Κάποιοι πρέπει να τραβήξουν τα αυτιά του βάρβαρου Ιρακινού δασκάλου , να του δώσουν μερικές ξυλιές στον πισινό και να τον στείλουν διά βίου στο σπίτι του. Ίσως έτσι καταλάβει ότι με τα χέρια μας χτυπάμε παλαμάκια για να χειροκροτούμε τους καλλιτέχνες , χτυπάμε αβγά για την ομελέτα και τη μαγιονέζα μας , χτυπάμε την πόρτα ενός φίλου αναγγέλλοντας την επίσκεψή μας , ΔΕΝ ΧΤΥΠΑΜΕ ΠΟΤΕ ποτέ τους συνανθρώπους μας και κυρίως ΠΑΙΔΙΑ, είτε είμαστε ΓΟΝΕΙΣ είτε είμαστε ΔΑΣΚΑΛΟΙ.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Benjamin Biolay - Dans la Merco Benz (Cold War)
Petite princesse, ma beauté, ma promesse Ma petite faiblesse, ma plus belle histoire de fesses Dans la mercedes, c'est de l'espoir q...
-
Κι ήτανε τα στήθια σου άσπρα σαν τα γάλατα Γιώργος Σαραντάκος "Γαργάλατα", 50 χρόνια μετά Λέγοντας Αποστασία ή Ιουλιανά εν...
-
῎ ΜΙΑ ΧΡΥΣΗ ΜΑΘΗΣΙΑΚΗ ΑΡΧΗ, ΠΟΥ ΑΓΝΟΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΧΩΤΙΚΟΥΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΗΛΙΘΙΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ Ηδη δέ τινας ἐγὼ εἶδο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου