" Εις τοσούτον μικρόν και αρτισύστατον κράτος, οποίον είναι το εδικόν μας, και κατά τον δρόμον, τον οποίον τρέχουν οι νέοι μας, αλοίμονον εις εκείνους, οίτινες δεν θέλουν έχει κανένα άλλον τρόπον ζωής παρά την υπαλληλίαν! και αλοίμονον εις το έθνος, το οποίον θέλει επιφορτισθή τοσούτον πλήθος αρχολιπάρων (=αυτών που επιθυμούν και επιδιώκουν αξιώματα, εκλιπαρώντας ή κολακεύοντας τους άρχοντες) και υπουργηματοθηρών! (=κυνηγών δημόσιων θέσεων) ή θέλουν ευρεθή ούτοι εις την ανάγκην τίς του άλλου πλειότερον να εξαχρειωθή ενώπιον της εξουσίας, ή θέλουν σύρει την κοινωνίαν εις όχι ασημάντους περισπασμούς , μη δυνάμενοι να έχωσιν οικείαν ύπαρξιν."
Αινιάν Δημήτριος (Οικονόμου Δημήτριος)*
| Gerontakos: : Ο Αινιάν αναφέρεται σε μια βασική ψυχοπαθογένεια αυτης της χώρας από καταβολής της ύπαρξής της, στο ότι δηλαδή σ΄ένα τόσο μικρό τόπο κανένας δεν ενδιαφέρεται να αναδειχθεί με την αξία του, αλλά όλοι θέλουν να καταλάβουν δημόσια αξιώματα ή να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι. Για να το πετύχουν κολακεύουν την Εξουσία ή παραπλανούν το λαό στρέφοντας τα ενδιαφέροντά του προς επικίνδυνες ατραπούς.Ο εθνολαϊκισμός και το όνειρο της δημοσιοϋπαλληλίας, πιασμένοι αλά μπρατσέτα, βαδίζουν καμαρωτά προς τα πεπρωμένα της αιώνιας μιζέριας και υπανάπτυξης. | ||||||||
  | ||||||||
| ||||||||
| Βιογραφικό Σημείωμα ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΑΙΝΙΑΝ (1800-1881) Ο Δημήτριος Οικονόμου γεννήθηκε στο Μαυρίλο του Τυμφρηστού, στερνοπαίδι του παπα - Ζαχαρία Οικονόμου (το Αινιάν προήλθε από υιοθέτηση του επιθέτου Αινιάν [=Φωκιδεύς] - άγνωστο πότε - από τον πατέρα της οικογένειας). Το 1806 εγκαταστάθηκε με τους δικούς του στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί ο πατέρας διορίστηκε διευθυντής στη Σχολή του Γένους στα Θεραπειά, όπου φοίτησε ο Δημήτριος, και στη συνέχεια στη Σχολή της Ξηράς Κρήνης (Κουρού Τσεσμέ). Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία, μέλη της οποίας ήταν ήδη ο πατέρας και τα δύο αδέρφια του Γεώργιος και Χριστόδουλος. Μετά από διώξεις κατέφυγε στην Οδησσό και το 1822 έφτασε στον ελλαδικό χώρο, όπου υπηρέτησε τον Αγώνα, αρχικά ως απλός στρατιώτης και στη συνέχεια ως γραμματέας του Εκτελεστικού και της Επιτροπής της Εθνοσυνέλευσης και ως γραμματικός του Γεώργιου Καραϊσκάκη (από το 1826). Στο ελεύθερο ελληνικό κράτος διετέλεσε γραμματέας του εκτάκτου Επιτρόπου Αχαΐας, μέλος του Εφετείου των Νήσων (κατά τη διακυβέρνηση Καποδίστρια) και πρόεδρος πρωτοδικών στη Λαμία, θέση από την οποία παραιτήθηκε το 1835, μετά από έκφραση δυσπιστίας του Όθωνα προς το πρόσωπό του. Αποσύρθηκε στο κτήμα του στην Υπάτη και ανέπτυξε γεωργική αλλά και πολιτική δράση ενάντια του καθεστώτος. Αποτέλεσμα της τελευταίας ήταν η λεηλασία του σπιτιού του, η δυσμένεια του Παλατιού και έντονα οικονομικά προβλήματα. Το 1850 εκλέχτηκε βουλευτής, μετά από ακύρωση της εκλογής του από το παλάτι όμως, έφυγε για την Αθήνα. Εκεί ανέπτυξε εκδοτική και δημοσιογραφική δραστηριότητα (εκδότης και συντάκτης του περιοδικού Βιβλιοθήκη του Λαού και συνεργάτης στις εφημερίδες Αθηνά και Το Πανελλήνιον), ενώ παράλληλα εργάστηκε ως Πάρεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου και τμηματάρχης του Υπουργείου Εσωτερικών. Με πολύ κόπο κατόρθωσε να εξασφαλίσει πενιχρή κρατική σύνταξη και το 1863 (μετά την εκθρόνιση του Όθωνα) εκλέχτηκε πληρεξούσιος της Φθιώτιδος στη Β΄ Εθνική Συνέλευση. Με ενδιάμεσες μετακινήσεις μεταξύ Αθήνας και Υπάτης εγκαταστάθηκε τελικά το 1878 στην πρωτεύουσα, όπου πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του πάμφτωχος. Πέθανε στη Στυλίδα. Η ζωή του Δημητρίου Αινιάνος χαρακτηρίζεται θεμελιωδώς από την αγωνία του για την πρόοδο του ελληνικού λαού. Κατά τη διάρκεια της ενασχόλησής του με την πολιτική φρόντισε για την ίδρυση τυπογραφείων, βιβλιοδετείων και σχολείων στην ελληνική επαρχία και αρνήθηκε να υποχωρήσει σε τακτικές ψηφοθηρίας και πελατειακών σχέσεων. Στα γράμματα πρωτοεμφανίστηκε με τη δημοσίευση του ποιήματος Ωδή στο Μεσολόγγι στην εφημερίδα Γενική Εφημερίς της Ελλάδος την ημέρα της Εξόδου, ενώ το σύνολο του συγγραφικού έργου του περιλαμβάνει επίσης γλωσσολογικές, βιογραφικές, γεωπονικές και ιστορικές μελέτες και στο χώρο της λογοτεχνίας διηγήματα, τα περισσότερα δημοσιευμένα στο περιοδικό του Αινιάνος Βιβλιοθήκη του Λαού. Το διηγηματικό έργο του Δημητρίου Αινιάνος κινείται στο χώρο της κοινωνικής πεζογραφίας, με ιδιαίτερη αναφορά στις συνθήκες ζωής των αγροτικών πληθυσμών. Βασικά χαρακτηριστικά του έργου του είναι η ρεαλιστική γραφή, ο κοινωνικοπολιτικός προβληματισμός και η συνειδητή στράτευση στην υπηρεσία του διδακτισμού και του ηθικού παραδειγματισμού με συνακόλουθη αποφυγή οποιουδήποτε λογοτεχνικού ύφους. 1. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Δημήτριου Αινιάνος βλ. Γκιόλιας Μάρκος, «Αινιάν Δημήτριος», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας1. Αθήνα, Χάρη Πάτση, 1968, Καγιαλής Τάκης, «Δημήτριος Αινιάν», Η παλαιότερη πεζογραφία μας· Από τις αρχές της ως τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμοΔ’ · 1830-1880, σ.116-133. Αθήνα, Σοκόλης, 1996, Καψάλης Γερ.Δ., «Αινιάνες», Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια2. Αθήνα, Πυρσός, 1927, Μαζαράκης Ι.Κ. Αινιάν, «Χρονολόγιο – Εισαγωγή», Δημητρίου Αινιάν, Ο Καραϊσκάκης. Αθήνα, Ερμής, 1974 και Μαζαράκης - Αινιάν Ιωάννης, «Αινιάν Δημήτριος», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό1. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1983. | ||||||||
| Ενδεικτική Βιβλιογραφία • Βαλέτας Γιώργος, Εισαγωγή στην έκδοση Δημητρίου Αινιάνος Άπαντα, σ.3-6. Αθήνα, Άτλας, 1962. • Γκιόλιας Μάρκος, «Αινιάν Δημήτριος», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας1. Αθήνα, Χάρη Πάτση, 1968. • Καγιαλής Τάκης, «Ένας συμπαθητικός άνθρωπος του 19ου αιώνα», Το Βήμα, 5/2/1995. • Καγιαλής Τάκης, «Η κοινωνική πεζογραφία του Δημητρίου Αινιάνος», Το Βήμα, 26/2/1995. • Καγιαλής Τάκης, «Δημήτριος Αινιάν», Η παλαιότερη πεζογραφία μας· Από τις αρχές της ως τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμοΔ’ · 1830-1880, σ.116-133. Αθήνα, Σοκόλης, 1996. • Καψάλης Γερ. Δ., «Αινιάνες», Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια2. Αθήνα, Πυρσός, 1927. • Λάππας Τάκης, Ρουμελιώτες στην επανάστασηΒ΄ · Δημήτριος Αινιάνας, Γερο-Πανουριάς, σ.5-14. Αθήνα, 1958. • Μαζαράκης Ι.Κ. Αινιάν, «Χρονολόγιο – Εισαγωγή», Δημητρίου Αινιάν, Ο Καραϊσκάκης. Αθήνα, Ερμής, 1974. • Μαζαράκης - Αινιάν Ιωάννης, «Αινιάν Δημήτριος», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό1. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1983. | ||||||||
| Εργογραφία (πρώτες αυτοτελείς εκδόσεις) 1 Ι. Επιστημονικά εγχειρίδια • Αγρονομικά. Χαλκίδα, 1833 (ανώνυμη έκδοση). • Πραγματεία περί συκαμινοφυτείας και μεταξοσκωληκοτροφίας. Αθήνα, 1857. • Αγρονομία στοιχειώδης. Αθήνα, 1861. • Γραμματική της ομιλουμένης ελληνικής γλώσσης. Αθήνα, 1853. ΙΙ.Βιογραφίες • Ο Καραϊσκάκης · ή του Καραϊσκάκη βιογραφία και λεπτομερής έκθεσις της τελευταίας εκστρατείας αυτού υπέρ των Αθηνών. Χαλκίδα, 1834 (ανώνυμη έκδοση). • Γερμανός ο Παλαιών Πατρών. Αθήνα, 1854. ΙΙΙ. Μεταφράσεις • Ρακίνα, Ιφιγένεια. Λαμία, 1837 (ανώνυμη έκδοση). ΙV. Περιοδικές εκδόσεις • Βιβλιοθήκη του ΛαούΑ’, αρ.1-12, 1-12/1852. • Βιβλιοθήκη του ΛαούΒ’, αρ.1-12, 1-12/1855. • Χρονολόγιον του έτους 1857. Αθήνα, 1856. V. Άλλες εκδόσεις • Χριστιανική Ηθική. Αθήνα, 1857. • Υπόμνημα προς την εν Αθήναις Β’ Εθνικήν Συνέλευσιν διαθέτου των εθνικών γαιών. Αθήνα, 1863. • Αναμνήσεις θερινής νυκτός εν Υπάτη. Αθήνα, 1870. VΙ. Συγκεντρωτικές εκδόσεις • Απομνημονεύματα Αγωνιστών του ’21 · επιμ. Εμμ. Γ. Πρωτοψάλτη, τ.7. Αθήνα, 1956. • Δημητρίου Αινιάνος, Άπαντα · Απομνημονεύματα Καραϊσκάκη και άλλων αγωνιστών · επιμ. Γ.Βαλέτα. Αθήνα, Άτλας, 1962. 1. Για τις πρώτες δημοσιεύσεις των διηγημάτων του Δ.Αινιάνος βλ. Καγιαλής Τάκης, «Δημήτριος Αινιάν», Η παλαιότερη πεζογραφία μας· Από τις αρχές της ως τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμοΔ’ · 1830-1880, σ.116-133. Αθήνα, Σοκόλης, 1996. | ||||||||
| Πηγή: ΕΚΕΒΙ |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου