ΔΥΟ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΣΙΝΚΛΕΡ ΛΙΟΥΙΣ : 2. «Έλμερ Γκάντρι» : σατιρικό ξεγύμνωμα της υποκρισίας της προτεσταντικής χριστιανικής παράδοσης, κι ιδιαίτερα των ευαγγελικών κύκλων που θησαυρίζουν στις ΗΠΑ-Η μεταφορά του βιβλίου στη μεγάλη οθόνη : Elmer Gantry (1960) /Είμαστε διεφθαρμένοι;

Έλμερ Γκάντρι: ένα σατιρικό μυθιστόρημα για τη θρησκεία

maxmag.gr

5–6 λεπτά

---

Η υπόθεση

Στο μυθιστόρημα «Έλμερ Γκάντρι», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άνω Τελεία, παρουσιάζεται η άσωτη ζωή του ομώνυμου πρωταγωνιστή, Έλμερ Γκάντρι. Αυτός ως τυπικός αντιήρωας, που στερείται ηθικών φραγμών και λοιπών καθιερωμένων ιδεαλιστικών ιδιοτήτων, όχι μόνο διαθέτει ένα συμβατικά ανήθικο παρελθόν, όπως κάθε τυπικός μέθυσος και γυναικάς, αλλά και, με τις δολοπλοκίες του, διαμορφώνει ένα εξίσου ανήθικο παρόν. Κατά τη διάρκεια αυτού, υπό την επήρεια της γοητείας που του ασκεί τόσο το χρήμα, όσο και μια γυναίκα, η Σάρον Φάλκονερ, προβαίνει σε μια ιεραποστολική περιοδεία μαζί της, ευαγγελιζόμενος την ελπίδα σε ανθρώπους απελπισμένους, μέσω της μετάδοσης μιας υποτιθέμενα θεραπευτικής θρησκείας.

Πώς αντιμετωπίζεται η διαγωγή ενός έκλυτου βίου στην αμερικανική ύπαιθρο την εποχή της οικονομικής κρίσης και της ποτοαπαγόρευσης;

Ποια κατάληξη θα έχει το απατηλό σχέδιο του ραδιούργου ζευγαριού;

Ο αντιήρωας

Όταν το Νόμπελ Λογοτεχνίας του 1930 δόθηκε στον Sinclair Lewis, συγγραφέα του μυθιστορήματος, «Έλμερ Γκάντρι», τότε η Σουηδική Ακαδημία αποφάνθηκε ότι αυτό του παραχωρείται «για τη σφριγηλή και γλαφυρή τέχνη των περιγραφών του και την ικανότητα του να δημιουργεί, με σύνεση κι έξυπνο χιούμορ, νέους τύπους χαρακτήρων». Παρόμοια και στο πρόσωπο του πρωταγωνιστή, Έλμερ Γκάντρι, ενσαρκώνεται, ακριβώς, ένας νέος τύπος χαρακτήρα. Αν κι αντιήρωας, τύπος λογοτεχνικού χαρακτήρα που επικρατούσε στο τότε κυρίαρχο καλλιτεχνικό ρεύμα του Μοντερνισμού, δε χαρακτηρίζεται από τη συνήθη απραξία κι αδυναμία ανάληψης δράσης, που αυτοί διαθέτουν. Το δικό του αντιηρωικό ποιόν, αντίθετα, φανερώνεται, κυρίως, μέσω του σχεδίου, το οποίο ο ίδιος συλλαμβάνει και διεκπεραιώνει, θυσιάζοντας στο βωμό του προσωπικού κέρδους την ανάγκη των ανθρώπων για θρησκευτική πίστη.

Η σάτιρα

Σε καμία περίπτωση, η επιλογή παρουσίασης της θρησκείας αποκλειστικά ως μέσο επίτευξης του κέρδους ενός ανθρώπου, που διεξάγει, μάλιστα, όχι ενάρετο, μα ανέντιμο βίο, δε μπορεί να θεωρηθεί τυχαία. Με την επιλογή αυτή, ο Sinclair Lewis, αφουγκραζόμενος την υποκρισία της προτεσταντικής χριστιανικής παράδοσης, κι ιδιαίτερα των ευαγγελικών κύκλων, αλλά και την περιττή αυστηρότητα των ηθών, που τους συνοδεύει, αποπειράται κι εντέλει επιτυγχάνει τη στηλίτευση και τον σατιρισμό τους. Η θρησκεία, δηλαδή, εμφανίζεται ως αντικείμενο προς χρήση με ίδιον όφελος κι ως εκ τούτου υποβιβάζεται. Ο υποβιβασμός της συνιστά την πρωτεύουσα οργανωτική αρχή του «Έλμερ Γκάντρι», μετατρέποντας το, με αυτόν τον τρόπο, σε ένα κατ’ εξοχήν σατιρικό μυθιστόρημα.

Η υποδοχή

Ομοίως με κάθε σατιρικό κείμενο που καυτηριάζει κάτι κοινωνικά αποδεκτό, όπως η θρησκεία, έτσι και το σατιρικό μυθιστόρημα «Έλμερ Γκάντρι» κατόρθωσε να διχάσει. Ο Sinclair Lewis, χρησιμοποιώντας τη σάτιρα ως όπλο επίθεσης απέναντι σε έναν εχθρικό στόχο, που βρίσκεται κι εκτός έργου, τη θρησκεία, προκάλεσε το θυμό και την αγανάκτηση ενός μεγάλου μέρους του αναγνωστικού κοινού. Την πρώτη περίοδο κυκλοφορίας του μυθιστορήματος, προφανώς, κι υπέστη λογοκρισία, καθώς αυτό απαγορεύτηκε σε αρκετές αμερικανικές πόλεις κι ο συγγραφέας του επικρίθηκε από διάφορους ευαγγελιστές, όπως ο Billy Sunday, που τον χαρακτήρισε «ακόλουθο του Σατανά».

Η εν μέρει δυσμενής υποδοχή του «Έλμερ Γκάντρι» είχε τις απολήξεις της και στο εγχείρημα κινηματογραφικής μεταφοράς του. Ως το 1960 και την κινηματογραφική διασκευή του, υπό τον τίτλο «Είμαστε διεφθαρμένοι;», καμία εταιρεία παραγωγής δε δεχόταν να το χρηματοδοτήσει, εξαιτίας του αντιθρησκευτικού περιεχομένου του, γεγονός που αποδεικνύει ότι θρησκευτικά προκατειλημμένες συμπεριφορές ακόμα επιβίωναν.

Πηγή εικόνας: tumblr.com. Από την κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου.

Η διαχρονικότητα

Στην απάντηση του ερωτήματος «γιατί να διαβάσει κανείς σήμερα τον Έλμερ Γκάντρι του Sinclair Lewis;» οφείλει να συγκαταλεχθεί, εκτός από την πρόζα που συνεπαίρνει και τις λοιπές λογοτεχνικές αρετές αυτού του μυθιστορήματος, κι η διαχρονικότητα των προβλημάτων που σατιρίζονται στις σελίδες του. Παρά την εμφάνιση προοδευτικών αντιλήψεων, ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός, αποκρυσταλλωμένος στις θέσεις ανθρώπων, που, αντιστεκόμενοι την πρόοδο και σε κάθε ενδεχόμενη αλλαγή, επιζητούν την αναβίωση συντηρητικών θρησκευτικών καθεστώτων, εξακολουθεί να αποτελεί μια αναμφισβήτητη πραγματικότητα. Η ανάγνωση ενός βιβλίου, το οποίο αν κι αναφέρεται σε περασμένους καιρούς, θίγει με τη σάτιρα του προβλήματα που διαχρονικά ταλανίζουν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό την κοινωνία, αφυπνίζει προς την κατεύθυνση συνειδητοποίησης των νοσηρών αυτών ζητημάτων.

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα

Πηγή εικόνας: biblionet.gr

Ο Sinclair Lewis (Μινεσότα 1885 – Ρώμη 1951) συγκαταλέγεται στους εμβληματικούς μυθιστοριογράφους του Μεσο­πολέμου, με έργα όπως: Μπάμπιτ (1922), Μάρτιν Άρροουσμιθ (1925), Κας Τίμπερλεν (1925), Έλμερ Γκάντρι (1927), Δεν γίνονται αυτά εδώ (1935). Το 1930 έλαβε το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Έγινε έτσι ο πρώτος συγγραφέας από την αμε­ρικανική ήπειρο (και μόλις ο δεύτερος εκτός Ευρώπης) που τιμήθηκε με το σημαντικότερο διεθνές λογοτεχνικό βραβείο.

______________________

Η ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΣΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ   

 Elmer Gantry (1960) /Είμαστε διεφθαρμένοι;

Η ταινία Είμαστε Διεφθαρμένοι; (πρωτότυπος τίτλος Elmer Gantry) είναι δραματική ταινία παραγωγής 1960, σε σκηνοθεσία Ρίτσαρντ Μπρουκς. Η ταινία αποτελεί κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος του Σίνκλερ Λιούις Elmer Gantry, το οποίο διασκεύασε για τη μεγάλη οθόνη ο ίδιος ο Μπρουκς. Πρωταγωνιστές της ταινίας είναι ο Μπαρτ Λάνκαστερ και η Τζιν Σίμονς. Η ταινία έλαβε 5 υποψηφιότητες για Όσκαρ, μεταξύ των οποίων και για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και χάρισε στον Μπαρτ Λάνκαστερ το Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου και στη Σίρλεϊ Τζόουνς το Όσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου.

Στην αμερικάνικη ύπαιθρο κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσης και της ποτοαπαγόρευσης, ένας πλανόδιος πωλητής, ο Έλμερ Γκάντρι (Μπαρτ Λάνκαστερ), μέθυσος και γυναικάς, συναντά την αδερφή Σάρον Φάλκονερ (Τζιν Σίμονς), μια ιεραπόστολο που περιοδεύει στην ύπαιθρο κηρύττοντας το λόγο του Θεού και "πουλώντας" τη θρησκεία σε απελπισμένα άτομα που έχουν ανάγκη από ελπίδα προκειμένου να συνεχίσουν τη ζωή τους. Ο Γκάντρι όντας γοητευμένος από το χρήμα κι από την αδερφή Φάλκονερ αποφασίζει να την ακολουθήσει στις περιοδίες της και σύντομα οι δυο τους γίνονται ένα ισχυρό δίδυμο. Ο Γκάντρι πείθει κάποια στιγμή τη Φάλκονερ να δοκιμάσουν την τύχη τους με το σεμινάριο της θρησκευτικής αναβίωσης και σε μεγαλουπόλεις κι έτσι φθάνουν στο Ζίνιθ, μια πόλη της αμερικάνικης δύσης και το σεμινάριο τους στέφεται με επιτυχία. Την επιτυχία επακολουθεί η σύγκρουση του ζευγαριού με τον Τζιμ Λέφερτς (Άρθουρ Κένεντι) ένα δημοσιογράφο τοπικής εφημερίδας, ο οποίος μυρίζεται την απάτη που κρύβεται πίσω από τους δυο ιεραποστόλους. Παράλληλα μια γυναίκα από το παρελθόν του Γκάντρι, μια πόρνη ονόματι Λούλου Μπέινς (Σίρλεϊ Τζόουνς), εμφανίζεται κι απειλεί με αποκαλύψεις. Ο Γκάντρι τότε δοκιμάζεται. [....................................................]

Βικιπαίδεια=>Είμαστε Διεφθαρμένοι

 

ΔΥΟ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΣΙΝΚΛΕΡ ΛΙΟΥΙΣ : 1.«Δεν γίνονται αυτά εδώ»: το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για την εύθραυστη αμερικανική (και όχι μόνο) Δημοκρατία , που λες και γράφτηκε σήμερα, εποχή θριάμβου του Τραμπ και των μεγιστάνων φίλων του

 

«Δεν γίνονται αυτά εδώ», του Σίνκλερ Λιούις (κριτική) – μια λογοτεχνική προφητεία για την εύθραυστη φύση της δημοκρατίας

bookpress.gr

10–12 λεπτά

---

Για το μυθιστόρημα του Σίνκλερ Λιούις [Sinclair Lewis] «Δεν γίνονται αυτά εδώ» (μτφρ. Νίκος Α. Μάντης, εκδ. Καστανιώτη).

Γράφει ο Μιχάλης Μοδινός

Ο Σίνκλερ Λιούις (1885–1951) μεταφράστηκε για πρώτη φορά στη χώρα μας από τον Νίκο Μάντη μόλις το 2016, εν μέσω του κύματος που έφερε τον Ντόναλντ Τραμπ στην εξουσία. Αυτό προκαλεί μια διπλή απορία, πολιτικής και λογοτεχνικής φύσεως καθώς, πέραν της μεγάλης αξίας του εν γένει έργου του, είναι ο άνθρωπος που πέντε χρόνια μετά την απονομή σ’ αυτόν του Βραβείου Νόμπελ (1930) δημοσίευσε το Δεν γίνονται αυτά εδώ, το πλέον «εξαντλητικό» πολιτικό μυθιστόρημα που μπορώ να ανακαλέσω. Πρόκειται για μια λογοτεχνική προφητεία σχετική με την εύθραυστη φύση της δημοκρατίας, που ξαναέρχεται σήμερα στην επικαιρότητα για μάλλον προφανείς λόγους. Και δεν εννοώ μόνο τα διακυβεύματα των επικειμένων αμερικανικών εκλογών, αλλά και τον φρέσκο θρίαμβο της ακροδεξιάς στα κρατίδια της πρώην Ανατολικής Γερμανίας, όπως και άλλες πολλές παράλληλες εξελίξεις από τις οποίες ουδόλως εξαιρείται η χώρα μας.

Το επίτευγμα του Σίνκλερ Λιούις σε αυτό το βιβλίο είναι πολλαπλό. Σκιαγραφεί –αρκετά πριν από τον Όργουελ και τον Καίσλερ– με εκπληκτική ακρίβεια, γνώση και προβλεπτική ικανότητα την πορεία μετεξέλιξης των δημοκρατιών μας σε καθεστώτα ολοκληρωτικού χαρακτήρα. Αποδίδει εύγλωττα τις ιδεολογίες της εποχής όπως και τα πολλαπλά σχίσματα του μαρξισμού, λίγο πριν δολοφονηθεί ο Τρότσκι στο Μεξικό και πριν ακόμη γίνουν ευρέως γνωστές οι περίφημες Δίκες της Μόσχας. Αναλύει κοινωνιολογικά τον μέσο άνθρωπο και τη μετεξέλιξή του σε τυφλό όργανο του Κορπορατισμού. Επιπλέον, προβλέπει με διαύγεια τα αδιέξοδα της σχεδιασμένης οικονομίας, χωρίς ωστόσο να χαρίζεται στην κοινωνική αδικία που απορρέει από τον ανεξέλεγκτο καπιταλισμό των αγορών. Τέλος, σε καθαρά ψυχαναλυτικό επίπεδο, διεισδύει στην εργαλειοποίηση των λαϊκών απωθημένων, και την μετεξέλιξή τους σε τυφλή βία.

Ο Λιούις χειρίζεται ωστόσο όλα αυτά τα «βαριά» πολιτικοφιλοσοφικά ζητήματα υπό το περιτύλιγμα ενός μυθιστορηματικού λόγου ρέοντος, ειρωνικού, απαισιόδοξου και ενίοτε σαρκαστικού ως προς την ανθρώπινη φύση. Παρά τις κάποιες κοιλιές που κάνει το βιβλίο, την εμμονή σε λεπτομέρειες και την παράθεση ονομάτων και γεγονότων με τα οποία ο αναγνώστης (ακόμα και ο Αμερικανός) δεν μπορεί να είναι εξοικειωμένος, ο Λιούις διατυπώνει μια έλλογη προφητεία με την ελπίδα ότι η πραγματικότητα θα τον διαψεύσει. Αυτός άλλωστε υπήρξε διαχρονικά ο ρόλος της έλλογης προφητείας – να κινητοποιήσει τα άτομα και την κοινωνία, προειδοποιώντας τα για το πού ενδέχεται να οδηγηθούν τα πράγματα: δηλαδή όχι η επαλήθευση, αλλά η διάψευση των υφισταμένων τάσεων.

Το Δεν γίνονται αυτά εδώ γράφηκε σε ανταπόκριση προς την πολιτική επικαιρότητα της εποχής και σε πείσμα όσων θεωρούν ακόμη σήμερα ότι η λογοτεχνία οφείλει να παίρνει αποστάσεις από τα τρέχοντα πράγματα, ότι δηλαδή δεν μπορεί να χειρισθεί επικαιρικές καταστάσεις (κοινωνικές εξεγέρσεις, φυσικές καταστροφές, ακόμη και πολέμους) παρά μόνο αφού καταλαγιάσει η σκόνη των γεγονότων.

Το Δεν γίνονται αυτά εδώ γράφηκε σε ανταπόκριση προς την πολιτική επικαιρότητα της εποχής και σε πείσμα όσων θεωρούν ακόμη σήμερα ότι η λογοτεχνία οφείλει να παίρνει αποστάσεις από τα τρέχοντα πράγματα, ότι δηλαδή δεν μπορεί να χειρισθεί επικαιρικές καταστάσεις (κοινωνικές εξεγέρσεις, φυσικές καταστροφές, ακόμη και πολέμους) παρά μόνο αφού καταλαγιάσει η σκόνη των γεγονότων. Το λέω γιατί το βιβλίο γράφηκε μεσούσης της οικονομικής καταβύθισης των ΗΠΑ μετά το κραχ του 1929, με στρατιές ανέργων ανά την επικράτεια, αλλά με το Νιου Ντηλ του προέδρου Ρούζβελτ να έχει ήδη αρχίσει να υλοποιείται στα σοβαρά. Σημειωτέον ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μένουν τα χρόνια εκείνα ανέπαφες από τον ανερχόμενο ευρωπαϊκό φασισμό, ούτε από τον κομμουνισμό σε όλες τις πιθανές εκδοχές του. Οι εκ δεξιών και αριστερών φωνές που καλούν σε μια εθνική αναγέννηση μέσω στρατιωτικοποίησης της κοινωνίας, εθνικοποιήσεων, διώξεων κατά του ασύμμετρου πλούτου και ενοχοποίησης του μεγάλου κεφαλαίου, πυκνώνουν. Φανατικοί ρήτορες και δημοφιλείς ιερωμένοι ενεργοποιούν ένα νέο ακροατήριο. Ζητούμενό τους η ισχυρή εκείνη ηγεσία που θα βάλει τέλος στα δεινά του τόπου με επίκληση της λαϊκής εξουσίας, τιμωρία των ενόχων κλπ. Μας θυμίζουν τίποτα όλα αυτά;

Με χιούμερο και σαρκασμό στο κλίμα της εποχής

Ήδη από τις πρώτες κιόλας σελίδες του βιβλίου, περιγράφοντας ένα δείπνο Ροταριανών σε μια μικρή πόλη του αγροτικού Βερμόντ, ο Σίνκλερ Λιούις μας βάζει στο κλίμα της εποχής με άφθονο χιούμορ και έντονο σαρκασμό για τα ποικίλα κοινωνικά στρώματα και φορείς που διαστρεβλώνουν τον ορθό λόγο και επικαλούνται τις πλέον μυστικιστικές και βλακώδεις δυνάμεις προκειμένου να σωθεί η Αμερική. Ανάμεσά τους, αν και αντιτιθέμενος σ΄ αυτές τις τάσεις, είναι ο πρωταγωνιστής του βιβλίου, ένας εξηντάρης φιλελεύθερος δημοσιογράφος, ο Ντορέμους Τζέσαπ. Πρόκειται για άνθρωπο με αρχές, καλό γνώστη της ανθρώπινης φύσης, ο οποίος δεν περιμένει και πολλά από τις σωτηριολογικές θεωρίες, έχοντας καθαρή εικόνα των λουτρών αίματος όπου κατέληξαν ιστορικά οι επικλήσεις του επί της γης παραδείσου ή αλλιώς της ανθρώπινης ουτοπίας. Ο σκεπτικισμός του θα δικαιωθεί με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, παρά το ότι η μορφωμένη μεσαία τάξη δεν πιστεύει ότι ένα ολοκληρωτικό καθεστώς απειλεί την Αμερική.

Και όμως. Στις προεδρικές εκλογές του 1936 εμφανίζεται ένας νέος πολιτικός αστέρας, ο γερουσιαστής Μπαζ Γουίντριπ. Αυτός ο Γουίντριπ περιγράφεται σαρδόνια από τον Λιούις ως ο μέσος άνθρωπος, ο κατ’ εξοχήν λαϊκιστής ηγέτης που χαϊδεύει τη λαϊκή ματαιοδοξία και απληστία, υπόσχεται τα πάντα (ακόμη και την άμεση δωρεά χιλιάδων δολαρίων σε κάθε Αμερικανό, αρκεί να μην είναι Εβραίος ή μαύρος!), ενώ δίνει πάντα δίκιο σε οποιοδήποτε κοινωνικό αίτημα, ακονίζει το ένστικτο του μίσους και κόβει ακούραστα κορδέλες εγκαινίων. Παρακάμπτοντας τον πρόεδρο Ρούζβελτ, θα χρισθεί υποψήφιος του Δημοκρατικού (παρακαλώ!) Κόμματος και εντέλει θα νικήσει τον Ρεπουμπλικανό αντίπαλό του καταλαμβάνοντας την εξουσία. Χωρίς καθυστέρηση θα ακολουθήσουν περιορισμοί των ελευθεριών, άρση των λειτουργιών του Κογκρέσου, φυλάκιση αντιφρονούντων, τοποθέτηση πιστών φίλων στις θέσεις κλειδιά, ακόμη και τοποτηρητών στις εφημερίδες. Το κυριότερο είναι η κήρυξη στρατιωτικού νόμου και η ίδρυση ενός παραστρατιωτικού οργάνου στα πρότυπα των Ες Ες, ένστολων πολιτών με απόλυτη εξουσία, που κατατρομοκρατούν τους αντιτιθέμενους στο καθεστώς, εκτελούν και φυλακίζουν, συχνά ξεπληρώνοντας παλιά προσωπικά γραμμάτια.

Με ανατριχιαστική ακρίβεια ο Σίνκλερ Λιούις δείχνει εγκαίρως την πορεία της συγκεντρωτικής οικονομίας όπως θα την βίωναν οι σοσιαλιστικές χώρες αλλά πιθανότατα και ο φασισμός αν είχε επικρατήσει στον πόλεμο.

Στο οικονομικό πεδίο, η βιομηχανία και οι φυσικοί/ενεργειακοί πόροι τίθενται στην υπηρεσία του κράτους, η παραγωγή πέφτει, ο πληθωρισμός καλπάζει, και η ανάγκη αύξησης των εξαγωγών ξεκληρίζει την αγροτική παραγωγή. Με ανατριχιαστική ακρίβεια ο Σίνκλερ Λιούις δείχνει εγκαίρως την πορεία της συγκεντρωτικής οικονομίας όπως θα την βίωναν οι σοσιαλιστικές χώρες αλλά πιθανότατα και ο φασισμός αν είχε επικρατήσει στον πόλεμο. Σε επίρρωση όλων τούτων, αναδιαρθρώνεται διοικητικά η χώρα με κατάργηση των Πολιτειών –που ως γνωστόν διαθέτουν σημαντική νομοθετική και πολιτική ανεξαρτησία κατά το αμερικανικό Σύνταγμα, έχοντας έναν από την ίδρυσή τους αποκεντρωτικό ρόλο–, ενώ στο τέλος μιας μακράς αλυσίδας περιορισμών ιδρύονται σε όλη τη χώρα στρατόπεδα εργασίας κι αμέσως μετά στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Σε ένα από αυτά τα στρατόπεδα, στα σύνορα με τον Καναδά, θα βρεθεί και ο πρωταγωνιστής του βιβλίου Ντορέμους Τζέσαπ. Ο Τζέσαπ έχει ήδη χάσει τον γαμπρό του που εκτελέσθηκε από τον περιφερειακό διοικητή δι’ ασήμαντον αφορμήν και αργότερα τη μία κόρη του που μετατράπηκε σε κομάντο αυτοκτονίας της αντίστασης. Παρακολουθεί με πικρία παλιούς φίλους, ακόμη και τον ένα γιο του, να εντάσσονται στη νέα τάξη πραγμάτων. Ο ίδιος συμμετέχει ενεργά σε αυτό που ονομάζεται Νέα Αντίσταση. Υφίσταται τα πάνδεινα στο στρατόπεδο, αποδρά με τη βοήθεια της ερωμένης του, περνάει τα σύνορα και σμίγει με τον αυτοεξόριστο ηγέτη της αντιπολίτευσης. Ένας νέος αμερικανικός Εμφύλιος επίκειται, ενώ η χώρα έχει ήδη κηρύξει τον πόλεμο στο Μεξικό προκειμένου να απoρρoφηθούν οι εσωτερικές εντάσεις.

Ο Σίνκλερ Λιούις γεννήθηκε στο Σάουκ Σέντερ της Μινεσότα το 1885. Υπήρξε ένας από τους διασημότερους Αμερικανούς συγγραφείς στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Ασχολήθηκε κυρίως με την πεζογραφία, έγραψε όμως ποίηση και θεατρικά έργα. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ. Ταξίδεψε και έζησε σε διάφορες πόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών. Εργάστηκε, μεταξύ άλλων, και σε εκδοτικούς οίκους της Νέας Υόρκης. Το 1920 εξέδωσε το μυθιστόρημα Main Street: The Story of Carol Kennicott. Με αυτό εγκαινιάστηκε η σειρά των πλέον γνωστών και δημοφιλών έργων του, τα οποία σημείωναν μεγάλες πωλήσεις. Ακολούθησαν τα Babbitt (1922) και Arrowsmith (1925). Το τελευταίο απέσπασε, το 1926, το Βραβείο Πούλιτζερ αλλά ο ίδιος δεν το αποδέχτηκε. Το αποκορύφωμα της αναγνώρισής του ήλθε το 1930, όταν η Σουηδική Ακαδημία του απένειμε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Έγινε ο πρώτος Αμερικανός που τιμήθηκε με την υψηλότατη αυτή διάκριση στην ιστορία του θεσμού. Το 1935 εξέδωσε το μυθιστόρημα Δεν γίνονται αυτά εδώ, το σημαντικότερο βιβλίο της ύστερης περιόδου της δημιουργίας του. Πέθανε το 1951 στη Ρώμη, έχοντας αφήσει πίσω του μεγάλο συγγραφικό έργο.

Στην δυστοπία του αυτή ο Λιούις περιγράφει με εξαιρετική διορατικότητα την απομόνωση μιας χώρας, τη διάχυτη μισαλλοδοξία, τη δημιουργία μιας νομενκλατούρας με απόλυτες εξουσίες και εξωφρενικά προνόμια, και τη μετατροπή του μέσου πολίτη σε δεσμοφύλακα και βασανιστή – σε αυτό δηλαδή που αργότερα η Χάννα Άρεντ θα ονόμαζε «κοινοτοπία του Κακού» με αφορμή τη δίκη του Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ. Ίσως τελικά συνετέλεσε με τον τρόπο του σε μια καλύτερη εποχή για τη Δύση στο σύνολό της, αν και γι’ αυτό χρειάστηκε να μεσολαβήσει ένας ολόκληρος παγκόσμιος πόλεμος.

Το βιβλίο ενδέχεται να χρησιμεύει ως προειδοποίηση για τα τεκταινόμενα στις μέρες μας – κάτι που το αναγορεύει σε κλασσικό. Γιατί, ατυχώς για όλους μας, μια χαρά γίνονται αυτά κι εδώ, στη γειτονιά μας ή πίσω στον ακάλυπτο.

^＊Ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΟΔΙΝΟΣ είναι συγγραφέας και δημοσιογράφος. Τελευταίο του βιβλίο είναι η συλλογή διηγημάτων «Τα θαύματα του κόσμου» (εκδ. Καστανιώτη).

Θερίζει ο θάνατος τους Έλληνες συγγραφεις

 

Ο θάνατος του συγγραφέα

Μανώλης Πιμπλής

efsyn.gr

 4–5 λεπτά

---

Λέμε συχνά πως όταν ένας συγγραφέας πεθαίνει τον θυμόμαστε πια μέσα από το έργο του, που μένει αιώνιο ίχνος του περάσματός του από τη Γη. Ο συγγραφέας είναι κατά κάποιον τρόπο προνομιούχος θνητός, γιατί σε αντίθεση με τους υπόλοιπους μπορεί να υπάρχει και μετά θάνατον μέσα από τα γραπτά του. Το παράδοξο είναι ότι με εξαίρεση κάποιους δημιουργούς που χαράσσουν στρατηγική μακροπρόθεσμης –μεταθανάτιας– διαδρομής για το έργο τους, όπως ο Καβάφης, οι περισσότεροι συγγραφείς και ποιητές ελπίζουν κυρίως σε μια αναγνώριση εν ζωή. Και αν η εποχή τους δεν τους τοποθετεί ιεραρχικά σε πολύ υψηλή θέση, δύσκολα θα τους παρηγορήσει η πιθανότητα, στο μέλλον, να ξεπεράσουν σε φήμη διάσημους της εποχής τους πολιτικούς, οι οποίοι στην πλειονότητά τους θα έχουν καταλήξει ξεχασμένα εγκυκλοπαιδικά λήμματα.

Απόδειξη αυτής της ιδιόμορφης συνθήκης είναι ότι διάφορες ιστοσελίδες, που υπηρετούν τον μέσο όρο, νιώθουν την ανάγκη όταν πεθαίνει ακόμη κι ένας πολύ σημαντικός συγγραφέας να βάλουν στον τίτλο τη λέξη «σπουδαίος». Λ.χ. «Πέθανε ο σπουδαίος συγγραφέας…», ώστε να αντιληφθεί ο αναγνώστης του κειμένου ότι, ασχέτως αν εκείνος έχει μαύρα μεσάνυχτα, ο μακαρίτης ήταν οπωσδήποτε άξιος αναφοράς.

Τους τελευταίους δώδεκα μήνες είχαμε εκατόμβη. Μπορούμε πρόχειρα να μνημονεύσουμε, ξέροντας ότι ξεχνάμε κι άλλους, τους πολύ πρόσφατους θανάτους του Θανάση Βαλτινού και του Μιχάλη Γκανά, λίγο νωρίτερα της Τζένης Μαστοράκη, πιο πριν της Μαρίας Λαϊνά και του Βασίλη Βασιλικού, αλλά και των –έστω λιγότερο «γνωστών»– Μαρίνας Καραγάτση, Σέργιου Γκάκα, Δημήτρη Φύσσα, Αντειας Φραντζή, Νίκου Ψιλάκη.

Βέβαια, για να πιάσουμε ξανά το νήμα από την αρχή, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι το κείμενο, εντελώς ανεξάρτητο πια από τον πεθαμένο δημιουργό του, αποκτά μια δική του δυναμική, μια αυτάρεσκα αυτόνομη πορεία που, προφανώς, έχει ξεκινήσει ήδη από τη στιγμή της πρώτης δημοσίευσης, αλλά παίρνει πολλαπλασιαστική ισχύ στη μεταθανάτια διαδρομή του.

Από την άλλη μεριά, ο αναγνώστης του μέλλοντος χάνει οπωσδήποτε κάτι από την πλήρη εικόνα. Ξέρει το κείμενο, δεν μπορεί όμως να το ταυτίσει με ένα συγκεκριμένο, απτό πρόσωπο, όπως δεν μπορεί και να οσμιστεί ακριβώς το κλίμα της εποχής της δημιουργίας του. Νομίζω ότι παρ’ όλα όσα λέγονται θεωρητικά, όλοι θα ήθελαν να είχαν δει μπροστά τους τον Παπαδιαμάντη ή τον Ουγκό και να είχαν αποκτήσει εικόνα, έστω για μία μέρα, της ατμόσφαιρας, των τοπίων και της γλώσσας, στη Σκιάθο ή στο Παρίσι της εποχής. Οπως και οι μέλλοντες αναγνώστες θα ήθελαν να είχαν δει από κοντά τον κάπως δύστροπο χαρακτήρα του Βαλτινού, το ευαίσθητο βλέμμα του Γκανά, το σεμνό πάθος του Νίκου Ψιλάκη. Βέβαια τα κείμενα, ακόμα και σκέτα, θα θρέψουν τη σκέψη και την ευαισθησία των επόμενων γενεών. Δεν είναι λίγο. Αλλά δεν μπορείς να μη σκεφτείς ότι όσο σημαίνουν διαιώνιση ζωής, έτσι αποξενωμένα που είναι από το σώμα, άλλο τόσο αποτελούν και υπογράμμιση του βάρους του θανάτου.

Πώς πρέπει να καθαρίζουμε τα φρούτα και τα λαχανικά , ώστε να απομακρυνθούν τα φυτοφάρμακα που έχουν πάνω

 

Μελέτη / Πώς πρέπει να πλένουμε τα φρούτα και τα λαχανικά

Tvxs Newsroom

18 Νοέ. 2024 

Νέα μελέτη ερευνά τον τρόπο με τον οποίο θα έπρεπε να καθαρίζουμε τα φρούτα και τα λαχανικά ώστε να απομακρυνθούν τα φυτοφάρμακα που έχουν πάνω.

Τα φυτοφάρμακα χρησιμοποιούνται ώστε να μεγαλώνουν την απόδοση των καλλιεργειών, ενώ σύμφωνα με μελέτες η κατανάλωση της μπορεί να προκαλέσει επιπτώσεις στην υγεία των ανθρώπων.

Οι καταναλωτές συνήθως πλένουν τα φρούτα ώστε να καταφέρουν να διώξουν τα υπολείμματα, όμως είναι αυτό αρκετό για να απομακρύνει τα φυτοφάρμακα;

Έρευνα από την American Chemical Society, αποκάλυψε πως το διάλυμα μαγειρικής σόδας βρέθηκε ότι είναι το πιο αποτελεσματικό στην απομάκρυνση υπολειμμάτων φυτοφαρμάκων, τόσο στην επιφάνεια όσο και κάτω από το δέρμα φρούτων.

Πώς πρέπει πλένετε τα φρούτα και τα λαχανικά

• Ξεκινήστε πλένοντας σωστά τα χέρια σας με σαπούνι ή νερό, κάτι που διασφαλίζει ότι δεν μεταφέρονται μικρόβια από τα χέρια σας στα φρέσκα προϊόντα.
• Για το πλύσιμο λαχανικών γεμίστε τον (καθαρό) νεροχύτη της κουζίνας σας με κρύο νερό και προσθέστε 4 κουταλιές της σούπας μαγειρική σόδα.
• Μουλιάστε φρούτα και λαχανικά για περίπου δεκαπέντε λεπτά, ξεπλύνετε με κρύο νερό και στεγνώστε. Εξαιρέσεις από τη χρήση αυτού του πλυσίματος είναι τα μούρα ή άλλα μαλακά φρούτα και λαχανικά, τα οποία πρέπει να καθαριστούν, αλλά φροντίστε να τα ξεπλύνετε γρήγορα με το διάλυμα μαγειρικής σόδας.
• Χρησιμοποιήστε τρεχούμενο νερό και τρίψτε γρήγορα τα φρούτα και τα λαχανικά με τα χέρια σας για να αφαιρέσετε τους ρύπους και τους επιφανειακούς μικροοργανισμούς.
• Για να προχωρήσετε στην εξάλειψη των βακτηρίων ένα βήμα παραπέρα, χρησιμοποιήστε μια βούρτσα λαχανικών κατά το πλύσιμο των προϊόντων με παχύ δέρμα και πετάξτε τα εξωτερικά φύλλα των φυλλωδών πράσινων λαχανικών όπως το λάχανο και το μαρούλι πριν από το πλύσιμο.
• Μια καλή συμβουλή είναι να αποφύγετε τη χρήση ζεστού νερού, το οποίο μπορεί να επιτρέψει στους μικροοργανισμούς να εισέλθουν στο στέλεχος ή στο άκρο του προϊόντος.

Το ερώτημα του ενός εκατομμυρίου ευρώ: «Υπάρχει έστω και ένας ΄Ελληνας που να πιστεύει ότι η Ελληνική Δικαιοσύνη θα τιμωρήσει ποτέ έναν ολιγάρχη»;

 

Την Τρίτη 26 Νοεμβρίου καλούνται σε απολογία Μαρινάκης, Μώραλης, Καραπαπάς και άλλα δύο στελέχη του Ολυμπιακού

Fast Track διαδικασίες μετά την άσκηση διώξεων για χρηματοδότηση εγκληματικής οργάνωσης και υποκίνηση σε άσκηση βίας για τη δολοφονία Λυγγερίδη

zougla.gr

Την ερχόμενη Τρίτη 26 Νοεμβρίου καλούνται σε απολογία στον ανακριτή ο Βαγγέλης Μαρινάκης και άλλα στελέχη της ΠΑΕ Ολυμπιακός, για την υπόθεση της δολοφονίας του αστυνομικού Γιώργου Λυγγερίδη τον Δεκέμβριο του 2023.

Σύμφωνα με πληροφορίες, αμέσως μετά την άσκηση ποινικής δίωξης, ο ανακριτής κ. Τζιούβας έστειλε τις κλήσεις προς απολογία. Το πιθανότερο είναι ότι τόσο ο Βαγγέλης Μαρινάκης όσο και τα άλλα στελέχη θα ζητήσουν προθεσμία για να απολογηθούν.

Υπενθυμίζεται πως τα αδικήματα, για τα οποία ασκήθηκε ποινική δίωξη είναι: χρηματοδότηση εγκληματικής οργάνωσης και υποκίνηση αθλητικής βίας.

Υπενθυμίζουμε ότι σύμφωνα με το ρεπορτάζ της «Ζούγκλας» ασκήθηκε ποινική δίωξη σε βάρος του Βαγγέλη Μαρινάκη, του Κώστα Καραπαπά και του Γιάννη Μώραλη, για την υπόθεση της δολοφονίας του Γιώργου Λυγγερίδη, του αστυνομικού που έχασε τη ζωή του από ναυτική φωτοβολίδα σε επεισόδια στου Ρέντη, τον Δεκέμβριο του 2023.

Ο ιδιοκτήτης του Ολυμπιακού κατηγορείται για χρηματοδότηση εγκληματικής οργάνωσης και υποκίνηση αθλητικής βίας. Οι δύο αντιπρόεδροι της ΠΑΕ (ο ένας εξ αυτών και δήμαρχος Πειραιά) φαίνεται να αντιμετωπίζουν πιο ελαφριές κατηγορίες.

Η δίωξη ασκήθηκε στο πλαίσιο της ανάκρισης για την υπόθεση της δολοφονίας του αστυνομικού, την οποία διενεργεί ο ανακριτής κ. Τζιούβας και αφορά συνολικά πέντε άτομα, ανάμεσα τους και δύο ακόμα στελέχη του Ολυμπιακού.

Σύμφωνα με πληροφορίες της «Ζούγκλας» διώκονται, επίσης, ο Μιχάλης Κουντούρης, Β΄Αντιπρόεδρος του Ολυμπιακού και ο Δημήτρης Αγραφιώτης, Γ΄Αντιπρόεδρος της ΠΑΕ.

Την άσκηση ποινικής δίωξης ζήτησε ο ίδιος ο ανακριτής, ο οποίος διερευνά την «αφανή» ηγεσία της εγκληματικής οργάνωσης. Να υπενθυμίσουμε ότι ηγετικά μέλη της «ΘΥΡΑΣ 7» του Ολυμπιακού ήδη έχουν κριθεί ως κατηγορούμενοι.

Με βάση το υλικό που υπάρχει σχετικά με την ηγεσία της οργάνωσης, ο ανακριτής φέρεται ότι ζήτησε να ασκηθεί η συμπληρωματική ποινική δίωξη για χρηματοδότηση εγκληματικής οργάνωσης και υποκίνηση αθλητικής βίας.

Όπως είναι γνωστό, στο διαβιβαστικό της δικογραφίας, βάσει του οποίου είχαν συλληφθεί 167 κατηγορούμενοι για εμπλοκή στην υπόθεση Λυγγερίδη και είχαν προφυλακιστεί 25, γινόταν αναφορά σε ηγετικά μέλη της ΠΑΕ Ολυμπιακός.

Μεταξύ άλλων, αναφερόταν: «Ωστόσο από τη λεπτομερή εξέταση και εκτίμηση του συγκεντρωθέντος αποδεικτικού υλικού προκύπτει ότι εκτός από την εμφανή ηγεσία, δεν μπορεί να αποκλειστεί η εγκληματική οργάνωση να διευθύνεται, συγκεκαλυμμένα και σε ανώτατο επίπεδο, από μέλη της διοίκησης ή στελέχη της ΠΑΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ (ποδοσφαιρικής ομάδας) και του αθλητικού σωματείου με την επωνυμία “ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΦΙΛΑΘΛΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ” (Ο.Σ.Φ.Π.)., χωρίς τη συμμετοχή και την “υψηλή προστασία” των οποίων, τα ηγετικά μέλη της εγκληματικής οργάνωσης δεν θα είχαν την καθολική και αδιαμφισβήτητη αποδοχή και υπακοή των κατώτερων μελών και κατά συνέπεια η εγκληματική οργάνωση δεν θα υπήρχε άλλως θα είχε πολύ περιορισμένο εύρος και δράση».

Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και η διαρκής υπονόμευσή του από τις ΗΠΑ (Ανάλυση)

 

Η υπονόμευση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ από τις ΗΠΑ

19/11/2024

 Γράφει ο Δημήτρης Σκουτέρης

Ως γνωστό η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ εξέλεξε μεταξύ των άλλων και την Ελλάδα, ως μη μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας για διετή θητεία που ξεκινά την 1η Ιανουαρίου του 2025.

Σύμφωνα με τον Χάρτη του ΟΗΕ το 15μελές Συμβούλιο Ασφαλείας  αποτελείται από πέντε Μόνιμα μέλη (είναι οι 5 νικήτριες χώρες του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου) και δέκα μη Μόνιμα. Το Συμβούλιο φέρει την κύρια ευθύνη για τη διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας και όλα τα κράτη μέλη υποχρεούνται να συμμορφώνονται με τις αποφάσεις του.

Εκτός από τη διασφάλιση της ειρήνης ο διεθνής οργανισμός  έχει ως στόχους την καταπολέμηση της φτώχειας και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Από την ίδρυσή του ως σήμερα είναι γεγονός ότι συνέβησαν κοσμογονικές αλλαγές. Περάσαμε από τον Ψυχρό πόλεμο στον μονοπολικό κόσμο και πλέον μετά την παγκοσμιοποίηση οδηγούμαστε στον πολυπολικό κόσμο, όπου οι αναδυόμενες δυνάμεις του Παγκόσμιου Νότου απαιτούν την αναβάθμιση τους στο επίπεδο της εκπροσώπησης τους σε υπερεθνικά όργανα όπως το Συμβούλιο Ασφαλείας (Σ.Α).

Σήμερα δηλαδή οι γεωπολιτικοί συσχετισμοί έχουν αλλάξει, παρόλα αυτά εξακολουθεί και ισχύει η δυνατότητα χρήσης βέτο από τα πέντε μόνιμα μέλη του ΣΑ, κάτι που μπλοκάρει ακόμη και ανθρωπιστικές επιχειρήσεις.  Είναι πασίδηλο ότι το δικαίωμα βέτο που διαθέτουν αυτές οι χώρες δεν ανταποκρίνεται στους σημερινούς παγκόσμιους συσχετισμούς δυνάμεων. Αυτό γιατί χώρες όπως η Βραζιλία και η Ινδία διαδραματίζουν ένα πολύ πιο σημαντικό ρόλο στο διεθνές σύστημα από ό,τι η Γαλλία ή η Βρετανία.

Το πρόβλημα της φερεγγυότητας τόσο του ΟΗΕ όσο και του Συμβουλίου Ασφαλείας μεγιστοποιείται από τις απόπειρες υπονόμευσής του ιδίως από την πλευρά των ΗΠΑ. Είναι οδυνηρή η ανάμνηση από τις απειλές του Προέδρου Τραμπ (κατά την προηγούμενη θητεία του) περί δραστικής μείωσης της χρηματοδότησης των ΗΠΑ προς τον ΟΗΕ και του συνόλου των δραστηριοτήτων του. Φαντάζεστε τον ΟΗΕ να μην μπορεί να καλύψει τις οικονομικές του υποχρεώσεις;

Το Deep State (βαθύ κράτος) των ΗΠΑ υποσκάπτει το κύρος του Οργανισμού στοχοποιώντας πολύπλευρα συγκεκριμένες χώρες . Προφανώς  αποκομίζουν οφέλη οι οικονομικές δυνάμεις που το συγκρότησαν και που δεν είναι πάντοτε ορατές.  Έτσι κατασκευάζει- δημιουργεί τεχνητά εχθρούς, προβοκάρει ολόκληρα κράτη. αρνείται το δικαίωμα σε «ανεξάρτητα» Κράτη να είναι ΚΥΡΙΑΡΧΑ  στην επικράτεια τους, επιβάλλει όρους άνισης ανταλλαγής.

Λειτουργεί ως ο παγκόσμιος χωροφύλακας. Απαγορεύει το δικαίωμα σε κράτη να εξοπλίζονται, να εισάγουν αλλά και να εξάγουν από και προς σε όποια κράτη επιθυμούν και επιλέγουν στο πλαίσιο της κυριαρχίας τους, της ανεξαρτησίας τους. Στήνουν αλλά και μεγεθύνουν δήθεν «Αμυντικές Συμμαχίες» οι οποίες υποτίθεται ότι θα αμυνθούν έναντι συνασπισμού κρατών που πλέον δεν υπάρχουν. Τρανταχτό το παράδειγμα του ΝΑΤΟ. Ποιος σοβαρός, ποιος λογικός άνθρωπος μπορεί να υποδείξει από ποια δύναμη κινδυνεύει το ΝΑΤΟ και οι χώρες του σήμερα; Αντίθετα υπάρχουν χώρες που κινδυνεύουν από το ΝΑΤΟ, από άλλες χώρες του ΝΑΤΟ (πχ η Ελλάδα από την Τουρκία) αλλά και τις ΗΠΑ

Χρησιμοποιούν είτε τον ΟΗΕ, είτε το ΣΑ για να επιβάλλουν κυρώσεις κατά χωρών οδηγώντας σε πλήρη φτωχοποίηση εκατομμύρια ανθρώπους. Με τις περίφημες κυρώσεις τους στερούν την τροφή, τα φάρμακα. το νερό, την υγεία, τις απαραίτητες υποδομές, την τεχνολογική εξέλιξη, την ισότιμη συμμετοχή στο παγκόσμιο εμπόριο,  ακόμα δεσμεύουν και αρπάζουν τυχόν καταθέσεις είτε ιδιωτών είτε κρατών ως κοινοί λωποδύτες.

Βεβαίως η επιλογή των μαύρων προβάτων, δηλαδή των κρατών που θα υποστούν τις κυρώσεις είναι επιλεκτική. Δείτε για παράδειγμα τι συνέβη με την περίπτωση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κορέας (ΛΔΚ). Ουδέποτε οι ΗΠΑ τους συγχώρησαν ότι πλήρωσαν βαρύτατο τίμημα στον πόλεμο στην χερσόνησο της Κορέας. Το Συμβούλιο Ασφαλείας (καθοδηγούμενο από τις ΗΠΑ) επέβαλε κυρώσεις στη ΛΔΚ γιατί τόλμησε και έκανε την πρώτη της πυρηνική δοκιμή το 2006 «παρακάμπτοντας κανόνες και αρχές της παγκόσμιας τάξης» . Συστάθηκε Ομάδα Εμπειρογνωμόνων για να παρακολουθεί τις κυρώσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ 1718.

Όπως συμβαίνει με παρόμοιες επιτροπές που καλύπτουν άλλα καθεστώτα κυρώσεων του ΟΗΕ, όλα τα μέλη της Ομάδας Εμπειρογνωμόνων για την Βόρεια Κορέα έπρεπε να είναι ανεξάρτητοι εμπειρογνώμονες. Η σύνθεση της επιτροπής ήταν, ωστόσο, ασυνήθιστη, καθώς περιλάμβανε πάντα εμπειρογνώμονες από καθένα από τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας, συν την Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα .

Υπήρχαν υποψίες ότι δεν ήταν όλα τα μέλη της επιτροπής πλήρως αυτόνομα από τις κυβερνήσεις τους. Τα τελευταία χρόνια, οι συζητήσεις στο πλαίσιο της Ομάδας έγιναν ολοένα και πιο αμφιλεγόμενες, με τους Κινέζους και τους Ρώσους ειδικούς να ζητούν συστηματικά αποδεικτικά στοιχεία και αναλύσεις που παρέχονται από τους ομολόγους τους. Το 2021, ο Κινέζος εμπειρογνώμονας έκανε το εξαιρετικά ασυνήθιστο βήμα να συμπεριλάβει μια σειρά από δικές του υποσημειώσεις που αναιρούσαν τα στοιχεία μιας έκθεσης της επιτροπής. Το 2023, μια από τις εκθέσεις της Επιτροπής διέρρευσε πριν από τη διαβίβασή της στο Συμβούλιο, για την οποία Κινέζοι αξιωματούχοι υποστήριξαν ότι δημιούργησε αμφιβολίες σχετικά με τον σεβασμό των απαιτήσεων εμπιστευτικότητας από τα μέλη της Επιτροπής.

Η Ρωσία ζήτησε οι κυρώσεις του ΣΑ να επανεξετάζονται σε ετήσια βάση και το Συμβούλιο  μετά τις όποιες εκθέσεις των εμπειρογνωμόνων να επανακαθορίζει τη θέση του. Αυτό δεν έγινε αποδεκτό από τις ΗΠΑ και ενώ θα μπορούσαν να πάνε το θέμα στην Ολομέλεια-στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ για να δημιουργήσει έναν μηχανισμό παρακολούθησης παρόμοιο με το διαλυμένο Συμβούλιο Εμπειρογνωμόνων, επέλεξαν να λειτουργήσουν απαξιωτικά για τον Οργανισμό. Δημιούργησαν συνασπισμό προθύμων από 11 κράτη με βάση την τρόικα ΗΠΑ- Νότια Κορέα-Ιαπωνία επικεφαλής τους.

Αυτός ο αυθαίρετος σφετερισμός των αρμοδιοτήτων του Συμβουλίου Ασφαλείας και των δομών του από μια ομάδα κρατών είναι πασίδηλα παράνομος. Τα όποια αποτελέσματα της δράσης του ουδεμία νόμιμη ισχύ έχουν. Το πεπαλαιωμένο και ανυπόληπτο καθεστώς των κυρώσεων δεν μπορεί παρά να προκαλέσει μεγαλύτερες αντιστάσεις και αντιδράσεις.

Οι ΗΠΑ βεβαίως συνηθίζουν να λειτουργούν απαξιωτικά σε σχέση με Οργανισμούς όπως ο ΟΗΕ, αλλά και επιλεκτικά για το ποιους πρέπει να τιμωρήσουν. Δείτε τι γίνεται με τους Χούθι και την υπό Αμερικανική Διοίκηση των «Ασπίδων» στην Ερυθρά. Από ποια απόφαση του ΟΗΕ ή του ΣΑ  έλκουν το δικαίωμα χρήσης οπλικών συστημάτων κατά και των κατοίκων της Υεμένης; Ποιος τους έδωσε το δικαίωμα να βομβαρδίζουν περιοχές στη Συρία;  Γιατί επιβάλλουν κυρώσεις στο Ιράν;

Ας δούμε και την άλλη όψη του νομίσματος. Το 1974 είχαμε την γνωστή εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο. Κατέλαβαν οι Τούρκοι σχεδόν το 40% της Ανεξάρτητης Κυπριακής Δημοκρατίας. Μετέφεραν εποίκους στο τουρκοκρατούμενο τμήμα της Κύπρου, δεν απελευθέρωσαν αιχμαλώτους πολέμου, δεν επέστρεψαν περιουσιακά στοιχεία Κυπρίων πολιτών που λήστεψαν.

Απειλούν με το γνωστό casus belli την Ανεξάρτητη Ελληνική Δημοκρατία. Σύμφωνα με στοιχεία που είχε στο παρελθόν κομίσει ο Πρόεδρος Πούτιν η Τουρκία αποδεδειγμένα συνεργαζόταν με τον ISIS. Εσχάτως μάλιστα μεταφέρθηκε το στρατηγείο της τρομοκρατικής οργάνωσης Χαμάς από το Κατάρ στην Τουρκία. Ματαίως αναζητώ τις πρωτοβουλίες των ΗΠΑ για την επιβολή των όποιων κυρώσεων στην Τουρκία.    

Θαυμάστε αντιφάσεις, υποκλιθείτε στον παραλογισμό. Οι ΗΠΑ και οι θλιβεροί οσφυοκάμτες πολιτικοί τους συνοδοιπόροι επιβάλλουν απάνθρωπες κυρώσεις σε Κορέα και Ιράν (για τον πυραυλικό τους εξοπλισμό, που στο κάτω κάτω είναι υποδεέστερος των Νατοϊκών) αλλά επιτρέπουν στον Ζελένσκι να εκτοξεύσει τους Νατοϊκούς πυραύλους   (μέσου και μεγάλου βεληνεκούς) που του έχουν δώσει κατά της Ρωσίας.

Αν το ΣΑ και ο ΟΗΕ λειτουργούσαν σωστά δεν θα αντιμετωπίζαμε τέτοιες καταστάσεις. Θα είχαν βρεθεί τρόποι κατάπαυσης των εχθροπραξιών στους δύο μεγάλους περιφερειακούς πολέμους που μαίνονται. Δυστυχώς, όμως, το κύρος του Οργανισμού υποσκάπτεται κυρίως από το «Βαθύ Κράτος» των ΗΠΑ και μάλιστα για ιδιοτελείς σκοπούς.

Είναι δεδομένο ότι απαιτείται εκσυγχρονισμός των δομών του Οργανισμού, αλλά πρωτίστως οφείλουμε να διατηρήσουμε εν ζωή τον ΟΗΕ, τουλάχιστον μέχρις ότου τον αντικαταστήσουμε από κάποιον άλλο υπερεθνικό οργανισμό.

Πολιτικός Αναλυτής, skouterisd@gmail.com, @skouterisd1, https://www.facebook.com/dimitris.skouteris.94

“Δεν είμαι η Μαρία… είμαι η Κάλλας” : Το βιβλίο-ντοκουμέντο του Μιχάλη Δημητρίου για την κορυφαία Ελληνίδα υψίφωνο του 20ού αιώνα, Μαρία Κάλλας

 H παρουσίαση του βιβλίου “Δεν είμαι η Μαρία… είμαι η Κάλλας” του Μιχάλη Δημητρίου, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Bell

Το βιβλίο του Μιχάλη Δημητρίου, καρπός ερευνητικής δημοσιογραφίας και λογοτεχνίας, αποτέλεσμα πολυετούς έρευνας, παρουσιάζει την αυθεντική προσωπικότητα της Μαρίας Κάλλας, με προσφυγή στις πρωτογενείς πηγές, με τεκμήρια και πλήθος στοιχείων, με σημαντικές μαρτυρίες στενών φίλων και
συνεργατών, που ομιλούν με παρρησία και ευθύτητα.

Ανατρέπει σκουριασμένους μύθους, κακοήθειες αποκαθήλωσης, και τις φθονερές επινοήσεις μείωσης ακόμα και από ισχυρά ΜΜΕ της εποχής, που από τότε είχε καταγγείλει δημόσια η Μαρία Κάλλας με πολυσέλιδες ανακοινώσεις της. Πολλά τα ανυπόστατα, ανακριβή και ευτελή, που καταρρέουν μέσα στις αποκαλυπτικές σελίδες του βιβλίου.

Εκατό χρόνια από τη γέννησή της, το νέο βιβλίο του γνωστού και καταξιωμένου δημοσιογράφου Μιχάλη Δημητρίου, Δεν είμαι η Μαρία… είμαι η Κάλλας, στέκεται μακριά από μυθεύματα και εύκολους λαϊκισμούς, και φιλοδοξεί να προσεγγίσει –και στην ουσία να αποκαταστήσει– με σεβασμό και υπευθυνότητα την αληθινή προσωπικότητα, τη ζωή και την προσφορά της μέγιστης προσωπικότητας του λυρικού θεάτρου, της Μαρίας Κάλλας, στην Τέχνη της Όπερας και γενικότερα στον παγκόσμιο Πολιτισμό.

Όπως αναφέρει και στο προλογικό του σημείωμα ο Πρόεδρος του Ιδρύματος Υποτροφιών Κάλλας Κωνσταντίνος Πυλαρινός, «η ακαταπόνητη γραφίδα του Μιχάλη Δημητρίου επιτυγχάνει να αποδώσει μεγάλο μέρος από την πραγματικότητα της πολυκύμαντης ζωής της. Εν προκειμένω το σπουδαιότερο, που αφορά την τεράστια προσφορά της στη λυρική τέχνη και τον μοναδικό, μοναχικό, αγώνα της σε μια σκληρή εποχή μεγάλων δοκιμασιών, στερήσεων, ανατροπών και ανταγωνισμού διεθνώς αλλά και στον χώρο του λυρικού θεάτρου. Και καταφέρνει να παρουσιάσει χωρίς ψιμύθια τον δημόσιο θρίαμβό της παρά την αμείλικτη ανθρωποφαγία των ΜΜΕ της εποχής της».

Το βιβλίο-ντοκουμέντο του Μιχάλη Δημητρίου, είναι αποτέλεσμα συγκέντρωσης και μελέτης ενός σπάνιου αρχείου με πρωτογενές υλικό από ελληνικά και διεθνή ΜΜΕ, ταινίες, τηλεοπτικές εκπομπές, βιβλία και προσωπικά αρχεία, ενώ βασίζεται σε σημαντικές μαρτυρίες στενών φίλων της Κάλλας, που καταγράφονται για πρώτη φορά, όπως οι Χρήστος Λαμπράκης, Κώστας Πυλαρινός, Μιχάλης Κυριακίδης, Άντα Μαντικιάν, Στέλιος Παπαδημητρίου, Τρύφων Κουταλίδης, Α. Ποταμιάνος, Μιχάλης Κακογιάννης, Νικ. Λούρος κ.ά.

Επίκεντρο της αφήγησης, το τελευταίο, άγνωστο, το «ελληνικό καλοκαίρι διακοπών» της Κάλλας στην Ουρανούπολη, φιλοξενούμενης του Κώστα Πυλαρινού, με τη συντροφιά της Βάσως Δεβετζή και άλλων φίλων. Άγνωστο και σημαντικό γεγονός στη ζωή της, καθώς εκεί δίπλα στην Πολιτεία του Αγίου Όρους, παρθενική τότε περιοχή, η Κάλλας χαίρεται τη φύση, αναπολεί, στοχάζεται, συζητά και αξιολογεί τα πεπραγμένα του βίου και της Τέχνης της.

Η ζωή της Κάλλας υπήρξε συναρπαστική όντως, με πλούσιες εναλλαγές, απορρίψεις, πικρίες αλλά και περιόδους λαμπρής αναγνώρισης, δόξας και βαθύτατης ικανοποίησης, φιλίας πολύχρονης και πάντα ψυχικής ανάτασης. Με λάθη και αδυναμίες, με ανταγωνισμούς και απέραντες φιλοδοξίες της. Ωστόσο, ήταν και παρέμεινε έως τον θανατό της, το 1977, πάντα η σπουδαία Κάλλας και ουδέποτε η «μίζερη Μαρία» ως alter ego, τόσο προς όλους τους άλλους όσο και προς τον ενιαίο εαυτό της. Το βιβλίο είναι αφιερωμένο καταρχήν στον Χρήστο Λαμπράκη, που έδωσε πολλές αξιόπιστες σχετικές πληροφορίες στον συντάκτη της εφημερίδας Το Βήμα Μιχάλη Δημητρίου. Προλογίζεται από τον Κώστα Πυλαρινό, Πρόεδρο του Ιδρύματος Υποτροφιών Κάλλας, μετά τον Χρ. Λαμπράκη, και παλαιότερο – εν ζωή– φίλο της από τη δεκαετία του 1960.

Γάλλοι σεφ μαγειρικής: εκπαιδευτές και συνεργάτες ή σαδιστές που κάνουν εφιαλτική τη ζωή των εκπαιδευομένων και των υφισταμένων τους;

 

Εφιάλτες στην κουζίνα

Από τα μικρά μπιστρό ώς τα φημισμένα πολυτελή εστιατόρια, οι ταπεινώσεις αποτελούν συχνά την καθημερινότητα όσων εργάζονται στην κουζίνα. Ριζωμένη σε μια στρατιωτική αντίληψη της ιεραρχίας, η βία δικαιολογείται ως ένα συστατικό στοιχείο του επαγγέλματος. Όμως, οι «νεοσύλλεκτοι» είναι πιο πρόθυμοι να καταγγείλουν τις καταχρηστικές συμπεριφορές, ενώ και ορισμένοι σεφ επιτίθενται στο σύστημα.

Alexia Eychenne   

Μια Πέμπτη μεσημέρι, στο επαγγελματικό λύκειο ξενοδοχειακών σπουδών του Μετς της βορειανατολικής Γαλλίας, μια ομάδα πενήντα περίπου μαθητών αναλογίζεται τις πρώτες εμπειρίες τους στον κλάδο της εστίασης. «Ο υπεύθυνος για την πρακτική άσκησή μου με κόλλησε στον τοίχο και με χτύπησε», «Μου κοπάνησε κατακέφαλα ένα αυγό επειδή είχα ξεχάσει να φουρνίσω τη μαρέγκα», «Μου έριξε ένα μουσκεμένο πατσαβούρι κατάμουτρα, λέγοντάς μου: “Εσύ είσαι ο δούλος εδωπέρα”»: αυτά αναφέρουν οι μαρτυρίες, γραμμένες με παιδικό γραφικό χαρακτήρα σε μονά φύλλα χαρτί. Η ηλικία εκείνων που τα έγραψαν δεν ξεπερνάει τα είκοσι χρόνια, πολλοί όμως ανάμεσά τους έχουν ήδη βιώσει μια παράδοση βίας –τόσο λεκτικής όσο και σωματικής– βαθιά ριζωμένης σε έναν κλάδο με 1,2 εκατομμύρια απασχολούμενους στη Γαλλία (1).

Η συχνότητα του φαινομένου δεν εκπλήσσει την Μαριόν Γκετλέ, που βρίσκεται εκείνη την ημέρα απέναντι στους μαθητές. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, η νεαρή γυναίκα, σεφ στο παρισινό Café Mirabelle, σιωπούσε για τον καθημερινό εξευτελισμό και τη σεξουαλική παρενόχληση που είχε υποστεί από έναν πρώην εργοδότη της. «Βίωνα αυτές τις βιαιότητες ως κάτι σύμφυτο με το επάγγελμα, λες κι έπρεπε να είμαστε πολεμιστές, να σκύβουμε το κεφάλι», αφηγείται. Η οργάνωση Bondir.e (2), που συνίδρυσε το 2021, παρεμβαίνει στους χώρους όπου πραγματοποιείται η κατάρτιση στη μαγειρική για να βοηθήσει τους μαθητές να συνειδητοποιούν ότι αυτές οι πρακτικές αποτελούν κακομεταχείριση και να αρνούνται να τις υφίστανται.

Την τελευταία δεκαετία, ορισμένες μαρτυρίες κατορθώνουν να διαπεράσουν το πέπλο σιωπής. Το 2015, ένας βοηθός μάγειρα κατέθεσε μήνυση (στην οποία δεν δόθηκε συνέχεια και κατέληξε στο αρχείο) εναντίον του φημισμένου σεφ Ζοέλ Ρομπυσόν για εκφοβισμό (bullying). Την ίδια χρονιά, μια έρευνα της France Télévisions απεύθυνε κατηγορίες στον Γιαννίκ Αλενό, τιμημένο με τον τίτλο «μάγειρας της χρονιάς» από τον φημισμένο γαστρονομικό οδηγό Gault & Millau: το Δικαστήριο Εργατικών Διαφορών θα αναγνώριζε στη συνέχεια την ύπαρξη «συμβάντων σωματικής βίας» στο Pavillon Ledoyen, το τριάστερο εστιατόριό του στα Ηλύσια Πεδία. Από το 2019, ο λογαριασμός του Instagram «Je dis non chef!» («Σου λέω όχι, σεφ!») έχει συλλέξει διακόσιες περίπου αφηγήσεις βάναυσων συμπεριφορών: μαθητευόμενοι που τους αρπάζουν από τον λαιμό, πρόκληση εγκαυμάτων με τη χρήση κατσαρόλας, σεξουαλικές επιθέσεις στον ψυκτικό θάλαμο…

Εβδομηνταπέντε ώρες την εβδομάδα

Οι δυσκολίες ανεύρεσης προσωπικού για το επάγγελμα, που προβάλλονται συχνά από τα μέσα ενημέρωσης, θα μπορούσαν να παροτρύνουν τους ανθρώπους του να προχωρήσουν σε ενδοσκόπηση. Όμως, μέσα σε αυτή τη μυριάδα των επιχειρήσεων, από τα μικρά μπιστρό ώς τα φημισμένα πολυτελή εστιατόρια, η συνειδητοποίηση παραμένει επιφανειακή σε σχέση με την ουσία του προβλήματος: γιατί παρατηρούνται τόσο μεγάλες αποκλίσεις από τους κανόνες του δικαίου –ή του σεβασμού προς τα άτομα– σε έναν κλάδο που έχει αναχθεί σε γαλλική πολιτιστική κληρονομιά;

Στις αρχές του 20ού αιώνα, ο Ογκύστ Εσκοφιέ προχώρησε στην εξορθολογισμό της εργασίας στις κουζίνες των εστιατορίων. Ο πρώην στρατιωτικός αρχιμάγειρας, εμπνευσμένος από το στρατιωτικό περιβάλλον, σχεδίασε μια οργάνωση της εργασίας με βάση την «μπριγάδα»: ο όρος σημαίνει «ταξιαρχία». Στη βάση της ιεραρχικής πυραμίδας βρίσκονται οι βοηθοί μάγειρα που κάνουν τη «χοντροδουλειά» και προϊστάμενοί τους είναι οι σεφ πόστου, υπεύθυνοι για κάθε συγκεκριμένο τμήμα της κουζίνας. Ο σου-σεφ (Σ.τ.Μ.: sous-chef, δηλαδή υπο-σεφ, όπως υπολοχαγός) συντονίζει τη συνολική λειτουργία της κουζίνας και ο σεφ είναι ο επικεφαλής και υπεύθυνος για το τελικό αποτέλεσμα. Η πυραμίδα του Εσκοφιέ, σχεδιασμένη για να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της ελίτ της Μπελ Επόκ, έχει επιβληθεί σήμερα σε όλους τους τύπους καταστημάτων εστίασης. «Το μοντέλο της υψηλής γαστρονομίας στην υπηρεσία της μεγαλοαστικής τάξης εξακολουθεί και σήμερα να αποτελεί τη βάση της κατάρτισης που παρέχεται στα λύκεια ξενοδοχειακών σπουδών», σημειώνει ο Αντριέν Πεγκουρντί, επίκουρος καθηγητής κοινωνιολογίας στο πανεπιστήμιο της Λιμόζ. Τι σημασία έχει αν μονάχα μια χούφτα μαθητών θα κατορθώσει να βρει θέση σε αυτό τον τύπο εστιατορίων μετά την απόκτηση του πτυχίου τους;

Αυτές οι μονάδες επαγγελματικής κατάρτισης εκπαιδεύουν κάθε χρόνο χιλιάδες νέους, προερχόμενους κατά κύριο λόγο από λαϊκά στρώματα, μετά από έναν σχολικό προσανατολισμό που συχνά τους έχει επιβληθεί (3), πριν ο κλάδος της εστίασης αρχίσει να εκμεταλλεύεται την εργατική δύναμή τους. Το λύκειο ξενοδοχειακών σπουδών δεν διδάσκει μόνο την τεχνική. «Το ζητούμενο είναι να πειθαρχηθούν τα σώματα και οι συμπεριφορές ώστε να προετοιμαστούν οι μαθητές για τη σχέση υποταγής προς την πελατεία και για ένα σύμπαν που χαρακτηρίζεται από έντονο καταμερισμό της εργασίας», παρατηρεί ο Πεγκουρντί. Ο κοινωνιολόγος δεν διέκρινε άσκηση βίας μέσα στις εκπαιδευτικές μονάδες, αλλά «ντρεσάρισμα». «Οι μαθητές μαθαίνουν να δέχονται τη θέση που ορίζεται γι’ αυτούς. Η λατρεία της αφοσίωσης, η αξία που αποδίδεται στο ολόψυχο δόσιμο και στην ολοκληρωτική αφιέρωση στη δουλειά επαναλαμβάνονται καθ’ όλη τη διάρκεια του εκπαιδευτικού προγράμματος.» Εξάλλου, ο πανεπιστημιακός διαπίστωσε ανάμεσα στους μαθητές μια υπερεκπροσώπηση παιδιών στρατιωτικών, αστυνομικών και φρουρών ασφαλείας, που «κατέχουν ήδη τέτοιους κώδικες, κυρίως όσον αφορά την αίσθηση της ιεραρχίας».

Υποτίθεται ότι η «σκληρή» μαθητεία δικαιολογείται από το γεγονός ότι η εστίαση θεωρείται όχημα κοινωνικής ανόδου για έφηβους με τη φήμη των «σχολικά ανεπίδεκτων». Και οι νεαροί εκπαιδευόμενοι στην κουζίνα εσωτερικεύουν αυτήν την αρχή. «Όταν οι μάγειρες περιγράφουν τις ανυπόφορες ταπεινώσεις που υπέστησαν στην αρχή της καριέρας τους, πολλοί προσθέτουν: “Ναι, αλλά και πόσα πολλά πράγματα έμαθα!”», λέει με λύπη ο Ξαβιέ Αμόν, μάγειρας και ιδρυτής του Πανεπιστημίου των Γαστρονομικών Επιστημών και Πρακτικών (USPG). Κάποιες προσωπικότητες του χώρου διαδίδουν την αντίληψη ότι η βία δεν είναι τίποτε άλλο από την ακραία μορφή της πειθαρχίας και της ακρίβειας που απαιτούνται. «Ορισμένοι σεφ παρουσιάζουν την επιτυχία τους σαν μια ρεβάνς απέναντι στις δυσκολίες που είχαν αντιμετωπίσει κατά την εκπαίδευσή τους. Θεωρούν ότι έχουν ανέλθει κοινωνικά χάρη στην πολύ σκληρή και παθιασμένη δουλειά τους», υπογραμμίζει ο Αρτύρ Ακό, ο οποίος μελετάει την οργάνωση των βραβευμένων με αστέρια εστιατορίων στο πλαίσιο του διδακτορικού του στο CNAM (Εθνικό Κονσερβατουάρ των Τεχνών και των Επαγγελμάτων).

Σεφ όπως ο Αλαίν Ντυκάς, ο Τιερύ Μαρξ, ο Φιλίπ Ετσεμπέστ εδώ και δεκαπέντε περίπου χρόνια έχουν μετατραπεί σε σταρ (4). Καθώς αντιμετωπίζονται ως γαστρονομικές μεγαλοφυΐες, επιτυχημένοι επιχειρηματίες και αστέρια της τηλεόρασης, η εξύμνηση της επιτυχίας τους ενισχύει την εξουσία τους. Αυτό «το αφήγημα της αριστείας, συστατικό στοιχείο της συγκρότησης μια λατρείας των επιδόσεων», παρατηρεί ο Αμόν, μπορεί να οδηγήσει ορισμένους να νιώσουν ότι έχουν εξαγοράσει μια μορφή ατιμωρησίας. Έτσι, οι πολιτικοί ηγέτες υπερασπίζονται με νύχια και με δόντια τη γαλλική εστίαση και τις εμβληματικές μορφές της. Όταν στις 27 Σεπτεμβρίου 2017 ο Εμμανουέλ Μακρόν απευθύνθηκε στους «κορυφαίους σεφ» επ’ ευκαιρία του παγκόσμιου διαγωνισμού γαστρονομίας, εξύμνησε τις θυσίες τους: «Οι ημέρες εργασίας που αρχίζουν νωρίς και τελειώνουν αργά, η βούληση για την τελειοποίηση μιας ενέργειας ώς τα άκρα, (…) η κούραση που είναι αβίωτη».[........................................................................]ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΚΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ

Εφιάλτες στην κουζίνα, Alexia Eychenne ...

Classical Music : «That Hits Different» -Με τη Συμφωνική Ορχήστρα Βουδαπέστης (Διεύθυνση: Peter Pejtsik)

Ζήστε την εμπειρία της κλασικής μουσικής όπως ποτέ άλλοτε με την Classical Music That Hits Different, μια λίστα αναπαραγωγής που βυθίζεται στα πιο δυνατά, έντονα και συναισθηματικά φορτισμένα κομμάτια που γράφτηκαν ποτέ. Από συναρπαστικές συμφωνίες μέχρι απίστευτα όμορφα adagios, αυτές οι συνθέσεις ξεπερνούν τον χρόνο, ανακατεύοντας κάτι βαθιά μέσα τους. 

Είτε είστε νέος στην κλασική μουσική είτε είστε έμπειρος ακροατής, κάθε κομμάτι φέρνει φρέσκο ​​βάθος και απροσδόκητες ανατροπές που αιχμαλωτίζουν, εμπνέουν και αντηχούν.

 Ιδανικό για στιγμές που θέλετε μουσική που να  σας κάνει να νιώθετε βαθιά ζωντανοί.

Classical Music That Hits Different
Tracklist:

0:00:00 Offenbach - Orphée aux enfers: Galop Infernal (Can Can)
0:02:20 Mozart - The Marriage of Figaro, K. 492: Overture
0:07:05 Grieg - Peer Gynt Suite No. 1, Op. 46: In the Hall of the Mountain King
0:09:21 Brahms - 21 Hungarian Dances, WoO 1: No. 1 in G Minor, Allegro molto
Budapest Scoring Symphonic Orchestra, Peter Pejtsik

0:12:52 Jenkins - Concerto Grosso for Strings "Palladio": I. Allegretto
0:15:25 Händel - Suite No. 7 in G Minor: VI. Passacaglia
0:23:09 Uladzimir Mironchyk - Red Autumn
0:24:55 Uladzimir Mironchyk - Brown
0:28:54 Richter - On the Nature of Daylight (Orchestra)
0:34:14 Barber - Adagio for Strings
Metamorphose String Orchestra, Pavel Lyubomudrov

0:39:52 Strauss II - On the Beautiful Blue Danube, Op. 314
0:50:28 Elgar - Pomp and Circumstance March No. 1, Op. 39 No. 1
0:56:51 Verdi - Aida: Marcia Trionfale (Triumphal March)
1:03:14 Wagner - The Valkyrie, WWV 86b: Ride of the Valkyries
Budapest Scoring Symphonic Orchestra, Peter Pejtsik

1:08:14 Rossini - William Tell: Overture
Budapest Scoring Symphonic Orchestra, Peter Illenyi

1:11:48 Gomes - Il Guarany: "Gentile di cuore..." (Instrumental Version)
Orchestra Sinfonica Moldava, Silvano Frontalini

1:18:49 Tchaikovsky - Romeo and Juliet (Overture-Fantasia), TH 42
Budapest Scoring Symphonic Orchestra, Peter Illenyi

1:40:51 Rachmaninoff - 14 Romances, Op. 34: No. 14, Vocalise
Massimiliano Martinelli, Jonathan Floril

1:47:30 Tchaikovsky - Violin Concerto, Op. 35: II. Canzonetta. Andante
1:54:09 Tchaikovsky - Violin Concerto, Op. 35: III. Finale - Allegro vivacissimo
Budapest Scoring Symphonic Orchestra, Peter Illenyi

2:04:51 Mozart - Requiem, K. 626: III. Dies Irae
Budapest Scoring Symphonic Orchestra, Peter Pejtsik

2:06:57 Mozart - Requiem in D Minor, K. 626: Lacrimosa (Live)
Orquesta Reino de Aragón, Ricardo Casero, Federación Aragonesa de Coros, Noelia Torres

2:09:51 Britell - Rondo in F Minor, "Kendall's Journey" (from "Succession")
Metamorphose String Orchestra, Pavel Lyubomudrov

2:11:17 Piazzolla - Le Grand Tango (Arr. for Cello, Piano & String Orchestra by K. Maslyuk)
Metamorphose String Orchestra, Pavel Lyubomudrov, Mikael Samsonov, Stanislav Soloviev
 
2:22:06 Piazzolla - Libertango
2:24:57 Piazzolla - Oblivion
Metamorphose String Orchestra, Pavel Lyubomudrov, Nike Hutchisson

2:28:48 Giazotto - Adagio in G Minor "Albinoni's Adagio"
Budapest Scoring Symphonic Orchestra, Peter Pejtsik

2:36:29 Puccini - Turandot, SC 91: "Nessun Dorma" (Arr. for String Orchestra by Matt Naughtin)
Metamorphose String Orchestra, Pavel Lyubomudrov

2:39:37 Gershwin - Rhapsody in Blue
2:56:39 Gershwin - An American in Paris
Budapest Scoring Symphonic Orchestra, Peter Illenyi

3:16:00 Verdi - Nabucco: Overture
3:24:03 Ravel - Boléro
Budapest Scoring Symphonic Orchestra, Peter Pejtsik

ΔΑΝΙΗΛ ΣΠΑΡΤΙΑΤΗΣ -Πολυτεχνείο 51 χρόνια: «Είμαστε υπερήφανοι Έλληνες, μας θέλουν Ρωμιούς ραγιάδες...

Η ελληνική κοινωνία τον Νοέμβριο του 1973 μάλλον δεν είχε αντιληφθεί όσα η νεολαία της ένιωθε. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου για κάποιους μπορεί να ήταν απροσδόκητη. Εκείνος ο ξεσηκωμός αποτελεί ιστορικό κεφάλαιο της χώρας που δεν μπορεί να απαξιωθεί από κανένα αφήγημα, ακόμη και από αυτό που λέει ότι συνολικά «η γενιά του Πολυτεχνείου κατέστρεψε τη χώρα». 

Ο κ. Δανιήλ Σπαρτιάτης, από το 1972 είχε ενεργή συμμετοχή στις διεργασίες του φοιτητικού κινήματος.Στην εξέγερση του Νοέμβρη ήταν εκλεγμένο μέλος στην πενταμελή επιτροπή αγώνα. Συνελήφθη… Μιλά για την εξέγερση του Πολυτεχνείου αλλά και για τις αναλογίες που υπάρχουν στη σημερινή ελληνική κοινωνία. Τι λέει για την προσπάθεια να ξεχάσουμε τις στιγμές αντίστασης της ιστορίας μας; «Θέλουν έναν Ρωμιό ραγιά. Δεν είμαστε ραγιάδες. Είμαστε υπερήφανοι Έλληνες που ζητάμε να έχουμε λόγο και έλεγχο στην πολιτική ζωή».

Δανιηλ Σπαρτιατης - Facebook