι αφού μπήκαμε στα χρέη
έτσι γίναμε Ευρωπαίοι.
Άλλοι κάναν τα παζάρια
εν τω μέσω της νυκτός
κι όταν έφτασε η ώρα
να 'ρθει ο λογαριασμός,
παραλήπτης πάντα ο ίδιος
ο υπέροχος λαός,
παραλήπτης πάντα ο ίδιος
ο λεβέντης ο λαός.
Παραλήπτης πάντα ο ίδιος
ο μαλάκας ο λαός.
Νιώθω λίγο σαν χαϊβάνι
πίσω απ' τ' ώριμο καρότο,
λαχανιάζω και ιδρώνω
για τη τσέπη τους γαμώτο
και μου λεν κάτι τζιμάνια
-είναι θέμα υπομονής,
οι κουτόφραγκοι στο μέλλον
θα 'ναι υπό και τούρλα εμείς.-
Λες να είμαι τέτοια μάρκα
και κανείς να μη το ξέρει
και να κρύβω τη μαγκιά μου
πίσω απ' τ' απλωμένο χέρι;
Όταν κάτσει με τους λύκους
στο τραπέζι ο καθείς,
σίγουρα θ' αφήσει πίσω
μαυροφόρους συγγενείς.
Α πα πάπα
παπά πα! Οι γηγενείς Ελληνες ουδέποτε υπήρξαν ρατσιστές. Πού ακούστηκε.
Πρόκειται για ανώτερο λαό. Καμιά σχέση με Αγγλους, Γάλλους, Πορτογάλους,
Βησιγότθους και Ούνους, οίτινες καταπίεζαν επί αιώνες Αφρικανούς,
Εβραίους και λοιπές μειονότητες. Παρ' ημίν βεβαίως δεν παρεπιδημούν
μαύροι, παρά τις τελευταίες μόλις δεκαετίες. Αν ζούσαν ανάμεσά μας παρά
ταύτα, θα τους φερόμαστε με το γάντι, καθώς απαιτεί η πατροπαράδοτη
ευγένεια της φυλής. Βαρβαρότης επικρατεί αλλαχού. Οχι στα ιερά τούτα
χώματα. Απόδειξη η άψογη συμπεριφορά μας απέναντι στους Τσιγγάνους.
Χρόνια και ζαμάνια τούς παρακαλάμε σχεδόν γονυπετείς να 'ρθουν να
μείνουν στις γειτονιές μας, στις πολυκατοικίες μας, τους εκλιπαρούμε να
μορφώσουν τα παιδιά τους στα ίδια θρανία με τα δικά μας, τους
προσφέρουμε ισότιμες δουλειές. Κάνουμε στο έπακρο το καθήκον μας,
ασχέτως εάν εκείνοι δεν μας καταδέχονται εξαιτίας αρχέγονων
προκαταλήψεων από τις οποίες κατατρύχονται. Οταν, μετά την καταστροφή της Σμύρνης και τις
ανταλλαγές πληθυσμών, πλημμύρισε η χώρα από καραβάνια προσφύγων, οι
αυτόχθονες Ελλαδίτες τούς υποδέχτηκαν καλύτερα κι από αδελφούς.
Τουρκόσπορους τους ανέβαζαν, μεμέτηδες τους κατέβαζαν και βάφτισαν
«παστρικές» τις γυναίκες τους, επειδή χρησιμοποιούσαν για να καθαρίζουν
το σώμα τους ένα πράσινο, παράξενο, σατανικό υλικό που έφερε το εξωτικό
όνομα «σαπούνι». Υποκριτές οι Νεοέλληνες; Προς Θεού! Συγχέουν απλώς
τις έννοιες. Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια αφότου νεαρή πλην δαιμόνια
ρεπόρτερ τηλεοπτικού σταθμού επιδιδόταν σ' ένα από τα γνωστά γκάλοπ
δρόμου. «Είστε ρατσιστής;» ρωτούσε έναν έναν τους περαστικούς.
«Κατηγορηματικά όχι» αποκρίνονταν απαξάπαντες. «Θα παντρεύατε τη
θυγατέρα σας με νέγρο;» συνέχιζε ακάθεκτη η δημοσιογράφος. Λαχάνιαζαν οι συνεντευξιαζόμενοι, άλλαζαν όλες τις
αποχρώσεις του γκρίζου, κατάπιναν τη γλώσσα τους και όταν κακήν κακώς
συνέρχονταν επιτέλους, απαντούσαν απερίφραστα αρνητικά. «Την κόρη μου με
μαύρο; Ο μη γένοιτο». Παρόμοια εικόνα έδινε το Κοινοβούλιο κατά τις
ημέρες συζήτησης του συμφώνου συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια. «Δεν
είμαι ομοφοβικός, αλλά...» επαναλάμβαναν σαν σε κασέτα οι βουλευτές που
το καταψήφισαν ή που την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια για να μην το
επικυρώσουν. Η δοκησίσοφος Σοφί όμως, ζητούσε και τα ρέστα από
πάνω. Αφού διαβεβαίωσε το πανελλήνιο ότι δεν διαπνέεται από ομοφοβικά
αισθήματα, δήλωσε σοκαρισμένη για τις εκδηλώσεις χαράς ορισμένων ΛΟΑΤ
εντός της Βουλής. «Αν πάει στα θεωρεία ένα ζευγάρι άντρας και γυναίκα κι
αρχίσει να φιλιέται ή να κρατιέται από το χεράκι και να χειροκροτεί, το
συλλαμβάνει ο φρούραρχος. Εδώ υπάρχει δηλαδή διάκριση εις βάρος των
υπολοίπων». Το τέμενος της Δημοκρατίας ουδέποτε διακρίθηκε για τον
ερωτισμό του, αλλά το Σοφάκι το παρακάνει. Το μαλλί μπήκε στο εσωτερικό
του κρανίου. Οσονούπω θα γυρνά με τους ευζώνους τα παγκάκια του Εθνικού
Κήπου να συλλαμβάνει τα ζευγαράκια και να κόβει πρόστιμα για τις μακριές
φούστες των κοριτσιών. Θου Πάγκαλε.
ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ
Στίχοι: Αντώνης Παπαϊωάννου Μουσική: Θανάσης Γκαϊφύλλιας Πρώτη εκτέλεση: Θανάσης Γκαϊφύλλιας
Όλοι εμείς που σήμερα φοράμε τα παλιά μας και δεξιώσεις δίνουμε σε κρύα καπηλειά όλοι εμείς αγάπη μου που πήγαμε καλιά μας ακτίνες στέλνουμε με φως στου κόσμου τη σπηλιά
Όλοι εμείς που ανήκουμε σε άλλους παραλλήλους και σε σκοτάδια μαγικά έχουμε πια κρυφτεί όλοι εμείς καρδούλα μου δεν αγαπάμε αλλήλους μα μόνο που τους έχουμε τρελά ερωτευτεί
Όλοι εμείς που ζήσαμε ζωή εκτός νυμφώνος και η χαρά μας άφησε στα κρύα του λουτρού εμείς το θύμα είμαστε, εμείς κι ο δολοφόνος του μάταιου και άδικου χαμένου μας καιρού
Όλοι εμείς που φτύνουμε εκεί που προσκυνάνε του κόσμου οι παραδόπιστοι και όλοι οι δειλοί όλοι εμείς θα μείνουμε πουλιά που δεν πετάνε μόνο που το τραγούδι μας θα κόβει σαν γυαλί
Γράφει ο Νικόλαος Ι. Ρωτσιάμης, Iατρός, M.Sc.
στην Κλασσική Ομοιοπαθητική, Κέντρο Κλασσικής Ομοιοπαθητικής OMIASIS,
www.omiasis.gr, e-mail: nikosrotsiamis@omiasis.gr
Πηγή: http://holisticlife.gr/
1. Τι είναι η Ομοιοπαθητική:
Η ομοιοπαθητική είναι ένα ολιστικό θεραπευτικό σύστημα το οποίο
ενισχύει τους αμυντικούς μηχανισμούς ενός οργανισμού με σκοπό να
επιτύχει την ίαση και τη διατήρηση της υγείας του.
Αναφέρεται λοιπόν σε ολόκληρο τον οργανισμό και όχι μόνο σε ένα
σύμπτωμα.
2. Ποιές ασθένειες θεραπεύει:http://www.homeopathy.gr/homeopathy/homeopathy-cures.shtml
Η ομοιοπαθητική έχει τη δυνατότητα να καλύπτει ένα ευρύ φάσμα
παθολογιών.
Στην ομοιοπαθητική δεν υπάρχουν ασθένειες, αλλά ασθενείς. Η έκβαση της
θεραπείας εξαρτάται από την ποιότητα της υγείας του κάθε οργανισμού, το
είδος και τη χρονιότητα της ασθένειας που τον καταβάλει.
Επίσης, είναι η κατεξοχήν προληπτική μέθοδος η οποία ενισχύει εν γένει
την υγεία του οργανισμού.
3. Τί είναι τα Ομοιοπαθητικά Φάρμακα:
Είναι φαρμακευτικά σκευάσματα τα οποία:
Είναι αναγνωρισμένα από τον Ελληνικό Οργανισμό Φαρμάκων (Ε.Ο.Φ.) από το 1994.
Μπορεί να είναι φυσικής, ζωικής ή ορυκτής προέλευσης.
Δεν προκαλούν τοξικές παρενέργειες, αλλεργίες, εθισμό, αλληλεπιδράσεις με άλλα φάρμακα.
Μπορούν να χορηγηθούν σε περιπτώσεις όπως: η κύηση, η βρεφική ηλικία, αλλεργίες σε συμβατικά φάρμακα κ.α.
4. Πώς διατηρούνται:
Πρέπει να φυλάσσονται μακριά από έντονες μυρωδιές, σε μέρη δροσερά και
μακριά από τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία (TV, κινητό τηλέφωνο κ.α.) Επίσης
να μην φυλάσσονται στο ψυγείο και να μην εκτίθενται σε ηλιακή
ακτινοβολία.
5. Πόσο διαρκεί μια θεραπευτική αγωγή και από τι εξαρτάται:
Σε οξείες καταστάσεις το θεραπευτικό αποτέλεσμα είναι άμεσο, ενώ σε
χρόνιες περιπτώσεις απαιτείται περισσότερος χρόνος. Η διάρκεια της
θεραπείας εξαρτάται από την βαρύτητα του προβλήματος, την χρονιότητά
του, τη χρήση άλλων φαρμάκων, τη κληρονομικότητα, την ηλικία του ατόμου
κ.ά.
6. Είναι δυνατόν να γίνονται συγχρόνως με την Ομοιοπαθητική και άλλες θεραπείες;
Ναι, είναι δυνατόν. Αν παραδείγματος χάρη κατά τη διάρκεια της
θεραπείας παρουσιαστεί κάποιο οξύ πρόβλημα όπως: κρυολόγημα, διάρροια,
αμυγδαλίτιδα, κ.λ.π., το καλύτερο είναι ο ασθενής να έλθει σε επαφή με
τον ομοιοπαθητικό του γιατρό. Σε σοβαρές και επείγουσες καταστάσεις
μπορεί να χρησιμοποιηθεί οποιοδήποτε φάρμακο χρειαστεί ανεξάρτητα της
ομοιοπαθητικής θεραπείας χωρίς κίνδυνο συνέργειας των ομοιοπαθητικών
φαρμάκων με οποιαδήποτε άλλη ουσία.
7. Είναι απαραίτητο να συνεχίζει ο ασθενής επ' άπειρον την Ομοιοπαθητική αγωγή; Όχι. Από τη στιγμή που θα αισθανθεί καλά,
συμβουλευόμενος και τον ομοιοπαθητικό γιατρό του, μπορεί να σταματήσει
την αγωγή του και να επανέλθει στο γιατρό μόνο σε περίπτωση υποτροπής
της αρχικής ασθένειας ή σε εμφάνιση κάποιας άλλης.
8. Μπορεί να υποτροπιάσω μετά την Ομοιοπαθητική θεραπεία;
Είναι δυνατόν ένας ασθενής μετά από μια επιτυχή Ομοιοπαθητική θεραπεία κάποια στιγμή να υποτροπιάσει. Αυτό εξαρτάται:
από το πόσο υγιής είναι ο οργανισμός
από το είδος και τη χρονιότητα της αρρώστιας που είχε
από τις ταλαιπωρίες, ψυχικές ή σωματικές, που έδρασαν επάνω του κατά τον χρόνο που είναι βελτιωμένος από την αρχική του αρρώστια
από το πόσο σωστά τηρεί τις συστάσεις του γιατρού μετά τη διακοπή των φαρμάκων.
9. Μπορώ να δοκιμάσω μόνος μου Ομοιοπαθητικά Φάρμακα;
Η ορθολογική χρήση των ομοιοπαθητικών σκευασμάτων είναι αυτή που θα καθορίσει και το θεραπευτικό αποτέλεσμα. Η σε βάθος και μόνιμη
θεραπεία, απαιτεί βαθιά γνώση της ομοιοπαθητικής θεωρίας και
φαρμακολογίας, καθώς και γνώση της παθολογίας που αντιμετωπίζει ο
ασθενής. Η αφελής και επιπόλαια λήψη ομοιοπαθητικών φαρμάκων, θα έχει
επιφανειακά αποτελέσματα, προκαλώντας απλώς τροποποίηση των συμπτωμάτων,
και καθιστώντας δυσχερέστερη την εύρεση του κατάλληλου φαρμάκου από τον
γιατρό. Για αυτό και δεν συνίσταται να παίρνετε τα ομοιοπαθητικά
φάρμακα μόνοι σας, χωρίς την καθοδήγηση ενός καταρτισμένου
ομοιοπαθητικού γιατρού.
10. Τι πρέπει να αποφεύγεται κατά τη διάρκεια της Ομοιοπαθητικής θεραπείας: ΚΑΦΕΪΝΗ: Δεν επιτρέπονται: καφές, γκουαράνα, αναψυκτικά ή παυσίπονα με καφεΐνη, λικέρ ή γλυκά με γεύση καφέ ή μόκα. Επιτρέπονται: σοκολάτα, υποκατάστατα του καφέ από
κριθάρι, ρεβίθι, κιχώρι, σύκα κ.α. Σε μικρές ποσότητες, αναλόγως της
ευαισθησίας του ασθενούς και των οδηγιών του γιατρού, επιτρέπονται τσάι (1 φλιτζάνι/μέρα), ντεκαφεϊνέ (1 φλιτζάνι/μέρα) Coca-cola (1 ποτήρι/μέρα).
ΜΕΝΤΑ-ΜENTHOL Δεν επιτρέπονται: τσίχλες, καραμέλες, κρέμες, καλλυντικά και οδοντόκρεμες με μέντα.
Επιτρέπονται: τσίχλες, καραμέλες, κρέμες, καλλυντικά και οδοντόκρεμες με γλυκάνισο, δυόσμο ή ευκάλυπτο.
ΚΑΜΦΟΡΑ-ΝΑΦΘΑΛΙΝΗ Δεν επιτρέπονται: Αντισκωρικά, έμπλαστρα, αλοιφές, κρέμες για εντριβή, για κρυολόγημα, μυοχαλαρωτικές, θερμαντικές που περιέχουν κάμφορα.
Επιτρέπονται: αντισκωρικά με λεβάντα, όλα τα παραπάνω εφόσον δεν περιέχουν κάμφορα.
ΦΑΡΜΑΚΑ Δεν επιτρέπονται: αντιβιοτικά, κορτιζόνη, ορμόνες, μείζονα ηρεμιστικά, αναισθητικά, ευγενόλη (πάντα σε συνεννόηση με τον θεράποντα ιατρό).
Επιτρέπονται: ήπια παυσίπονα εφόσον δεν περιέχουν κάτι από τα παραπάνω.
MARVEL HEROES: Η επέλαση των ψυχροπολεμικών macho συνεχίζεται!
Του Γεράσιμου Λιβιτσάνου
Το σύμπαν υπερ-ηρώων που δημιούργησε πριν 50 χρόνια ο εικονογράφος Stan
Lee και άλλοι ταλαντούχοι κομίστες , κατέληξε στις μέρες μας, κυρίαρχο
στην παγκόσμια βιομηχανία της διασκέδασης με τζίρους δισεκατομμυρίων
δολαρίων. Κινηματογράφος, video games, βιομηχανία παιχνιδιών. ‘Όπως
εύκολα διαπιστώνει κανείς έχει τα μαύρα του τα χάλια: Αναπαράγει κάθε
δυνατό αντιδραστικό στερεότυπο, από αυτό του macho αρσενικού και τις
προπαγανδιστικές αξίες των ΗΠΑ του ψυχρού πολέμου έως την νομιμοποίηση
της στρατοκρατίας και του ολοκληρωτισμού της νέας τάξης. Παρόλα αυτά η
επικινδυνότητα του σε αυτή την πλευρά του Ατλαντικού είναι μάλλον
αμφισβητήσιμη αφού πρόκειται για χοντροκομμένη «αμερικανιά», κι όπως
όλες έχει και αυτή την γοητεία της….
Με την αντίστροφη μέτρηση για τη νέα χρονιά να έχει ξεκινήσει, το
tvxs.gr… τιμά το «πρόσωπο της χρονιάς» που φεύγει, αλλά και τους
αναγνώστες του κάνοντας ένα χριστουγεννιάτικο δώρο. Από σήμερα «Η Νονά» -
η κατά κόσμο Άνγκελα Μέρκελ - προβάλλεται ελεύθερα στο διαδίκτυο. Μία
διεισδυτική ταινία του Στέλιου Κούλογλου για το πως η Μέρκελ κατάφερε να
επιβάλλει τη γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη.Πώς η Μέρκελ έγινε «Νονά»
Η ταινία, αντλεί τον τίτλο της από το ομώνυμο βιβλίο της Γερμανίδας
συγγραφέως Γκέρτρουντ Χέλερ και εξιστορεί τους μηχανισμούς με τους
οποίους η Μέρκελ - αυτή είναι η Νονά - κατάφερε να κατακτήσει την
Ευρώπη, αδιαφορώντας για τις παράπλευρες συνέπειες, όπως οι αυτοκτονίες
στις χώρες του Νότου.
Μερικά χρόνια μετά τη πτώση του τείχους του Βερολίνου, μία άσημη
φυσικός από την Ανατολική Γερμανία που αρχικά δεν ενδιαφερόταν για την
πολιτική, είναι η πιο ισχυρή γυναίκα στον κόσμο. Ο δάσκαλος της στην
μικρή πόλη όπου μεγάλωσε, λέει ότι ήταν η πιο έξυπνη μαθήτρια που είχε
ποτέ. Όσοι έχουν συνεργαστεί μαζί της, όπως ο διάσημος κοινωνιολόγος
Ούρλιχ Μπεκ, υποστηρίζουν ότι ασκεί την εξουσία χωρίς ηθικούς φραγμούς,
όπως δίδασκε ο Μακιαβέλι...
Η Γκέρτρουντ Χέλερ, μία δημοσιογράφος που τη γνωρίζει καλά λέει ότι
χρησιμοποιεί μεθόδους νονού της Μαφίας. Φυσικός το επάγγελμα, η
Γερμανίδα καγκελάριος κατάφερε να εκμεταλλευτεί την κρίση για να
επιβάλλει τη γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη. Πειραματόζωα, οι χώρες του
νότου...
«Aν έγραφα τώρα ένα βιβλίο για το δόγμα του σοκ», λέει η Νάομι Κλάιν στον Στέλιο Κούλογλου, «θα ήταν για την Ελλάδα». Δείτε την ταινία
Ο Itzchak Tarkay γεννήθηκε το 1935 στη Σουμπότιτσα, στα γιουγκοσλαβο-ουγγρικά σύνορα. Το 1944, ο Tarkay και η οικογένειά του στάλθηκαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν, απ΄όπου οι Σύμμαχοι τους ελευθέρωσαν ένα χρόνο αργότερα. Το 1949 η οικογένειά του μετανάστευσε στο Ισραήλ. Η τέχνη του είναι επηρεασμένη από τον γαλλικό ιμπρεσιονισμό, και μετά-ιμπρεσιονισμό, ιδιαίτερα τον Ματίς και τον Toulouse-Lautrec.
*************************
Itzchak Tarkay - Wikipedia, the free encyclopedia
Η οικονομική Σχολή του Φράιμπουργκ και η κυριαρχία της στην Ευρώπη
Πηγή: TVXS,gr,| 29 Δεκ. 2015
Συντάκτης: Μανόλης Αλεξάκης
Ίσως τα πράγματα να ήταν πιο ξεκάθαρα στο μυαλό μας, αν τα
βλέπαμε κάτω από αυτό το πρίσμα. Αναφέρομαι στην κατεύθυνση και στις
προτεραιότητες που τις τελευταίες δεκαετίες έχουν κυριαρρχήσει στην
Ευρώπη, κάτι που εμείς εμπεδώνουμε τα τελευταία χρόνια με αφορμή την
κρίση χωρίς προηγούμενο για τους πολίτες και τη χώρα μας. Ο
κανονοφιλελευθερισμός (ordoliberalism), η οικονομική προσέγγιση της
Οικονομικής Σχολής του Freiburg σχηματοποιήθηκ εδώ και ογδόντα περίπου
χρόνια, έχοντας ως βασικό εμπνευστή της τον Έικεν (Walter Eucken).
Νομίζω πως μας βοηθά αν πούμε πως ο Β. Σόϊμπλε γεννημένος στην πόλη
αυτή, όπου άφησε την τελευταία του πνοή ο Καζαντζάκης, ακολουθεί και
πρεσβεύει τις αρχές της Σχολής αυτής.
Η Ordnungspolitik προέκυψε τη δεκαετία του '30. Σε αντίθεση με την
κλασική σχολή του laisser faire δε δέχεται την αρχή της αυτόματης
λειτουργίας της αγοράς. Αντίθετα απαιτεί το κράτος να λειτουργεί ως ο
παράγοντας εκείνος που θα πρέπει να διευκολύνει τη λειτουργία της.
Μάλιστα είναι εκείνο που θα πρέπει με τους θεσμούς του και ένα ευνοϊκό
πλαίσιο να ενισχύει και να τροφοδοτεί τον ανταγωνισμό. Για τη Σχολή αυτή
οι ΚΑΝΟΝΕΣ έχουν ένα χαρακτήρα «θεϊκό».
Σε πιο συντηρητικές γραμμές κινήθηκαν οι μαθητές του Έικεν, Ρέπκε και
Ρουστόφ. Γι αυτούς μια «συνταγματική αντίληψη του νομίσματος» απαιτεί
τον έλεγχο και τη σταθερότητα, προσβλέποντας συν τοις άλλοις σε μια
«επανάσταση των ελίτ» που θα ξαναφέρει τους λαούς σε μια προδημοκρατική
οργάνωση, όπως αυτή την εκφράζουν η οικογένεια, η κοινότητα, η εκκλησία,
κτλ. Από τους πυρήνες αυτούς θα αντληθούν οι αρχές και οι ΚΑΝΟΝΕΣ της
σύγχρονης ευρωπαϊκής οικονομίκής πολιτικής.
Μετά το 1948-49 οι απόψεις τους έρχονται στο προσκήνιο και
εκφράζονται από τους χώρους των χριστιανοδημοκρατικών κομμάτων. Η έκδοση
του περιοδικού ORDO, και η δημιουργία ενός πανίσχυρου λόμπυ, θα
αναλάβει να υποστηρίξει την πολιτική αυτή. Ο Λούτβιχ Έρχαρτ, υπουργός
οικονομικών επί Αντενάουερ, θα φτάσει ως την καγκελαρία στα 1963. Είναι
εκείνος που θα αναλάβει, για είκοσι περίπου χρόνια (από διάφορους
ρόλους), να οργανώσει και να θέσει σε εφαρμογή τις αρχές της Σχολής του
Φράιμπουργκ1. Ο ίδιος βλέπει το Κράτος ως εκείνον που θεσπίζει και
επιβάλει τους κανόνες του παιχνιδιού, πάντα υπέρ της αγοράς. Δεν είναι
ούτε παίκτης, ούτε διαιτητής, όπως του αρέσει να λέει. Έχει ας πούμε ένα
ρόλο διευκολυντή (sic).
Η «νομισματική σταθερότητα» θα συμπυκνώσει στη συνέχεια μια από τις
βασικές τους προτεραιότητες. Ο Τυτενμάγιερ2, Διοικητής της Μπούντες
Μπάνκ στη δεκαετία του 1990 επεκτείνει περαιτέρω τις αρχές του
«κανονοφιλελευθερισμού». Ας αναφέρουμε επίσης πως στη γραμμή αυτή
κινήθηκαν αρκετοί «σοσιαλιστές» ηγέτες. Κλασικό παράδειγμα ο καγκελάριος
Σρέντερ που προετοίμασε το έδαφος για να σαρώσει στη συνέχεια η
Άντζελα.
Απέναντι σε αυτή την κυρίαρχη οικονομική Σχολή στην Ευρώπη, υπήρξαν
δυο απόπειρες διαμόρφωσης μιας άλλης πολιτικής οικονομικής αντίληψης,
εκείνης της «κοινωνικής οικονομίας της αγοράς». Δεν ήσαν άλλες από την
κλασική γαλλική σχολή που θα εκφραστεί πολιτικά από τον Μιτεράν, καθώς
και η αντίστοιχη γερμανική που εκφράστηκε από τη μεγάλη μορφή του Βίλυ
Μπράντ. Πίσω από αυτόν βρίσκεται η ξεχωριστή φυσιογνωμία του Σίλλερ,
γερμανού σοσιαλιστή οικονομολόγου. Βεβαίως τα διαλείμματα αυτά δεν ήσαν
σε θέση να αντιταχθούν στην ισχυρή, αυστηρή αντίληψη του
“κανονοφιλελευθερισμού¨ και της ισχυρής υποστήριξης του από την αυστηρή
καθολική εκκλησία.
Στην Ευρώπη κυριάρχησε λοιπόν αυτή η Σχολή και μπορούμε να τη
θυμηθούμε με τους σκληρούς μονεταριστικούς ελέγχους και κανόνες. Ας
θυμηθούμε το 3% ως όριο στον πληθωρισμό που θα συνόδευσει τη συνθήκη του
Μάαστριχτ, καθώς και το 60% του ελλείματος. Αυτή η λογική των «χρυσών
κανόνων» βασιλεύει από τότε στην Ευρώπη. Γνήσιος εκφραστής της, σπλάχνο
των σπλάχνων της, ο Β. Σόιμπλε.
