Ακούγοντας ένα σωρό φρικτές ιστορίες,
αλλά και γνωρίζοντας προσωπικά το τι
τράβηξαν ή τραβούν διάφορα συγγενικά
ή φιλικά πρόσωπα, μία ευχή μόνο κάνουμε
εγώ και η γυναίκα μου:
να μη μας "απαξιώσει" η προσωπική μας τύχη
να βρεθούμε πεταγμένοι στο κρεβάτι κάποιου
δημόσιου νοσοκομείου. Θέλουμε να φύγουμε
από τη ζωή , χωρίς να γνωρίσουμε
αυτό που μας περιγράφουν ότι νιώθουν
όσοι δεν έχουν λεφτά και μπάρμπα στην Κορώνη:
τον αφάνταστο εξευτελισμό και τα
διαστροφικά "παιχνίδια" εξουσίας , προχειρότητας,
αδιαφορίας, βασανιστηρίων , εγκατάλειψης
και εκμετάλλευσης από το αγριεμένο
λόγω μνημονίου ιατρικό
και νοσηλευτικό προσωπικό.
Οι λίγες φωτεινές εξαιρέσεις
που συναντάς σποραδικά εδώ κι εκεί
δεν είναι τίποτε άλλο παρά μικρές οάσεις ανθρωπιάς
μέσα στην απέραντη έρημο της ασυνειδησίας
ανθρώπων που , κατά τα άλλα, έχουνε
δώσει τον όρκο του Ιπποκράτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου