Τιμή και δόξα στους δημόσιους λειτουργούς που κάνουν τη δουλειά τους με αίσθηση καθήκοντος, προσήλωση στη νομιμότητα και μιλώντας τη γλώσσα της αλήθειας μπροστά στους ισχυρούς της εποχής τους
🏰 Καλώς ορίσατε στη νέα μου παρουσίαση στο κανάλι
VictorVisuals,Photography! Σε αυτό το βίντεο, θα κάνουμε ένα
συναρπαστικό ταξίδι στην Εθνική Πινακοθήκη της Βρετανίας, ένα από τα
σημαντικότερα μουσεία τέχνης στον κόσμο. 🎨 Θα έχετε τη δυνατότητα να
απολαύσετε την ομορφιά των υπέροχων πινάκων ζωγραφικής που
δημιουργήθηκαν από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες από τον 13ο αιώνα έως
το 1900, όπως ο Τιτσιάνο, ο Ρέμπραντ, ο Βαν Γκογκ, ο Μονέ και πολλοί
άλλοι. Η οθόνη θα εμφανίζει τους τίτλους των πινάκων και τα ονόματα των
δημιουργών σε τρεις γλώσσες, ώστε να μπορείτε να εκτιμήσετε καλύτερα την
τέχνη. 🎥 Βυθιστείτε στην ατμόσφαιρα της τέχνης και της ιστορίας
απολαμβάνοντας αυτό το οπτικό ταξίδι. Μην ξεχάσετε να εγγραφείτε στο
κανάλι μου VictorVisuals,Photography, για να μην χάνετε νέες
παρουσιάσεις και να συνεχίσετε να εξερευνάτε τον κόσμο της τέχνης μαζί
μου!
Το τραγούδι "Ma France" του Jean Ferrat (1969) είναι ιδιαίτερα επίκαιρο σήμερα γιατί αποτελεί έναν ύμνο στη δημοκρατική, αγωνιστική, και προοδευτική Γαλλία — την ίδια Γαλλία που φαίνεται να απειλείται, όπως και άλλες χώρες, από την άνοδο της ακροδεξιάς.
Ο Ferrat, βαθιά πολιτικοποιημένος και στρατευμένος καλλιτέχνης της Αριστεράς, γράφει για μια Γαλλία της Αντίστασης, των εργατών, της ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Το τραγούδι του είναι καθαρά αντιφασιστικό και αντιστέκεται στην αλλοίωση αυτών των ιδεών από τις ελίτ ή την άκρα δεξιά.
Ιδού μερικά σημεία που εξηγούν γιατί είναι τόσο επίκαιρο:
. Εγκώμιο στη Γαλλία «των από κάτω»
«Ma France à moi, c’est celle qui se lève tôt...»
Ο Ferrat δεν μιλά για την επίσημη, εθνικιστική ή «χρυσή» Γαλλία. Μιλά για τη Γαλλία των εργατών, των διαδηλωτών, των στοχαστών, των ποιητών – αυτών που αγωνίζονται. Αυτή η Γαλλία σήμερα δέχεται επίθεση από τον λόγο μίσους, τον ρατσισμό και την αποδόμηση των κοινωνικών κατακτήσεων.
Αντίσταση στην ακροδεξιά ρητορική
Ο Ferrat γράφει το τραγούδι σε εποχή έντονων πολιτικών εντάσεων, αντιπαραθέτοντας τις δημοκρατικές αξίες με την καταπίεση και την πατριδοκαπηλία. Το ίδιο βλέπουμε σήμερα, με την ακροδεξιά να καπηλεύεται τα εθνικά σύμβολα και να δηλητηριάζει τον δημόσιο λόγο.
Το τραγούδι απαγορεύτηκε από το ORTF (κρατικό ραδιόφωνο της εποχής!)
Η απαγόρευση αυτή φανερώνει πόσο "επικίνδυνο" θεωρήθηκε ένα τραγούδι που υμνούσε την ελευθερία, τη δικαιοσύνη και την αλληλεγγύη. Σήμερα, τέτοια τραγούδια ανακτούν νέα σημασία σε περιβάλλοντα που πάλι φοβούνται τη φωνή της δημοκρατίας.
Οικουμενικό μήνυμα
Η «Γαλλία» του Ferrat μπορεί να είναι κάθε χώρα που βλέπει τους θεσμούς της να απειλούνται από αυταρχισμό, ξενοφοβία ή κοινωνικό μίσος. «Ma France» γίνεται έτσι "η Ελλάδα μου", "η Ευρώπη μου", "ο κόσμος μου" όταν αυτοί οι χώροι κινδυνεύουν να χάσουν τον δημοκρατικό τους χαρακτήρα.
Το "Ma France" δεν είναι ένα απλό νοσταλγικό τραγούδι ενός χαμένου Παραδείσου. Είναι ένα μανιφέστο πολιτικής ταυτότητας, μια υπενθύμιση του τι σημαίνει να παλεύεις για αξίες σε καιρούς πολιτικής σύγχυσης και φασιστικής επανεμφάνισης.
Σήμερα, μπροστά στην απειλή για τη Δημοκρατία του Τραμπ, της Λεπέν, της Μελόνι, του Όρμπαν, του Βίλντερς, του Μπολσονάρο και τόσων άλλων πατριδοκάπηλων σειρήνων του ακροδεξιού αυταρχισμού, το τραγούδι επανέρχεται στη Γαλλία και αλλού μόνο όχι σαν εμβατήριο του παρελθόντος, αλλά σαν κάλεσμα Αντίστασης απέναντι στο τέρας του φασιμού.
2.Η Γαλλία μου από τον Jean Ferrat: Ένα τραγούδι που διαπρέπει σε κομματικές διαμάχες;
Από τονGilles Farina-Vallé
melody.tv
Σε
ποιον απευθύνεται το γαλλικό τραγούδι; Σε ένα συγκεκριμένο κοινό; Στην
αριστερά; Στη δεξιά; Σε όλους; Ένα πράγμα είναι σίγουρο: ο πλούτος του
ρεπερτορίου βασίζεται στην ελευθερία των δημιουργών και των συνθετών
του. Μια ελευθερία που μερικές φορές αμφισβητείται με την πάροδο του
χρόνου, αλλά η οποία έχει οδηγήσει σε μια μυριάδα αριστουργημάτων.
Σήμερα, η Melody επιστρέφει σε ένα από τα πιο διάσημα τραγούδια του Jean Ferrat : Ma France
. Μια δήλωση αγάπης στη Γαλλία του που παραμένει ένα εξαιρετικά
δημοφιλές τραγούδι μέχρι σήμερα. Αλλά είναι, ωστόσο, ένα τραγούδι που
ξεπερνά τα όρια του κομματιού;
Ζαν Φερά – Ένας αφοσιωμένος καλλιτέχνης
Ο Ζαν Φερά υπήρξε από καιρό ένας αφοσιωμένος τραγουδιστής σε όλη την καριέρα του. Ας θυμηθούμε τα "Nuit et Brouillard" , "Un Air de Liberté" και "Potemkine" . Το 1969, ο Ζαν Φερά αποφάσισε να τραγουδήσει το "Ma France" , μια δήλωση αγάπης προς την πατρίδα του .
Στην
πραγματικότητα, σε λίγο περισσότερο από τρία λεπτά, ο τραγουδιστής
απαριθμεί μέσα από την ποίηση τα φυσικά, ιστορικά, κοινωνιολογικά και
πολιτικά αξιοθέατα της Γαλλίας από το 1789. Πράγματι, οι δύο πρώτοι
στίχοι μεταγράφουν την τοπογραφία της Γαλλίας, από την τραχύτητά της
μέχρι το κλίμα της.
Από πεδιάδες σε δάση, από κοιλάδες σε λόφους,
από την άνοιξη που θα γεννηθεί στις νεκρές σου εποχές,
από αυτά που έχω ζήσει σε αυτά που φαντάζομαι,
δεν θα τελειώσω ποτέ να γράφω το τραγούδι σου,
Γαλλία μου
Σε
ένα δεύτερο μέρος, ο Ζαν Φερά επιστρέφει στην ιστορία της Γαλλίας του,
ανακαλώντας την Παρισινή Κομμούνα και τον Αδόλφο Θιέρσο, τους εργάτες
στα εργοστάσια ή τους ανθρακωρύχους. Τραγουδά για τη Γαλλία της
εργατικής τάξης και τη λαϊκή Γαλλία.
Τέλος,
στο τέλος του τραγουδιού, ο Jean Ferrat ανακαλεί στη μνήμη του τα
χρόνια «τριάντα έξι έως εξήντα οκτώ κεριά», δηλαδή το 1936 και το 1968,
για να δείξει μια Γαλλία που συνεχώς αποκομίζει κοινωνικά οφέλη. Μια
Γαλλία που αγωνίζεται για να ζήσει και να επιβιώσει.
Ας αναδυθεί από τα ορυχεία, ας κατέβει από τους λόφους
Αυτή που τραγουδάει μέσα μου, η όμορφη, η επαναστάτρια
Κρατάει το μέλλον, σφιχτά στα λεπτά της χέρια
Αυτή από τριάντα έξι έως εξήντα οκτώ κεριά
Η Γαλλία μου
Όπως
μπορείτε να δείτε, αυτό είναι πράγματι ένα πολιτικά φορτισμένο
τραγούδι. Ένα κείμενο στο οποίο ο Ζαν Φερά απεικονίζει τη Γαλλία με τις
κομμουνιστικές του ευαισθησίες. Και αυτό το στοιχείο είναι που σε καμία
περίπτωση δεν θα ευχαριστήσει την γκωλική κυβέρνηση.
Ένα λογοκριμένο τραγούδι
Στο βιβλίο Ma France
, ο Jean Ferrat απευθύνεται απευθείας στην κυβέρνηση του Charles de
Gaulle. Ο τραγουδιστής εκφέρει κρίση για τις πολιτικές του κινήματος:
Αυτός ο αέρας ελευθερίας πέρα από τα σύνορα
Σε ξένους λαούς που προκάλεσαν ίλιγγο
Και των οποίων το κύρος σφετερίζεστε σήμερα
Εξακολουθεί να ανταποκρίνεται στο όνομα του Ροβεσπιέρου
Όπως
θα περίμενε κανείς, το τραγούδι λογοκρίθηκε γρήγορα από το ORTF
(Γαλλικό Ραδιοτηλεοπτικό Δίκτυο). Τα εγκλήματα και τα λάθη αποδόθηκαν
άμεσα στις αρχές, οι οποίες, σύμφωνα με τον τραγουδιστή, ήταν υπεύθυνες
για τα τραγικά γεγονότα των τελών της δεκαετίας του 1960. Για ένα χρόνο,
ο Φερά απαγορεύτηκε από τα ραδιοφωνικά κύματα. Ήταν ο Υβ Μουρούσι που
μετέδιδε για πρώτη φορά ένα απόσπασμα από την εκπομπή Ma France στις 31 Ιανουαρίου 1970. Η λογοκρισία έσπασε και ο Φερά συνέχισε να ερμηνεύει το τραγούδι.
Ένα υπερκομματικό τραγούδι;
Ας επιστρέψουμε στο κύριο ερώτημα: Είναι το My France ένα τραγούδι χωρίς κομματικές αντιλήψεις; Ικανό να ακουστεί και να εκτιμηθεί χωρίς πολιτικές σκοπιμότητες; Χωρίς αμφιβολία.
Πράγματι,
σε αυτό το τραγούδι, ο Jean Ferrat τραγουδάει για τη Γαλλία του. Μέσα
από την ιστορία της, τις τραγωδίες της και τα τοπία της, ο τραγουδιστής
απεικονίζει το όραμά του για τη χώρα του. Σε πρώτο πρόσωπο, ο
τραγουδιστής μας προσφέρει ένα πορτρέτο μιας Γαλλίας που μπορεί να
περιγραφεί ως «αριστερή».
Αλλά
η καρδιά και η ομορφιά του τραγουδιού βρίσκονται σε αυτή τη συγχώνευση
μεταξύ των στίχων και του ερμηνευτή. Μια σύνδεση που αγγίζει το κοινό
ανεξάρτητα από τις πολιτικές του πεποιθήσεις. Έτσι, ο Ferrat δεν
τραγουδά ένα κομματικό τραγούδι ή ένα πολιτικό κείμενο, αλλά μάλλον ένα
τραγούδι με αφοσίωση. Ένας τίτλος που απεικονίζει το όραμά του για τη
Γαλλία.
Είθε να τραγουδάω για πάντα αυτό των εργατών,
Γαλλία μου
Έτσι, το Ma France
παραμένει πάνω απ' όλα ένα αριστούργημα ποίησης που συνδέει τις εικόνες
της Γαλλίας με την ιστορία της. Μια ιστορία σίγουρα επιλεγμένη, αλλά
που τραγουδιέται και είναι εξαιρετικά όμορφη αν αφήσουμε στην άκρη όλες
τις πολιτικές ταμπέλες. Με άλλα λόγια, το Ma France αποτελεί μέρος του μεγάλου, λεπτού φάσματος του γαλλικού τραγουδιού με τον ίδιο τρόπο όπως το Douce France του Trenet , το Hexagone του Renaud ή ακόμα και το J'habite en France του Michel Sardou .
Το βιβλίο του Κλέμπερερ για τη γλώσσα του Τρίτου Ράιχ στηρίζεται στις ημερολογιακές καταγραφές των ετών 1933-1945
VICTOR KLEMPERER**, Η γλώσσα του Τρίτου Ράιχ. Το σημειωματάριο ενός φιλολόγου, μετάφραση: Μαργαρίτα Ζαχαριάδου, επίμετρο: Βίκυ Ιακώβου, εκδόσεις Άγρα, Αθήνα 2025
Ο
Βίκτωρ Κλέμπερερ, φιλόλογος, με αντικείμενο συστηματικής σπουδής τον
Γαλλικό Διαφωτισμό, άρχισε να κρατεί ημερολόγιο από τα δέκα του χρόνια
και δεν σταμάτησε ποτέ. Το βιβλίο του για τη γλώσσα του Τρίτου Ράιχ
στηρίζεται στις ημερολογιακές καταγραφές των ετών 1933-1945. Διαβάζοντας
το βιβλίο, σε μια έκδοση χαρακτηριστική της καλαισθησίας των εκδόσεων
«Άγρα», ο αναγνώστης κυριαρχείται από την ιδιαίτερα δυνατή αίσθηση του
παρόντος.
Ο Κλέμπερερ αναλύει τον ναζισμό, μέσα από τη
γλώσσα που χρησιμοποιεί, όταν όλα αυτά συμβαίνουν, όταν αυτή η γλώσσα
μιλιέται, γράφεται και, κυρίως, όταν εκφωνείται. Η ανάλυση γίνεται με
εννοιολογική ακρίβεια και μεθοδική αυστηρότητα, τέτοια που να μην
αντιστοιχεί στο αρχικό – και σημαντικό – ερέθισμα που ώθησε τον
συγγραφέα να μετατρέψει τις σημειώσεις του σε ένα τόσο συστηματικό έργο:
Αναφερόμενος σε τυχαίο διάλογο, ύστερα από τα καταιγιστικά γεγονότα που
αποτύπωσε στο ημερολόγιό του, με μια εργάτρια από το Βερολίνο και ενώ
είχε αποφασίσει να μην προχωρήσει στην επεξεργασία του ημερολογίου του,
εξηγεί ότι μεταστρέφεται ως προς την αρχική του απόφαση, διότι «μία λέξη
με έκανε να πάρω την απόφασή μου».
Η εργάτρια, διέμενε στο ίδιο
χωριό, με τον Κλέμπερερ, πρόσφυγες πλέον και οι δύο, με διαπιστωμένη την
εγγύτητα ως προς τις πολιτικές του απόψεις, οπότε η κοινωνική, όπως την
περιγράφει ο συγγραφέας, συνομιλήτριά του, αφού του λέει ότι ο άντρας,
ως κομμουνιστής, είχε περάσει πολύ καιρό στη φυλακή, του ομολογεί ότι
και η ίδια είχε φυλακιστεί έναν χρόνο, αποφυλακισθείσα εν συνεχεία λόγω
συμφόρησης των φυλακών και ανάγκης για εργατικά χέρια. Και ο συγγραφέας
ερωτά το αυτονόητο: «Και γιατί πήγατε φυλακή; Ρώτησα. Ε, από κάτι
εκφράσεις». Σε αυτό το σημείο, ο Κλέμπερερ, παραθέτοντας στα γερμανικά
την ακριβή φράση, εξηγεί ότι είχε με αυτές προσβάλει τον Φύρερ και τα
σύμβολα και του θεσμούς του Τρίτου Ράιχ. Και συνεχίζει: «Αυτό στάθηκε
για μένα η αποκάλυψη. Η φράση που μου άνοιξε τα μάτια. ‘Από κάτι
εκφράσεις’. Αυτός ήταν ο λόγος και ο σκοπός που έγραφα τα ημερολόγιά
μου. Ήθελα να διαχωρίσω το κοντάρι της ισορροπίας από τα χίλια δυο άλλα
πράγματα, και να σκιτσάρω μαζί μ’ αυτό και τα χέρια που την κρατούσαν.
Έτσι γεννήθηκε αυτό το βιβλίο – όχι από ματαιοδοξία, αλλά, να, για κάτι
εκφράσεις. ─» (σ. 450).
Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον – χωρίς να
πρόκειται για κάτι μοναδικό – το πώς ένας συγγραφέας εξηγεί με τέτοιον
τρόπο το πώς αποφάσισε να γράψει το βιβλίο του (ως προς αυτό, έχει πολύ
μεγάλη σημασία το εξαιρετικό επίμετρο της Βίκυς Ιακώβου), δίνοντας
μάλιστα την εξήγηση στην τελευταία σελίδα του βιβλίου. Ας κρατήσουμε,
όμως, και την καθαρότητα με την οποία αποσαφηνίζει τον σκοπό του, το τι
ήθελε να κάνει με αυτό το βιβλίο. Είναι δύο ρήματα που αξίζει να
προσέξουμε: «διαχωρίζω» και «σκιτσάρω». Να διαχωρίσει ένα κοντάρι που
κρατεί την ισορροπία, μεταξύ χιλίων δυο πραγμάτων, και να σκιτσάρει και
το χέρι που το κρατούσαν. Και όλα αυτά «να, για κάτι εκφράσεις».
Ο
Κλέμπερερ θα σταθεί πολύ προσεκτικά στον κατηχητικό και διαγγελματικό
χαρακτήρα, το ύφος δηλαδή, της ναζιστικής γλώσσας. Αυτό το εγχείρημα
όμως δεν μπορεί να ευστοχήσει, χωρίς να εξηγηθούν οι κατάλληλες έννοιες,
που θα εκφραστούν με τον συγκεκριμένο τρόπο. Και οι κατάλληλες έννοιες
δεν μπορούν να εξηγηθούν ως προς την οργάνωση – και τη χρήση – των
σημασιακών ταυτοτήτων, οι οποίες θα πυκνώσουν το κατηχητικό και
διαγγελματικό ύφος, χωρίς να έχει εξηγηθεί η επιλογή τους. Τώρα νομίζω
ότι αυτά τα δύο ρήματα, που έχουν ιδιαίτερη σημασία, τα «διαχωρίζω» και
«σκιτσάρω», μπορούν να ενταχθούν στο πεδίο εντός του οποίου λειτουργούν.
Ο
Κλέμπερερ «διαχωρίζει» και «σκιτσάρει» με βάση την πεποίθησή του ότι η
γλώσσα αναδεικνύει κάθε τι που θα ήθελαν οι άνθρωποι να κρύψουν: «Κάθε
τόσο αναφέρουμε το ρητό του Ταλλεϋράνδου, ότι η γλώσσα υπάρχει μόνο και
μόνο για να καλύπτει αυτά που σκέφτεται ο διπλωμάτης (ή οποιοδήποτε άλλο
πονηρό και ύπουλο άτομο). Στην πραγματικότητα όμως ισχύει το ακριβώς
αντίθετο. Η γλώσσα αποκαλύπτει τα πάντα – ό,τι κι αν είναι αποφασισμένοι
να κρύψουν οι άνθρωποι, είτε από τους άλλους είτε από τον εαυτό τους,
ακόμα και τα πράγματα που δεν συνειδητοποιούν. Προφανώς, αυτό σημαίνει η
φράση ‘Le style c’est l’ homme’: Μπορεί κάποιος να λέει ένα σωρό ψέματα
αλλά ο αληθινός εαυτός του φαίνεται από το ύφος αυτών που λέει» (σ.54).
Τι αποκαλύπτει, λοιπόν, η γλώσσα των ναζί και πώς «σκιτσάρει» ο
Κλέμπερερ αυτό που αποκαλύπτεται; Οι ναζί αποσκοπούν στο να εξασφαλίσουν
την πλήρη ομοιομορφία, δηλαδή ένα είδος τάξης, στο οποίο δεν θα είναι
ανεκτή καμία απόκλιση από τον κανόνα ο οποίος θα οργανώνει αυτήν την
τάξη. Για να επιτευχθεί αυτός ο σκοπός θα πρέπει να πληρούται μία
σημαντική προϋπόθεση: η γλώσσα των ναζί, η γλώσσα του Τρίτου Ράιχ, θα
πρέπει να είναι μια φτωχή γλώσσα.
