"ΟΔΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ " Α.Π.Θ

"ΟΔΟΣ 
ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ "  
Α.Π.Θ.

ΜΙΑ ΝΕΑ ΟΔΟΣ  ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ 
ΣΤΙΣ 40 ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ

ΜΕ ΜΕΓΑΛΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΒΑΡΟΣ.

Η ΝΕΑ ΟΝΟΜΑΣΙΑ  ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΕΙ ΤΗ ΜΝΗΜΗ

ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΠΟΥ ΕΔΩΣΑΝ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΕΣ

ΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΟΓΔΟΝΤΑΧΡΟΝΗΣ

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ

ΟΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΕΚΕΙΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ

ΠΟΥ,  ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ,

ΕΜΦΟΡΟΥΝΤΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΙΔΑΝΙΚΑ ΤΗΣ 

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ 

ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΥ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ:

*ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΠΟΥ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ ΣΤΙΣ ΜΑΧΕΣ ΓΙΑ

ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΤΟ 4Ο-41,

*ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟΙ ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΗΚΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΤΙΝΑΞΟΥΝ ΤΗΝ ΤΡΙΠΛΗ ΞΕΝΙΚΗ ΣΚΛΑΒΙΑ

ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ 41-44,

*ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ ΠΟΥ ΠΑΛΕΨΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΠΑΡΑΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ 67-74.

 Σύμφωνα με όσα παρακολουθήσαμε 

από τη Δημοτική Τηλεόραση TV 100,

υπέρ της γενναίας πρότασης ψήφισαν οι παραταξεις:

• ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ( Γ. ΜΠΟΥΤΑΡΗΣ)
•  ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ-ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ ( Τ. ΜΗΤΑΦΙΔΗΣ)
• ΛΑΪΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ( Σ. ΖΑΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ)

Αναφερόμενος στο θέμα Βιζουκίδη, ο Δήμαρχος Γ. Μπουτάρης

ξεκαθάρισε  με κατηγορηματικό τρόπο ότι η παράταξή του έκρινε πως το όνομα του Βιζουκίδη δεν έπρεπε να να συνεχίσει να υπάρχει σε δρόμο του Δήμου Θεσσαλονίκης. "Ας εξακολουθήσουν", είπε χαρακτηριστικά, "να τον τιμούν αυτοί που θέλουν, ενώ εμείς οι κακοί δε το θέλουμε".

Η παράταξη Γκιουλέκα (Ν.Δ.) είχε ήδη αποχωρήσει από τη συνεδρίαση, αφου όμως  ο εκπρόσωπός της-τεως αντιδήμαρχος και πανεπιστημιακός- Βενιαμίν Καρακωστάνογλου πρόλαβε να καταγγείλει  προσωπικά τον Τριαντάφυλλο Μηταφίδη για  ..."πολιτικό ρεβανσισμο". Διάβασε μαλιστα ένα παλαιό εγκωμιο του  Ηπειρώτη και σημερινού Προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια για τον "σοφό" καθηγητή Βιζουκίδη.
Ο Στέλιος Παπαθεμελής στηρίχτηκε στα  υπέρ του Βιζουκίδη επιχειρήματα της ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΗΣ ΕΣΤΙΑΣ-, η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, απειλεί να προσφύγει στη Δικαιοσύνη για ...προσβολή της μνήμης του νεκρού, καθώς και στη... Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος για όσα δημοσιεύθηκαν σε βάρος του Βιζουκίδη σε διάφορες ιστοσελίδες.
Ο Χρ. Μάτης(ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ) δεν ψήφισε την αλλαγή του ονόματος,  με το  σοφιστικού τύπου επιχείρημα οτι η πρόταση είναι "αποσπασματική" (!), αφού  δεν περιλαμβάνει ...το μητροπολίτη Γεννάδιο και το μεταξικό δήμαρχο Κ. Μερκουρίου που συμμετείχαν στην υποδοχή των Ναζιστικών στρατευμάτων. Απ΄ό,τι γνωρίζουμε, ο κ.  Μάτης επανειλημμένα είχε ταχθεί κατά της απάλειψης του ονόματος του Βιζουκίδη, παραπέμποντας την εξέταση του ζητήματος στους... ιστορικούς, αν και το πλήθος των ντοκουμέντων και μαρτυριών  που έχουν ήδη  παρατεθεί  συνιστούν απόλυτα κατοχυρωμένη ιστορική τεκμηρίωση! 

