Η επανάστασή μου

Είμαι θυμωμένος με όσα συμβαίνουν γύρω μου και επηρεάζουν τη ζωή μου. Μικρές και μεγάλες Μαφίες μ' έχουν βάλει στο στενό και μου αλλάζουν τον αδόξαστο. Να οι άμεσοι και οι έμμεσοι φόροι που ροκανίζουν το λιπόσαρκο μισθό μου , να τα κυμαινόμενα επιτόκια που απειλούν το διαμερισματάκι μου, να οι τιμές των Καρτέλ στα σουπερμάρκετ και των δήθεν παραγωγών στη λαϊκή αγορά που έχουν βγάλει φτερά και πετάνε στα ύψη, να οι τραπεζίτες που τρωγοπίνουν με τις δόσεις του αυτοκινήτου και του υποθηκευμένου σπιτιού μου, να οι γιατροί του ΕΣΥ που για κάθε καταρράκτη ζητούν το άλλο σου μάτι, να τα αγράμματα αλλά "λαϊκά" μαστόρια που μου τα παίρνουν χοντρά με κάθε μερεμέτισμα, να ο δοτός και χωρίς προσόντα προϊστάμενός μου, που απέκτησε εξουσία επάνω μου εν μια νυκτί επειδή ήταν γαλάζιο παιδί , να ο Δήμαρχος και η πλειοψηφία του που προσκυνούν τους νονούς των ημερόνυχτών μου, να η τηλεόραση που απ' τη μια με παρουσιάζει σαν ηλίθιο κι απ' την άλλη με ταΐζει αμερικάνικες σκυλοτροφές, να οι διατεταγμένοι δημοσιογράφοι, οι ασυνείδητοι διανοούμενοι και οι επιστήμονες, που τα έχουνε κάνει πλακάκια με τις διάφορες εξουσίες και είτε με παραπλανούν είτε σωπαίνουν σαν τα ψαράκια, να το καυσαέριο, να το τσιμέντο, να οι θόρυβοι, να το κυκλοφοριακό, να το έγκλημα κι ο τρόμος που σουλατσάρουν I am singing in the rain στους κεντρικούς δρόμους της πόλης μου.
Είμαι θυμωμένος κυρίως με τον εαυτό μου. Κάθομαι επί χρόνια και τα ανέχομαι όλα αυτά χωρίς να κάνω τίποτα. Γκρινιάζω, αμπελοφιλοσοφώ, αναθεματίζω. Μαζί με τους φίλους και τους γνωστούς, με τους συναδέλφους, τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου.
Πέραν τούτου ουδέν. Κι η ζωή συνεχίζεται κι εγώ πάντα στο λούκι, μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει, φεύγουν τα χρόνια, άσπρισα μέσα στην καρπαζιά και την ταπείνωση, ώσπου να έρθουν τα κοράκια να μου ξαφρίσουν τα τελευταία Ευρουδάκια για την κακιά μου ώρα.
Βλέπω τους μαφιόζους στο γυαλί , τους ξεφυλλίζω στα κυριακάτικα έντυπα και στα εβδομαδιαία περιοδικά τους και παθαίνω την πλάκα μου. Όλοι τους χαμογελαστοί και απαστράπτοντες, όλοι ευτυχισμένοι και υπέρβαροι.
Σε εγκαίνια, σε δεξιώσεις, σε φιλανθρωπικές (τρομάρα τους!) συνάξεις, σε κομματικά πανηγύρια, όπου γάμος και χαρά η Κονδύλω μέσα, μοιράζουν ασπασμούς, χαιρετιούνται και χαίρονται χαρές μεγάλες...
Είπα να κάνω την επανάστασή μου. Μη νομίσετε τίποτα Κουφοντίνες και αντάρτικα πόλεις. Αυτά είναι μπαλακίες για να ενισχύουν τους μαφιόζους. Τρομάζουν τον κοσμάκη κι ύστερα έρχονται αυτοί, οι... σωτήρες, και σου κάθονται πιο καλά στο σβέρκο.
Όχι, η επανάστασή μου είναι διαφορετικού τύπου, έχει να κάνει με τη νομιμοποίησή τους δια της δικής μου συμμετοχής.
Ε, λοιπόν, από δω και μπρος τα πράγματα αλλάζουν.
Θα κλείνω την τηλεόραση και θα ακούω επιλεκτικά μόνο ραδιόφωνο ή θα διαβάζω εφημερίδες και κανά καλό βιβλίο.
Θα αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι κάθε επαφή με τους μουροκλασάτους, κάθε συναναστροφή με τους κομματικούς εγκάθετους, με τον προϊστάμενο μόνο τα τυπικά στο γραφείο, θα τους αφήνω μοναχούς να συνευρίσκονται σε γιορτές, εκκλησίες, βασιλόπιτες, χορούς και πανηγύρια , να βλέπουνε τις μούρες τους και να καμαρώνουνε σαν γύφτικα σκεπάρνια. Εγώ ως βράχος του Ακρωτηρίου της Καλής Ελπίδος θα χαίρομαι τη μοναξιά μου και θα καμαρώνω που τα αφρισμένα κύματά τους δε θα με καταπίνουν, ίσα ίσα θα τους αντιγυρίζουν πελώριες φτυσιές για τα έργα και τις ξεφτίλες τους.
Τέρμα επίσης τα αλισβερίσια με τις πλαστικές καρτούλες , τα πιράνχας που τρώνε το χρήμα και τις σάρκες μου. Επιστρέφονται όλες στον αποστολέα με την ένδειξη άει σιχτίρ, φραγκοφονιάδες!
Αλωνίζω τα καταστήματα για αξιόπιστα προϊόντα εκτός Καρτέλ και μαθαίνω να κάνω μόνος μου μερεμετίσματα που δε θέλουν δα και γνώσεις Πολυτεχνείου. Όχι παίζουμε! Δε θα κάνουν τις βιλάρες τους και τις αμαξάρες τους απ' τη δική μου τσέπη οι αγράμματοι ευρωληστές με τη φόρμα.
Οργανωνόμαστε με τη "συμμορία" μου , τα φιλαράκια τα καλά, πάνω σε μια βάση "εθελοντικοσυντροφικοσυμπαραστατικοβοηθητική" , που θα καλύπτει όλες τις ανάγκες μας, οικογενειακές, εργασιακές, νομικές, πληροφοριακές, μορφωτικές, ψυχαγωγικές, μέχρι και δωρεάν μπέιμπι σίτινγκ θα κάνουμε.
Αυτά , σε πρώτη φάση. Αν πετύχουν, ύστερα βλέπουμε. Πού ξέρεις, μπορεί κάποτε να γίνουμε κόμμα, να γίνουμε εξουσία και να αλλάξουμε τον ρουν της Ιστορίας, εμείς οι προσώρας χαμένοι από κούνια.