Αχ, αυτή η στίξη!

Αχ, τι κάνουν τα καταραμένα σημεία στίξης!
Σε ποιες παρανοήσεις μπορεί να μας οδηγήσει η απουσία τους!
Πάρτε , για παράδειγμα, την επιγραφή
που αναπαύεται στο ταλαίπωρο μπαλκονάκι.
Βρισκόμαστε , σύντροφε ρυπαντά, μπροστά σε ένα δίλημμα
και η ευθύνη δεν είναι δική μας.
Πώς να εκλάβουμε τις δύο προτάσεις σου δίχως την αναγκαία στίξη;
Με θαυμαστικό ή με κόμμα ανάμεσά τους; Ή μήπως
με κόμμα στο ενδιάμεσο και με τελεία στον πισινό της δεύτερης;
Γιατί αν βάλουμε θαυμαστικά και στις δύο , τότε βρισκόμαστε μπροστά
στο πολεμικό σύνθημα:
"Πίσω (και σας φάγαμε), ρουφιάνοι!
Εμπρός (τσακίστε τους) σύντροφοι!"
Αν όμως ακολουθήσουμε την οδό του κόμματος και της τελείας,
τότε το νόημα παίρνει άλλες διαστάσεις, που δημιουργούν
πολλά ερωτηματικά για την ενότητα του συναφιού σου.
Τι θα σκεφθεί δηλαδή κανείς , αν εννοήσει το όλον πράγμα
ως μία καταγγελία του τύπου:
"(Από) πίσω (συμπεριφέρονται ως) ρουφιάνοι,
(ενώ απ') εμπρός (το παίζουν) σύντροφοι.";