Ας δούμε, όμως, τι καταφέρνει
μια τέτοιου είδους φτωχή γλώσσα, ώστε να «αξίζει» τη φτώχια της: «Η
απόλυτη κυριαρχία που επέβαλλαν οι γλωσσικές προδιαγραφές μιας πολύ
μικρής ομάδας – στην ουσία ενός ανθρώπου – επεκτάθηκε στο σύνολο του
γερμανόγλωσσου χώρου με τόση αποτελεσματικότητα, διότι η Γ.Τ.Ρ. δεν
έκανε καμία διάκριση μεταξύ προφορικού και γραπτού λόγου. Στην ουσία τα
πάντα ήταν λόγοι επιδεικτικοί, όφειλαν να αποτελούν διάγγελμα, κάλεσμα,
προτροπή. Δεν υπήρχε η παραμικρή διαφορά ύφους ανάμεσα στις ομιλίες του
υπουργού Προπαγάνδας και στις διατριβές του, γι’ αυτό και οι διατριβές
του μπορούσαν τόσο εύκολα να εκφωνούνται. Όπου ‘εκφωνώ’ σημαίνει
κυριολεκτικά ανακοινώνω με δυνατή, επιβλητική φωνή, και ακόμη πιο
κυριολεκτικά ξεφωνίζω. Κατά συνέπεια, το ύφος που αποτελούσε τον κοινό
παρονομαστή συνολικά ήταν αυτό του δυναμικού, φωνακλά αγκιτάτορα» (σ.
72). Η γλώσσα του Τρίτου Ράιχ οργανώνεται προϋποθέτοντας έναν εχθρό,
διαρκώς παρόντα και διαρκώς εναντιούμενο προς τη φυλετική καθαρότητα του
ιδεοτυπικού ανθρώπου, που προέβαλλε ο ναζισμός. Είναι κάτι σαν
στρατόπεδο λέξεων.
Τα ίδια τα στρατόπεδα συγκέντρωσης
αποτέλεσαν τη χαρακτηριστικότερη μορφή του τι εννοούσε ως οργάνωση το
ναζιστικό καθεστώς. Με τον ίδιο τρόπο, με τον οποίο συγκέντρωνε σε
ομάδες ομοιόμορφων κρατουμένων αυτούς που δεν χωρούσαν στον
ανθρωπολογικό του ιδεότυπο – είτε για φυλετικούς είτε για ιδεολογικούς
λόγους – έτσι περίπου συγκέντρωνε και τις λέξεις σε αντίστοιχα σύνολα. Ή
και αντιστρόφως. Άλλωστε δεν υπάρχει ολοκληρωτισμός, οποιασδήποτε
μορφής, που να μην ξεκινά από το να κατασκευάσει μία τεχνητή γλώσσα, μια
νεογλώσσα, την οποία να προσπαθήσει να επιβάλει άνωθεν, με προσταγές,
απειλές, αποκλεισμούς λέξεων ή φράσεων και εν τέλει των φυσικών
ομιλούντων υποκειμένων, δηλαδή των ανθρώπων, αυτών που θα δυσκολευτούν
να υποταγούν στο σύστημα της τεχνητής γλώσσας. Έτσι, για να μη
λησμονούμε και τον πάντοτε επίκαιρο Τζωρζ Όργουελ.
* Ο Στέφανος Δημητρίου είναι καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου
**Ο Βίκτορ Κλέμπερερ το 1930. Διετέλεσε καθηγητής Ρομανικών Γλωσσών***στο
Τεχνικό Πανεπιστήμιο της Δρέσδης μεταξύ 1920 και 1935. Ευγενική προσφορά
εικόνας από το Public Domain.
(Ντοκιμαντέρ) Βίκτορ Κλέμπερερ: Η Γλώσσα του Τρίτου Ράιχ (LTI) δεν λέει ψέματα
Ο Βίκτορ Κλέμπερερ (ένας μελετητής των Ρομαντικών Σπουδών που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη θέση του στο πανεπιστήμιο μετά την άφιξη του Χίτλερ στη Γερμανία) κρατούσε ημερολόγιο σε όλη του τη ζωή. Το τμήμα που καλύπτει τη ναζιστική περίοδο δημοσιεύθηκε στη Γερμανία το 1995 πριν μεταφραστεί στα γαλλικά το 2000. Στο ημερολόγιό του, συνδυάζει λεπτομέρειες της καθημερινής ζωής, πολιτικές και κοινωνικές παρατηρήσεις και στοχασμούς για την ανθρώπινη φύση και τη φύση της γλώσσας, τα οποία και τα δύο διαστρεβλώθηκαν από το Τρίτο Ράιχ. Ο Κλέμπερερ περιγράφει τις στερήσεις, τις ταπεινώσεις και τη σταδιακή ασφυξία κάποιου που ζούσε τη ζωή ενός παρία, καθώς και τις διαδοχικές εξαφανίσεις φίλων και, πάνω απ' όλα, της συντριπτικής πλειοψηφίας των Εβραίων της Δρέσδης.
Παντρεμένος με μια «Άρια», θα της χρωστάει τη ζωή του, όπως οι Γερμανοεβραίοι που είναι παντρεμένοι με «Άριους» δεν πρέπει να απελαύνονται.
Αυτό το ντοκιμαντέρ αφηγείται την ιστορία της ζωής του, τον αγώνα του να γράψει το βιβλίο του "LTI" και την προσωπική του αντίσταση να επιβιώσει σε αυτήν την περίοδο.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Όσοι/ες δε γνωρίζουν Γαλλικά ας ενεργοποιήσουν τους αγγλικούς υπότιτλους.
🏰 Καλώς ορίσατε στη νέα μου παρουσίαση στο κανάλι
VictorVisuals,Photography! Σε αυτό το βίντεο, θα κάνουμε ένα
συναρπαστικό ταξίδι στην Εθνική Πινακοθήκη της Βρετανίας, ένα από τα
σημαντικότερα μουσεία τέχνης στον κόσμο. 🎨 Θα έχετε τη δυνατότητα να
απολαύσετε την ομορφιά των υπέροχων πινάκων ζωγραφικής που
δημιουργήθηκαν από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες από τον 13ο αιώνα έως
το 1900, όπως ο Τιτσιάνο, ο Ρέμπραντ, ο Βαν Γκογκ, ο Μονέ και πολλοί
άλλοι. Η οθόνη θα εμφανίζει τους τίτλους των πινάκων και τα ονόματα των
δημιουργών σε τρεις γλώσσες, ώστε να μπορείτε να εκτιμήσετε καλύτερα την
τέχνη. 🎥 Βυθιστείτε στην ατμόσφαιρα της τέχνης και της ιστορίας
απολαμβάνοντας αυτό το οπτικό ταξίδι. Μην ξεχάσετε να εγγραφείτε στο
κανάλι μου VictorVisuals,Photography, για να μην χάνετε νέες
παρουσιάσεις και να συνεχίσετε να εξερευνάτε τον κόσμο της τέχνης μαζί
μου!
Η Amandine Beyer και η ορχήστρα της Gli Incogniti σας ταξιδεύουν για να
ανακαλύψετε το έργο του Βιβάλντι με την ευκαιρία του Φεστιβάλ Ambronay
2022.
Το μπαρόκ μουσικό σύνολο Gli Incogniti, που ιδρύθηκε το
2006 και αποτελείται από 23 μουσικούς, προσφέρει μια επανερμηνεία του
ρεπερτορίου του Βιβάλντι μέσα από ένα τολμηρό πρόγραμμα.
Με επικεφαλής
τη βιρτουόζο βιολίστρια Amandine Beyer*, οι Gli
Incogniti μαγεύουν με τους εξαίσιους ήχους των συνθέσεων του μεγάλου μουσικού, παιγμένες στο φανταστικό χώρο του Αβαείου , όπου το εμβληματικό φεστιβάλ τιμά την παλιά μουσική εδώ και πολλά χρόνια .
«Το
πρώτο μουσικό όργανο της Αμαντίν Μπεγιέρ ήταν η φλογέρα, ενώ μερικά
χρόνια αργότερα άρχισε μαθήματα βιολιού. Αυτός είναι ίσως και ο λόγος
που μετά την ολοκλήρωση των «μοντέρνων» βιολιστικών σπουδών της στο CNSM
του Παρισιού, και αφού είχε γράψει τη διατριβή της πάνω στη μουσική του
Karlheinz Stockhausen, επέστρεψε στην μπαρόκ μουσική επιλέγοντας να
μαθητεύσει κοντά στην Chiara Banchini στη Βασιλεία. Αυτή η σημαντική
περίοδος μαθητείας τής επέτρεψε να ανακαλύψει τον κόσμο της ρητορικής
στη μουσική ερμηνεία και να επωφεληθεί από την επαφή της με κορυφαίες
προσωπικότητες, όπως οι Hopkinson Smith, Christophe Coin, Pedro
Memelsdorff (για αρκετά χρόνια συμμετείχε στο σύνολο μπαρόκ μουσικής,
Mala Punica), Jean Tubéry και Alfredo Bernardini.
Έχει δώσει
αναρίθμητες συναυλίες ανά τον κόσμο. Την εποχή αυτή μοιράζει το χρόνο
της ανάμεσα στα διάφορα σχήματα στα οποία συμμετέχει: Les Cornets Noirs,
Le Concert Français, σε ένα ντουέτο με τον Pierrre Hantai και με τον
Gli Incognito, με τον οποίο ηχογράφησε τις «Τέσσερις Εποχές» του
Βιβάλντι. Παράλληλα, διδάσκει στο ESMAE του Πόρτο (Πορτογαλία), στη
Μοντόβι της Ιταλίας και στην Ταϊπέι. Το 2011 κυκλοφόρησαν οι
ηχογραφήσεις της στις σονάτες και τις παρτίτες του Μπαχ, που έριξαν νέο
φως στον τρόπο πρόσληψης της μπαρόκ μουσικής, ενώ απέσπασαν διθυραμβικές
κριτικές. Από το Σεπτέμβριο του 2010 η Μπεγιέρ έχει αντικαταστήσει την
πάλαι ποτέ καθηγήτριά της Κιάρα Μπανκίνι ως καθηγήτρια μπαρόκ βιολιού
στη Schola Cantorum Basiliensis της Ελβετίας»
Ο Μιχάλης Μοδινός γεννήθηκε στην Αθήνα το 1950. Θεωρητικός και ακτιβιστής του οικολογικού κινήματος, δούλεψε ως περιβαλλοντολόγος, γεωγράφος και μηχανικός στην Αφρική, στη Λατινική Αμερική και στην ελληνική περιφέρεια. Συνεργάστηκε με διεθνείς οργανισμούς και δίδαξε σε ποικίλα ακαδημαϊκά ιδρύματα ανά τον κόσμο. Υπήρξε ιδρυτής και εκδότης της Νέας Οικολογίας, πρόεδρος του Εθνικού Κέντρου Περιβάλλοντος και διευθυντής του Διεπιστημονικού Ινστιτούτου Περιβαλλοντικών Ερευνών (ΔΙΠΕ). Στο δοκιμιακό-ερευνητικό του έργο περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων τα βιβλία Μύθοι της Ανάπτυξης στους Τροπικούς, Από την Εδέμ στο Καθαρτήριο, Τοπογραφίες, Το Παιγνίδι της Ανάπτυξης, Παγκοσμιοποίηση και Περιβάλλον και Η Αρχαιολογία της Ανάπτυξης. Στο μυθοπλαστικό τα βιβλία Χρυσή Ακτή, Ο Μεγάλος Αμπάι, Επιστροφή (Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών), Η Σχεδία (Ειδική Διάκριση Επιτροπής Κρατικών Βραβείων και ελληνική υποψηφιότητα για το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας), Άγρια Δύση, Τελευταία Έξοδος: Στυμφαλία, Εκουατόρια (Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος και Βραβείο του περιοδικού Literature), Το Πλέγμα, Παραγουάη και Τα θαύματα του κόσμου (Βραβείο Πεζογραφίας του περιοδικού Χάρτης). Την τελευταία εικοσαετία συνεργάζεται ως κριτικός βιβλίου με την εφημερίδα Τα Νέα και ποικίλα λογοτεχνικά περιοδικά.
Δυο
παλιοί εραστές ξαναβρίσκονται σε στιγμές αναπόλησης κάπου στις ελβετικές
Άλπεις. Ένας ηλικιωμένος ήρωας σχεδιάζει την καθημερινή του έξοδο,
εισπράττοντας τους φυσικούς κύκλους ως τραγική συμπαντική ευθυμία. Ένας
συγγραφέας, στη διάρκεια μιας μοναχικής παραμονής Πρωτοχρονιάς,
επιχειρεί μια μυθοπλαστική και -γιατί όχι;- πραγματική έξοδο στις
εσχατιές της Αμερικής. Ένας ταξιδευτής γιορτάζει με τα πλήθη στους
δρόμους μιας πόλης της Καραϊβικής την απονομή του Νόμπελ στον Γκαμπριέλ
Γκαρσία Μάρκες και ζει εκατό χρόνια ευδαιμονίας με την ερωμένη του στο
μυθικό Μακόντο. Ηρωίδες και ήρωες που γεφυρώνουν την περιπέτεια με
την επιστροφή τους στην εστία. Άνθρωποι που υποχρεώνονται να κινούνται
όλο και ταχύτερα μέσα σε ένα μεταλλασσόμενο τοπίο, για να καταλήξουν
στην ίδια θέση - όπως ακριβώς η Ερυθρά Βασίλισσα μπροστά στην έκπληκτη
Αλίκη στο Μέσα από τον καθρέφτη. Μεταξύ σατιρικής αυτογνωσίας και
κυνικού πραγματισμού, υπαρξιακής αγωνίας και επιβίωσης ιστορικών
φαντασμάτων, η μοναξιά συμπλέκεται με τον ερωτισμό και ο αναστοχασμός με
τη λαγνεία.
Περιεχόμενα
Ένα Νόμπελ για τη Ρεμέδιος Περί ηρώων και ρόλων Η υπόθεση της Ερυθράς Βασίλισσας Μια αχρείαστη μορφή ελευθερίας Φθινόπωρο ή Μνήμα ίσον μνήμη Πίσω από τη Σόνια Ένας Γερμανός φίλος ΝτεΛίλλο ΙΙ Περί ατομικής ευθύνης Ανούκ Αιμέ ή Ένας άντρας και μια γυναίκα Σύνορα ή Η Αλίκη στο Μεξικό Ο καθρέφτης Ο μακρύς δρόμος για τη Μοντάνα Μικρή Οδύσσεια Η τραγική συμπαντική ευθυμία Προσωρινόςο επίλογος: Η πλατφόρμα Κάφκα
The Bad Sister (1931), στην ελληνική ταινία γνωστή ως Η Μοχθηρή Αδελφή (παίχτηκε με αυτόν τον τίτλο τη δεκαετία του 1930 στην Ελλάδα), είναι μια αμερικανική κωμικοδραματική ταινία σε σκηνοθεσία Hobart Henley και παραγωγή της Universal Pictures.
Βασικές Πληροφορίες:
Πρωταγωνιστές:
Sidney Fox (Marianne Madison, η "κακή" αδελφή)
Bette Davis (Laura Madison, η καλή αδελφή) – μία από τις πρώτες κινηματογραφικές εμφανίσεις της θρυλικής ηθοποιού.
