Καλές ιδέες που... έμειναν στην ίδια τάξη

Η τύχη των καινοτόμων δράσεων στην Ελλάδα
με ένα κλικ...

Ελλάδα
Καλές ιδέες που... έμειναν στην ίδια τάξη

Η καινοτομία δεινοπαθεί στο ελληνικό σχολείο. ΄Οπως αναφέρει η Καθημερινή (04.01.2008), ιδέες και προγράμματα που θα μπορούσαν να αποτελέσουν όχημα για την απάλειψη στρεβλώσεων στην υποχρεωτική εκπαίδευση ή να της δώσουν μια νέα πνοή είτε έχουν βαλτώσει είτε αναπτύσσονται με αργά βήματα την ίδια στιγμή που η Ευρώπη τα έχει εντάξει πλήρως στην καθημερινή πρακτική.
Ενδεικτική είναι η κατάσταση των πειραματικών σχολείων. Ενώ στηρίζονται σε ένα ισχυρό, με βάση τα ακαδημαϊκά προσόντα, εκπαιδευτικό προσωπικό πόρρω απέχουν από το να υποστηρίξουν ότι προωθούν τις νέες ιδέες και την καινοτομία στο ελληνικό σύστημα. Ή μήπως ο θεσμός των λεγόμενων «κρατικών φροντιστηρίων» έχει καλύτερη τύχη; Θα μπορούσαν να αποτελέσουν ανάσα για μαθητές αλλά και να μειώσουν την οικονομική αφαίμαξη των γονέων στα ιδιωτικά φροντιστήρια.
Η κακή οργάνωση περιορίζει την απήχησή τους και τα αποτελέσματά τους είναι αντιστρόφως ανάλογα των ποσών που διατίθενται κάθε χρόνο για τους μισθούς των εκπαιδευτικών που διδάσκουν σε αυτά.
Τελικώς, έχουν καταλήξει να είναι μέσο ενίσχυσης των εκπαιδευτικών (που μάλιστα λαμβάνουν τις σχετικές αποδοχές καθυστερημένα), καθώς και απόκτησης μορίων -για αναπληρωτές και ωρομισθίους- στη μάχη για την πρόσληψη στο Δημόσιο.
Η Ηλεία κάηκε, η Πάρνηθα επίσης, ο Κηφισός ρυπαίνεται, οι Ελληνες ευαισθητοποιούνται και ξεσηκώνονται. Μας φτάνει αυτό και, μάλιστα… κατόπιν εορτής; Η περιβαλλοντική εκπαίδευση στην Ευρώπη έχει αρχίσει να αναπτύσσεται από τη δεκαετία του '70, στην Ελλάδα θα πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι για τα βήματα που γίνονται τα τελευταία χρόνια.
Και αυτά με τα λίγα προγράμματα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης στο δημοτικό, τα οποία μάλιστα στο γυμνάσιο συνεχίζονται, αλλά μετατρέπονται σε εθελοντικά. Ποιος μαθητής θα ενδιαφερθεί όταν έχει το απόγευμα την προετοιμασία των μαθημάτων της επομένης, αγγλικά, γαλλικά, γυμναστική, χορό κ.λπ., κ.λπ.;
Εάν δεν υπάρξει αλλαγή φιλοσοφίας το ελληνικό σχολείο θα παραμένει αγκυλωμένο στη «γραφειοκρατική» φυσιογνωμία του, που έχει στόχο τη μηχανιστική διεκπεραίωση του αναλυτικού προγράμματος.
Χρειάζεται τόλμη, αποφασιστικότητα, όραμα στο επίπεδο του σχεδιασμού. Χρειάζεται και εκπαιδευτικούς με μεράκι, που θα θελήσουν να ξεβολευτούν και να επιτελέσουν το λειτούργημά τους.

e-paideia.net