Ο ΥΠΟΚΡΙΤΗΣ

Ο ΥΠΟΚΡΙΤΗΣ

Εάν στρέψης τα όμματα εις του υποκριτού τα έργα,
βλέπεις αυτόν κάμνοντα ελεημοσύνην, προσευχόμενον,
νηστεύοντα, ελέγχοντα και τα κάρφη(μτφ.= ασήμαντα),
ήγουν(=δηλαδή) τα μικρότατα των άλλων σφάλματα,
ζηλούντα (= δείχνοντας ζήλο) υπέρ του νόμου, διδάσκοντα
αρετήν και αγιωσύνην΄βλέπεις, λέγω, και ομιλίαν και σχήμα
και βάδισμα του υποκριτού και πάντα τα έργα αυτού
ενδεδυμένα το μόρφωμα της αρετής και της αγιότητος΄όθεν
νομίζων ότι αυτός πράττει ταύτα εις δόξαν Θεού και σωτηρίαν
ψυχής αυτού, ευλαβείσαι αυτόν ως ενάρετον και άγιον άνθρωπον΄
αλλ΄ εάν εξετάσης ακριβώς τα περιστατικά, τα συνοδεύοντα τας
πράξεις αυτού, βλέπεις φανερά ότι αυτός, ταύτα ποιών, ουδένα
άλλον σκοπόν έχει, ειμή να φανή άγιος ενώπιον των ανθρώπων
και να δοξασθή υπ' αυτών΄διό περί των υποκριτών είπεν ο Κύριος
"Πάντα τα έργα αυτών ποιούσι προς το θεαθήναι τοις ανθρώποις
(= για να τους βλέπουν οι άνθρωποι). Εάν δε τούτο μόνον,
ήγουν η φιλοδοξία μόνη, ήτον ο σκοπός του υποκριτού, ( θα) έβλαπτεν
μόνον εαυτόν΄αυτός όμως έχει και αλλον σκοπόν, κύριον και
καθ' αυτό, φιλοκέρδειαν.

Διά των τοιούτων δολερών και απατηλών της υποκρίσεως τρόπων
απατών ο υποκριτής τους ανθρώπους, κερδαίνει την υπόληψιν
της αρετής και της αγιότητος΄όθεν γίνεται κύριος της καρδίας αυτών'
τότε δε ο λόγος αυτού έχει ισχύν και κράτος, τότε τρέχει ο κόσμος
οπίσω αυτού, τότε προσπορίζεται όχι μόνον τιμήν και ευλάβειαν
και προσκύνησιν αλλά και χρήματα και κτήματα και πάντα όσα επιθυμεί.

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΘΕΟΤΟΚΗΣ ,
"Αποθήκη των ωφελίμων γνώσεων",τχ. 21.
Κωνσταντινούπολις, έτος 1838.