Οι «λύκοι» και οι «παγίδες» τους
distomo.jpg
Οι άνδρες της 4ης Θωρακισμένης Ταξιαρχίας των SS στο πυρπολημένο Δίστομο. Τη φωτογραφία διέσωσε ο Σπύρος Μελετζής
Το συγκεκριμένο σύμβολο ονομάζεται γερμανικά Wolfsangel (αγκίστρι του λύκου, λυκοπαγίδα). Ρούνοι ή ρούνες ονομάζεται το αρχαίο σύστημα γραφής των βόρειων λαών της Ευρώπης, το οποίο χρησιμοποιούσαν οι γερμανικοί λαοί προτού υιοθετήσουν το δυτικό αλφάβητο.
Τους ρούνους επανεισήγαγε κατά το τέλος του 19ου αιώνα το αποκρυφιστικό ρεύμα στη Γερμανία, το οποίο επηρέασε ιδιαίτερα τη φάση συγκρότησης του ναζιστικού κόμματος και προσέφερε εύχρηστα σύμβολα στην εθνοφυλετική (völkisch) ιδεολογία.
Ιδιαίτερα οι μηχανισμοί που συγκρότησε ο Χίμλερ για να προβάλει τον παγγερμανισμό έκαναν μαζική χρήση των ρούνων, ενώ ακόμα και τη σβάστικα τη θεώρησαν ρούνο και τη διασπορά της σε μεγάλο τμήμα της υφηλίου ως τεκμήριο του δικαιώματος της Γερμανίας να επιβάλει παγκόσμια κυριαρχία.
Πού το ανακάλυψε η Χρυσή Αυγή αυτό το έμβλημα; Μα ήταν εκείνο που έφεραν στη στολή τους οι μονάδες της 4ης Θωρακισμένης Αστυνομικής Μεραρχίας των SS, η οποία το 1943 στάλθηκε στην Ελλάδα για να αντιμετωπίσει το κίνημα της αντίστασης και είναι υπεύθυνη για πολλά εγκλήματα εις βάρος πολιτών.
Πρώτα απ’ όλα οι ωμότητες κατά αμάχων στην Κλεισούρα και βέβαια η σφαγή του Διστόμου. Ετσι, λοιπόν. Οι σημερινοί θαυμαστές του Χίτλερ που εμφανίζονται ως δήθεν αθώοι εθνικιστές και αρνούνται κάθε σχέση με τις δυνάμεις κατοχής επέλεξαν να ταυτίζονται με την πιο βάρβαρη μονάδα του γερμανικού στρατού κατοχής.
Οι «πρωταγωνιστές» της σφαγής
Αυτές τις μέρες συμπληρώνονται 71 χρόνια από τη σφαγή του Διστόμου, ένα από τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα του Β' Παγκόσμιου Πολέμου. Στην κλασική μονογραφία του που εκδόθηκε λίγους μήνες μετά την απελευθέρωση, ο Τάκης Λάππας περιγράφει με σπαρακτικό αλλά τεκμηριωμένο τρόπο την ανείπωτη τραγωδία, που δεν περιελάμβανε μόνο αμάχους, αλλά και παιδιά, μωρά και εγκύους, ενώ η βία που επιδείχτηκε περιείχε όχι μόνο βιασμούς, βασανιστήρια και ακρωτηριασμούς, αλλά ακόμα και σκηνές νεκροφιλίας: «Δεν χωράει αμφιβολία», γράφει ο Λάππας, «πως ό,τι απόμεινε για το Εικοσιένα η σφαγή της Χίου, για τη μαρτυρική σκλαβιά του 1941-44 θα μείνει η σφαγή του Διστόμου». Η πρόβλεψη του ιστορικού συγγραφέα επιβεβαιώθηκε από την κατοπινή πλούσια σχετική βιβλιογραφία.
Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι και η επίσημη έκθεση του αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου και διευθυντή του Ελληνικού Εθνικού Γραφείου Εγκλημάτων Πολέμου, Δ. Κιουσόπουλου, που συντάχθηκε τον Ιούνιο του 1946, είναι υποχρεωμένη να ξεφύγει από την ψυχρή δικαστική περιγραφή:
«Σωροί πτωμάτων εντός λίμνης αίματος εις εκάστην οικίαν, εις τους δρόμους. Η νυξ του Αγίου Βαρθολομαίου ωχριά εμπρός εις την ημέραν του Διστόμου. Ουδενός εφείσθησαν και αν τις ετρέπετο εις φυγήν ίνα διασωθή, κατεδιώκετο και εφονεύετο. Αφάνταστος η αλλοφροσύνη των κατοίκων, αβάστακτος ο σπαραγμός των γονέων να βλέπωσι τα φονευθέντα τέκνα των εις τας αγκάλας των και η αλλοφροσύνη επιτείνεται όταν οι κάτοικοι περικυκλώνονται από τας φλόγας, διότι οι Γερμανοί έθεσαν φωτιά και κατέκαυσαν μέρος των οικιών. Πας όστις εκρύπτετο, διαφυγών τον διά μαχαίρας θάνατον ηπειλείτο να καεί ζωντανός, εξήρχετο τότε της κρύπτης του και εφονεύετο πυροβολούμενος».
Είναι τόσο ακραία η μορφή της βίας που ασκήθηκε στο Δίστομο, ώστε ακόμα και σήμερα οι ιστορικοί ερευνητές αναζητούν τα ειδικά ελατήρια της στρατιωτικής μονάδας που διέπραξε τη σφαγή. Ο Αργύρης Σφουντούρης, ο οποίος έχει αφιερώσει τη ζωή του στην ηθική δικαίωση των θυμάτων και των απογόνων τους -στους οποίους συγκαταλέγεται και ο ίδιος- προτείνει μια ερμηνεία στο πιο πρόσφατο βιβλίο του.
Ξεκινώντας από το γεγονός ότι τα δύο πρώτα αυτοκίνητα της γερμανικής φάλαγγας ήταν επιταγμένα φορτηγά ιδιωτών Ελλήνων και οι επιβαίνοντες στρατιώτες είχαν μεταμφιεστεί σε Ελληνες «μαυραγορίτες» προκειμένου να μην προκαλέσουν υποψίες, ο Σφουντούρης αναρωτιέται μήπως αυτοί οι μεταμφιεσμένοι δεν ήταν μέλη της 4ης Θωρακισμένης Αστυνομικής Μεραρχίας των SS, αλλά «ειδικά επιλεγμένοι και εκπαιδευμένοι κομάντος», υποδεικνύει μάλιστα ως πιθανό το γεγονός να επρόκειτο για ποινικούς που μεταφέρθηκαν επιτόπου για να κάνουν τη βρομοδουλειά ή ακόμα και για Αραβες που εκπαιδεύονταν εκείνη την εποχή στο Λαύριο με στόχο μια επιχείρηση στην Παλαιστίνη.
Αλλά ο ίδιος αποδυναμώνει αυτή την υπόθεση εργασίας, εφόσον αναφέρεται στη μελέτη του Μαρκ Μαζάουερ, ο οποίος περιγράφει την ιδιαιτερότητα της μονάδας που ανέλαβε τη σφαγή. Και αυτή η ιδιαιτερότητα συνίσταται στο ότι οι πρωταγωνιστές της ανήκαν στον εθνικοσοσιαλιστικό πυρήνα του γερμανικού στρατού. Ο επικεφαλής της μονάδας, Φριτς Λάουτενμπαχ, «είχε συμμετάσχει στον βρόμικο πόλεμο στη Σιλεσία με τα Φράικορπς», δηλαδή τις προναζιστικές παραστρατιωτικές ομάδες που είχαν πρώτες υιοθετήσει τη σβάστικα ως σύμβολό τους, αλλά και ο διοικητής του 7ου Συντάγματος με έδρα τη Λιβαδειά, Καρλ Σίμερς, είχε αποκτήσει φήμη «για την αφοσίωσή του στο να μεταδίδει την ουσία της εθνικοσοσιαλιστικής σκέψης στους υφισταμένους του, ενώ, όπως ομολογούσαν ακόμα και όσοι τον υποστήριζαν, είχε μια ροπή προς τα εξαιρετικά δρακόντεια μέτρα» (Mark Mazower, «Στην Ελλάδα του Χίτλερ», μτφρ. Κ. Κουρεμένος, Αλεξάνδρεια, Αθήνα 1994, σ. 238).
Στον αντίποδα του προβληματισμού του Σφουντούρη, ο φιλόσοφος Χρήστος Μαλεβίτσης, ο οποίος μάλιστα υπήρξε και μεταφραστής του Χάιντεγκερ με τη γνωστή εθνικοσοσιαλιστική διαδρομή, δεν διστάζει να μιλήσει για ειδικά «γερμανική κτηνωδία», ισχυριζόμενος ότι «το κακό που διέπραξαν οι Γερμανοί στο Δίστομο δείχνει πως ορισμένοι λαοί φέρουν μέσα τους σατανικές δυνάμεις ολέθρου».
Επηρεασμένος προφανώς από την πολιτική συγκυρία της εποχής (ήταν τα πενηντάχρονα από τη σφαγή και ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία), ο Μαλεβίτσης έφτανε να υιοθετήσει μια καθαρά φυλετιστική ερμηνεία, δικαιώνοντας έτσι άθελά του τη θεωρία εκείνων που υποτίθεται ότι κεραυνοβολούσε. Από άλλη πολιτική αφετηρία στο ίδιο συμπέρασμα είχε φτάσει και ο Ασημάκης Πανσέληνος στην πρώτη επέτειο της σφαγής: «Η ιδιοσυγκρασία των λαών καθόρισε το μέτρο της χτηνωδίας. Μπορεί να λέει κανείς πως η Γερμανία είναι θύμα του Χίτλερ, αλλά πρέπει να πει πως κι ο Χίτλερ από μια άποψη είναι …θύμα της Γερμανίας! Δηλαδή της ιδιότητάς του ως Γερμανού» (περ. Ελεύθερα Γράμματα, τχ. 6, 16.6.1945). Βέβαια ο Πανσέληνος έχει τη δικαιολογία ότι τα έγραφε αυτά κάτω από την επίδραση της πολύ πρόσφατης βιωμένης δραματικής εμπειρίας της γερμανικής κατοχής..
Συνεχίστε την ανάγνωση ΕΔΩ=> Οι «λύκοι» και οι «παγίδες» - Η Εφημερίδα των Συντακτών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου