Δευτέρα, Απριλίου 27, 2015

Το ξύλο δε βγήκε από τον Παράδεισο αλλά ανθεί στο ΙΡΑΚ

 Κάποιοι πρέπει να τραβήξουν τα αυτιά  του βάρβαρου Ιρακινού δασκάλου , να του δώσουν μερικές ξυλιές στον πισινό και να τον στείλουν διά βίου στο σπίτι του. Ίσως έτσι καταλάβει ότι με τα χέρια μας χτυπάμε παλαμάκια για να χειροκροτούμε τους καλλιτέχνες , χτυπάμε αβγά για την ομελέτα και τη μαγιονέζα  μας , χτυπάμε την πόρτα ενός φίλου αναγγέλλοντας την επίσκεψή μας , ΔΕΝ  ΧΤΥΠΑΜΕ ΠΟΤΕ  ποτέ τους συνανθρώπους μας και κυρίως ΠΑΙΔΙΑ, είτε είμαστε ΓΟΝΕΙΣ είτε είμαστε ΔΑΣΚΑΛΟΙ.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Albine Urbanek

« When we look at a work of art, it makes us live an imagination or relive our life or a part of it, which did not come true as we dreamed. ...