Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΝΟΣ ΑΜΦΙΛΕΓΟΜΕΝΟΥ ΔΙΑΝΟΗΤΗ

 
Πέθανε ο Γάλλος φιλόσοφος Αντρέ Γκλυκσμάν


Ο γάλλος φιλόσοφος Αντρέ Γλυκσμάν πέθανε χθες σε ηλικία 78 ετών, ανακοίνωσε ο γιος του Ραφαέλ στη σελίδα του στο Facebook.  "Ο πρώτος και καλύτερος φίλος μου δεν υπάρχει πια. Είχα την αφάνταστη τύχη να γνωρίσω, να γελάσω, να συνομιλήσω, να ταξιδέψω, να παίξω, να κάνω τα πάντα και τίποτε απολύτως με έναν τόσο καλό, όσο και ευφυή άνθρωπο. Λοιπόν, ο πατέρας μου πέθανε χθες το βράδυ", έγραψε ο σκηνοθέτης Ραφαέλ Γκλυκσμάν για τον πατέρα του.

 ************ 
Από τους διασημότερους σύγχρονους Ευρωπαίους φιλοσόφους, ο Andre Glucksmann λαξεύει με κάθε βιβλίο του το φιλοσοφικό πορτρέτο της βαρβαρότητας που τον κρατά σε εγρήγορση από την παιδική του ηλικία. 
Γεννήθηκε το 1937 στα περίχωρα του Παρισιού, από Εβραίους γονείς αυστριακής καταγωγής που συμμετείχαν στην αντίσταση κατά των ναζί, γεγονός που προκάλεσε και τον θάνατο του πατέρα του το 1940. Σπούδασε φιλοσοφία και συνεργάστηκε με τον Ρεϊμόν Αρόν στο Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών της Γαλλίας. 
Ανάμεσα στα δεκαεπτά βιβλία που έχει ως σήμερα στο ενεργητικό του ξεχωρίζουν τα "Πραγματεία περί πολέμου" (1967), μια μελέτη πάνω στον Κλαούζεβιτς, το δοκίμιό του πάνω στο Κράτος, τον Μαρξισμό και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης με τίτλο "Η μαγείρισσα και ο ανθρωποφάγος" (1974), "Οι δάσκαλοι της σκέψης" (1977), μελέτη πάνω στον Χέγκελ, τον Μαρξ και τον Νίτσε, "Το τέλος του Κομμουνισμού σημαίνει την επιστροφή στην ιστορία" (1989), σε συνεργασία με τον Βάτσλαβ Χάβελ, και "Η ρωγμή του κόσμου" (1994), μια φιλοσοφική προσέγγιση της μάστιγας του AIDS. 
Την τελευταία δεκαετία το ενδιαφέρον του Andre Glucksmann συγκεντρώθηκε στη σταδιακή παρακμή και πτώση του κομμουνισμού. 
Έχει συνεργαστεί επανειλημμένα με τον Μπερνάρ Κουσνέρ (ιδρυτή των "Γιατρών Χωρίς Σύνορα" και άλλοτε Υπουργό Υγείας της Γαλλίας που τιμήθηκε με το Νόμπελ Ειρήνης), ενώνοντας τις δυνάμεις τους προκειμένου να παρέμβουν στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης κατά τη διάρκεια διεθνών κρίσεων, όπως ο πόλεμος της Γιουγκοσλαβίας και οι σφαγές της Τσετσενίας που αποτελούν τη "μαύρη τρύπα" της ηθικής μας. 
Στρατευμένος και θεωρώντας καθήκον του να βρίσκεται πάντα στην πρώτη γραμμή, διατρέχει τις αποστάσεις ως τους αντίποδες της βεβαιότητας και του εφησυχασμού μας. "Ο Ντοστογιέβσκη στο Μανχάταν" εκδόθηκε στη Γαλλία το 2002. 
ΠΗΓΗ:https://left.gr/

 *********************************
 Η ΩΜΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΤΗ

Του Μιχαλη N. Κατσιγερα*

Καιροσκοπισμοί: παλιός και νέος

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΉ 08.02.2007 

 

 

Το 1976, κυκλοφόρησε στα ελληνικά στις εκδόσεις «Στοχαστής» η μπροσούρα του Αντρέ Γκλυκσμάν «Φασισμοί: Παλιός και νέος». Δεν αφορούσε αυτόν καθαυτόν τον φασισμό, αλλά εκείνο που η μεταπολεμική αριστερή πολιτική αντίληψη εννοούσε: το φασισμό, το ναζισμό, γενικώς τα δεξιά αυταρχικά καθεστώτα -προπολεμικά και μεταπολεμικά- αλλά και κάθε μη αρεστή στη διεθνή κομμουνιστική Αριστερά πολιτική πρακτική, από τη Σοσιαλδημοκρατία έως και την κοινοβουλευτική Δεξιά. Το πρωτότυπο κείμενο του Γάλλου, μετέπειτα «αρχιστοχαστή», είχε δημοσιευθεί το 1972 στο περιοδικό του Σαρτρ «Οι Μοντέρνοι Καιροί», τότε που ο Γκλυκσμάν, ερευνητής με παρουσία στο γαλλικό κρατικό Εθνικό Κέντρο Επιστημονικής Ερευνας (CNRS), ήταν μαοϊκός με μαχητικό παρελθόν στον Μάη του '68, και που με το «επιστημονικό κύρος του ερευνητή» αποκαλούσε δογματικότατα τη Γαλλία του στρατηγού Ντε Γκωλ και των επιγόνων του «φασιστική δικτατορία», η οποία, σημειώστε, τόσα προβλήματα είχε προκαλέσει στην πολιτική και στρατιωτική κυριαρχία των Ηνωμένων Πολιτειών στη Δυτική Ευρώπη. Η μπροσούρα του μεταφράστηκε πολύ αργά στην Ελλάδα, γιατί μέσα στα τέσσερα χρόνια που μεσολάβησαν, από το 1972 έως το 1976, ο συγγραφέας της είχε ήδη περάσει στην αντικομμουνιστική ταξιαρχία των λεγομένων «νέων φιλοσόφων», οι οποίοι, με προεξάρχοντα τον ομορφοπουκαμισάτο Μπερνάρ Ανρί Λεβί, κατεδάφισαν -βοηθούντων των ΜΜΕ- το σοβιετικό προπαγανδιστικό οικοδόμημα στη Γαλλία προς όφελος της αμερικανικής αντίληψης των πραγμάτων.
Εκτοτε, ο Γκλυκσμάν, ως φιλοσοφών προπαγανδιστής, υποστήριξε με τον κάλαμό του το 1999 τους «ανθρωπιστικούς βομβαρδισμούς» για τον φρονηματισμό των Σέρβων και το 2003 αποφαινόταν ότι ο Σαντάμ Χουσεΐν διέθετε όπλα μαζικής καταστροφής. Προσφάτως («Le Monde», 30-1-2007) δημοσίευσε άρθρο συμπαράταξης με τον υποψήφιο της γαλλικής Δεξιάς για την προεδρία της Δημοκρατίας και εξέπληξε τους αφελείς, χωρίς και να είναι ο μόνος από την πάλαι ποτέ εξωθεσμική Αριστερά που στρατεύτηκε υπό την σημαία του σκληρού υπουργού Εσωτερικών. Μάλιστα, υποστηρίζοντας τον Σαρκοζί επικαλείται, μεταξύ άλλων, την υπόμνηση που έκανε ο τελευταίος στις 14 Ιανουαρίου ότι «ο στρατηγός Ντε Γκωλ ήθελε την ελευθερία για όλους τους λαούς», δηλαδή ο αρχηγός του κράτους που ο Γλυκσμάν το είχε αποκαλέσει το 1972 «φασιστική δικτατορία».
Οι καιροσκοπισμοί του Γκλυκσμάν ασφαλώς και δεν εκπλήσσουν. Ούτε ο πρώτος είναι ούτε ο τελευταίος που πηγαίνει με τους εκάστοτε ισχυρούς. Του το θύμισε ο συγγραφέας Ζαν-Μαρί Λακλαβετίν από τις στήλες της «Monde» (6-2-2007): «Εξυμνήσατε τον Μάο, λατρέψατε τον Τζορτζ Μπους τζούνιορ, θαυμάσατε τον Πικρόχολο». Οπου ο Πικρόχολος είναι το πρότυπο του κακού ηγεμόνα στον Ραμπελέ. Πικρόχολος «αρχιστοχαστής» της εποχής των μίντια, ο Γκλυκσμάν αποτελεί το πρότυπο για την αναγωγική μελέτη του βίου και της πολιτείας πολλών επιφανών της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας.
Αμποτε να γραφεί μια ιστορία των παθών της ημεδαπής διανόησης.

* :BiblioNet : Κατσίγερας, Μιχάλης Ν