Tης Μαριας Κατσουνακη
Η Καθημερινή, 5/10/2011
Πέντε ληστείες σε 8 λεπτά (προχθεσινή είδηση) είναι σαφώς βελτιωμένη επίδοση από τις τρεις ληστείες σε 15 λεπτά (πριν από λίγες ημέρες) και εντυπωσιακά καλύτερη από τις 26 ληστείες το 24ωρο που φιλοξενούσε το αστυνομικό δελτίο τον Απρίλιο του 2010!!! Και τότε, πριν από ενάμιση χρόνο, οι μετρήσεις για την αύξηση των κρουσμάτων συνοδεύονταν με θαυμαστικά. Τα στοιχεία, πλέον, δεν είναι ανησυχητικά. Είναι φοβιστικά: πάνω από 250 διαρρήξεις, κλοπές και ληστείες διαπράττονται καθημερινά στην Αττική. Ανάμεσα στους, αναλογικά ελάχιστους, συλληφθέντες και ανήλικα παιδιά.
Η ερμηνεία «η αύξηση της φτώχειας προκαλεί αύξηση της εγκληματικότητας» όσο είναι αυτονόητη, άλλο τόσο είναι και ανεπαρκής. Η οικονομική ύφεση από μόνη της, όσο διαλυτικά και αποφασιστικά κι αν λειτουργεί στο σώμα μιας κοινωνίας, δεν οδηγεί νομοτελειακά στα στατιστικά στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ.: διαρρήξεις στην Ομόνοια +64%, αρπαγές τσαντών στην Κυψέλη +764%, κλοπές αντικειμένων σε μέσα μεταφοράς +167%, διαρρήξεις οικιών στο Σύνταγμα +136%, ληστείες αντικειμένων στα Εξάρχεια +290% κ.ο.κ.
Σε σχετική ερώτηση τους προς τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη οι βουλευτές της Δημοκρατικής Αριστεράς επισημαίνουν τις ανεπάρκειες της Αστυνομίας σε προσωπικό. Αναφέρουν ενδεικτικά ότι στην Ομόνοια υπηρετούν 25 άτομα αντί για 60, όπως προβλέπεται. Η δύναμη του Α/Τ Θρακομακεδόνων περιορίζεται σε 12-15 άτομα. Στην Αγία Βαρβάρα, το τοπικό τμήμα είναι στελεχωμένο με 14 αστυνομικούς αντί 40. Τις ελλείψεις αυτές επιδεινώνουν και οι ευνοϊκότερες αποσπάσεις αστυνομικών σε ειδικές υπηρεσίες. Κρατάμε μια επιφύλαξη αν τα προαναφερθέντα στοιχεία περιγράφουν πραγματικές ανάγκες ή απλώς αποτυπώνουν τον ανορθολογισμό στην οργάνωση και κατανομή προσωπικού.
Η «προστασία του πολίτη» όμως (όπως και η υγεία, η εκπαίδευση) είναι παροχή οξυγόνου σε περιόδους ασφυξίας και σύγχυσης. Και το αφοπλιστικό επιχείρημα της ανεπάρκειας μπορεί να καλύπτει απλώς τη δυσφορία, την αδιαφορία, την επιθετική παθητικότητα, την άρνηση ή την ιδιοτέλεια ορισμένων, είτε ανήκουν στο πολιτικό προσωπικό είτε στελεχώνουν τα αστυνομικά τμήματα.
Η απελπισία δεν είναι κατ' ανάγκη το κίνητρο για όσους ασκούνται στα «εγκλήματα δρόμου». Οι ψυχαναλυτικές και κοινωνιολογικές ερμηνείες, απαραίτητες για την εντόπιση των αιτιών, δεν είναι άμεσα αποτελεσματικές στην αντιμετώπιση του προβλήματος. Οσο το αρμόδιο υπουργείο εμφανίζεται πελαγωμένο, όσο το κράτος πρόνοιας υποχωρεί, όσο το κέντρο της πόλης εγκαταλείπεται, βρωμάει και ερημώνει, όσο η ενέργεια και η ζωή συρρικνώνονται και υποκαθίστανται από βιαστικές διελεύσεις και φόβο, τόσο μετατρεπόμαστε όλοι σε υποψήφια θύματα κλοπής. Η βίαιη αφαίρεση μιας τσάντας δεν έχει μόνο κόστος οικονομικό. Οι απώλειες, σε εποχές μεγάλης κρίσης, μεγεθύνονται, υποτροπιάζουν, τα ντεσιμπέλ που παράγουν υπερβαίνουν τις αντοχές. Αν η καθημερινότητα γίνει τόσο ευάλωτη, ώστε να χαθεί και το στοιχειώδες της ασφαλούς μετακίνησης μέσα στην πόλη, η ψυχραιμία και η λογική είναι τα πρώτα που πλήττονται. Με ανυπολόγιστο κόστος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου