Ν. Εγγονόπουλος
ΡΟΥΦΙΝΟΣ
(πιθ. 2ος αι. π.Χ.)
Επιγράμματα
για την Προδίκη
(103)
Ως πότε θα κλαίω για σένα, Προδίκη; Ως πότε,
σκληρή, θ΄ αγκαλιάζω,
ικέτης δίχως ανταπόκριση, τα πόδια σου ;
Όμως στην κεφαλή σου φάνηκαν πια
οι πρώτες λευκές τρίχες.
Ίσως να μου δοθείς (γριά),
όπως η Εκάβη στον Πρίαμο.
(12)
Ας λουστούμε , Προδίκη, κι ας στεφανώσουμε
με άνθη την κεφαλή μας.
Ύστερα ας πιούμε σε μεγάλες κούπες
ανέρωτο κρασί.
Σύντομος είναι ο βίος της χαράς.
Εμπόδιο για τα όμορφα είναι τα άθλια γηρατειά.
Ο θάνατος τελεία και παύλα για όλα.
(21)
Δε σου ΄λεγα, Προδίκη, «θα γεράσουμε»;
Δε σου ΄λεγα «θα έρθουν οι μέρες
που ο έρωτας θα έχει γίνει σκόνη»;
Ιδού λοιπόν: οι ρυτίδες, τα λευκά μαλλιά ,
το σώμα ένα ράκος, το στόμα δίχως χάρη…
Ποιος τώρα χτυπάει την πόρτα σου, ποιος
σε παρακαλεί γεμίζοντάς σε κολακείες;
Όπως έναν τάφο , έτσι σε προσπερνούμε όλοι.
Μετάφραση: gerontakos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου