Το μαρτύριο με τον ΕΟΠΥΥ
Kύριε διευθυντά
Επιτρέψτε μου να θέσω υπ’ όψιν σας το θέμα σχετικά με την επιτροπή φαρμάκων εξωτερικού και υψηλού κόστους του ΕΟΠΥΥ:
Στεγάζεται στην Ομόνοια, Αγίου Κωνσταντίνου 16, και εξυπηρετεί πάνω από δύο εκατομμύρια πληθυσμό (Δήμος Αθηναίων και Ανατολικής Αττικής), που μέσα σε αυτούς συγκαταλέγονται οι δυστυχείς πάσχοντες από χρόνια νοσήματα, για τα οποία απαιτείται κάποια ακριβή ή εξειδικευμένη θεραπεία, στην πλειονότητά τους υπερήλικες.
Ωράριο 8 π.μ. - 2 μ.μ. Γιατί μειωμένο; Γιατί, λέει ο αρμόδιος, «είμαστε επιτροπή». Υπάρχει κάτι τέτοιο και δεν το ξέραμε; Συνήθης χρόνος εξυπηρέτησης-αναμονής, δύο ώρες περίπου. Οι ενδιαφερόμενοι αναμένουν ή όρθιοι ή στις σκάλες κυκλικά. Τα μόνα καθίσματα, δύο χαλασμένες πολυθρόνες: ο απόλυτος ευτελισμός του πολίτη! Για την ποθητή επίτευξη της έγκρισης απαιτούνται δύο επισκέψεις στο κολαστήριο: μία για την κατάθεση της αίτησης με όλα τα απαιτούμενα δικαιολογητικά, στα οποία (ευτυχώς) δεν έχει ακόμη συμπεριληφθεί το... συγχωροχάρτι, και άλλη μία ύστερα από 15 ημέρες για την παραλαβή της έγκρισης. Το μαρτύριο όμως δεν τελειώνει εδώ: πρέπει στη συνέχεια να επισκεφτείς τον θεράποντα ιατρό σου, που θα σου συνταγογραφήσει το φάρμακο ηλεκτρονικά και στη συνέχεια να επιστρέψεις στο φαρμακείο του ΕΟΠΥΥ (στο ισόγειο της ίδιας διεύθυνσης) όπου έπειτα από αναμονή 40-50 λεπτών, παραλαμβάνεις το φάρμακο.
Αντιλαμβάνεσθε λοιπόν πόσο δύσκολο είναι να ανταποκριθεί ένας χρόνιος ασθενής, που κατά κανόνα πάσχει από σπάνια και ανίατη ασθένεια και άλλοτε άλλου βαθμού αναπηρία (στη δική μου περίπτωση χρόνια αναπνευστική ανεπάρκεια, λόγω της οποίας αναγκάζομαι να χρησιμοποιώ φορητό συμπυκνωτή οξυγόνου σε κάθε μου μετακίνηση), σε αυτή τη μικρή οδύσσεια που τον υποβάλλει ανά τρίμηνο το φιλόστοργο κράτος μας. Γιατί εννοείται πως συμβαίνουν και θαύματα, και επομένως τρεις μήνες μετά, η επιτροπή θα πρέπει να επανεξετάσει την αναγκαιότητα χορήγησης του φαρμάκου, αναγκάζοντας τον ασθενή να υποβληθεί εκ νέου στην ίδια εξοντωτική διαδικασία (συλλογή εκ νέου των δικαιολογητικών, αναμονή κ.λπ.). Να σημειωθεί, δε, πως ύστερα από σχετική ερώτηση που έκανα, διαπίστωσα πως ουδείς ελέγχει τα δικαιολογητικά που με κόπο έχει συλλέξει ο ασθενής: η έγκριση φαίνεται πως είναι μια απλή γραφειοκρατική διαδικασία χωρίς ουσία άλλη, πλην της αποθάρρυνσης του ασθενούς να διεκδικήσει την κατάλληλη αγωγή ή, σε αντίθετη περίπτωση, της ψυχικής του ταπείνωσης και της σωματικής του εξουθενωσης.
Διερωτάται λοιπόν κανείς: Γιατί η επιτροπή; Για να εξοντώσει τους πάσχοντες; Τολμώ να προτείνω μια άλλη θεώρηση, αν ακολουθηθεί το εχέφρον: τις-τι-πού-πότε-γιατί, και εξηγούμαι: Τις: σε επίπεδο διευθυντού κλινικής κρατικού η πανεπιστημιακού νοσοκομείου, της αντίστοιχης προς την πάθηση ειδικότητας, δίδεται η γνωμάτευση περί της αναγκαιότητας της θεραπείας, και παραπέμπει στο τι: διαγνωστικές εξετάσεις τεκμηρίωσης - φάρμακο - διάρκεια θεραπείας. Πότε: επανέλεγχος προόδου νόσου κ.λπ. σε τακτά διαστήματα για ανανέωση - αλλαγή - διακοπή θεραπείας. Πού: στο ΚΕΠ της περιοχής κατοικίας του ατυχήσαντος, το οποίο αναλαμβάνει τη διεκπεραίωση των δικαιολογητικών με αμφίδρομο πορεία! Και έτσι ικανοποιούμε και τον εφευρέτη της επιτροπής με το μεγάλο γιατί: οι γνωρίζοντες από διοίκηση απαντούν: κάνε μια επιτροπή να ’χεις το κεφάλι σου ήσυχο!
Αθανασιος Καπελλαρης - Ιατρός
Πηγή: Η Καθημερινή,17.4.15
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου