"ΟΙ ΑΝΗΣΥΧΗΤΙΚΕΣ ΜΟΥΣΕΣ" (ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΤΕ ΚΙΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ)

Α. Giorgio de Chirico, The Disquieting Masses (1925)

*************************************************************

Β. The Disquieting Muses

( Οι ανησυχητικές μούσες)


Mother, mother, what illbred aunt
Or what disfigured and unsightly
Cousin did you so unwisely keep
Unasked to my christening, that she
Sent these ladies in her stead
With heads like darning-eggs to nod
And nod and nod at foot and head
And at the left side of my crib?


Mother, who made to order stories
Of Mixie Blackshort the heroic bear,
Mother, whose witches always, always,
Got baked into gingerbread, I wonder
Whether you saw them, whether you said
Words to rid me of those three ladies
Nodding by night around my bed,
Mouthless, eyeless, with stitched bald head.


In the hurricane, when father's twelve
Study windows bellied in
Like bubbles about to break, you fed
My brother and me cookies and Ovaltine
And helped the two of us to choir:
"Thor is angry: boom boom boom!
Thor is angry: we don't care!"
But those ladies broke the panes.


When on tiptoe the schoolgirls danced,
Blinking flashlights like fireflies
And singing the glowworm song, I could
Not lift a foot in the twinkle-dress
But, heavy-footed, stood aside
In the shadow cast by my dismal-headed
Godmothers, and you cried and cried:
And the shadow stretched, the lights went out.

Mother, you sent me to piano lessons

And praised my arabesques and trills

Although each teacher found my touch

Oddly wooden in spite of scales

And the hours of practicing, my ear

Tone-deaf and yes, unteachable.

I learned, I learned, I learned elsewhere,

From muses unhired by you, dear mother,

 *

Μητέρα, μ΄ έστελνες σε μαθηματα πιάνου

και παίνευες τα αραμπέσκ μου και τις τρίλιες μου 

κι ας έβρισκε κάθε δάσκαλος το ύφος μου

παράξενα στεγνό παρά τις κλίμακες

και τις ώρες εξάσκησης , το αυτί μου

εντελώς κουφό και ναι, ανεπίδεκτο μάθησης.

Έμαθα , έμαθα απ΄αλλού,

από μούσες που δε νοίκιασες εσύ, αγαπητή μητέρα

 *

I woke one day to see you, mother,
Floating above me in bluest air
On a green balloon bright with a million
Flowers and bluebirds that never were
Never, never, found anywhere.
But the little planet bobbed away
Like a soap-bubble as you called: Come here!
And I faced my traveling companions.


Day now, night now, at head, side, feet,
They stand their vigil in gowns of stone,
Faces blank as the day I was born,
Their shadows long in the setting sun
That never brightens or goes down.
And this is the kingdom you bore me to,
Mother, mother. But no frown of mine
Will betray the company I keep.

Sylvia Plath (1957)

****************************************************************

Γ. 

Η έκθεση "Ανησυχητικές μούσες" 
που είδαμε στο λιμάνι

είχε  ως βάση τον αφηγηματικό άξονα του

ομότιτλου ποιήματος της Σύλβια Πλαθ.

Στην έκθεση παρουσιάστηκαν  έργα επτά σύγχρονων καλλιτεχνισσών αραβικής καταγωγής, που  τόλμησαν να διαφοροποιηθούν  από τον παραδοσιακό τους ρόλο που επιβάλλουν η οικογένεια, η παράδοση και το πολιτισμικό πλαίσιο των χωρών από τις οποίες κατάγονται. 

Μία από αυτές είναι η "αιρετική" Μαροκινή Μαχίντα Κατάρι,

που γεννήθηκε το 1966 και έχει ως έδρα της τη Γαλλία.

Οι τέσσερις αργυροτυπίες που αναρτούμε είναι έργα του 2009-2010 και έχουν  ως θέμα τους τη στερεοτυπική 

αντίληψη των  περισσότεροι  αράβων αλλά και πολλών 

δυτικών  για τις γυναίκες. Η Κατάρι ξεσήκωσε
σάλο όταν πριν από λίγο καιρό παρουσίασε μία
performance , όπου γυναίκες ντυμένες με μπούργκα
τις απέβαλαν και της θέση τους  πήραν...άντρες.

Δείτε την προσωπική της ιστοσελίδα=> Majida Khattari

1. "Χαλάρωση"

2. "Οδαλίσκη"

3. "Αγαπημένη παρακμή"

4. "Επιθυμίες"