Πέτρος Μάρκαρης
Η τραγωδία μας
παίζεται σε παιδικές χαρές
Ρεπορτάζ : Μανώλης Πιμπλής (Τα Νέα, 5/11/2011)
«Κάνω αυτό που λέει ο Μπρεχτ», λέει στα «ΝΕΑ» ο Πέτρος Μάρκαρης. «Οτι και στις πιο τραγικές στιγμές, ακόμη και στην πιο μαύρη τραγωδία, υπάρχουν κωμικές καταστάσεις με τις οποίες γελάς. Το βιβλίο έχει τέτοια κομμάτια».
Το εν λόγω βιβλίο είναι το δεύτερο μυθιστόρημα από την «Τριλογία της κρίσεως», που ξεκίνησε πριν από έναν χρόνο με τα «Ληξιπρόθεσμα δάνεια». Το νέο δημιούργημα του συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων, που κυκλοφόρησε τη Δευτέρα, λέγεται «Περαίωση» και αυτήν τη φορά δεν έχει θέμα τις τράπεζες, όπως το προηγούμενο, αλλά τη φοροδιαφυγή.
Βέβαια και η λέξη «περαίωση» αναφέρεται έμμεσα μόνο στη σημερινή της έννοια, της πολυσυζητημένης αυτής διαδικασίας φορολογικής τακτοποίησης. Στο μυθιστόρημα επιστρέφει σε μία παλιότερη χρήση της, στην ολοκλήρωση του κύκλου μιας ζωής.
Ο πρωταγωνιστής του βιβλίου εντοπίζει φοροφυγάδες και τους στέλνει μέιλ. Τους λέει λ.χ. ότι η ζωή που κάνουν με τα κότερα και τις βίλες δεν δικαιολογείται από τα εισοδήματα που δηλώνουν, και τους καλεί να πληρώσουν τα χρωστούμενα στο δημόσιο ταμείο, ειδάλλως η ζωή τους θα... περαιωθεί.
Οι δύο πρώτοι που υποτιμούν την απειλή και δεν πληρώνουν, δολοφονούνται. Οι επόμενοι πληρώνουν και ξαφνικά τα κρατικά ταμεία γεμίζουν λεφτά. Το κράτος κάνει τα στραβά μάτια και δεν ψάχνει σοβαρά τον δολοφόνο - σωτήρα του. Ο οποίος όμως, κατόπιν, ζητάει από αυτό τη νόμιμη προμήθεια, οπότε το πράγμα περιπλέκεται. Βέβαια η συνολική εικόνα του βιβλίου δεν είναι καθόλου κωμική. Κάμποσοι άνθρωποι αυτοκτονούν, πολλοί άλλοι θέλουν να μεταναστεύσουν - ανάμεσά τους και η κόρη του αστυνόμου Κώστα Χαρίτου, του διαχρονικού πρωταγωνιστή των βιβλίων του Μάρκαρη.
«Η εικόνα σε αυτό το μυθιστόρημα είναι πολύ πιο τραγική από το προηγούμενο, γιατί ακριβώς είναι πιο σκληρή και η εικόνα της πραγματικότητας», μας λέει. «Η Ελλάδα περνάει μια τραγωδία που όμως δεν παίζεται στην Επίδαυρο, αλλά σε δύο παιδικές χαρές: το ελληνικό Κοινοβούλιο και την ευρωζώνη. Αλλά οι παιδικές χαρές δεν είναι κατάλληλος χώρος για τραγωδία». Ο Πέτρος Μάρκαρης επικαλείται και πάλι τον αγαπημένο του Μπρεχτ, που λέει στο «Διαβάζοντας τον Οράτιο»: «Ακόμη και ο κατακλυσμός δεν κράτησε αιώνια. Κάποτε σταμάτησαν τα μαύρα ύδατα. Βέβαια, πόσο λίγοι άντεξαν περισσότερο!».
Και επισημαίνει ότι το μυθιστόρημα προσπαθεί να δείξει το αδιέξοδο αυτής της χώρας στην οποία κανείς δεν μπορεί να διακρίνει μια αισιόδοξη προοπτική. «Κανείς δεν ξέρει πόσο χρόνο θα μας πάρει να ξανασταθούμε στα πόδια μας. Σε πολλές ιστορικές φάσεις ζητήθηκαν θυσίες από τον λαό, πάντα όμως αυτό συνδεόταν με μια ορατή προοπτική βελτίωσης. Ο πολίτης θέλει να ξέρει ότι σε δύο, τρία ή πέντε χρόνια θα βγει σε ένα ξέφωτο. Αν δεν υπάρξει αυτή η θετική προοπτική, η οργή θα αυξάνει καθημερινά».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου