ΠΡΟΣΥΠΟΓΡΑΦΟΥΜΕ

Η καλύτερη έκβαση μιας σύγκρουσης 

είναι η αποτροπή της

Πέτρος Μαρτινίδης ,αναπληρωτής καθηγητής Α.Π.Θ.

tovima.gr

[.......................]
Δεν είμαστε Δημοτικό ή Γυμνάσιο, όπου θέλει δεν θέλει ο μαθητής έχει να μορφωθεί, στοιχειωδώς, ή μπορεί δεν μπορεί ο δάσκαλος έχει να ακολουθήσει καθορισμένο διδακτικό πρόγραμμα. Η τριτοβάθμια απαιτεί ανατρεπτικές πρωτοβουλίες διδασκομένων καθώς και πολλαπλές δυνατότητες διδασκόντων. Ανθρώπους που χαίρονται να ψάχνουν, να βρίσκουν, να αμφισβητούν τα ευρήματά τους και να ξαναψάχνουν. Εάν όχι σοφότεροι, συνεχώς, ευρυμαθέστεροι τουλάχιστον.

Κι εφόσον χαίρονται κάτι τέτοιο, το πώς εκλέγεται ο πρύτανης, ποιες εξουσίες έχει ο κοσμήτωρ, σε τι ποσοστά εκπροσωπούνται οι φοιτητές στη Διοίκηση κ.ά., μου φαίνονται θέματα τα οποία σηκώνουν αντιγνωμίες, αλλά όχι συγκρούσεις, αγώνες, μάχες! Στην επιστήμη, άρα και στο πανεπιστήμιο, αυτές οι λέξεις έχουν νόημα μόνο ως «συγκρούσεις» θεωριών, «αγώνες» τεκμηρίωσης και «μάχες» να διακριθούν τα δεδομένα της έρευνας από τις προκαταλήψεις του ερευνητή. Τέτοιες «συγκρούσεις» και «αγώνες» κατάφεραν να δείξουν, έστω με πολλή καθυστέρηση, ότι δεν μετρά το επιχείρημα της αυθεντίας αλλά η αυθεντία του επιχειρήματος.

Εάν αυτά αποτελούν το κρίσιμο πρόταγμα, γιατί η επίτευξή τους να εξαρτάται από το κατά πόσο οι φοιτητές θα είναι χωρισμένοι σε παρατάξεις, οι υποψηφιότητες των πανεπιστημιακών αρχόντων θα απαιτούν κομματικά χρίσματα ή ο υπόκοσμος θα μπορεί να λυμαίνεται τα φοιτητικά πάρτι; Αν ο νέος νόμος οδηγεί σε αυταρχικότερες μορφές το πανεπιστήμιο που ξέραμε, γιατί αυτές θα αποδειχτούν χειρότερες από ό,τι υφιστάμεθα τα τελευταία χρόνια; Με τους φοιτητές των καταλήψεων να αποφασίζουν ποιοι διδάσκοντες θα έχουν πρόσβαση στα γραφεία τους, τι καθήκοντα επιτρέπονται στις γραμματείες ή πότε θα γίνονται εξετάσεις και πότε δεν θα γίνονται. Απολύτως αδιάφοροι προς το αν άλλοι προγραμμάτισαν αλλιώς τις υποχρεώσεις τους.

Η περιφρόνηση (τι άλλο είναι;) για το άτομο, μες στην έγερση του ομαδικού, έχει θεμελιώσει τις πιο στυγνές δικτατορίες. Αυτό να γνωρίζουν όσοι νομίζουν πως μάχονται υπέρ της πλειονότητας του λαού. Η πλειονότητα του λαού έχει πρώτα απ’ όλα ανάγκη από ειρήνη. Μετά το 1950, παρά τις ανισότητες, τις αδικίες, τα θύματα της ανέχειας και την καπιταλιστική εκμετάλλευση, οι πλειονότητες των Ευρωπαίων, τουλάχιστον, πέρασαν απείρως καλύτερα απ’ όσο εκείνες των προγόνων τους, από την εποχή των Ρωμαίων. Να αντιδρούμε επειδή υπάρχουν πάσχουσες μειονότητες είναι καθήκον όσων θέλουν να θεωρούνται προοδευτικοί. Να αντικαταστήσουμε τις πιο προνομιούχες από άλλες ή να πολεμάμε για να διατηρήσουν οι παλιές τα δικά τους προνόμια, είναι εύλογο μόνο για ιδιοκτήτες ταξί.