Σημειωτεον οτι ο Τριαντάφυλλος Μηταφίδης  έχει ήδη θέσει θέμα για τον μεταξικό δήμαρχο Κ. Μερκουρίου, το όνομα του οποίου  "κοσμεί" ένα δρόμο στο Ντεπώ. Επισης εχει  στα χερια του όλες τις ονοματοθεσίες δρόμων που αποφασίστηκαν απο τα χουντικά δημοτικά συμβούλια του Δήμου Θεσσαλονίκης.

Η τοποθέτηση του εκπροσώπου της παράταξης
"Θεσσαλονίκη- Ανοιχτή πόλη"
κ. Τριαντάφυλλου Μηταφίδη στο
χθεσινό Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Θεσσαλονίκης,
όπου αποφασίστηκε  η μετονομασία της οδού
" Περικλή Βιζουκίδη"  σε οδό "Αγωνιστών Πανεπιστημίου" ΑΠΘ.

ΥΠΟΘΕΣΗ ΠΕΡΙΚΛΗ ΒΙΖΟΥΚΙΔΗ:

• για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας
• για το σεβασμό της ιστορικής μνήμης

1. Ο Περικλής Βιζουκίδης υπήρξε ένα από τα πλέον αμφιλεγόμενα πρόσωπα της περιόδου που ξεκινάει με την ίδρυση του ΑΠΘ, στο οποίο υπήρξε ιδρυτικό μέλος, και τελειώνει με τον Εμφύλιο, όπου πρωτοστατεί στην «εξυγίανση», σύμφωνα με τις μαρτυρίες διακεκριμένων προσωπικοτήτων, του ΑΠΘ από τα αριστερά «μιάσματα».
2. Έχοντας σπουδάσει στη Γερμανία, διαποτίστηκε από το αυταρχικό «πρωσικό πνεύμα», πράγμα που καθρεφτιζόταν στις οργίλες αντιδράσεις του απέναντι στους προοδευτικούς συναδέλφους ή τους φοιτητές του. Ήταν συχνά εμπαθής και σκαιός, όταν επρόκειτο να αντιμετωπίσει «μη εθνικόφρονας», κατά την άποψή του, συναδέλφους και φοιτητές του, για του οποίους έλεγε ότι οι πρώτοι δεν έπρεπε να διδάσκουν και οι δεύτεροι να φοιτούν στο πανεπιστήμιο. Ενδεικτική η χειροδικία του κατά του αντιστασιακού συναδέλφου του και πρύτανη Καββάδα, πράξη για την οποία καταδικάστηκε από ποινικό δικαστήριο, αλλά και η όλο περιφρόνηση αποστροφή του προς τους φτωχούς φοιτητές του ΑΠΘ το 1933 ότι δεν θα έπρεπε να σπουδάζουν-σύμφωνα με τη μαρτυρία του δημοσιογράφου Στρατή Καστρινού.
3. Ενδεικτικές επίσης για το ήθος του πανεπιστημιακού άνδρα είναι αφενός μεν η απόλυτα αρνητική «κρίση» του για την επιστροφή στο πανεπιστήμιο του «μιασμένου» από τον κομουνιστή Γληνό μεταρρυθμιστή παιδαγωγού Αλέξανδρου Δελμούζου, αφετέρου η μετά την Κατοχή λυσσαλέα εκστρατεία του για την εκδίωξη από το πανεπιστήμιο επιφανών καθηγητών, όπως οι Χ. Θεοδωρίδης, Καββάδας, Ιμβριώτης, Τζώνης, Σιγάλας κ.α., που πήραν μέρος στην Αντιφασιστική Αντίσταση.
4. Ο Περικλής Βιζουκίδης υπήρξε διαταραγμένη προσωπικότητα, η οποία, σε άλλους καιρούς, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «γραφική». Όμως εκείνες τις δραματικές στιγμές, που η Ελλάδα περνούσε υπό τη βαριά σκιά της σβάστικα, αυτός έσπευσε να υποδεχθεί τους Ναζί κατακτητές. Ανέλαβε μάλιστα το ρόλο του διερμηνέα ανάμεσα στους Γερμανούς και στην αντιπροσωπεία των τοπικών αρχών - επικεφαλής της οποίας ήταν ο διορισμένος από τον Μεταξά δήμαρχος και πρώτος πρόεδρος της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών Κ. Μερκουρίου, και στην οποία συμμετείχαν ο μητροπολίτης Γεννάδιος και ο στρατιωτικός διοικητής Ραγκαβής.
Ο Μερκουρίου έβγαλε την επόμενη μέρα μια δωσιλογικού περιεχομένου προκήρυξη με την οποία πληροφορούσε και διαβεβαίωνε τους Θεσσαλονικείς ότι :
1) ο γερμανικός στρατός «από της πρώτης στιγμής της εισόδου του εις την πόλιν ετήρησεν έναντι ημών στάσιν γενναιόφρονα και ιπποτικήν» και 2) «ο λαός της Θεσσαλονίκης έστω βέβαιος ότι τιθέμενος υπό την προστασίαν ενός έθνους γενναίου και ευγενούς ουδέν έχει να φοβηθή. Η τιμή του, η ζωή του και η περιουσία του θα η πλήρως εξησφαλισμένη.»! Για τη δουλοπρεπή αυτή στάση του ο Μερκουρίου διατηρήθηκε στη θέση του από τα στρατεύματα Κατοχής έως το Φεβρουάριο του 1943. Παρ’ όλα αυτά, το 1951 δόθηκε το όνομά του σε δρόμο στην περιοχή Ντεπό!
5. Ο Περικλής Βιζουκίδης , ο άνθρωπος που θαύμαζε το γερμανικό πολιτισμό και το εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς, κυκλοφορούσε με την άνεση του οικείου προσώπου στις γερμανικές υπηρεσίες και σχετιζόταν φιλικά(!) με τον πρόξενο της Γερμανίας στη Θεσσαλονίκη. Πίστευε αφελώς(;) ότι μπορούσε να επηρεάσει τις αποφάσεις των κατακτητών με προσωπικές παρεμβάσεις, αφενός μεν για την απόδοση στην Ελλάδα των αλύτρωτων εδαφών της Βόρειας Ηπείρου και αφετέρου για την απάλυνση των μεγάλων προβλημάτων που προκαλούσαν οι αρχές Κατοχής στο Πανεπιστήμιο, όπως η επίταξη των κτιρίων και των εργαστηρίων του, ο κάκιστος επισιτισμός των φοιτητών στη λέσχη, οι συλλήψεις καθηγητών κι φοιτητών για αντιστασιακή δράση κλπ.
6. Στα πρακτικά της Συγκλήτου του ΑΠΘ εκείνης της εποχής ο Βιζουκίδης εμφανίζεται να επιτίθεται στους συναδέλφους του και να τους κατηγορεί ότι φταίνε αυτοί για τα προβλήματα του ΑΠΘ και όχι οι Γερμανοί, επειδή είναι ... ανελαστικοί και έχουν έλλειψη πνεύματος συνεργασίας με τους κατακτητές(!)
7. Το 1942, προλογίζοντας το «σύγγραμμα» του Κ. Σνωκ: Μακεδονία-Θράκη, στο οποίο ο συγγραφέας του καλούσε τους «Έλληνας αγωνιστάς» να αναζητήσουν «τας ωραίας ημέρας του μέλλοντος … κατά την μέλλουσαν να μελετηθή οργάνωσιν των Ευρωπαϊκών κρατών εις μίαν, ούτως ειπείν, συμπολιτείαν, εις την οποίαν θα πρωτοστατήση το Γερμανικόν πνεύμα», έγραφε: «διά του προκειμένου συγγράμματος επιδιώκονται πλην άλλων και οι επόμενοι σκοποί: Να στερεωθή η ελπίς των Ελλήνων ότι δεν είναι δυνατόν κατά την νέαν ρύθμισιν των εν Ευρώπη πραγμάτων, επί τη βάσει της επαγγελλομένης νέας τάξεως λογικής και ηθικής και δικαιοσύνης, να παροραθώσιν εν τη καιρία ώρα τα αιωνόβια και απαράγραπτα του ελληνισμού δίκαια.»
8. Το ότι ο Περικλής Βιζουκίδης είχε καλές σχέσεις με τις αρχές Κατοχής φαίνεται και από μαρτυρίες που τον εμφανίζουν να «μεσολαβεί» μαζί με τον μητροπολίτη Γεννάδιο , για να ματαιωθεί η αποστολή των Εβραίων της πόλης στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Σύμφωνα επίσης με τη μαρτυρία του καθηγητή Κ. Βαβούσκου, ο Βιζουκίδης εμφανιζόταν και σε φωτογραφία από την αποχώρηση των Γερμανών από το σιδηροδρομικό σταθμό, και ενώ η πόλη μόλις είχε κυριολεκτικά γλυτώσει από την καταστροφή των ναρκοθετημένων από τους Ναζί υποδομών της, χάρη στην επέμβαση των δυνάμεων του ΕΛΑΣ και του αντιστασιακού μητροπολίτη Κοζάνης Ιωακείμ.
9. Χαρακτηριστικές επίσης για το ήθος του ανδρός είναι αφενός μεν η αρνητική κρίση του για την επιστροφή στο πανεπιστήμιο του «μιασμένου» από τον κομμουνιστή Γληνό μεταρρυθμιστή παιδαγωγού Αλέξανδρου Δελμούζου, αφετέρου ο λυσσαλέος αγώνας που έδωσε μετά την Απελευθέρωση για την εκδίωξη από το πανεπιστήμιο επιφανών καθηγητών, όπως οι Χ. Θεοδωρίδης, Καββάδας (που σημειωτέον έγινε δήμαρχος θεσσαλονίκης από τον Δεκέμβρη του 1944 έως το Γενάρη του 1945) , Ιμβριώτης, Τζώνης, Σιγάλας, επειδή πήραν μέρος στην Αντιφασιστική Αντίσταση.
 

10. Με οδηγό τη ρήση του Κικέρωνα ότι «η Ιστορία δεν πρέπει να λέει κανένα ψέμα ούτε να κλείνει τα αυτιά της σε καμία αλήθεια», αλλά και του αξέχαστου Μ. Αναγνωστάκη «φτάνουν πια τα παραμύθια…λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι, δείχνω με το χέρι τους κακούς…πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά», ήρθε η ώρα να γκρεμιστεί το φράγμα της σιωπής που επί δεκαετίες χτίστηκε σ’ αυτήν την πόλη από εκείνους που είχαν και εξακολουθούν να έχουν συμφέρον από τη συσκότιση της ιστορίας της.
11. Η νεότερη ιστορική έρευνα του παρελθόντος της Θεσσαλονίκης αποκαλύπτει τις «σκοτεινές» πλευρές της, φέρνει στο φως συγκλονιστικές μαρτυρίες για το πώς μερικές χιλιάδες άνθρωποι κατόρθωσαν να κυριαρχήσουν στα πολιτικά, οικονομικά και πολιτιστικά δρώμενά της, με μοναδικό εφόδιο την «εθνικοφροσύνη». Πολλοί από αυτούς συνεργάστηκαν ανοιχτά με τους κατακτητές και υπήρξαν αδίστακτα όργανά τους. Για το λόγο αυτό ανταμείφθηκαν από αυτούς με τις περιουσίες των Εβραίων μαρτύρων του Ολοκαυτώματος. Άλλοι από αυτούς, εμφορούμενοι από υπερσυντηρητικές ιδέες και μισώντας καθετί προοδευτικό, αποδέχτηκαν τα ναζιστικά κτήνη, συνομιλούσαν τακτικά μαζί τους, έχοντας κάνει κύρια αποστολή τους την… εξημέρωση ή τον εξευμενισμό τους.
Αργότερα, οι άνθρωποι αυτοί διεκδίκησαν και πέτυχαν από την Πολιτεία τα προνόμια του «αντιστασιακού πατριώτη», ενώ οι πραγματικοί πατριώτες βρέθηκαν στις εξορίες και τις φυλακές. Οι άνθρωποι αυτοί πέθαναν εν τιμή και δοξάστηκαν από τους «μνήμονες» ομοϊδεάτες τους, ενώ οι πραγματικοί ήρωες έμειναν ξεχασμένοι μέσα στα χρονοντούλαπα της Ιστορίας.
Είναι τυχαίο ότι «νονοί» της οδού Π. Βιζουκίδου υπήρξαν οι διορισμένοι από τη Χούντα δημοτικοί σύμβουλοι του Δήμου Θεσσαλονίκης -επί Δημαρχίας Αλέξανδρου Κωνσταντινίδη – με ημερομηνία βαπτίσεως την 28η Μαΐου του 1969;
Την εποχή, λοιπόν, που χιλιάδες ανώνυμοι και επώνυμοι αγωνιστές στέναζαν στις φυλακές και στα ξερονήσια, οι εγκάθετοι των συνταγματαρχών στο Δήμο Θεσσαλονίκης εδραίωναν τη μνήμη ενός "επιφανούς" ομοϊδεάτη τους.
12. Η προνομιακή αντιμετώπιση των πάσης φύσεως συνεργών ή συνεργατών των δυνάμεων Κατοχής με το Χουντικό ΝΔ. 179/1969 εξακολούθησε και την περίοδο της μεταπολίτευσης, αφού ο νεοδημοκράτης υπουργός Εθνικής Αμύνης Ε. Αβέρωφ απέρριψε την κοινή πρόταση της αντιπολίτευσης για την κατάργησή του. Μόλις το 1982 με το Ν. 1285 μαζί με την επίσημη αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης καταργήθηκαν και τα χουντικά διατάγματα-πλυντήρια των εγκλημάτων του δωσιλογισμού.

13. «Το μόνο καθήκον μας απέναντι στην ιστορία είναι να την ξαναγράψουμε», έλεγε ο Όσκαρ Ουάιλντ. Ήρθε η ώρα να γράψουμε την αληθινή Ιστορία της πόλης μας.

ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΣ ΜΗΤΑΦΙΔΗΣ

*********************************************************************************

**********************************************************************

 ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΣΗΜΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΤΗΣ 

ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ

ΜΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΚΗ 

"ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ" ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑ

ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ,

ΠΟΥ, ΕΝΩ ΕΙΧΕ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΗ ΔΡΑΣΗ

ΚΑΤΑ  ΤΩΝ ΞΕΝΩΝ ΚΑΤΑΚΤΗΤΩΝ,

ΔΙΩΧΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ΜΙΣΑΛΛΟΔΟΞΟ 

ΚΡΑΤΟΣ ΤΩΝ "ΕΘΝΙΚΟΦΡΟΝΩΝ"

ΑΛΛΑ ΑΚΑΠΝΩΝ "ΠΑΤΡΙΩΤΩΝ",

-ΜΕΡΙΚΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ

ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΗΚΑΝ ΜΑΛΙΣΤΑ ΜΕ ΤΟΥ ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ-

ΠΟΥ ΤΙΜΗΘΗΚΑΝ ΠΑΝΤΟΙΟΤΡΟΠΩΣ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ.

ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΣΙΓΑΛΑΣ
(Σύρος 1890 – Αθήνα 1981)

[ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΕΜΣ ΤΟ 1939]

 

Ο καθηγητής Μεσαιωνικής και Νέας Ελληνικής φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης είναι ο εμπνευστής της ιδέας ιδρύσεως ενός επιστημονικού φορέα για την μελέτη της ιστορίας και του πολιτισμού της Μακεδονίας, τον οποίο ο ίδιος ονόμασε Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών. Σπούδασε στο Μόναχο μεσαιωνική και νέα ελληνική φιλολογία και ανακηρύχθηκε διδάκτωρ το 1915. Συντάκτης του Ιστορικού Λεξικού της Ελληνικής Γλώσσας από το 1920. Το 1926 διορίσθηκε Καθηγητής στη νεοσύστατη τότε Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ενδιαφέρθηκε για την πνευματική ζωή της Μακεδονίας συμβάλλοντας με την εργατικότητα και τις επιστημονικές του γνώσεις στην δημιουργία της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Θεσσαλονίκης, ως Πρόεδρος της Εφορευτικής της Επιτροπής. Παράλληλα υπήρξε Πρόεδρος της Εφορείας που ίδρυσε το πρώτο λαϊκό Πανεπιστήμιο, ενδιαφέρθηκε για την ίδρυση Κρατικών Αρχείων στη Μακεδονία και τη Θράκη, Εθνικού Λαογραφικού Μουσείου και Βιβλιοθήκης στη Φλώρινα, πρωτοβουλίες που δεν ευοδώθηκαν εξαιτίας του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Εξελέγη στην Διοικούσα Επιτροπή ιδρύσεως της ΕΜΣ και κατάρτησε το πρώτο της Καταστατικό. Εξελέγη στο πρώτο Διοικητικό Συμβούλιο της Εταιρείας και ως προεδρεύων Αντιπρόεδρος, εξαιτίας των ασχολιών του  Προέδρου Κ. Μερκουρίου ως Δημάρχου Θεσσαλονίκης, είναι αυτός που καθοδήγησε και έδωσε σάρκα και οστά στα πρώτα βήματά της την Εταιρεία. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής εξαιτίας της πατριωτικής του δράσης συνελήφθη και φυλακίστηκε από τους Γερμανούς. Το 1946, θύμα των πολιτικών παθών της εποχής, απολύθηκε από το Πανεπιστήμιο, γεγονός το οποίο τον πίκρανε πολύ. Συνέχισε την επιστημονική του δραστηριότητα στην Αθήνα και το Μόναχο. Ευτύχισε, σε βαθύ γήρας να παραβρεθεί στους εορτασμούς των 40 χρόνων από την ίδρυση της ΕΜΣ.