Είναι γεγονός πως η στενή αυτή οικονομική αντίληψη της γερμανικής
Σχολής έχει κυριαρχήσει στην Ευρώπη. Λίγα χρόνια μετά την ένωση των δυο
Γερμανιών έδειξε τη δύναμη της. Από τότε όλα ακολουθούν αυτή την πορεία
υπηρετώντας τις αρχές του «κανονοφιλελευθερισμού». Σκληρό νόμισμα, για
δυνατούς παίκτες. Αυτή είναι η συνταγή που προτάσσει εδώ και δεκαετίες η
Μπούντες Μπάνκ.
Θα μου πείτε γιατί πρωτοχρονιάτικα τα γράφω όλα αυτά;
Προβληματίζομαι για το μέλλον της χώρας μου. Αναρωτιέμαι αν μπορώ να
κάνω σχέδια για το μέλλον μας! Απογοητεύομαι από τη δική μας αστοχία,
την αθεράπευτη έλξη που ασκεί πάνω μας η πιο πρόχειρη πρόταση.
Αναρωτιέμαι! Μπορούμε άραγε χωρίς σχέδιο και ξεκάθαρους στόχους να
αντεπεξέλθουμε σε τόσο σκληρές γραμμές, στους μακροχρόνιους σχεδιασμούς;
Λέτε γι αυτό να σπάμε πλάκα; Εκτός κι αν ποντάρουμε στη λογική του
χάους. Πάντως ως τώρα δε μας βγαίνει.
-------------------------------------------------------------
1 (12) Ludwig Erhard, La Prospérité pour tous, Plon, Paris, 1959.
2 (13) Hans Tietmeyer, Economie sociale de marché et stabilité monétaire, Economica, Paris, 1999.
Εχει στο αίμα της πολλούς
διαφορετικούς πολιτισμούς - και έχει γνωρίσει ακόμα περισσότερους.
Ανήσυχη, ερευνητική, ταξιδιάρα σε τόπους και ιδέες, η Μπαρμπαρά Κασέν γεννήθηκε στη Γαλλία, μεγάλωσε σε εβραϊκή οικογένεια και από παιδάκι έπαιζε στα δάχτυλά της τα αρχαία ελληνικά και λατινικά.
Το να γίνει ελληνίστρια φιλόλογος ήταν από τις πρώτες επιλογές της,
όμως υπήρξαν κι άλλες πολλές: δοκιμιογράφος, λογοτέχνις, μεταφράστρια,
σήμερα διευθύνει το Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών της Γαλλίας ενώ
το 2012 τιμήθηκε με το Μέγα Βραβείο της Γαλλικής Ακαδημίας για το σύνολο
του έργου της.
Η διακεκριμένη φιλόσοφος βρέθηκε πριν από λίγες ημέρες στην Αθήνα
-προσκεκλημένη του Γαλλικού Ινστιτούτου και των εκδόσεων Μελάνι- για την
παρουσίαση του νέου βιβλίου της «Η Νοσταλγία. Πότε λοιπόν είναι κανείς σπίτι του;».
Kαι είχε πολλά κι ενδιαφέροντα να πει μιλώντας στην «Εφ.Συν» για τη
σχέση των ανθρώπων με τον χρόνο, την πατρίδα και τις γλώσσες τους.
Στο σαγηνευτικό της δοκίμιο για το «ασφυκτικό και γλυκό συναίσθημα»
της νοσταλγίας έχει συνοδοιπόρους τον πολύτροπο Οδυσσέα, τον ηρωικό
Αινεία και τη Γερμανοεβραία φιλόσοφο Χάνα Αρεντ, ενώ μας δίνει ένα
γενναιόδωρο μάθημα ανθρωπισμού: «Ρίζωμα και ξεριζωμός: να τι είναι η
νοσταλγία», τονίζει.
● Γιατί ασχολείστε με ένα θέμα όπως η νοσταλγία,
επιβεβαιώνοντας πως μας απασχολεί από την αρχαιότητα, ενώ είναι
ιδιαίτερα επίκαιρο σήμερα;
Κατ’ αρχάς ήταν ένα προσωπικό θέμα. Ηθελα να καταλάβω γιατί
αισθάνομαι νοσταλγία για ένα μέρος, την Κορσική, όπου ούτε είχα γεννηθεί
ούτε είχα μεγαλώσει και δεν είχα καμία οικογενειακή σχέση. Ωστόσο, εκεί
βρίσκεται ο τάφος του άντρα μου. Η Κορσική σίγουρα δεν είναι «πατρίδα»
μου, παρ’ όλα αυτά ποθώ να επιστρέφω εκεί. Τι είναι αυτό που μας κάνει
να νιώθουμε σαν στο σπίτι μας όταν δεν πρόκειται για τον γενέθλιο τόπο
μας; Η απάντηση είναι σαφής: Ενιωθα καλοδεχούμενη στην Κορσική. Η
Μεσόγειος είναι από την αρχαιότητα ένας κόσμος γεμάτος ταξίδια,
ανταλλαγές, περιπλανήσεις, αλλά και ένας τόπος φιλοξενίας. Θα μπορούσες
να είσαι ένας «xenos», ένας ξένος που φιλοξενείται από έναν άλλον ξένο,
σε μια τέλεια συμμετρία. Θα μπορούσες να είσαι «hostis», ένας
ξενόφερτος, πιθανός «εχθρός» (σύμφωνα με τη λατινική ρίζα). Σήμερα,
περισσότερο από ποτέ, οι άνθρωποι περιπλανιούνται, πνίγουν τον εαυτό
τους σε έναν εχθρικό χώρο, μακριά από το σπίτι τους, και δεν είναι
ευπρόσδεκτοι πουθενά. ● Οι περισσότεροι έχουμε την εντύπωση ότι η «νοσταλγία»
προέρχεται από την ελληνική λέξη «νόστος», ωστόσο εσείς περιγράφετε ότι
είναι γερμανο-ελβετική. Ποια είναι η διαφορά μεταξύ των δύο ερμηνειών;
«Νοσταλγία» δεν είναι μια λέξη που θα συναντήσετε στην «Οδύσσεια», η
οποία ωστόσο είναι το ποίημα του νόστου. Η λέξη στην πραγματικότητα έχει
επινοηθεί από Ελβετούς γιατρούς τον 17ο αιώνα, οι οποίοι ήθελαν να
εφεύρουν μια ασθένεια που θα επέτρεπε στους Ελβετούς μισθοφόρους του
Λουδοβίκου 14ου να ξεφύγουν από τον θάνατο. Ηταν ο πόνος της πατρίδας, η
νοσταλγία για το σπίτι τους. Ακόμα κι αν λιποτακτούσαν, δεν θα ήταν
δικό τους σφάλμα, δεν θα μπορούσαν να αντισταθούν... Η νοσταλγία του
Οδυσσέα δεν είναι ασθένεια, αλλά μάλλον μια ανθρώπινη κατάσταση. Η
περιπλάνησή του, η αναζήτηση της ταυτότητας, το σημάδι που τον
διακρίνει, το κρεβάτι που μοιράζεται με την Πηνελόπη, ο τρόπος που
επιστρέφει και που αναχωρεί πάλι για άλλους τόπους μακρινούς, όλα αυτά
τα απίστευτα ποιητικά χαρακτηριστικά και η ερμηνεία τους σκιαγραφούν τον
κόσμο όπου ζούμε... ● Πώς περιγράφετε στο βιβλίο σας τις διάφορες εκφάνσεις της νοσταλγίας: του Οδυσσέα, του Αινεία και της Αρεντ;
Ο Οδυσσέας επιστρέφει στο σπίτι ύστερα από περίπου είκοσι χρόνια
περιπλάνησης. Βρίσκεται στην κυριολεξία στις ρίζες του, στην Ιθάκη, στην
Πηνελόπη και στο ριζωμένο κρεβάτι του. Ωστόσο, σύντομα αναχωρεί και
πάλι για άγνωστες χώρες, μακρινές, όπου οι άνθρωποι δεν έχουν δει
θάλασσα. Η νοσταλγία του είναι διπλή και η γερμανική γλώσσα βοηθά σε
αυτή τη διάκριση: «Heimweh», η πιεστική επιθυμία για το σπίτι, και
«sehnsucht», η προσδοκία για το άγνωστο.
Ο Αινείας φεύγει από την Τροία, που καίγεται, μεταφέροντας την
πατρίδα στην πλάτη του, τον γέρο πατέρα του και τους θεούς του στους
ώμους του. Ποτέ δεν θα επιστρέψει και θα εγκατασταθεί στον τόπο που θα
γινόταν η Ρώμη υπό μία συνθήκη: να ξεχάσει τη μητρική του γλώσσα, να μη
μιλά πλέον ελληνικά, αλλά λατινικά.
Η Αρεντ, πάλι, μεγαλωμένη σε γερμανοεβραϊκή οικογένεια,
«πολιτογραφημένη» στην αμερικανική εξορία της μετά την άνοδο του
ναζισμού, επέλεξε να αυτοπροσδιοριστεί όχι σε σχέση με μια χώρα ή έναν
λαό, αλλά σε σχέση με μια γλώσσα. Αναγνωρίζει τη μητρική της γλώσσα, τη
γερμανική, ως μόνη πατρίδα της. Η Αρεντ είναι η σύγχρονη ανθρώπινη
ύπαρξη, ποτέ σαφώς στο σπίτι μας και πάντα σε κάποια εξορία. ● Πόσο σημαντική είναι η γλώσσα σήμερα για τις έννοιες της πατρίδας και της ταυτότητας;
Είναι θεμελιώδης. Πρέπει να σκεφτόμαστε με όρους γλώσσας και
μετάφρασης. Εχω διευθύνει ένα «Λεξικό των μη μεταφράσιμων όρων» ώστε να
υπάρχει ένα σημείο εκκίνησης σχετικά με τις διαφορές μεταξύ γλωσσών και
πολιτισμών, προκειμένου να ερευνήσουμε τις διαφορές χωρίς να τις
διορθώσουμε. Είχα δύο εχθρούς: τα globish (παγκόσμια αγγλικά), που
καλύπτουν τις μοναδικότητες με ένα πέπλο ψευδο-καθολικής μετάδοσης στο
πλαίσιο της σημερινής παγκοσμιοποίησης, ενώ περιορίζουν τις γλώσσες του
πολιτισμού σε κομμάτια παλαιομοδίτικων διαλέκτων.
Και αυτό που εγώ αποκαλώ -με βάση τον Χάιντεγκερ- «οντολογικό
εθνικισμό», μια ιεράρχηση των γλωσσών με την αρχαία ελληνική και
γερμανική γλώσσα -πιο ελληνική από την ελληνική- στην κορυφή, ως
καλύτερα ριζωμένες στην αυθεντικότητα της σκέψης. Η διαφορετικότητα των
γλωσσών είναι, πιστεύω, ένας από τους καλύτερους τρόπους για να ληφθούν
υπόψη οι ποικίλες και σύνθετες ταυτότητες, και η μετάφραση είναι το
καλύτερο know-how για τις διαφορές. ● Ποια είναι η έννοια της πατρίδας σήμερα στην Ευρώπη; Σε
πολυπολιτισμικές κοινωνίες, με σύνορα που αλλάζουν, με ζητήματα όπως η
μετανάστευση, ο εθνικισμός, να μας απασχολούν;
«Πατρίδα» είναι το καλύτερο και το χειρότερο, και συχνά
χρησιμοποιείται για το χειρότερο. Εύχομαι η Ευρώπη να μπορούσε να είναι
μια πατρίδα, αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι είναι ή ότι θα μπορούσε να
είναι. Ευρωπαίος, έχει πει ο Κούντερα, είναι αυτός που νοσταλγεί την
Ευρώπη. ● Τι σκέφτεστε και νιώθετε όταν βλέπετε τους πρόσφυγες από τη
Συρία και άλλες χώρες να έρχονται στην Ευρώπη, να χάνουν τις ζωές τους
επιχειρώντας να περάσουν σύνορα που είναι πολλές φορές κλειστά;
Ντρέπομαι για την Ευρώπη και για τον εαυτό μου. Πού είναι οι θεσμοί,
οι κανόνες, πού είναι οι κυβερνώντες; Γνωρίζουμε όλοι ότι ορισμένες
συγκεκριμένες ενέργειες μπορούν να γίνουν, όπως: να πάψει να θεωρείται
αξιόπιστο κριτήριο η διαφορά μεταξύ των πολιτικών και οικονομικών
προσφύγων, να οργανωθεί η υποδοχή τους λαμβάνοντας υπόψη και τις
δυνατότητες και τις επιθυμίες τους, να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα στις
χώρες της αναχώρησης, να υπάρχει δράση κατά των κυκλωμάτων κ.λπ. Πρέπει
να τους καλοδεχτούμε, αυτό είναι το καλύτερο και για εμάς, αλλά δεν
μπορούμε να το κάνουμε. Πώς αλήθεια μπορούμε να δράσουμε προκειμένου να
κάνουμε το καθήκον μας; ● Είναι σημαντικό για έναν μετανάστη να ενταχθεί στην
κοινωνία της χώρας όπου θα εγκατασταθεί ή πρέπει να διατηρεί τη
διαφορετική ταυτότητά του;
Δεν βάζω διλήμματα, ή το ένα ή το άλλο. Ελπίζω και τα δύο, αν είναι
δυνατόν, να γίνονται ταυτόχρονα: να ξέρει ο μετανάστης ποιος είναι και
από πού έρχεται, τη γλώσσα του, τον πολιτισμό του, την Ιστορία και την
προσωπική του ιστορία. Και να μάθει πού είναι τώρα και να συμμετέχει.
Αλλά φυσικά, εφόσον είναι ευπρόσδεκτος και του παρέχεται η δυνατότητα
συμμετοχής του... Αυτές είναι οι προϋποθέσεις μιας πραγματικής
αλληλεπίδρασης που «εμείς» και αυτοί χρειάζονται. Ο Ναπολέων το είχε
πει: «Αυτή η παλιά, φθαρμένη Ευρώπη μού είναι βαρετή». ● Ποιες είναι οι αρχές και οι αξίες που θα πρέπει να
επικρατούν στην Ευρώπη σήμερα, σε μια εποχή κρίσης που δεν είναι μόνο
οικονομική, αλλά επηρεάζει όλες τις πτυχές της κοινωνίας και του
πολιτισμού;
Να σταματήσει η Ευρώπη να ποσοτικοποιεί τα πάντα, να σκεφτεί τις
δικές της οικουμενικές ή ψευδο-οικουμενικές αξίες και να μάθει να
μεριμνά για τις «διαφορές». Η Ευρώπη πρέπει να είναι έξυπνη και να
επαναθέσει ερωτήματα - σχετικά με τη Γη, με τους μετανάστες... Τι είναι
πραγματικά σημαντικό; Τι πραγματικά θέλουμε; Αλλά το «εμείς» ως αξίωμα
είναι τo πολιτικό πρόβλημα.
Ποτέ δεν αισθάνθηκα ριζωμένη κάπου
● Μπορείτε να μας περιγράψετε την προσωπική εμπειρία σας σε
σχέση με τη νοσταλγία και τη διαμόρφωση της ιδιαίτερης ταυτότητάς σας;
Ημουν ένα πολύ ευτυχισμένο παιδί, μιας πολύ κοσμικής εβραϊκής
οικογένειας. Εμαθα πως είμαστε Εβραίοι, επειδή η μητέρα μου μού είπε για
τον πόλεμο, πώς ζούσαν εκείνη την εποχή και πώς διέφυγαν τελικά. Μου
μιλούσε κάνοντας αμέτρητα δικά μου πορτρέτα - ήταν καλή ζωγράφος και
ήθελε να βλέπει τα μάτια μου όταν ζωγράφιζε! Ο πατέρας της καταγόταν από
την Ουγγαρία. Από την πλευρά του πατέρα μου οι ρίζες φτάνουν ώς τα τέλη
του Μεσαίωνα και τον Πάπα της Αβινιόν. Ποτέ δεν υπήρξα νοσταλγική - για
ποιο πράγμα να είμαι άραγε; Γεννήθηκα στο Παρίσι, αγαπώ τα γαλλικά, τη
γαλλική λογοτεχνία, αλλά ποτέ δεν αισθάνθηκα ριζωμένη κάπου. Η Χάνα
Αρεντ έχει πει ότι κατάλαβε πως ήταν εβραϊκής καταγωγής μόνον όταν την
πρόσβαλαν για την καταγωγή της. Και πως ποτέ δεν αισθάνθηκε ότι ανήκει
σε κάποιο λαό, ούτε στους Γερμανούς ούτε στους Εβραίους. Εγώ έχω,
τηρουμένων των αναλογιών, την ίδια εμπειρία.
Εμαθα ελληνικά από παιδί
● Πώς προέκυψε το ενδιαφέρον σας για την αρχαία ελληνική γλώσσα και τη φιλοσοφία;
Εμαθα λατινικά και ελληνικά στο σχολείο, ο πατέρας μου με βοηθούσε
στα μαθήματά μου και μας άρεσε να μεταφράζουμε μαζί. Μέσω της μετάφρασης
έμαθα ταυτόχρονα ελληνικά και γαλλικά, που μου πρόσφεραν διαφορετικές
δυνατότητες αντίληψης και επινόησης. Η γλώσσα και τα κείμενα της αρχαίας
Ελλάδας ήταν από τότε για μένα μια μοναδική, ασύγκριτη εμπειρία ευφυΐας
και ομορφιάς. Στη συνέχεια, επέλεξα τη φιλοσοφία, γιατί βάζει ερωτήματα
που συχνά δεν έχουμε το θάρρος να θέσουμε. Μαθήτευσα σε πολύ καλούς
χαϊντεγκεριανούς δασκάλους, μάλιστα είχα την τύχη να συναντήσω και τον
Χάιντεγκερ, κατά τη διάρκεια ενός σεμιναρίου όπου δίδασκε και ο ποιητής
Ρενέ Σαρ. Εκτοτε οι ιδέες του Χάιντεγκερ σε σχέση και με την αρχαία
Ελλάδα, καθώς και το έργο των σοφιστών, με απασχολούν.
Ιnfo:
Το βιβλίο της Μπαρμπαρά Κασέν κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μελάνι σε
μετάφραση Σεσίλ Ιγγλέση Μαργέλλου, η οποία υπογράφει και την εισαγωγή.
Δύο αφίσες της Πατριωτικής Ενώσεως , της παράταξης δηλαδή που ιδρύθηκε από στελέχη των Φιλελευθέρων και άλλων οργανώσεων για να ενισχύσουν την προσπάθεια του Βενιζέλου να βγάλει την Ελλάδα στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο υπέρ της Αντάντ και κατά των Γερμανών.
Στην πρώτη, ο Έλληνας δέρνει αλύπητα με μαστίγιο τον σκύλο- Κάιζερ , ενώ παρακολουθούν αλυσοδεμένοι οι σύντροφοι σκύλοι-σύμμαχοι του Γερμανού.
Στη δεύτερη, ο Γερμανός αυτοκράτορας τσακίζει το κεφάλι του επιχειρώντας να γκρεμίσει τον Λευκό Πύργο σαν πολιορκητικός κριός. Συμβολισμός ολοφάνερος, που παραπέμπει στο κίνημα του Βενιζέλου υπέρ της Αντάντ και την επαναστατική κυβέρνηση της Θεσσαλονίκης, μία πόλη που έκτοτε θα γίνει έως τη λήξη του πόλεμου το κέντρο των συμμαχικών δυνάμεων εναντίον των Γερμανοβουλγάρων.
«Καταφέραμε όμως, μέσα από αυτή τη συμφωνία να φέρουμε τους
εργολάβους προ των ευθυνών τους, πετυχαίνοντας την επανεκκίνηση και
ολοκλήρωση των έργου, με διασφάλιση των συμφερόντων του δημοσίου»
Της Άντζελας Πεΐτση
Το πολύπαθο έργο που έχει ταλαιπωρήσει επί χρόνια τους πολίτες και την
εμπορική δραστηριότητα της συμπρωτεύουσας, το ΜΕΤΡΟ Θεσσαλονίκης βγαίνει
από το τέλμα. Μετά από πολύμηνες και σκληρές διαπραγματεύσεις της
πολιτικής ηγεσίας του ΥΠΟΜΕΔΙ με την κοινοπραξία, οι οποίες κατέληξαν σε
συμφωνία, ο υπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων κ. Χρήστος
Σπίρτζης ανακοίνωσε σήμερα το πλαίσιο για την επανεκκίνηση και την
ολοκλήρωση του έργου.
Όπως δήλωσε χαρακτηριστικά, «Μ' αυτό το έργο, ολοκληρώνεται η προσπάθεια
για την επανεκκίνηση μίας σειράς βαλτωμένων, κολλημένων έργων, που
κληρονομήσαμε και τα οποία βάλαμε σε τροχιά πραγματικής υλοποίησης. Κατά
τη διάρκεια των πολύμηνων διαπραγματεύσεων, αντιμετωπίσαμε ανυπέρβλητες
εμπλοκές και προβλήματα. Προχωρήσαμε όμως. Και δίνουμε λύση». Και
πρόσθεσε: «Σήμερα, θα έπρεπε όλοι οι Θεσσαλονικείς να μετακινούνται με
το μετρό. Δυστυχώς όμως, οι προηγούμενες κυβερνήσεις, με τις συμβάσεις
που υπέγραψαν σε μία σειρά κρίσιμων και μεγάλων έργων, έθεσαν το
ελληνικό δημόσιο και τους πολίτες του, σε ομηρία. Τα έργα ανατέθηκαν
χωρίς ολοκληρωμένες μελέτες, με ψεύδη χρονοδιαγράμματα, με δυσμενείς
όρους για τις απαλλοτριώσεις και τις αρχαιολογικές εργασίες.
Τα χρονοδιαγράμματα ήταν πλασματικά και οι προϋποθέσεις έγκαιρης και
εντός προϋπολογισμών κατασκευής τους, ασαφείς και χαώδεις. Οι συνέπειες
των προαναφερθεισών πολιτικών ήταν οδυνηρές για την κοινωνία. Πολύχρονες
καθυστερήσεις, υπερβάσεις και αλλεπάλληλες νέες εργολαβικές
διεκδικήσεις, τις οποίες κληθήκαμε να αντιμετωπίσουμε».
«Δεν μπορούσαμε όμως να αυτενεργήσουμε. Είμασταν δεμένοι με λεόντειες
συμβάσεις παραχώρησης. Τα περίφημα “έργα Σουφλιά” . Καταφέραμε όμως,
μέσα από αυτή τη συμφωνία να φέρουμε τους εργολάβους προ των ευθυνών
τους, πετυχαίνοντας την επανεκκίνηση και ολοκλήρωση των έργου, με
διασφάλιση των συμφερόντων του δημοσίου. Σε διαφορετική περίπτωση, ο
ελληνικός λαός θα πλήρωνε εκατομμύρια σε ρήτρες και θα επαναλαμβανόταν
το φιάσκο της υποθαλάσσιας αρτηρίας της Θεσσαλονίκης», κατέληξε, ο
υπουργός ΥΠΟΜΕΔΙ.
Αναλυτικά, το πλαίσιο για την επανεκκίνηση και την ολοκλήρωση του Μετρό Θεσσαλονίκης περιλαμβάνει τρεις φάσεις:
Πρώτον: Άμεση επανέναρξη εργασιών στο βασικό έργο μέσα στο πρώτο
δεκαήμερο του Ιανουαρίου του 2016, και συνέχισή τους με εντατικό ρυθμό,
βάσει του ήδη υπάρχοντος χρονοδιαγράμματος. Το εν λόγω χρονοδιάγραμμα,
ενσωματώνεται στο νέο οριστικό χρονοδιάγραμμα του έργου, που προβλέπει
ολοκλήρωση της Α’ Φάσης τον Μάρτιο 2017 και παράδοση του συνόλου του
έργου το πρώτο εξάμηνο του 2020.
Δεύτερον: Έναρξη των αρχαιολογικών εργασιών με την υπογραφή σχετικής
Συμπληρωματικής Σύμβασης (25 εκ. ευρώ) μέσα στον Ιανουάριο 2016.
Τρίτον: Τίθεται προθεσμία μέχρι τον Απρίλιο 2016, μέσα στην οποία:
α) Πρόκειται να επιλυθούν όσες διαφορές εκκρεμούν ακόμη ενώπιον των
διαιτητικών δικαστηρίων, μεταξύ της κοινοπραξίας και του Δημοσίου.
β) Θα συμφωνηθούν όλες οι αναγκαίες λεπτομέρειες για την ολοκλήρωση του
έργου, μεταξύ των οποίων και το οριστικό χρονοδιάγραμμα εργασιών για τη
δεύτερη φάση και την τελική ολοκλήρωση του έργου το πρώτο εξάμηνο του
2020. Κατόπιν τούτου, το αίτημα του αναδόχου για διάλυση της εργολαβίας
καθίσταται άνευ αντικειμένου και, κατά συνέπεια, θα ανακληθεί με την
πάροδο της προθεσμίας αυτής.
Τέλος, όσον αφορά το σταθμό Βενιζέλου, η κατασκευή του δεν ακυρώνεται
αλλά μετατίθεται χρονικά, μέχρι την οριστική διευθέτηση της ανάδειξης
και προστασίας των αρχαιοτήτων. μετά από διάλογο και συνεννόηση με το
Υπουργείο Πολιτισμού. Μέχρι τότε, η κατασκευή του έργου θα προχωρήσει με
όλες τις πρόνοιες για την ομαλή λειτουργία του συνόλου της βασικής
γραμμής.
Οι διεκδικήσεις της κοινοπραξίας
Τα πρωτογενή αιτήματα της Κοινοπραξίας προς τα διαιτητικά δικαστήρια με
βάση τα πρακτικά ανέρχονται σε 720 εκ. €. Επειδή όμως, πολλά αιτήματα
που απορρίφθηκαν επανυποβλήθηκαν τροποποιημένα, αθροιστικά πρωτογενή
αιτήματα και επανυποβληθέντα ανέρχονται συνολικά σε ύψος περίπου 1,1
δισ. €.
Από αυτά (από το 1,1 δις €) έχουν δικαστεί και έχουν εκδοθεί αποφάσεις
για περίπου λίγο πάνω από 600 εκ. € και έχουν επιδικαστεί στην
Κοινοπραξία περίπου 80 εκ. €. Υπολείπεται η εκδίκαση περίπου 500 εκ. €.
Παράσταση διαμαρτυρίας από τους εργαζόμενους
Παράλληλα, παράσταση διαμαρτυρίας στο εργοτάξιο του Μετρό στην οδό
Βενιζέλου πραγματοποιήθηκε από το Σωματείο Εργαζομένων «Μετρό
Θεσσαλονίκης».
Αιτία της διαμαρτυρίας είναι η διακοπή των εργασιών στα εργοτάξια και η
απόλυση των εργαζομένων χωρίς αποζημίωση. Βασικό αίτημα αποτελεί η
επανεκκίνηση των έργων στη βασική γραμμή και η επιστροφή των απολυμένων
στον χώρο εργασίας τους χωρίς μισθολογικές αλλαγές.
Σε ανακοίνωση του Σωματείου επισημαίνεται, μεταξύ άλλων, ότι έχουν δοθεί
δεσμεύσεις στο παρελθόν για την επίλυση του θέματος. Διατυπώνεται,
επίσης, το αίτημα να υπάρξει ένα αυστηρό χρονοδιάγραμμα υλοποίησης του
έργου, ώστε οι πολίτες της πόλης να μπορέσουν κάποια στιγμή να
πραγματοποιούν τις μετακινήσεις τους με το συγκεκριμένο μέσο.
Δείτε τις δηλώσεις του γενικού γραμματέα του Σωματείου Εργαζομένων του «Μετρό Θεσσαλονίκης», Δημήτρη Παππά:
Το εργοτάξιο επισκέφτηκε ο υπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων
Χρήστος Σπίρτζης για να ενημερωθεί για τα αιτήματα των εργαζομένων ενώ
στο σημείο μετέβη και ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης.
"Εφικτή η συνύπαρξη αρχαίων και σταθμού του μετρό"
nooz.gr,29/12/2015
"Τεχνικά εφικτότατη" είναι η συνύπαρξη των αρχαιολογικών ευρημάτων
και του σταθμού Βενιζέλου του Μετρό, δήλωσε ο υπουργός Υποδομών,
Μεταφορών και Δικτύων, Χρήστος Σπίρτζης, σημειώνοντας ότι αναζητούνται
οι βέλτιστες λύσεις.
Την πλήρη ικανοποίησή του γι αυτή την
εξέλιξη εξέφρασε ο δήμαρχος ΘεσσαλονίκηςΓιάννης Μπουτάρης, ενώ ο
πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της "Αττικό Μετρό"Χρήστος Τσίτουρας
είπε ότι είναι "επιβεβλημένη" η συνύπαρξη σταθμού και αρχαίων.
Οι
τρεις τους ξεναγήθηκαν στις ανασκαφές που έχουν γίνει μέχρι τώρα στο
σταθμό Βενιζέλου, είδαν από κοντά τα αρχαιολογικά ευρήματα και αμέσως
μετά ο υπουργός δήλωσε στους δημοσιογράφους: "Είναι πολύ σημαντικά τα
ευρήματα. Αυτό μας λένε και οι αρχαιολόγοι και η Αττικό Μετρό. Είναι
προφανές ότι ο σεβασμός που πρέπει να δείξουμε στην πολιτιστική μας
κληρονομιά και στα ευρήματα είναι πάνω από κάθε άλλη προτεραιότητα που
μπορεί να υπάρχει.
Πιστεύω ότι και οι αρχαιολόγοι και οι
μηχανικοί θα βρουν τις βέλτιστες λύσεις ώστε να διασφαλιστεί όλο αυτό
που βλέπετε γύρω σας, που είναι ένας θησαυρός και για τη Θεσσαλονίκη και
για τη χώρα, και ταυτόχρονα να βρεθούν οι κατάλληλες τεχνικές λύσεις
για να κατασκευαστεί ο σταθμός χωρίς να βλάψουμε τα ευρήματα.
Πιστεύω
ότι τεχνικά είναι εφικτότατο και θα βοηθήσει πάρα πολύ και για την
εικόνα της Θεσσαλονίκης, αλλά και για την ιστορία της χώρας μας".
Ο
δήμαρχος, ο οποίος νωρίτερα είχε συνάντηση με τον κ. Σπίρτζη, δεν
έκρυψε καθόλου την ικανοποίηση και χαρά του ακούγοντας τον υπουργό.
Μίλησε για "εξαιρετικά καλή κατάληξη όλης αυτής της ιστορίας η οποία
είχε περιπέτειες" και σημείωσε:
"Η συνύπαρξη των ευρημάτων με το
σταθμό του Μετρό είναι απόλυτα εφικτή και από τεχνικής απόψεως.
Υπάρχουν κάποιες ημερομηνίες που πρέπει να τηρηθούν, ορισμένα κονδύλια
που πρέπει και να εξευρεθούν και να απορροφηθούν. Εγώ είμαι απόλυτα
ευχαριστημένος".
"Εμείς ως μια καταξιωμένη τεχνική εταιρία του
δημοσίου, πάντοτε υπηρετούμε το δημόσιον συμφέρον", τόνισε, από την
πλευρά του ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της "Αττικό Μετρό" Χρήστος
Τσίτουρας και πρόσθεσε: "Η συνύπαρξη σταθμού και αρχαίων-και ειδικά
αυτών των αρχαίων-είναι επιβεβλημένη. Από κει και πέρα, όμως, επειδή
είμαστε στη σφαίρα του εφικτού και όχι του επιθυμητού χρειάζεται
περαιτέρω διερεύνηση για να δούμε πώς μπορεί να έχουμε το αίσιο
αποτέλεσμα και να είναι όλοι οι Θεσσαλονικείς ικανοποιημένοι".
Μέχρι
τώρα έχουν δαπανηθεί 20.000.000 ευρώ για τον σταθμό του Μετρό στη
Βενιζέλου, εκ των οποίων τα 14.000.000 για αρχαιολογικές εργασίες.
Με
βάση την απόφαση του υπουργού Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων θα
προχωρήσει η κατασκευή όλων των άλλων σταθμών, εκτός από αυτόν της
Βενιζέλου, μέχρι να βρεθεί η βέλτιστη τεχνική λύση. Έτσι σε πρώτη φάση
θα παραδοθεί το έργο του Μετρό με τους 12 σταθμούς, μαζί και η επέκταση
της Καλαμαριάς, και στη συνέχεια ο 13ος σταθμός της Βενιζέλου.
Ο
κ. Σπίρτζης συναντήθηκε με απολυμένους στις αρχαιολογικές ανασκαφές του
Μετρό, οι οποίοι είχαν συγκεντρωθεί κρατώντας πανό, τους διαβεβαίωσε ότι
θα επαναπροσληφθούν στο έργο, που θα ξεκινήσει το πρώτο δεκαήμερο του
Ιανουαρίου, και τους ευχήθηκε "καλή χρονιά". "Αν θυμάμαι καλά, πριν έναν
μήνα, κάποιοι μας κατήγγειλαν γιατί υπήρχαν απολύσεις. Τώρα να μας
καταγγέλλουν, γιατί θα υπάρξουν... προσλήψεις" σχολίασε ο υπουργός.
Στην
επίσκεψη στο σταθμό του μετρό τον υπουργό συνόδευαν ο κοινοβουλευτικός
εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Σωκράτης Φάμελλος, ο βουλευτής Τριαντάφυλλος
Μηταφίδης και ο γραμματέας της Ν.Ε. Β΄ Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ Χρήστος
Ρώσσιος.
Ο κ. Σπίρτζης επισκέφθηκε το αεροδρόμιο "Μακεδονία",
ενημερώθηκε για το έργο επέκτασης του αεροδιαδρόμου 10-28, που έχει...
κολλήσει και τόνισε ότι επισπεύδονται όλες οι διαδικασίες, ώστε να
ολοκληρωθούν μέχρι τις 31 Μαρτίου 2017, προκειμένου να μην κινδυνεύσει
το έργο με απένταξη.
Ο υπουργός συναντήθηκε με την υφυπουργό
Μακεδονίας-Θράκης Μαρία Κόλλια-Τσαρουχά και συζήτησαν για την επανέναρξη
των εργασιών στο Μετρό και το αεροδρόμιο, καθώς και τη διαχείριση των
υδάτων στις λεκάνες απορροής των ποταμών στη Βόρεια Ελλάδα και τους
κάθετους οδικούς άξονες.
"Η κυβέρνηση υλοποιεί τις δεσμεύσεις
της προκειμένου να έχουμε τους βέλτιστους τρόπους και χρόνους
ολοκλήρωσης των έργων που έχουν ήδη ξεκινήσει και ταλαιπωρούν για χρόνια
τη χώρα μας", δήλωσε η κ. Κόλλια -Τσαρουχά.
Aπ’ όλες τις διάσημες προσωπικότητες που έχουν ασχοληθεί με το θέμα των
προσφύγων, ίσως την πλέον αυθεντική ανάγκη να μάθει τι πραγματικά
συμβαίνει και να συνδράμει την έχει ο Αϊ Γουέι Γουέι. Ο Κινέζος
καλλιτέχνης, που επισκέπτεται αυτές τις ημέρες τη Λέσβο, μετά τη Σούζαν
Σάραντον, ανέβασε φωτογραφίες και βίντεο στους λογαριασμούς του στα μέσα
κοινωνικής δικτύωσης, μιλώντας για ένα πρόβλημα που θα καθορίσει σε
πολλά πεδία το μέλλον της Ευρώπης.
Μπορεί να έχει γίνει λίγο της μόδας, γνωστοί σταρ του Χόλιγουντ να
εκφράζουν τη συμπαράστασή τους για τους χιλιάδες ανθρώπους που
επιχειρούν ένα επικίνδυνο ταξίδι στα νερά του Αιγαίου, με όπλο την
ελπίδα. Ως και ο Σάσα Μπάρον Κοέν δήλωσε πριν από λίγες ημέρες πως θα
ενισχύσει οικονομικά τους κακοπαθημένους.
Ομως το ενδιαφέρον του Κινέζου σίγουρα είναι βαθύτερο και ενδεχομένως να
οδηγήσει και σε κάποια ενότητα έργων που να έχουν σχέση με το θέμα.
Πολιτική τέχνη
Οποιος έχει παρακολουθήσει την πορεία του, σίγουρα γνωρίζει από πρώτο
χέρι την τόλμη και την αγωνιστικότητά του. Ο καλλιτέχνης, που δεν έκρυψε
ποτέ τη διαφωνία του με το καθεστώς, στερήθηκε της ελευθερίας του,
φυλακίστηκε, του αφαίρεσαν το διαβατήριο, προσπάθησαν να τον φιμώσουν.
Ομως η τέχνη του είναι τόσο δυνατή, που ολόκληρη η καλλιτεχνική
κοινότητα διεθνώς κινητοποιήθηκε προς υπεράσπισή του. Από τον περασμένο
Ιούλιο και μετά, κατάφερε να ξαναπάρει το διαβατήριό του και έτσι έκανε
κάποια ταξίδια στην Ευρώπη, ανάμεσα στα οποία το πρόσφατο στη χώρα μας.
Στη θαυμάσιά του έκθεση με έργα πολιτικού χαρακτήρα, που παρουσίασε
πρόσφατα στη Βασιλική Ακαδημία Τεχνών στο Λονδίνο, έχει κάνει σε
μικρογραφία το κελί όπου πέρασε τρεις μήνες. Το αφιέρωμα θεωρήθηκε ένα
από τα καλύτερα του 2015, καθώς ο Αϊ Γουέι Γουέι ξέρει να γεφυρώνει την
κραταιά παράδοση της πατρίδας του με τα ζητούμενα για την ελευθερία
έκφρασης και τη δημοκρατία, έχοντας ως μέσο την ομορφιά.
Φωτογραφίες
Στη Μυτιλήνη φωτογράφισε μετανάστες που φτάνουν στο νησί μέσα σε μια
πλαστική βάρκα. Επίσης βγήκε φωτογραφίες με σωσίβια αλλά και με μέλη των
ανθρωπιστικών οργανώσεων που προσπαθούν να βοηθήσουν τους νεοφερμένους.
Θέλησε να αποτίσει φόρο τιμής για τα εκατοντάδες άτομα που έχασαν τη
ζωή της στον παράτολμο απόπλου και να μιλήσει για τα καταπιεστικά
καθεστώτα και τον πόλεμο που εξωθούν τους κατοίκους πολλών χωρών να
είναι αναγκασμένοι να τις εγκαταλείψουν προκειμένου να μη χάσουν τη ζωή
τους, βασανιστούν ή καταλήξουν στη φυλακή
*********************************
Ai Weiwei Visits Lesbos Refugee Camp to Document the Migrant Crisis
The Chinese dissident artist Ai Weiwei has been a vocal supporter of refugees since the beginning of the European migrant crisis. Now, making full use of his recently-returned passport, Ai has traveled to the Greek island of Lesbos to volunteer at the Moria refugee camp.
An avid Instagram user,
Ai shared pictures and videos of his experience on the photo sharing
platform, documenting the plight of displaced people from the war-torn
and poverty-stricken regions of the Middle East and Africa who have
survived the dangerous journey to Greece.
From the front line of the European migrant
crisis, the artist gave his 185,000 Instagram followers an insight into
what daily life is like for refugees arriving in Europe.
Ai shared pictures of living conditions in the
camp. In a photo of migrants huddled around a fire, the artist wrote
“In the Moria refugee camp there [is] no heating. No light."
He also uploaded a video
of aid workers helping people off a rubber dinghy as they arrive from
Turkey to the Greek island. This year alone, nearly 700 have drowned in
the Aegean Sea on this route.
For many, the refugee crisis is a distant
problem that they are not exposed to outside of the news media. Ai's
followers praised him for highlighting the reality on the ground and
taking action.
“The situation that the refugees are in is so
important for everyone to see," one of the artist's followers commented.
"Thank you for posting."
Before Ai's critically acclaimed survey at London's Royal Academy of Arts in September he made headlines by staging a protest walk with fellow contemporary art star Anish Kapoor in solidarity with refugees.
Αλλάζει ο ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στα
μάτια μας και ένα τμήμα του σοσιαλδημοκρατικού κόσμου αρνείται με
ποικιλόμορφες κατασκευές να το δει | ICON PRESS/ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΧΟΣ
Πηγή: Η εφημερίδα των Συντακτών, 29.12.2015
Συντάκτης:
Παν. Δ. Παναγιώτου (Παν-Παν)
Προφανώς στην τρέχουσα
πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τα σωστά υπάρχουν λάθη, παραλείψεις και
αστοχίες σημαντικές. Ας αφήσουμε όμως τα «τρέχοντα», όχι γιατί δεν είναι
σημαντικά, αλλά για να εξετάσουμε κατά προτεραιότητα τις «γενικές»
κριτικές προσεγγίσεις με αντικείμενο τον ΣΥΡΙΖΑ και από «αριστερή»
σκοπιά και από «δεξιά» και «κεντροαριστερή».
Η «αριστερή» κριτική συνοψίζεται στη θέση ότι, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ
επιχείρησε μια συμβιβαστική συμφωνία στο πλαίσιο της Ε.Ε., για να
αποφύγει την έξοδο της χώρας από το ευρώ, δεν μπορεί να είναι...
αριστερά και άρα «μεταλλάχθηκε» σε μνημονιακή πολιτική δύναμη, όπως και
οι άλλες παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις (Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ).
Για την απλοϊκή αυτή προσέγγιση αρκούν αυτά που είπε πρόσφατα η
Λουτσιάνα Καστελίνα, η εμβληματική προσωπικότητα της ιταλικής Αριστεράς
(πηγή: «Τα Νέα», 3/11/2015). «Ο Τσίπρας πήρε μια δύσκολη απόφαση, αλλά
αναγκαία. Χωρίς συμμάχους η Ελλάδα θα βρισκόταν χαμένη στον ωκεανό.
Αν μια χώρα θα μπορούσε να βγει από την ευρωζώνη, αυτή θα ήταν ίσως
μόνο η Γερμανία. Αρα, καλύτερα εντός ευρώ και με προβλήματα [...] Μια
αριστερή κυβέρνηση μπορεί να είναι περισσότερο κοινωνικά δίκαιη από μια
συντηρητική ή νεοφιλελεύθερη, γνωρίζοντας, βέβαια, ότι τα περιθώρια
είναι πολύ περιορισμένα...
»Παρά το γεγονός πως η Ευρώπη υιοθετεί συχνά δολοφονικές πολιτικές,
ακόμα και ένας κομμουνιστής μπορεί να εργαστεί για κοινωνική πολιτική
καλύτερα μέσα σε σχηματισμούς, όπως είναι η Ε.Ε. Γι’ αυτό είμαι κατά του
plan b... Αν αυτή τη στιγμή αποχωρήσεις από την ευρωζώνη, οι διεθνείς
αγορές θα σε συνθλίψουν. Πίσω από το plan b κρύβεται μια νοσταλγία για
την εθνική κυριαρχία. Αν όμως φύγεις από την Ε.Ε., θα έχεις λιγότερη
εθνική κυριαρχία. Στην Ευρώπη υπάρχει μια αρένα, όπου μπορείς να
παλέψεις για πράγματα». «Κεντροαριστερή» κριτική
Η δεξιά και η κεντροαριστερή κριτική έχουν ως βάση ότι ο λαϊκισμός
και η αντιμνημονιακή αφετηρία του ΣΥΡΙΖΑ είναι ανυπέρβλητα εμπόδια, για
να εξελιχθεί σε... μεταρρυθμιστική δύναμη. Δεν αλλάζει -κατά την άποψη
αυτή- με τίποτα! Τη στιγμή βέβαια που οι ίδιοι κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ ότι
έχει μπει σε «μνημονιακή τροχιά»...
Παράδοξο είναι ότι, τόσο η Ν.Δ. όσο και το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι
υιοθετούν περίπου την ίδια αντιφατική βάση κριτικής και αφήγησης. Την
ίδια επίσης στιγμή και τα τρία αυτά κόμματα ετεροκαθορίζονται, καθώς στο
εσωτερικό τους μείζον θέμα, που δημιουργεί αναταράξεις, είναι η
συνεργασία ή η μη συνεργασία με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, με διάφορες
εκδοχές.
Ταυτόχρονα, φοβικά, ένα τμήμα αρθρογράφων της «κεντροαριστεράς»
σπεύδει να προδικάσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως... εθνικολαϊκιστικό κόμμα (με τον
Νίκο Φίλη υπουργό Παιδείας και τον Νίκο Παρασκευόπουλο υπουργό
Δικαιοσύνης!) αποκλείεται εξ ορισμού (λες και είναι θέμα... DNA) να
φέρει εξυγιαντική ώθηση στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς και
Κεντροαριστεράς ή να ανανεώσει την ιστορική σοσιαλδημοκρατία με
ριζοσπαστικά στοιχεία.
Εάν έγινε μια μεγάλη αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό της χώρας το 2015,
αυτή δεν είναι τόσο οι αναμενόμενες εκλογικές νίκες του ΣΥΡΙΖΑ όσο η
εντυπωσιακή αλλαγή στρατηγικής που έκανε, με τη συμφωνία-τομή του
καλοκαιριού! Στην ουσία πρόκειται για μία -εν εξελίξει και ανολοκλήρωτη
ακόμα, αλλά όχι «μετέωρη»- ιδεολογική-προγραμματική αναπροσαρμογή, με
όρους ενός αριστερού ευρωπαϊκού δημοκρατικού κόμματος.
Αντλεί -δε- στοιχεία από τις καλύτερες παραδόσεις του ιστορικού
ευρω-κομμουνισμού. Δεν πρόκειται τόσο για μια «αποριζοσπαστικοποίηση» με
βάση τη «σκληρή» πραγματικότητα, αλλά για μια σταδιακή στροφή στη
στρατηγική ενός ευρωπαϊκού ριζοσπαστικού σοσιαλισμού. «Αόμματοι»... σοσιαλδημοκράτες
Αλλάζει ο ΣΥΡΙΖΑ, με ραγδαίο τρόπο, μπροστά στα μάτια μας -προφανώς
με τις αντιφάσεις και τη ζάλη της στροφής του αρχικού χρόνου- και ένα
τμήμα του σοσιαλδημοκρατικού κόσμου αρνείται με ποικιλόμορφες κατασκευές
να το δει και με την πολιτική στάση του και με την κριτική του να
διευρύνει τις εξελίξεις. Καθώς ο αλληλοεπηρεασμός στην πολιτική έχει
τεράστια σημασία.
Ο Λεωνίδας Κύρκος έλεγε παλαιότερα για τον ΣΥΡΙΖΑ: «Παπαγαλίζουν μία
ηθική των πεποιθήσεων και δεν εμφορούνται από μία ηθική ευθύνης».
Φοβούμαι ότι μερικοί «κληρονόμοι» του από τη θέση της αντιπολίτευσης
διακινδυνεύουν με τη στάση τους να διαπράξουν το ίδιο λάθος.
Από την άλλη μεριά, ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κυβέρνηση, στο πλαίσιο της νέας
ευρωπαϊκής στρατηγικής του, οφείλει να πάρει πολιτικές πρωτοβουλίες
-χωρίς προχειρότητα, αλαζονεία και με στοιχεία αυτοκριτικής- που να
διευκολύνουν την απαγκίστρωση του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού από τον
«συντηρητικό εναγκαλισμό», καθώς υιοθετούν στην κριτική τους «αμάσητο»
το αφήγημα της Ν.Δ.!
Δεν είναι τυχαία η σχεδόν καθολική στήριξη της προσπάθειας του κ.
Τσίπρα από την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Ούτε η προτροπή του Μάσιμο
ντ’ Αλέμα, κατά την τελευταία επίσκεψή του στην Αθήνα:
Η πραγματικότητα δεν αλλάζει με τις λέξεις. Οι
Ελληνες σοσιαλδημοκράτες πρέπει να μιλούν με την κυβέρνηση, για να μην
αποτύχει. Για να μπορούν να επηρεάζουν την κατάσταση. Χωρίς την
κουλτούρα της σοσιαλδημοκρατίας, η κυβέρνηση δεν μπορεί να πετύχει.
Η σοσιαλδημοκρατία, παρά την υπαρξιακή κρίση της, αποτελεί ακόμα την
πιο ισχυρή έκφραση της ευρωπαϊκής Αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να
προσαρμοστεί στη σημερινή σοσιαλδημοκρατία, ούτε να «πασοκοποιηθεί».
Οφείλει, όμως, να προωθήσει μια αναδιάταξη συμμαχιών και να συγκροτήσει
έναν πολυφωνικό «συνασπισμό εξουσίας», με προοδευτικό πρόσημο, ικανό να
βγάλει τη χώρα από την κρίση.
Στο σύντομο διήγημα του Τζακ Λόντον που αναρτούμε διαβάζουμε για τις τελευταίες ώρες του γέροντα ινδιάνου αρχηγού Koskoosh. Η φυλή του πρέπει να ταξιδέψει σε αναζήτηση τροφής και στέγης κι αυτός εγκαταλείπεται να πεθάνει επειδή είναι γέρος και τυφλός. Ακόμα και ο γιος του πρέπει να τον αφήσει γιατί έχει μια νέα οικογένεια να θρέψει και να φροντίσει.
Ωστόσο, ο γερο- Koskoosh δεν είναι δυσαρεστημένος, μιας και γνωρίζει το νόμο της ζωής. Αποδέχεται τη μοίρα του ειρηνικά και αρχίζει να αναθυμάται γεγονότα της περασμένης του ζωής. Εικόνες τόσο του μεγάλου λιμού και αλλά περιόδων αφθονίας διαδέχονται η μία την άλλη στο μυαλό του. Ως έμπειρο άτομο που γνωρίζει καλά τους νόμους της φύσης τελικά αποδέχεται την υπεροχή της πάνω στο άτομο.
Καρδιά της ιστορίας είναι το σημείο που ο Koskoosh θυμάται ένα περιστατικό με λύκους που επιτέθηκαν σ΄ένα γέρικο ελάφι, το οποίο δεν μπορούσε να συμβαδίσει με την αγέλη του. Στο τέλος της ιστορίας συμβαίνει το ίδιο στον γέροντα, που μένει χωρίς ξύλα για τη φωτιά, ενώ οι λύκοι είναι ήδη ολόγυρα στενεύοντας τον κλοιό τους , καθώς λιγοστεύει η φλόγα...
O Νόμος της ζωής πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό McClure's Magazine, Τ.16, τον Μάρτιο του 1901.
Gerontakos
**************************************
Ο γερο-Κοσκούς άκουγε με απληστία. Αν και η όρασή του είχε προ
πολλού χαθεί, η ακοή του ήταν ακόμη οξεία, και ο πιο ανεπαίσθητος ήχος
διείσδυε στις αναλαμπές της νοημοσύνης
του που συνέχισε να εδράζεται πίσω από το μαραμένο του μέτωπο, αλλά αυτή η
νοημοσύνη δεν μπορούσε να ατενίζει πλέον τα αντικείμενα του κόσμου. Α! αυτή
ήταν η Σιτ-κουμ-το-χά, που έβριζε στριγκλίζοντας τα σκυλιά καθώς με χαστούκια
και ξυλιές φορούσε τα χάμουρά τους. Η Σιτ-κουμ-το-χά, ήταν η κόρη της θυγατέρας
του, αλλά αυτή ήταν υπερβολικά απασχολημένη για να χαραμίσει έστω και μια σκέψη
στον ανήμπορο παππού της, που καθόταν ολομόναχος πάνω στο χιόνι,
εγκαταλειμμένος και αβοήθητος. Έπρεπε να ξεστήσουν την κατασκήνωση. Τους
περίμενε μια μακριά διαδρομή και δεν σήκωνε καμιά χρονοτριβή λόγω και της σύντομης
ημέρας. Ήταν η ζωή, με τα καθήκοντά της, που καλούσε την εγγονή του, όχι ο
θάνατος. Και ο ίδιος ήταν πολύ κοντά στο θάνατο τώρα.
Η σκέψη αυτή πανικόβαλε τον γέρο για μια στιγμή, και άπλωσε προς τα
μπρος το ημιπαράλυτο χέρι του, το οποίο τρεμουλιαστά ψηλαφώντας άγγιξε τον
μικρό σωρό από ξύλα δίπλα του. Καθησυχασμένος πως ο σωρός βρισκόταν κοντά του,
ξανάφερε το χέρι του στην προστασία της ξεφτισμένης του γούνας, και συνέχιζε να
αφουγκράζεται. Το παραπονιάρικο τρίξιμο
από πέντε με έξι μισοπαγωμένα δέρματα τον έκανε να καταλάβει πως το κατάλυμα
του αρχηγού, καμωμένο από δέρματα ελαφιού, είχε ξεστηθεί και την ώρα εκείνη το
πατίκωναν και το στρίμωχναν σ’ έναν φορητό μπόγο. Ο αρχηγός ήταν γιος του,
δυνατό παλικάρι, η κεφαλή της φυλής και δεινός κυνηγός. Καθώς οι γυναίκες
δούλευαν πυρετωδώς με τις αποσκευές της κατασκήνωσης, η φωνή του αρχηγού
υψωνόταν δυνατή και τις επέπληττε για τη νωθρότητά τους. Ο γερο-Κοσκούς τέντωνε
τα αυτιά του. Ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγε τη φωνή του. Να, έπεσε και η
σκηνή του Γκιχάου! Να, και του Τουσκέν! Εφτά, οχτώ, εννιά. Η μόνη που έμενε
ακόμη όρθια ήταν του σαμάνου. Να, καταπιάνονταν με αυτή τώρα. Άκουγε τον σαμάνο
να γκρινιάζει καθώς την στοίβαζε πάνω στο έλκηθρο. Κάποιο παιδί κλαψούρισε και
μια γυναίκα πάσχιζε να το ησυχάσει με απαλούς, τραγουδιστικούς λαρυγγισμούς.
Είναι ο μικρός Κου-τι, σκέφτηκε ο γέρος, ένα ευερέθιστο παιδί, και μάλλον
φιλάσθενο. Σύντομα ίσως θα πέθαινε και θα έπρεπε να κάψουν μια τρύπα στην
παγωμένη τούντρα και να σωριάσουν πέτρες από πάνω για να προφυλάξουν τον τάφο
από τις μεγάλες νυφίτσες. Στο κάτω-κάτω, δεν είχε καμιά σημασία. Στην καλύτερη
περίπτωση, λίγα χρόνια με γεμάτη κοιλιά και περισσότερα με άδεια. Και στο
τέλος, πάντοτε πεινασμένος, ο πιο πεινασμένος απ’ όλους, να τους περιμένει ο
Χάρος.
Τι θόρυβος ήταν αυτός; Ω, οι άντρες που δένουν τα έλκηθρα και
τεντώνουν σφικτά τα δερμάτινα σχοινιά. Έστησε αυτί ν’ ακούσει, γιατί σε λίγο δε
θα τους άκουγε άλλο. Τα μαστίγια σηκώθηκαν σφυρίζοντας και έπεσαν βαριά ανάμεσα
στα σκυλιά. Για άκου τα πώς σκούζουν! Πώς απεχθάνονται τη δουλειά και την
πορεία! Φεύγουν! Το ένα έλκηθρο μετά το άλλο απομακρύνθηκαν προς τη σιωπή
οργώνοντας το χιόνι. Πάει έφυγαν. Βγήκαν απ’ τη ζωή του κι αυτός τώρα έμεινε να
γευτεί την πίκρα της τελευταίας ώρας ολομόναχος. Όμως όχι. Το χιόνι έτριξε κάτω
από ένα ζευγάρι μοκασίνια. Ένας άντρας στάθηκε δίπλα του και απαλά ακούμπησε το
χέρι του πάνω στο κεφάλι του. Τι καλός που ήταν ο γιος του να κάνει αυτή την
ενέργεια! Του ήρθαν στο μυαλό αναμνήσεις άλλων γερόντων που οι γιοι τους δεν
περίμεναν μετά την αναχώρηση της φυλής. Όμως ο γιος του περίμενε. Ο γέρος
παρασύρθηκε πίσω στο παρελθόν μέχρι που η φωνή του νεαρού άντρα τον έφερε στην
πραγματικότητα.
«Όλα εντάξει;» ρώτησε.
«Όλα καλά», απάντησε ο γέρος.
«Υπάρχουν ξύλα κοντά σου», συνέχισε ο νεαρός άντρας, «και η φωτιά
καίει δυνατά. Η μέρα είναι γκρίζα και το κρύο έχει σπάσει. Σύντομα θα χιονίσει.
Ήδη έχει αρχίσει».
«Ναι, χιονίζει τώρα», είπε ο γέρος.
«Τα μέλη της φυλής βιάζονται. Τα φορτία τους είναι βαριά και οι
κοιλιές τους επίπεδες από την έλλειψη τροφής. Η πορεία είναι μακρά και
ταξιδεύουν γρήγορα. Πηγαίνω τώρα, όλα καλά;»
«Όλα καλά. Δεν είμαι παρά ένα περυσινό φύλλο που είναι ελαφρά
κολλημένο στο κοτσάνι. Με την πρώτη πνοή του ανέμου, θα ξεκολλήσω και θα πέσω.
Η φωνή μου έχει γίνει σαν μιας γριάς. Τα μάτια μου δεν δείχνουν το δρόμο των
ποδιών μου, και τα πόδια μου είναι βαριά, κι εγώ έχω κουραστεί. Όλα είναι
καλά».
Έσκυψε το κεφάλι του ικανοποιημένος μέχρι και ο τελευταίος ήχος
πάνω στο χιόνι έσβησε. Είχε την επίγνωση πως δεν επρόκειτο να ξαναδεί ποτέ τον
γιο του. Και τότε το χέρι του σύρθηκε προς τα ξύλα. Ο σωρός ήταν ο μόνος που
τον χώριζε από την αιωνιότητα, η οποία έχασκε από πάνω του. Τελικά το μέτρο της
ζωής του ήταν μια αγκαλιά από ξύλα. Ένα – ένα θα πήγαιναν να τροφοδοτήσουν τη
φωτιά, κι έτσι, βήμα – βήμα ο θάνατος θα τον πλησίαζε έρποντας. Όταν και το
τελευταίο ξύλο θα καιγόταν απελευθερώνοντας τη ζεστασιά του, ο παγετός θα
έπαιρνε το πάνω χέρι. Πρώτα θα υποχωρούσαν τα πόδια και μετά τα χέρια του. Και
το μούδιασμα θα επεκτεινόταν αργά – αργά
από τα άκρα προς ολόκληρο το σώμα του. Το κεφάλι του θα έπεφτε προς τα
μπρος πάνω στα γόνατά του, και θα τελείωνε γαλήνια. Εύκολο ήταν. Όλοι κάποτε
πεθαίνουν.
Δεν είχε παράπονο. Έτσι είναι η ζωή, και είναι δίκαια. Γεννήθηκε
κοντά στη γη, κοντά στη γη έζησε, και ο νόμος της ζωής δεν του ήταν άγνωστος.
Ήταν ο νόμος των σαρκικών όντων. Η φύση δεν ήταν φιλική προς τη σάρκα και δεν
νοιαζόταν γι’ αυτό το υλικό πράγμα που λέγεται άτομο. Το ενδιαφέρον της ήταν
για το είδος, τη φυλή. Και αυτή ήταν η βαθύτερη αφαίρεση που μπορούσε να φτάσει
το πρωτόγονο μυαλό του Κοσκούς, αλλά είχε σαφή επίγνωση αυτής. Την έβλεπε σε
κάθε έκφανση της ζωής. Στην άνοδο του χυμού στα δέντρα, στον οργασμό της
πρασινάδας του μπουμπουκιού της ιτιάς, στην πτώση του κιτρινισμένου φύλλου –
ολόκληρη η ιστορία διαδραματιζόταν σ’ αυτό και μόνο το φαινόμενο. Αλλά κάποιο
καθήκον του έβαζε η φύση να επιτελέσει. Το εκπλήρωνε και μετά πέθαινε. Δεν το
εκπλήρωνε – το ίδιο έκανε – πάλι πέθαινε. Η Φύση δεν ενδιαφερόταν. Υπήρξαν
πολλοί άλλοι που ήσαν υπάκουοι, και ήταν η υπακοή που μετρούσε, όχι ο υπάκουος,
κι αυτή η υπακοή συνέχιζε πάντα να υπάρχει. Η φυλή του Κοσκούς ήταν πολύ παλιά.
Οι γέροι που είχε γνωρίσει όταν αυτός ήταν ένα αγόρι, είχαν γνωρίσει κι άλλους
γέρους πριν απ’ αυτούς. Άρα, ήταν αλήθεια πως η φυλή συνέχιζε να ζει, και
αντιπροσώπευε την υπακοή των μελών της, τα οποία χάνονταν στο μακρινό παρελθόν,
και οι τάφοι τους είχαν πια ξεχαστεί. Στο κάτω – κάτω δεν μετρούσαν.
Αποτελούσαν απλά επεισόδια. Είχαν παρέλθει
σαν σύννεφα στον καλοκαιρινό ουρανό. Κι αυτός δεν ήταν παρά ένα
επεισόδιο, που θα προσπερνούσε. Η Φύση δεν ενδιαφερόταν: μόνο έδωσε στη ζωή ένα
καθήκον κι έναν νόμο. Το καθήκον ήταν να διαιωνίζει το είδος, και ο νόμος ο
θάνατος του ατόμου. Μια κοπέλα ήταν ένα ευχάριστο πλάσμα να το βλέπεις, να
σφύζει από ζωή, με μεστά στήθη, με πηδηχτό βήμα και με φωτεινό βλέμμα. Το
βλέμμα της γίνεται φωτεινότερο, το βήμα της πιο γρήγορο, πότε είναι τολμηρή με
τους νέους, πότε ντροπαλή, μεταδίδοντάς τους μέρος από την ανησυχία της. Και
όλο γίνεται πιο όμορφη, χάρμα οφθαλμών, μέχρι που κάποιος κυνηγός δεν μπορεί
άλλο να συγκρατηθεί, και την παίρνει στη σκηνή του να του μαγειρεύει και να
μοχθεί γι’ αυτόν, και τελικά να γίνει η μητέρα των παιδιών του. Και με τον
ερχομό των απογόνων της την εγκαταλείπει η ομορφιά. Τα πόδια της σέρνονται, τα
μάτια της θαμπώνουν και τσιμπλιάζουν, και μόνο τα μικρά παιδιά βρίσκουν
ευχαρίστηση ακουμπώντας το πρόσωπό τους στα ρυτιδιασμένα μάγουλα της γριάς
ινδιάνας κοντά στη φωτιά. Το έργο της επιτελέστηκε. Αλλά στο πρώτο χτύπημα του
λιμού ή στην πρώτη μεγάλη πορεία, εγκαταλείπεται, όπως έχει εγκαταλειφτεί τώρα
κι ο ίδιος, στο χιόνι μ’ έναν σωρό από ξύλα. Έτσι είναι ο νόμος της ζωής. Ο
γέρος τοποθέτησε ένα ξυλαράκι πάνω στη φωτιά και συνέχισε τους στοχασμούς του.
Το ίδιο ίσχυε παντού για όλα τα πράγματα. Τα κουνούπια είχαν εξαφανιστεί με την
πρώτη παγωνιά. Τα μικρά σκιουράκια των δέντρων σύρθηκαν μακριά για να πεθάνουν.
Όταν τα γερατειά πέφτουν βαριά στους ώμους του κουνελιού, αυτό γίνεται βαρύ και
νωθρό και δεν μπορεί να παραβγεί στο τρέξιμο με τους εχθρούς του. Ακόμη κι η
αρκούδα γίνεται αδέξια τυφλή και
ευερέθιστη, και στο τέλος την σέρνουν στο χώμα και την κατασπαράζουν μερικά
νεαρά χάσκι. Θυμήθηκε πώς είχε εγκαταλείψει κι αυτός τον δικό του πατέρα σε μια
όχθη του Κλοντάικ έναν χειμώνα πριν έρθει ο ιεραπόστολος με τα ομιλούντα βιβλία
του και με το κιβώτιο γιατρικών. Πολλές φορές ο Κοκούς πλατάγισε τα χείλη του
στη θύμηση εκείνου του κουτιού, αν και τώρα το στόμα του δεν είχε σάλιο για να
υγρανθούν. Το παυσίπονο ήταν ιδιαίτερα καλό. Όμως ο ιεραπόστολος αποδείχθηκε κι
αυτός μια επιπλέον σκοτούρα γιατί δεν έφερνε κρέας στον καταυλισμό και έτρωγε
με μεγάλη όρεξη, και οι κυνηγοί γκρίνιαζαν. Αλλά στο διάσελο του Μάγιο πάγωσε
τα πνευμόνια του και πέθανε, και τα σκυλιά αργότερα μετακίνησαν τις πέτρες με
τα μουσούδια τους και φαγώνονταν πάνω από τα κόκαλά του. Κατά τη διάρκεια της
μεγάλης νύχτας τα παιδιά έσκουζαν και πέθαιναν. Ο Κοσκούς έβαλε ένα ακόμη ξύλο
πάνω στη φωτιά και αναπολώντας πήγε πολύ πίσω στο παρελθόν. Ήταν η εποχή του Μεγάλου
Λιμού όταν οι γέροι κάθονταν ανακούρκουδα κοντά στη φωτιά με τις κοιλιές τους
άδειες, και μιλούσαν για σχεδόν ξεχασμένες παραδόσεις των αρχαίων ημερών όταν ο
Γιούκον ήταν εντελώς καθαρός από πάγο για τρεις συνεχείς χειμώνες και κατόπιν
παγωμένος για τρία καλοκαίρια. Είχε χάσει τη μητέρα του σ’ εκείνον τον λιμό. Το
καλοκαίρι δεν είχαν ανεβεί οι σολομοί και η φυλή προσδοκούσε να έρθει ο
χειμώνας με την έλευση των καριμπού. Ήρθε κι ο χειμώνας, αλλά τα καριμπού δεν
φάνηκαν. Ένα τέτοιο πράγμα δεν είχε ξανασυμβεί, ούτε όσο ζούσαν οι
γεροντότεροι. Όμως τα καριμπού δεν είχαν έρθει για πέμπτη συνεχή χρονιά, και τα
κουνέλια δεν ήταν αρκετά, και τα σκυλιά είχαν καταντήσει ένα μάτσο κόκαλα. Και
στη διάρκεια του μεγάλου σκοταδιού τα παιδιά έσκουζαν και πέθαιναν, όπως οι
γυναίκες και οι γέροντες. Κι ούτε ένας στους δέκα δεν έζησε να δει τον ήλιο που
ξαναβγήκε την άνοιξη. Εκείνος ήταν πραγματικός λιμός!
Είχε όμως δει και εποχές αφθονίας όταν το κρέας χαλούσε στα χέρια
τους και τα σκυλιά ήταν παχιά και άχρηστα από την πολυφαγία – ήταν καιροί που
δεν σκότωναν τα ζώα που κυνηγούσαν, οι γυναίκες ήταν γόνιμες και οι σκηνές ήταν
γεμάτες από αρσενικά και θηλυκά παιδιά να αρκουδίζουν στο έδαφος. Τότε οι
άντρες αποκτούσαν χοντρές κοιλιές και ανανέωναν παλιές έχθρες, και διέσχιζαν τα
διάσελα προς τα νότια να πάνε να σκοτώσουν τους Πέλις και δυτικά για να
καθίσουν κοντά στις νεκρικές πυρές των Τανάνα. Θυμήθηκε όταν ήταν παιδί, σε
εποχή αφθονίας, που είδε μια άλκη να την κατασπαράζουν οι λύκοι. Ο Ζιγκ-χα
καθόταν μαζί του στο χιόνι και έβλεπαν – ο Ζιγκ-χα αργότερα έγινε ο πιο ικανός
κυνηγός, αλλά στο τέλος έχασε τη ζωή του πέφτοντας σε μια τρύπα στον Γιούκον.
Τον βρήκαν μετά από ένα μήνα, ακριβώς όπως είχε προσπαθήσει να συρθεί μέχρι τα
μισά της εξόδου και έγινε ένα με τον πάγο.
Τώρα με το ελάφι. Ο Ζιγκ-χα κι αυτός είχαν βγει εκείνη τη μέρα να
παίξουν κυνήγι μιμούμενοι τους πατεράδες τους. Στην κοίτη του ρέματος είχαν
εντοπίσει τα ίχνη μιας άλκης ανακατωμένα με τα ίχνη πολλών λύκων. «Γέρικο»,
είπε ο Ζιγκ-χα που ήταν πιο γρήγορος στην αναγνώριση των σημαδιών – «το ελάφι
είναι τόσο γέρικο που δεν μπορεί ν’ ακολουθήσει το κοπάδι του. Οι λύκοι το
έχουν αποκόψει από τα αδέρφια του και δε θα το αφήσουν ήσυχο». Έτσι κι έγινε.
Αυτός ήταν ο τρόπος τους. Μέρα νύχτα, χωρίς σταματημό, και γρυλίζοντας κατά
πόδας ή δίνοντας απότομες δαγκωματιές στη μύτη του θηράματος, θα έμεναν μέχρι
το τέλος. Πώς ένιωσαν ο Ζιγκ-χα κι ο ίδιος τη δίψα του αίματος να τους
κατακλύζει! Το τέλος θα ήταν μια θέα για απόλαυση!
Με γρήγορο βήμα και με
προσμονή ακολούθησαν τα ίχνη, ακόμη κι αυτός, ο Κοσκούς, όχι τόσο οξύς στην
όραση και άμαθος ιχνηλάτης, θα μπορούσε να τα ακολουθήσει στα τυφλά – ήταν τόσο
εμφανή. Ακολουθούσαν συνεπαρμένοι την καταδίωξη, διαβάζοντας τη ζοφερή
τραγωδία, φρεσκογραμμένη σε κάθε πατημασιά. Τώρα έφτασαν όπου η άλκη είχε
προβάλει αντίσταση. Τρεις φορές πιο πολύ από όσο το σώμα ενός γεροδεμένου
άντρα, σε κάθε κατεύθυνση, είχε πατηθεί και αναταραχθεί το χιόνι. Στο κέντρο
υπήρχαν βαθιά αποτυπώματα από τις διχαλωτές οπλές του θηράματος, και γύρω –
γύρω οι ελαφρότερες πατημασιές των λύκων. Μερικά χνάρια έδειχναν πως μερικοί
λύκοι είχαν καθίσει παραδίπλα να ξεκουραστούν, ενώ τα αδέρφια τους
παρενοχλούσαν το θήραμα. Τα αποτυπώματα των ξαπλωμένων ζώων ήταν τόσο εμφανή
σαν να είχαν γίνει πριν από μια στιγμή. Ένα λύκος είχε πιαστεί εξαπίνης σε μια
άγρια επίθεση του τρελαμένου θύματος και είχε ποδοπατηθεί μέχρι θανάτου. Κάτι
κοκαλάκια που σήκωσαν προσεχτικά μαρτυρούσαν το συμβάν.
Πάλι, σταμάτησαν το περπάτημά τους με τα χιονοπέδιλά τους και
στάθηκαν στη δεύτερη σκηνή αντίστασης. Εδώ το πελώριο ζώο είχε παλέψει
απελπισμένα. Δυο φορές οι λύκοι το έριξαν κάτω, όπως έδειχναν τα ίχνη στο
χιόνι, και δυο φορές αυτό απελευθερώθηκε τινάζοντας πέρα τα επιτιθέμενα
αρπακτικά, και σηκώθηκε στα πόδια του. Το ζώο είχε προ πολλού εκπληρώσει τον
σκοπό του στη ζωή, αλλά παρόλα αυτά, η ζωή ήταν γλυκιά. Ο Ζιγκ-χα είπε ότι ήταν
παράξενο μια πεσμένη άλκη να ξανασηκωθεί. Κι όμως τούτη στα σίγουρα το είχε κάνει.
Ο σαμάνος θα έβλεπε σημεία και μελλούμενα όταν θα του το έλεγαν.
Και πάλι, έφτασαν στο σημείο όπου η άλκη είχε αναγκαστεί ν’ ανέβει
την όχθη και να μπει στο δάσος. Οι εχθροί της όμως είχαν κολλήσει πίσω της
μέχρι που αυτή σηκώθηκε πέφτοντας πάνω τους και συνέθλιψε δύο απ’ αυτούς βαθιά
μέσα στο χιόνι. Ήταν σαφές πως το τέλος πλησίαζε, γιατί τα αδέρφια της την
άφησαν απροστάτευτη. Αντιστάθηκε ακόμη δυο φορές για λίγο διάστημα. Τα ίχνη
ήταν κόκκινα τώρα και το σταθερό βάδισμα του ζώου άρχισε να γίνεται ασταθές και
άτσαλο. Λίγο μετά άκουσαν τους πρώτους αλαλαγμούς της μάχης – όχι τη χορωδία
των ουρλιαχτών της καταδίωξης, αλλά τα σύντομα, απότομα γαβγίσματα που έδειχναν
πως πάλευαν εκ του σύνεγγυς βυθίζοντας τα δόντια τους στη σάρκα. Ο Ζιγκ-χα
σύρθηκε με την κοιλιά του στο χιόνι αντίθετα στον άνεμο, και μαζί μ’ αυτόν ο
Κοσκούς, οποίος έμελλε να γίνει ο αρχηγός της φυλής στα κατοπινά χρόνια. Μαζί
μπαίνοντας κάτω από τα κλαδιά ενός νεαρού ελατιού, κοίταξαν με μεγάλη προσοχή.
Ήταν το τέλος που είδαν.
Η εικόνα, όπως όλες οι εντυπώσεις της νιότης του, ήταν ακόμη δυνατά
χαραγμένη στο μυαλό του, και με τα σβησμένα του μάτια ξαναείδε να παίζεται
ζωντανά η σκηνή του τέλους σ’ εκείνη τη μακρινή εποχή. Ο Κοσκούς απορούσε μ’
αυτό, διότι στις μέρες που ακολούθησαν όταν πια ήταν ηγέτης αντρών και κεφαλή
συμβούλων, είχε κάνει μεγάλα κατορθώματα και το όνομά του έγινε κατάρα στα
στόματα των Πέλις, χώρια από τον παράξενο λευκό άντρα που είχε σκοτώσει σε μια
ανοιχτή αναμέτρηση μαχαίρι με μαχαίρι.
Για πολλή ώρα αναπολούσε τις μέρες της νιότης του μέχρι που η φωτιά
άρχισε να μειώνει τη φλόγα της και η παγωνιά τον περόνιασε ως το κόκαλο. Την
τροφοδότησε με δυο ξυλαράκια τη φορά αυτή και υπολόγισε πόση ζωή του απέμεινε.
Μακάρι η Σιτ-κουμ-το-χά να θυμόταν τον παππού της και να του άφηνε μια
μεγαλύτερη αγκαλιά από ξύλα. Τότε οι ώρες του θα ήταν περισσότερες. Δε θα της
ήταν μεγάλος κόπος. Αλλά αυτή ήταν ένα αδιάφορο παιδί και δεν τιμούσε τους
προγόνους της από τη στιγμή που ο Κάστορας, ο γιος του Ζιγκ-χα την είχε
γλυκοκοιτάξει. Έ, και; Τι σημασία είχε; Το ίδιο δεν είχε συμπεριφερθεί κι ο
ίδιος όταν ήταν νέος; Για λίγο έστησε το αυτί του στη σιγαλιά μήπως ακούσει
κάτι. Μήπως η καρδιά του γιου του μαλάκωνε και θα γυρνούσε πίσω με τα σκυλιά να
πάρει μαζί του τον γέρο πατέρα του στη φυλή και να πάνε εκεί όπου τα κοπάδια
των καριμπού είναι παχιά και το λίπος κρέμεται από πάνω τους.
Ζόρισε τα αυτιά του ν’ ακούσει καλύτερα και για μια στιγμή το
ανήσυχο μυαλό του σταμάτησε να σκέφτεται. Καμιά κίνηση, τίποτε. Ο μοναδικός
ήχος ήταν της αναπνοής του στην απέραντη σιωπή. Ένιωθε τρομακτική μοναξιά.
Άκου! Τι ήταν αυτό; Ένα ρίγος διέτρεξε το κορμί του. Ήταν το γνώριμο,
μακρόσυρτο ουρλιαχτό που έσχιζε το κενό, και ήταν πολύ κοντά. Και τότε στα
σκοτεινά του μάτια εμφανίστηκε το θέαμα της άλκης – του γέρικου αρσενικού
ελαφιού – τα κατασχισμένα μεριά του και τα ματωμένα του πλευρά, την αναμαλλιασμένη του χαίτη, και τα πελώρια
διακλαδωμένα του κέρατα χαμηλωμένα στο έδαφος να δίνει την τελευταία του μάχη.
Έβλεπε επίσης τις γρήγορες γκρίζες μορφές, τα φλογισμένα μάτια, τις κρεμασμένες
προς τα έξω γλώσσες και τα μυτερά δόντια να τρέχουν σάλια. Κατόπιν είδε τον
αμείλικτο κύκλο να κλείνει γύρω από το ζώο μέχρι που έγινε μια μαύρη κηλίδα
πάνω στο τσαλαπατημένο χιόνι.
Ένα
κρύο μουσούδι κόλλησε βίαια πάνω στο μάγουλό του και στο άγγιγμά του η ψυχή
αναπήδησε πίσω στην πραγματικότητα. Το χέρι του τινάχτηκε στη φωτιά απ’ όπου
τράβηξε ένα δαυλί. Πτοημένο για μια στιγμή από τον φόβο που κληρονόμησε για
τους ανθρώπους, το θηρίο οπισθοχώρησε, βγάζοντας ένα παρατεταμένο ουρλιαχτό –
κάλεσμα στα άλλα αδέρφια του. Κι αυτά απάντησαν με απληστία, μέχρι που ένας
γκρίζος δακτύλιος από καθισμένα, και με σάλια στα σαγόνια τους αρπακτικά
σχηματίστηκε γύρω του. Ο γέρος αφουγκραζόταν ενώ ο κύκλος στένευε όλο και
περισσότερο. Ανέμισε βίαια τον δαυλό, και τα οσμίσματα έγιναν γρυλίσματα, αλλά
τα λαχανιασμένα ζώα δεν έλεγαν να σκορπίσουν. Τώρα ένα σύρθηκε με την κοιλιά
του προς τα μπρος με τα πίσω πόδια απλωμένα. Μετά ένα δεύτερο, μετά ένα τρίτο,
και κανένα δεν έκανε πίσω. Γιατί να κρατηθεί άλλο στη ζωή; Αναρωτήθηκε ο γέρος,
αφήνοντας το φλεγόμενο ξύλο να πέσει και να σβήσει τσιτσιρίζοντας στο χιόνι. Ο
κύκλος γρύλισε ανήσυχα, αλλά έμεινε σταθερός. Για μια τελευταία φορά ό Κοσκούς
είδε την τελευταία αντίσταση της γέρικης αρσενικής άλκης και κουρασμένος άφησε
το κεφάλι του να πέσει πάνω στα γόνατά του. Τι σημασία είχε πια; Αυτός δεν ήταν
ο νόμος της ζωής;
ΥΓ. Οι όποιες ομοιότητες ανάμεσα στον κακόψυχο Krampus και τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε νομίζω ότι είναι εντυπωσιακές ως προς τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά. Υπάρχει όμως μία μεγάλη διαφορά αναμεσά τους: το τέρας αρέσκεται να τρομάζει γερμανόπουλα για ένα μήνα, ενώ ο Γερμανός αρέσκεται να βασανίζει σαδιστικά επί χρόνια μικρούς και μεγάλους ανθρώπους των χωρών του Νότου και ιδιαίτερα της Ελλάδας. 
ΤΖΑΚ ΛΟΝΤΟΝ