Conrad Nagel (Dr. Dick Lindley)
Humphrey Bogart (Valentine Corliss) – σε έναν από τους πρώτους του ρόλους πριν γίνει αστέρας.
Πλοκή: Η ταινία βασίζεται στο μυθιστόρημα The Flirt (1913) του Booth Tarkington. Η ιστορία επικεντρώνεται σε δύο αδελφές: τη Laura (Bette Davis), την ευγενική και ήσυχη, και τη Marianne
(Sidney Fox), την εγωκεντρική και χειραγωγήσιμη. Η Marianne
εκμεταλλεύεται τα ρομαντικά αισθήματα των ανδρών που τη συναναστρέφονται, ενώ η Laura κρύβει τα αισθήματά της.
Η Μαριάν Μάντισον απολαμβάνει
το γεγονός ότι μπορεί να διαλέξει οποιονδήποτε άντρα στην πόλη, αλλά, όταν ερωτεύεται έναν ύποπτο απατεώνα (Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ), η Μαριάν και η
οικογένειά της, σύντομα θα βρεθούν σε απίστευτα δύσκολες καταστάσεις.
Το
Bad Sister είναι μια αμερικανική δραματική ταινία προ-Κώδικα Λογοκρισίας* του 1931
σε σκηνοθεσία Χόμπαρτ Χένλεϊ. Το σενάριο των Edwin H. Knopf, Tom Reed
και Raymond L. Schrock βασίζεται στο μυθιστόρημα του 1913 The Flirt του
Booth Tarkington, το οποίο είχε γυριστεί το 1916 και το 1922.
Χωρίς βοσκοτόπια, λόγω της πρόσφατης φωτιάς, έχουν μείνει 18 οικογένειες κτηνοτρόφων της Χίου, οι οποίοι δεν μπορούν να λάβουν την αποζημίωση που δικαιούνται, αφού σύμφωνα με την «τεχνική λύση» του ΟΠΕΚΕΠΕ, εκεί όπου έβοσκαν τα κοπάδια τους, φαίνεται να έχουν δηλώσει περιουσία άλλοι κτηνοτρόφοι από… Κρήτη και Λήμνο.
Σύμφωνα
με όσα είπε η νομική σύμβουλος του Συνδέσμου Ποιμένων Νομού Χίου «Ο
Άγιος Μάμας» δικηγόρος Αριέττα Νταούτη, «ακούσαμε ότι η Πολιτεία θα
είναι αρωγός σε όσους έχουν πληγεί από την πυρκαγιά. Αυτό δεν ισχύει για
τους κτηνοτρόφους».
Η δικηγόρος πρόσθεσε μάλιστα ότι «δεν υπάρχει αντιστοίχιση στα δύο συστήματα και έτσι οι άνθρωποι αυτοί φαίνονται να μην έχουν δικαίωμα αποζημίωσης, ενώ, στην πραγματικότητα οι εκτάσεις τους έχουν καταστραφεί ολοσχερώς».
Το Σπίτι του Ελύτη ετοιμάζει ενδιαφέρουσες δράσεις γεμάτες ποίηση και μουσική για τον Ιούλιο. Μάθετε περισσότερα για αυτές στη συνέχεια.
Συναυλία στην αυλή: "Ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα"
Τετάρτη 16 Ιουλίου στις 20:00
Μαρίνα, Ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα, Του μικρού βοριά, Με την πρώτη σταγόνα της βροχής, Ψαρεύοντας έρχεται η θάλασσα, Τύχη και άλλα αγαπημένα τραγούδια σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη και μουσική Μίκη Θεοδωράκη, Μάνου Χατζιδάκι και Γιώργου Κουρουπού θα παρουσιαστούν μαζί με τραγούδια των ίδιων συνθετών σε ποίηση, Λόρκα, Παλαμά, Αναγνωστάκη.
Τραγουδά η Θεοδώρα Μπάκα
Παίζει πιάνο η Μαρία Παπαπετροπούλου
Πληροφορίες: www.elytishousemuseum.gr
Ποιητικό-μουσικό δρώμενο στον χώρο της έκθεσης "Αθύρματα": Για "μιαν ανάσα μουσικής"
Τετάρτη 23 Ιουλίουστις 19:00
Με αφορμή τα χαρτογλυπτά του Απόστολου Βέττα παρουσιάζεται από την Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου και την Ιουλίτα Ηλιοπούλου, στον χώρο της έκθεσης, ένα ποιητικό–μουσικό δρώμενο. Αποσπάσματα ποίησης, κυρίως του Οδυσσέα Ελύτη, διαλέγονται με θραύσματα σύγχρονης μουσικής. Στίχοι, λέξεις, ήχοι και μελωδίες αναζητούν την ποιητική λειτουργία στη ζωή.
Πληροφορίες: www.elytishousemuseum.gr. Οι θέσεις είναι περιορισμένες και θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.
Συναυλία στην αυλή: Youkali, η χώρα των επιθυμιών μας
Τετάρτη 30 Ιουλίου στις 20:00
Από το Youkali του Kurt Weil στο Hymne d’ amour της Edith Piaf και από το Les chemins de l’amour του Fr. Poulenc, ή το Septembre της Barbara στα Έξι τραγούδια για…γαλλικά ποντίκια του Γιώργου Κουρουπού και στην Οδό ονείρων
του Μάνου Χατζιδάκι. Τραγούδια γαλλικά, από το μιούζικαλ, την όπερα,
τον κινηματογράφο μαζί με αγαπημένα ελληνικά τραγούδια παρουσιάζουν οι:
Με
ένα σχόλιό του ο χθεσινός «Ριζοσπάστης» κατηγορούσε το ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ
καθώς και την εφημερίδα «ΠΡΙΝ» για το αφιέρωμά της. Η εφημερίδα στο
φύλλο της περασμένης Κυριακής κατηγορούσε το ΚΚΕ ότι την εποχή των
μνημονίων είχε «συμβιβαστεί με την παραμονή στο ευρώ». Ο «Ριζοσπάστης»
ισχυρίζεται ότι «το “ΠΡΙΝ” δεν γράφει την αλήθεια, αλλά ψέματα». Και ότι
το ΚΚΕ «ήταν το μοναδικό κόμμα που έθεσε στο δημοψήφισμα το ζήτημα της
αποδέσμευσης και το μοναδικό κοινοβουλευτικό κόμμα που δεν συναίνεσε στο
τρίτο μνημόνιο».
Προσωπικά
δεν έχω καμία διάθεση να εμπλακώ στις αντιδικίες του ΚΚΕ με το ΝΑΡ που
πλέον δεν λέγεται ΝΑΡ αλλά «Κομμουνιστική Απελευθέρωση», όπως το ΚΚΕ δεν
λέγεται –εδώ και εκατό χρόνια– ΣΕΚΕ. Με ενδιαφέρει όμως το αντικείμενο
της αντιπαράθεσης και κυρίως η ιστορική αλήθεια γύρω από αυτό.
Το
ΚΚΕ δεν έθεσε ποτέ στόχο για την αποδέσμευση της χώρας από την Ε.Ε.,
την ευρωζώνη και το ευρώ στα χρόνια των μνημονίων. Το ακριβώς αντίθετο
έπραξε. Ιδού οι αποδείξεις: Αλέκα Παπαρήγα στον Γιώργο Παπαδάκη
(«Ριζοσπάστης» 31-5-2011): «Η λύση έξω από το ευρώ και δραχμή στις
παρούσες συνθήκες είναι καταστροφική». Δημήτρης Κουτσούμπας στη Σύρο
(«Ριζοσπάστης» 26-7-2015): «Είμαστε, επίσης, κάθετα αντίθετοι, και δεν
είναι αντίφαση αυτό, με το να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ αυτή τη στιγμή
και να επιστρέψει σε ένα εθνικό νόμισμα».
Με
απλά λόγια, το ΚΚΕ την εποχή των μνημονίων στήριξε την παραμονή της
χώρας στο ευρώ, χωρίς να ψηφίσει τα μνημόνια. Πρόσφερε δηλαδή την ουσία
στις πολιτικές δυνάμεις των μνημονίων και κράτησε για τον εαυτό του το
φύλλο συκής καθώς ήξερε πολύ καλά ότι χωρίς μνημόνια η παραμονή στο ευρώ
δεν ήταν δυνατή.
Επίσης στο δημοψήφισμα ζήτησε από τα μέλη και τους
ψηφοφόρους του να ρίξουν στην κάλπη ένα κομματικό ψηφοδέλτιο που δεν
ήταν επίσημο. Δηλαδή, να ψηφίσουν άκυρο. Με αυτό τον τρόπο εμπόδισε αυτό
τον κόσμο να ψηφίσει «ΟΧΙ» και έτσι εξ αντικειμένου βοήθησε το «ΝΑΙ».
Και αυτό το γνώριζε. Αυτή είναι η αλήθεια και μόνο με την αλήθεια
μπορούμε να συζητάμε σοβαρά.
🏰 Καλώς ορίσατε στη νέα μου παρουσίαση στο κανάλι VictorVisuals,Photography! Σε αυτό το βίντεο, θα κάνουμε ένα συναρπαστικό ταξίδι στην Εθνική Πινακοθήκη της Βρετανίας, ένα από τα σημαντικότερα μουσεία τέχνης στον κόσμο. 🎨 Θα έχετε τη δυνατότητα να απολαύσετε την ομορφιά των υπέροχων πινάκων ζωγραφικής που δημιουργήθηκαν από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες από τον 13ο αιώνα έως το 1900, όπως ο Τιτσιάνο, ο Ρέμπραντ, ο Βαν Γκογκ, ο Μονέ και πολλοί άλλοι. Η οθόνη θα εμφανίζει τους τίτλους των πινάκων και τα ονόματα των δημιουργών σε τρεις γλώσσες, ώστε να μπορείτε να εκτιμήσετε καλύτερα την τέχνη. 🎥 Βυθιστείτε στην ατμόσφαιρα της τέχνης και της ιστορίας απολαμβάνοντας αυτό το οπτικό ταξίδι. Μην ξεχάσετε να εγγραφείτε στο κανάλι μου VictorVisuals,Photography, για να μην χάνετε νέες παρουσιάσεις και να συνεχίσετε να εξερευνάτε τον κόσμο της τέχνης μαζί μου!
Μία νέα έκθεση για την ελληνική οικονομία, την οποία δημοσίευσαν
οι Αχιλλέας Μαντές και Κοσμάς Μαρινάκης αποδεικνύει ότι επί κυβέρνησης
Νέας Δημοκρατίας, οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι και οι φτωχοί
φτωχότεροι. Την ίδια στιγμή, η πορεία της Ελλάδας σε τομείς όπως η
ανεργία, οι μισθοί, το στεγαστικό κ.α είναι εμφανώς χειρότερη από την
πορεία των δέκα φτωχότερων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ο αναπληρωτής καθηγητής οικονομικών του Πανεπιστημίου της
Σιγκαπούρης, Κοσμάς Μαρινάκης, με βίντεο που δημοσίευσε στο Greekonomics
εξηγεί αναλυτικά όσα σημαίνουν τα αποτελέσματα της έκθεσης, τα οποία
βασίζονται σε δεδομένα της ΕΛΣΤΑΤ και της Eurostat.
Μέσω της ανάλυσής του, επικεντρώνεται στην περίοδο 2015-2023, συγκρίνοντας τις κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ, ξεκαθαρίζοντας ότι δεν έχει σκοπό να υποστηρίξει ούτε υποστηρίζεται από κανέναν πολιτικό χώρο.
Στο βίντεο παρουσιάζεται, μεταξύ άλλων, η πλήρης κατανομή του
εισοδήματος στην Ελλάδα και ο τρόπος με τον οποίο έχουν επηρεάσει η
παρούσα κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και η προηγούμενη κυβέρνηση του
ΣΥΡΙΖΑ τα εισοδήματά μας.
Στα διαγράμματα της έκθεσης συγκρίνονται η απόδοση των κυβερνήσεων
της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, η Ελλάδα με το συνολικό μέσο όρο της ΕΕ και η
Ελλάδα με τις δέκα φτωχότερες χώρες της ΕΕ, οι οποίες αποτελούν και τον
άμεσο «ανταγωνισμό μας», όπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο κ. Μαρινάκης.
Το κόστος στέγασης δυσβάστακτο για το 90% των νοικοκυριών
Μιλώντας για την ανεργία στην Ελλάδα, ο κ. Μαρινάκης επισημαίνει ότι
επειδή δεν ήρθαν παραγωγικές επενδύσεις όπως έγινε στις 10 φτωχότερες
χώρες, η μείωση της ανεργίας στην Ελλάδα οδήγησε σε ραγδαία αύξηση της
σπατάλης προσόντων. Περιορίστηκε δηλαδή η ανεργία, με το να παραμένουν
χαμηλοί οι μισθοί και να καταργούνται τα δικαιώματα των εργαζομένων. Δεν
υπήρξε πραγματική ανάπτυξη, η οποία θα μπορούσε να δημιουργήσει
ποιοτικές νέες θέσεις εργασίας. Οι θέσεις εργασίας που καλύφθηκαν ήταν
χαμηλής εξειδίκευσης.
Μιλώντας για την στεγαστική κρίση, ο καθηγητής ξεκαθαρίζει ότι δεν
οφείλεται τόσο στο γεγονός ότι ανέβηκαν οι τιμές των κατοικιών αλλά στο
γεγονός ότι τα εισοδήματα παρέμειναν στάσιμα. Αξιοσημείωτο είναι το
γεγονός ότι για τους πολίτες που έχουν εισόδημα κάτω από το 60% του
διάμεσου, το κόστος στέγασης τόσο για αγορά όσο και για ενοικίαση είναι
διαχρονικά δυσβάστακτο για το 90% των νοικοκυριών. Στις φτωχότερες
χώρες, όμως, το ποσοστό αυτό βρίσκεται κάτω από το 30%.
Με ΝΔ οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι
Στα τεσσεράμισι πρώτα χρόνια διακυβέρνησης της ΝΔ (2019-2023), οι πιο
φτωχοί πολίτες είδαν τον μισθό τους να αυξάνεται κατά 5,4%, τα μεσαία
στρώματα από 14,5 – 18,7% και οι πλουσιότεροι είδαν αύξηση σχεδόν 27%
(26,9) (!).
Την περίοδο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ η πορεία ήταν αντίστροφή. Οι
φτωχότεροι στηρίχτηκαν με 45,7% αύξηση εισοδημάτων, κυρίως επιδοματικά,
τα μεσαία στρώματα από 15,2% έως 3,9% ενώ οι πιο πλούσιοι είδαν το
εισόδημά τους να μειώνεται κατά 1,7%. Αξίζει να σημειωθεί, βέβαια, ότι
αυτοί οι αριθμοί αφορούν τα ονομαστικά εισοδήματα, χωρίς να λαμβάνεται
υπόψη ο πληθωρισμός. Αν πάρουμε τα πραγματικά εισοδήματα, όπως
υπολογίζονται από την ΕΛΣΤΑΤ, επισημαίνει ο κ. Μαρινάκης, η εικόνα
αντιστρέφεται ολοκληρωτικά και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι
ωφέλησε περισσότερο 8 από τα 10 εισοδηματικά επίπεδα. Δηλαδή, δεν
ωφέλησε μόνο τα χαμηλότερα στρώματα, αλλά ωφέλησε και την πλειοψηφία των
εισοδημάτων πάνω από το διάμεσο.
Σε αυτή την περίπτωση, στα τεσσεράμισι πρώτα χρόνια διακυβέρνησης της
ΝΔ (2019-2023), οι πιο φτωχοί πολίτες είδαν τον μισθό τους να μειώνεται
κατά 6,7%, τα μεσαία στρώματα αύξησαν το εισόδημά τους από 3,8 – 5% και
οι πλουσιότεροι είδαν αύξηση 12,3%. Την περίοδο διακυβέρνησης του
ΣΥΡΙΖΑ η πορεία ήταν και πάλι αντίστροφή. Οι φτωχότεροι στηρίχτηκαν με
42,2% αύξηση εισοδημάτων, τα μεσαία στρώματα από 12,5% έως 1,4% ενώ οι
πιο πλούσιοι είδαν το εισόδημά τους να μειώνεται κατά 4,1%.
«Τα δεδομένα της ΕΛΣΤΑΤ δείχνουν ξεκάθαρα, λοιπόν, ότι σε όρους
πραγματικού εισοδήματος, επί κυβέρνησης ΝΔ οι φτωχότεροι έχασαν
πραγματικό εισόδημα(…) και οι μόνοι που ευνοήθηκαν πραγματικά ήταν
εκείνοι που βρίσκονται στα πολύ υψηλά εισοδήματα», καταλήγει ο Κοσμάς
Μαρινάκης.
Η ΕΚΘΕΣΗ ΜΑΝΤΕ-ΜΑΡΙΝΑΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
Από
το 2010, που η χώρα μας μπήκε στην μεγαλύτερη οικονομική κρίση της
ιστορίας της, η ελληνική οικονομία βρίσκεται σταθερά στο επίκεντρο της
επικαιρότητας, της δημόσιας συζήτησης, και της καθημερινής ανησυχίας
των ανθρώπων που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα. Παρόλα αυτά, ενώ η
οικονομία καθορίζει περισσότερο από κάθε τι άλλο τη ζωή και το μέλλον
μας, ο μέσος πολίτης έχει ελάχιστη γνώση για την πραγματική της
κατάσταση.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ευνόησε τα χαμηλότερα (πιο αδύναμα) κοινωνικά στρώματα . Αντίθετα, η ΝΔ έγειρε την πλάστιγγα προς την οικονομική ελίτ, που είδε τα εισοδήματά της να αυξάνονται θεαματικά.
Ο κυριότερος λόγος που
συμβαίνει αυτό είναι επειδή την τελευταία 15ετία δεν έγινε καμία
ουσιαστική προσπάθεια να εξηγηθεί στον μέσο Έλληνα, με τρόπο
αντικειμενικό, αξιόπιστο και -το πιο σημαντικό- απλό, τι πραγματικά
συμβαίνει με την ελληνική οικονομία. Το αποτέλεσμα είναι ένα διαρκές
έλλειμμα πληροφόρησης τον κρατά στο σκοτάδι.
Έτσι, από τις αρχές
του έτους, εγώ και ο συνεργάτης μου Αχιλλέας Μαντές, Ph.D., Ερευνητής
στον Οργανισμό Ανάπτυξης της Γαλλίας, αποφασίσαμε να καλύψουμε αυτό το
κενό. Συλλέξαμε, λοιπόν, επίσημα δεδομένα που δημοσιεύει η Ελληνική
Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ) και η Eurostat, τα επεξεργαστήκαμε ακολουθώντας
τα παγκόσμια επιστημονικά standards και εκπονήσαμε την πρώτη
επιστημονική έρευνα για την πραγματική κατάσταση της Ελληνικής
οικονομίας [1], που να απευθύνεται στον μέσο Έλληνα πολίτη.
Επιπλέον, λεπτομερή παρουσίαση της έρευνάς μας μπορείς να βρεις και στο ελληνικό YouTube, αφού το πρώτο μέρος της αποτέλεσε την βασική αναφορά στην ομιλία μου στο Συνέδριο Περιφερειακής Ανάπτυξης τον Μάιο στην Πάτρα, και επιπλέον το δεύτερο και τρίτο μέρος αυτής παρουσιάστηκαν στα δύο πρόσφατα βίντεο του Greekonomics.
Αυτό
που προσωπικά θεωρώ πιο ουσιαστικό από οτιδήποτε άλλο στη συγκεκριμένη
έρευνα, είναι το να τη διαβάσουν οι ενδιαφερόμενοι χωρίς κομματικές ή
ιδεολογικές παρωπίδες. Η κατανόηση των οικονομικών δεδομένων είναι
δύναμη για ΟΛΟΥΣ, ανεξαρτήτως του σε ποιο πολιτικό χώρο ανήκουν. Γιατί
αν πραγματικά θέλουμε να αλλάξει κάτι στη χώρα μας, ο μόνος δρόμος είναι
να αρχίσουν οι πολιτικοί, από κάθε κόμμα, να καταλαβαίνουν πως ο
Έλληνας πολίτης πλέον δεν πείθεται με αφηγήματα, αλλά κρίνει με βάση
αντικειμενικά κριτήρια και δεδομένα.
[1] Μαντές Α., Μαρινάκης Κ. (2025). Έκθεση για την Ελληνική Οικονομία. Greekonomics. Ανακτήθηκε από: www.greekonomics.gr
Στο σημερινό βίντεο μιλάμε για τους μισθούς, το στεγαστικό πρόβλημα, την φτώχεια, τον πληθωρισμό, και παρουσιάζουμε για πρώτη φορά την πλήρη κατανομή του εισοδήματος στην Ελλάδα και το πώς την έχουν επηρεάσει η παρούσα κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και η προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Κοσμάς Μαρινάκης είναι Αναπληρωτής Καθηγητής (Senior Lecturer) Οικονομικής Επιστήμης στο Singapore Management University και Διδάκτορας του North Carolina State University. Έχει εργαστεί σε καθηγητικές και ερευνητικές θέσεις σε Πανεπιστήμια των ΗΠΑ, της Ρωσίας και της Κύπρου. Έχει δημοσιεύσει ερευνητικές εργασίες στο αντικείμενο της Οικονομικής της Βιομηχανικής Οργάνωσης σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά. Διδάσκει οικονομικά από το 2003 σε προπτυχιακό, μεταπτυχιακό και διδακτορικό επίπεδο.
**Ο Βίκτορ Κλέμπερερ το 1930. Διετέλεσε καθηγητής Ρομανικών Γλωσσών***στο
Τεχνικό Πανεπιστήμιο της Δρέσδης μεταξύ 1920 και 1935. Ευγενική προσφορά
εικόνας από το Public Domain.
