Nikolai Lugansky Recital - Mendelssohn, Chopin, Rachmaninoff and Wagner

Nikolai Lugansky Recital - Mendelssohn, Chopin, Rachmaninoff and Wagner
Date: April 20, 2024
Place: Grand Hall, Saint Petersburg Philharmonia, Russia
 
Intro: 00:00

Felix Mendelssohn
4 Lieder ohne Worte ("Songs Without Words")
Op. 38, No. 6 in A flat major ("Duet"): 00:28
Op. 67, No. 4 in C major("Spinning Song"): 03:05
Op. 67, No. 2 in F sharp minor: 04:52
Op. 85, No. 4 in D major: 07:50

Frédéric Chopin
Nocturne in D flat major Op. 27 No. 2: 11:16
Ballade No. 4 in F minor, Op. 52: 18:05

Sergei Rachmaninoff
4 Études from Études-Tableaux, Op. 39
No. 4 in B minor: 30:35
No. 5 in E flat minor: 34:40
No. 8 in D minor: 40:16
No. 9 in D major: 43:55

Wagner - Lugansky
4 scenes from Götterdämmerung
Siegfried and Brünnhilde's Love Duet: 49:18
Siegfried's Rhine Journey: 56:33
Siegfried's Funeral March: 1:01:44
Brünnhilde's Immolation: 1:09:57

Wagner - Liszt
Isolde's Liebestod (After Richard Wagner's Tristan und Isolde, WWV 90): 1:17:07

Encores
Sergei Rachmaninoff
Prelude Op. 32 No. 5 in G major: 1:26:42

Bach/Rachmaninov
Violin Partita No. 3 in E Major, BWV 1006:
I. Preludio: 1:30:37
II. Gavotte: 1:35:14

Νικολάι Λουγκάνσκι

*No copyright infringement is intended. This content is uploaded solely for educational and informational purposes. All rights to the original work are owned by their respective copyright holders.*

Witness For The Prosecution/Mάρτυρας κατηγορίας (1982): 100 χρόνια από την πρώτη δημοσίευση του εμβληματικού θεατρικού της Άγκαθα Κρίστι,

O Λέναρντ Βόουλ κατηγορείται για τη δολοφονία μιας πλούσιας χήρας. Όλες οι ενδείξεις συνηγορούν ότι αυτός είναι ο δολοφόνος. Ωστόσο, ο δαιμόνιος ποινικολόγος Ουίλφρεντ Ρόμπαρτς, που αναλαμβάνει την υπεράσπισή του, δεν είναι τόσο σίγουρος για την ενοχή του. Ο αγώνας του νεαρού άντρα να μην καταδικαστεί θα κριθεί στα έδρανα του δικαστηρίου, όπου οι μαρτυρίες είναι συντριπτικά εναντίον του και η ετυμηγορία των ενόρκων φαίνεται μονόδρομος. Μόνη μάρτυρας για την υπεράσπισή του είναι η αινιγματική σύζυγός του που κρατάει την άκρη του νήματος και τη λύση του γρίφου.

H  TAINIA

 

 

Witness For The Prosecution (1982)

Όταν μια γυναίκα βρίσκεται δολοφονημένη στο διαμέρισμά της, ο βασικός ύποπτος Λέοναρντ Βόουλ ζητά την βοήθεια ενός διάσημου ποινικολόγου του Λονδίνου, του Σερ Γουίλφριντ Ρόμπαρτς. Ο ποινικολόγος βρίσκεται υπό ιατρική επίβλεψη λόγω πρόσφατων προβλημάτων με την καρδιά του και περιφρουρείται από την νοσοκόμα του μις Πλίμσολ, αλλά αποφασίζει να αναλάβει την υπόθεση και να προσπαθήσει να αθωώσει τον Λέοναρντ αν και όλα τα στοιχεία είναι εις βάρος του.

 Πρωταγωνιστούν: Ralph Richardson, Deborah Kerr, Beau Bridges, Diana Rigg, Donald Pleasance, Wendy Hiller

Wikipedia/ Witness for the Prosecution (Hallmark Hall of Fame)

________________ *

No copyright infringement is intended. This content is uploaded solely for educational and informational purposes. All rights to the original work are owned by their respective copyright holders.*

 

«Νυστέρι» στις τσέπες των ασθενών και στα δημόσια νοσοκομεία

Ντάνι Βέργου

efsyn.gr 

7–9 λεπτά

---

Αφού χάρισαν το πακέτο του Ταμείου Ανάπτυξης στους μεγαλοεπιχειρηματίες της Υγείας (54 εκατομμύρια ευρώ για 37.000 χειρουργεία), δίνουν νέο καίριο χτύπημα στην Υγεία ● Με «εντολή άνωθεν» ενημερώνουν με SΜS ασθενείς που βρίσκονται σε λίστες αναμονής δημόσιων νοσοκομείων για να χειρουργηθούν ότι μπορούν να κάνουν άμεσα την επέμβαση σε ιδιωτικό θεραπευτήριο της προτίμησής τους, πληρώνοντας κάτι (πολύ) παραπάνω.

«Δωράκι» στον ιδιωτικό τομέα κάνει η κυβέρνηση της Ν.Δ. ζεστό χρήμα του Ταμείου Ανάκαμψης για τα απογευματινά χειρουργεία, επιταχύνοντας παράλληλα την πλήρη διάλυση της δημόσιας Υγείας. Από τη μια χαρίζει στους μεγαλοεπιχειρηματίες της Υγείας ολόκληρο το πακέτο χρηματοδότησης του Ταμείου Ανάκαμψης – 54 εκατομμύρια ευρώ για 37.000 χειρουργεία, σύμφωνα με δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου Παύλου Μαρινάκη στις 26 Νοεμβρίου 2024. Και από την άλλη καθημερινά «γονατίζει» τα δημόσια νοσοκομεία στο μη περαιτέρω.

Ηδη από την περασμένη Παρασκευή με «εντολή άνωθεν» σε μια σειρά δημόσια νοσοκομεία –Γενικό Νοσοκομείο Αθήνας «Γ. Γεννηματάς», Παίδων «Αγλαΐα Κυριακού», «Η Αγία Ολγα» κ.ά.– οι διοικήσεις διεμήνυαν στους γιατρούς ότι θα αρχίσουν να ενημερώνονται οι ασθενείς που βρίσκονται στις λίστες αναμονής για τη δυνατότητα να πραγματοποιηθεί το χειρουργείο τους σε ιδιωτική κλινική, σύμφωνα με το Ενωτικό Κίνημα γιατρών για την Ανατροπή, που ανέδειξε το θέμα παραθέτοντας και σχετικό έγγραφο από το «Γ. Γεννηματάς».

Το έγγραφο της διοίκησης του «Γ. Γεννηματάς»

Με μηνύματα στο κινητό τους (SMS) οι ασθενείς ενημερώνονται ότι μπορούν αν δεν θέλουν να περιμένουν τέσσερις και πλέον μήνες για να κάνουν την επέμβασή τους π.χ. στο «Γ. Γεννηματάς» να επιλέξουν το ιδιωτικό θεραπευτήριο της προτίμησής τους και να χειρουργηθούν άμεσα.

Οι ασθενείς βέβαια δεν ενημερώνονται ότι θα χρειαστεί να βάλουν το χέρι στην τσέπη και να πληρώσουν επιπλέον π.χ. συμμετοχή 30% του Κλειστού Ενοποιημένου Νοσηλίου, αναβάθμιση σε τρίκλινο ή δίκλινο καθώς η σύμβαση προβλέπει τετράκλινο και «δεν υπάρχει διαθέσιμο», «φακελάκι» κ.λπ.

Η κυβέρνηση της Ν.Δ. δεν κάνει διακρίσεις. Ακόμα και τους επείγοντες καρκίνους συμπεριλαμβάνει στα μηνύματα που θα αποσταλούν, όπως αποκάλυψε χθες σε εκπροσώπους της ΕΙΝΑΠ, της ΟΕΝΓΕ και της ΠΟΕΔΗΝ ο διοικητής του «Αγίου Σάββα» Χρήστος Φασιανός. Τρανό παράδειγμα της διάλυσης που επιχειρεί η Ν.Δ. είναι αυτό που συμβαίνει στο μεγαλύτερο ογκολογικό νοσοκομείο της χώρας: από τη μια, αποφασίζει και διατάζει την αναστολή της χειρουργικής δραστηριότητας του νοσοκομείου για έναν χρόνο, χωρίς κανένα σχεδιασμό για δεκάδες χειρουργεία. Και από την άλλη, ετοιμάζεται να στείλει μηνύματα στους καρκινοπαθείς που δεν έχουν άλλη επιλογή από το να σπεύσουν –γιατί ο καρκίνος δεν περιμένει– να επιλέξουν τον ιδιωτικό τομέα για να χειρουργηθούν.

«Ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Εμπορίου της Υγείας μια χαρά κανόνισαν να δρομολογηθεί κρατικοδίαιτη χρηματοδότηση προς ιδιοκτήτες μεγάλων ιδιωτικών κλινικών», τονίζει ο Πάνος Παπανικολάου, νευροχειρουργός, γενικός γραμματέας ΟΕΝΓΕ, και προσθέτει: «Και μάλιστα σε μια περίοδο “κρίσιμη” από καπιταλιστική-οικονομική άποψη: όταν η αξία των μετοχικών “πακέτων” έπεφτε –λόγω φτωχοποίησης πληθυσμού-δυσχέρειας πρόσβασής του σε ακριβές ιδιωτικές υπηρεσίες περίθαλψης– και έπρεπε “επειγόντως” να αυξηθεί λόγω επικείμενης αγοραπωλησίας τους – εν προκειμένω από το fund “CVC” στο fund “Pure Health”. Μια αγοραπωλησία για την οποία φρόντισε να διατυμπανίσει την “προσωπική του συμβολή” ο ίδιος ο υπουργός Εμπορίου της Υγείας».

Οι νοσοκομειακοί γιατροί μιλούν για σκόπιμη διάλυση των δημόσιων νοσοκομείων για να ευοδώνεται η πλήρης ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση της Υγείας. Και για ασθενείς που «ενώ πληρώνουν ληστρικές ασφαλιστικές εισφορές περίθαλψης και αιματηρούς φόρους καλούνται άλλη μία φορά να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη επειδή πακτωλοί δημόσιου χρήματος –κρατικού-κοινοτικού-κοινωνικοασφαλιστικού– καταλήγουν στα χέρια επιτήδειων αετονύχηδων με διάφορα κόλπα και διάφορες μεθοδεύσεις». Κι όλο αυτό «το αίσχος τελεί υπό την “αιγίδα” της Ευρωπαϊκής Ενωσης που συμφώνησε να δοθούν στους ιδιοκτήτες των ιδιωτικών κλινικών τα “πακέτα” του Ταμείου Ανάκαμψης για “απογευματινά” χειρουργεία».

Μια τρύπα στο νερό

Ολα ξεκίνησαν από τα απογευματινά –επί πληρωμή– χειρουργεία της κυβέρνησης της Ν.Δ. που θα μπορούσαν να φέρουν τον τίτλο «πολύ κακό για το τίποτα». Ο πολυδιαφημισμένος σχεδιασμός της κυβέρνησης δεν πήγε πολύ καλά αφού, εκτός από τους υγειονομικούς, και ο κόσμος τούς γύρισε επιδεικτικά την πλάτη, καθώς ούτε έχει ούτε θέλει να τα πληρώσει.

Μετά ήρθε το πακέτο του Ταμείου Ανάκαμψης, προκειμένου να «σπρώξει» τον «γαλάζιο» σχεδιασμό που στόχο έχει την εμβάθυνση της εμπορευματοποίησης της Υγείας και τη λειτουργία των δημόσιων νοσοκομείων ως αυτοχρηματοδοτούμενων επιχειρηματικών μονάδων, με δικά τους έσοδα από την πώληση των εργασιών τους στα ασφαλιστικά ταμεία αλλά και απευθείας στους ασθενείς, για να απεμπλακεί στον μεγαλύτερο βαθμό ο κρατικός προϋπολογισμός από τη χρηματοδότησή τους. Ετσι, μέχρι την ολοκλήρωση της χρηματοδότησης της Ε.Ε. τα απογευματινά επί πληρωμή χειρουργεία έχουν «παγώσει».

Αφού ολοκληρωθεί το πρόγραμμα της Ε.Ε. που έχει χρονικό ορίζοντα ολοκλήρωσης στις 31/12/2025, οι ασθενείς θα συνεχίσουν να πληρώνουν από την τσέπη τους τις τσουχτερές συμμετοχές που ξεκινούν από 300 ευρώ και φτάνουν μέχρι τα 2.000 ευρώ για κάθε απογευματινό –επί πληρωμή– χειρουργείο σε δημόσιο νοσοκομείο!

Εν τω μεταξύ οι λίγοι γιατροί και νοσηλευτές που συμμετείχαν στα απογευματινά –επί πληρωμή– χειρουργεία πριν από την έναρξη του προγράμματος της Ε.Ε. κατήγγειλαν ότι πληρώθηκαν τις επεμβάσεις αυτές με πέντε μήνες καθυστέρηση, ενώ διαπίστωσαν ότι το καθαρό ποσό το οποίο εισέπραξαν ήταν εξευτελιστικά χαμηλό και πολύ μικρότερο από αυτό που τους είχε «τάξει» η κυβέρνηση.

«Η Υγεία δεν είναι εμπόρευμα-Τιμή δεν μπαίνει στη ζωή!», επιμένουν οι νοσοκομειακοί γιατροί που αντιδρούν στο ξήλωμα του Εθνικού Συστήματος Υγείας και συγκεκριμένα στο «αίσχος των απογευματινών επί πληρωμή χειρουργείων» και στην «κατάργηση της πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης των γιατρών», τα οποία «ακυρώνουν τις θεμελιώδεις αρχές σύστασης του ΕΣΥ, που είναι η δωρεάν περίθαλψη με ισότιμη πρόσβαση».

Αντιδρούν στα μέτρα που δρομολογεί η κυβέρνηση, τα οποία θα αναγκάσουν τους ασθενείς να βάλουν ακόμα πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη την ίδια στιγμή που καταρρακώνουν τους μισθούς και τα δικαιώματα των υγειονομικών.

Mary Turfah και Eric Reinhart:Το κορυφαίο ιατρικό περιοδικό του κόσμου παρέχει κάλυψη στη γενοκτονία! (Ανάλυση)

 

Το κορυφαίο ιατρικό περιοδικό του κόσμου παρέχει κάλυψη στη γενοκτονία!

Το New England Journal of Medicine έσπασε επιτέλους τη σιωπή του για τη Γάζα, μόνο και μόνο για να αποκρύψει την αλήθεια μιας ισραηλινής γενοκτονίας που υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ και εκτυλίσσεται σε πραγματικό χρόνο. 

 

Πηγή ελληνικής δημοσίευσγς:Η ΕΠΟΧΗ 

epohi.gr

—Μάιος 13, 2025 

**********************************

Mary Turfah και Eric Reinhart

Το New England Journal of Medicine έσπασε τελικά τη σιωπή του για τη Γάζα, μόνο και μόνο για να συγκαλύψει μια γενοκτονία που υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ και διαπράττεται από το Ισραήλ.

Τον Μάρτιο του ’25 οι ισραηλινές δυνάμεις, μόλις λίγες μέρες μετά τον θάνατο πάνω από 200 παιδιών μέσα σε 24 ώρες, ανατίναξαν το μοναδικό νοσοκομείο καρκίνου στη Γάζα, μαζί με την ιατρική σχολή που βρισκόταν δίπλα του.

Το πρωί της επόμενης ημέρας, το The New England Journal of Medicine δημοσίευσε το πρώτο του άρθρο που αναγνώριζε τη καταστροφή στη Γάζα. Στους προηγούμενους 17 μήνες της σαφώς γενοκτονικής ισραηλινής επίθεσης κατά των Παλαιστινίων πολιτών, η οποία έχει καταδικαστεί από έρευνες του ΟΗΕ και άλλες οργανώσεις, το NEJM, το οποίο θεωρείται το πιο επιδραστικό ιατρικό περιοδικό στον κόσμο, είχε δεχτεί αμέτρητες υποβολές για το θέμα και είχε απορρίψει κάθε μία από αυτές. Κατά τη διάρκεια αυτών των αποφάσεων, το περιοδικό δέχτηκε επανειλημμένα κριτική για τη σιωπή και την υποκρισία του μπροστά στη μεγαλύτερη καταστροφή δημόσιας υγείας στην πρόσφατη ιστορία.

Τελικά, η σιωπή του περιοδικού έσπασε. Η πολυαναμενόμενη παρέμβασή του έρχεται με τη μορφή ενός άρθρου με τίτλο “Health Care Bridges—Pathways toward Trust in Gaza and Beyond” (Γέφυρες Υγειονομικής Περίθαλψης—Δρόμοι προς το χτίσιμο Εμπιστοσύνης στη Γάζα και πέρα από αυτήν). Ένα άρθρο σε ένα τόσο φορτισμένο θέμα θα είχε επιμεληθεί προσεκτικά το προσωπικό του περιοδικού, πιθανότατα και ο διευθυντής του. Για έναν ισχυρό αμερικανικό θεσμό που περίμενε μέχρι τώρα για να αναφερθεί στη βία που υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ στη Γάζα, το άρθρο είναι όσο αποφευκτικό περιμέναμε.

Το άρθρο—που γράφτηκε από την Yasmeen Abu Fraiha, μια Παλαιστίνια πολίτη του Ισραήλ, τους Ισραηλινούς Noam Alon και Avner Halperin και τον Abdalrahman Ahmed, έναν Παλαιστίνιο από τη Γάζα—απορρίπτει κάθε λεπτομερή καταγραφή των εγκλημάτων του Ισραήλ κατά της ιατρικής υποδομής της Γάζας, υπέρ των αόριστων φιλοσοφικών δηλώσεων για το πώς η υγειονομική περίθαλψη μπορεί να αποτελέσει δρόμο για την “οικοδόμηση εμπιστοσύνης” μεταξύ δύο συγκρουόμενων πληθυσμών. “Οι τέσσερις από εμάς, Παλαιστίνιοι και Ισραηλινοί, πιστεύουμε ακράδαντα στην ανάγκη να καλλιεργήσουμε την ελπίδα και να χτίσουμε εμπιστοσύνη,” γράφουν οι συγγραφείς. “Ενώ παρακολουθούμε τα νοσοκομεία να μετατρέπονται σε πεδία μάχης, έχουμε επίσης γίνει μάρτυρες της δύναμης της υγειονομικής περίθαλψης να ξεπεράσει την έχθρα και να γεφυρώσει τις διαιρέσεις μεταξύ των πληθυσμών σε σύγκρουση.” Το άρθρο καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια να περιγράψει την καταστροφή των νοσοκομείων της Γάζας και τον θάνατο των γιατρών και των ασθενών ως μια ατυχή συνέπεια του πολέμου, σα να έπεσαν απλά οι βόμβες από τον ουρανό, ανεξάρτητα από οποιοδήποτε σχέδιο γενοκτονίας και αποσυνδεδεμένο από την μακροχρόνια αποικιοκρατία.

Η Φραίχα, η Χάλπεριν και η Αλόν μετείχαν στη Μέσανατολική Πρωτοβουλία του Harvard Kennedy School, το οποίο πέρυσι φιλοξένησε τον Τζάρεντ Κούσνερ για να συζητήσει το θέμα της “ολοκλήρωσης της δουλειάς” στη Γάζα προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος για την ανάπτυξη της “πολύ πολύτιμης, από άποψη ακινήτων… παραθαλάσσιας περιουσίας” της Γάζας. Σε μια προφανή σύγκρουση συμφερόντων που παραλείπεται στις φόρμες αποκάλυψης των συγγραφέων στο NEJM, τουλάχιστον μία από τις συγγραφείς, η Αλόν, εργάστηκε για σχεδόν τρία χρόνια στην Ειδική Υπηρεσία Πληροφοριών του IDF, σύμφωνα με τη δική της σελίδα στο LinkedIn. Η Ειδική Υπηρεσία περιλαμβάνει διάφορες μονάδες που ασχολούνται ρητά με ψυχολογικό πόλεμο μέσω κρυφών εκστρατειών επιρροής για να διαμορφώσουν τις αντιλήψεις, να υπονομεύσουν τους αντιπάλους και να ελέγξουν τις αφηγήσεις για θέματα που αφορούν το Ισραήλ ή τους Παλαιστίνιους. Επίσης, κάτι ασυνήθιστο για έναν συγγραφέα που δημοσιεύεται στο NEJM είναι το γεγονός ότι η Αλόν, δεν έχει καμία εξειδίκευση στην ιατρική, τη δημόσια υγεία ή την πολιτική υγείας.

Αυτή η εκδοτική επιλογή δεν είναι απλώς ανεπαρκής—ενεργητικά θολώνει την αλήθεια.

Ένα από τα πιο ύπουλα σημεία του άρθρου του NEJM είναι η αποτυχία του να αναφέρει ρητά το Ισραήλ ως τον υπεύθυνο για την καταστροφή που περιγράφει. Αντίθετα, μιλάει σε παθητική φωνή. Αναφέρονται “νοσοκομεία που έγιναν πεδία μάχης” και ιατρικά ιδρύματα στα οποία “εισέβαλαν, βομβαρδίστηκαν και καταστράφηκαν.” Ποιοι έκαναν τις εισβολές, τους βομβαρδισμούς και τις καταστροφές; Ποτέ δεν μαθαίνουμε. Η φράση “στοχευμένη καταστροφή” εμφανίζεται, αλλά χωρίς υποκείμενο.

Η παράλειψη αυτή δεν είναι συμπτωματική. Αυτή η σκόπιμη αοριστία επιτρέπει στον αναγνώστη να φανταστεί τον πόλεμο ως ένα χαοτικό, άσκοπο φαινόμενο, αντί για μια υπολογισμένη εκστρατεία καταστροφής. Είναι ένα κλασικό παράδειγμα της “εξαίρεσης της Παλαιστίνης”—η συστηματική λογοκρισία και παραμόρφωση του Παλαιστινιακού Γολγοθά στην κυρίαρχη ιατρική, ακαδημαϊκή και ανθρωπιστική συζήτηση. Πρόκειται για μια εκδοτική επιλογή που αποσκοπεί στην προστασία του Ισραήλ και της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής από τις ευθύνες τους, ενώ επιτρέπει στο NEJM να ισχυρίζεται ότι, επιτέλους, ασχολήθηκε με τη Γάζα.

Το άρθρο επιμένει σε ένα αποπολιτικοποιημένο ανθρωπιστικό πλαίσιο (μόνο όταν πρόκειται για τους Παλαιστίνιους—αναφέρει άνετα τη Χαμάς με το όνομά της), και σιωπά για τις δεκαετίες σφοδρής αποικιακής καταπίεσης που προκάλεσαν την βίαιη εξέγερση. Αρνούμενο να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα ότι η παλαιστινιακή υγειονομική υποδομή έχει καταστραφεί σκόπιμα ως μέρος ενός ευρύτερου αποικιοκρατικού και γενοκτονικού σχεδίου, το περιοδικό έχει επιλέξει να εξωραΐσει τις επαναλαμβανόμενες επιθέσεις σε νοσοκομεία, υγειονομικούς εργαζόμενους και ασθενείς, καθώς και σε ευρύτερους πληθυσμούς πολιτών, χρησιμοποιώντας τη γλώσσα της ιατρικής ουδετερότητας.

Η συνεχιζόμενη γενοκτονία κατά των Παλαιστινίων είναι δυνατή μόνο λόγω της αδιάλλακτης υποστήριξης της κυβέρνησης των ΗΠΑ, πρώτα από τον Τζο Μπάιντεν και τώρα από τον Ντόναλντ Τραμπ—μέσω της άμεσης παροχής χιλιάδων βομβών MK-84 σχεδιασμένων για μαζική καταστροφή, χρηματοδοτικής βοήθειας και διπλωματικής κάλυψης, που προστατεύει το Ισραήλ από την ευθύνη σε διεθνή δικαστήρια και κυβερνητικά όργανα. Αλλά αυτή η αλήθεια δεν υπάρχει πουθενά στο άρθρο. Ως περιοδικό που εδρεύει στις ΗΠΑ και ως εκπρόσωπος του αμερικανικού ιατρικού επαγγέλματος, το NEJM έχει υποχρέωση όχι μόνο να αναγνωρίσει την κλίμακα των εγκλημάτων του Ισραήλ, αλλά και να καταδικάσει το ρόλο της κυβέρνησης των ΗΠΑ στην διευκόλυνσή τους. Οτιδήποτε λιγότερο είναι μια εγκατάλειψη της ηθικής και επαγγελματικής ευθύνης μέσω της υποχώρησης σε αυταπάτες για την ιατρική και τη δημόσια υγεία ως αποπολιτικοποιημένα πεδία.

Το νέο άρθρο του περιοδικού εντάσσεται σε μια μακρά ιστορία ιμπεριαλιστικών ιατρικών θεσμών που ισχυρίζονται ουδετερότητα, ενώ στην πραγματικότητα ενισχύουν τις δομές εξουσίας που είναι υπεύθυνες για τη μαζική βία. Όπως προειδοποίησε ο Φραντζ Φανόν στο δοκίμιό του το 1959 «Ιατρική και Αποικιοκρατία», το ιατρικό επάγγελμα είναι συχνά ένα «αναπόσπαστο μέρος της αποικιοκρατίας, της κυριαρχίας, της εκμετάλλευσης». Είτε μέσω σιωπής είτε μέσω επιλεκτικής παρουσίασης της αφήγησης, θεσμοί όπως το NEJM παίζουν κρίσιμο ρόλο στο να παρουσιάσουν τη αποικιακή βία ως λογική, δυσάρεστη ή το πολύ, ως μια λυπηρή τραγωδία, παρά ως κάτι σκόπιμο, προληπτικό και ωφέλιμο για μια εκδοχή της ιατρικής που ευθυγραμμίζεται με την αυτοκρατορία.

Το άρθρο παρουσιάζει την υγειονομική περίθαλψη ως την απόλυτη ειρηνιστική πρωτοβουλία, περιγράφοντας την ως «έναν από τους λίγους τομείς στους οποίους Παλαιστίνιοι και Ισραηλινοί συνεργάζονται και αλληλεπιδρούν καθημερινά, αντιμετωπίζοντας ο ένας τον άλλο με σεβασμό και αξιοπρέπεια». Η απόφαση να δημοσιευτεί αυτή η αφήγηση εν μέσω μιας συνεχιζόμενης γενοκτονίας αγνοεί την προφανή πραγματικότητα ότι οι Παλαιστίνιοι υγειονομικοί λειτουργοί δεν εργάζονται σε έναν ουδέτερο χώρο, αλλά κάτω από στρατιωτική κατοχή και αποκλεισμό που έχει επιβληθεί από την κατοχική δύναμη.

Δεν είναι η «εμπιστοσύνη» που λείπει. Οι υγειονομικοί λειτουργοί στη Γάζα έχουν δολοφονηθεί κατά τη διάρκεια χειρουργείων, έχουν απαχθεί από τα νοσοκομεία τους και βασανιστεί σε ισραηλινές φυλακές. Εκτιμάται ότι 1.000 Παλαιστίνιοι υγειονομικοί λειτουργοί έχουν σκοτωθεί από τον Οκτώβριο του 2023. Ισραηλινοί γιατροί έχουν καλέσει ανοιχτά για βομβαρδισμό των νοσοκομείων της Γάζας, και αναφορές υποδεικνύουν ότι κάποιοι είναι συνένοχοι στη βασανιστήρια των Παλαιστινίων κρατουμένων. Η εμπιστοσύνη δεν είναι δυνατή σε ένα σύστημα όπου ένας λαός εξαρτάται από την εξάλειψη του άλλου.

Η επιθετικά ανώδυνη προσέγγιση του περιοδικού αντιπαραβάλλεται με τα ευρήματα του Διεθνούς Δικαστηρίου, το οποίο αποφάσισε τον Ιανουάριο του 2024 ότι το Ισραήλ πιθανά διαπράττει γενοκτονία. Το Διεθνές Δικαστήριο επικεντρώθηκε κυρίως στην εσκεμμένη καταστροφή του συστήματος υγειονομικής περίθαλψης της Γάζας, στη χρήση της πείνας ως όπλου πολέμου και στη στοχευμένη εξόντωση γιατρών, διασωστών και ασθενών. Αυτές οι νομικές και πολιτικές πραγματικότητες είναι εντελώς απούσες από την παρουσίαση του NEJM. Η δημοσίευση ενός άρθρου για την ιατρική καταστροφή της Γάζας, ενώ αγνοεί τα ευρήματα του Διεθνούς Δικαστηρίου, δεν είναι απλώς αμέλεια· είναι κάλυψη και άρνηση της γενοκτονίας σε πραγματικό χρόνο.

Η αποτυχία του περιοδικού εδώ αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης χαρακτηριστικής συμπεριφοράς του αμερικανικού ιατρικού επαγγέλματος: την επίμονη, εγωιστική αυταπάτη ότι η ιατρική μπορεί να λειτουργήσει ως ένας α-πολιτικός χώρος, πόσο μάλλον εν μέσω αποικιακού πολέμου. Γιατροί από πλούσιες χώρες όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Γαλλία, η Βρετανία, η Γερμανία και άλλες συχνά παρουσιάζονται ως «ουδέτεροι παρατηρητές», παρά ως συμμετέχοντες σε συστήματα εξουσίας και στην αναπαραγωγή ανισοτήτων. Η υπόθεση είναι ότι απλώς η μαρτυρία της ταλαιπωρίας είναι επαρκής, ότι η καταγραφή των πληγών των καταπιεσμένων είναι μια ουσιαστική συνεισφορά, ακόμη και αν δεν κάνει τίποτα για να σταματήσει τη βία που τις προκαλεί.

Η προσέγγιση αυτή προς την ιατρική ανθρωπιστική δράση—η οποία αντιμετωπίζει την υγειονομική περίθαλψη ως τεχνοκρατική παρέμβαση παρά ως πολιτικό πεδίο—έχει εδώ και καιρό λειτουργήσει ως μάσκα για κρατικά εγκλήματα. Ο Ερυθρός Σταυρός, για παράδειγμα, αρνήθηκε να καταδικάσει δημοσίως το Ολοκαύτωμα όταν συνέβαινε, επιλέγοντας να διατηρήσει την «ουδετερότητά» του προκειμένου να διατηρήσει την πρόσβαση στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. (Ο Ερυθρός Σταυρός αργότερα το χαρακτήρισε ως «ηθική αποτυχία».) Σήμερα, μεγάλες παγκόσμιες υγειονομικές οργανώσεις, περιλαμβανομένων εκείνων με άμεσες συνδέσεις με την αμερικανική κυβέρνηση, διατηρούν την ίδια σιωπή στη Γάζα.

Η προσέγγιση του NEJM αποτελεί μια μορφή βίαιας συνεργασίας. Εστιάζοντας στο «χτίσιμο γεφυρών» αντί για τη βία του αποικιοκρατικού εποικισμού, προάγει μια αφήγηση που είναι πολιτικά χρήσιμη για εκείνους που επιθυμούν να συγκαλύψουν την πραγματικότητα της γενοκτονίας. Επιτρέπει στις δυτικές θεσμικές οργανώσεις να αναγνωρίσουν την παλαιστινιακή ταλαιπωρία, χωρίς να κατηγορούν τις δομές εξουσίας που είναι υπεύθυνες για αυτήν. Εμφανίζεται να εμπλέκεται, χωρίς τον κίνδυνο συνεπειών.

Το «χτίσιμο γεφυρών» δεν είναι δυνατό, όταν ταυτόχρονα αρνείσαι να ονομάσεις, να καταδικάσεις ή να προσπαθήσεις να σταματήσεις τα συνεχιζόμενα εγκλήματα πολέμου και τη γενοκτονία—πόσο μάλλον την κατοχή και το ιατρικό απαρτχάιντ. Το αρχείο δημοσιεύσεων του NEJM εν μέσω γενοκτονίας που υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ και διαπράττεται από το Ισραήλ στη Γάζα, θα πρέπει να μείνει στην Ιστορία και να καταδικαστεί, όπως και η ιστορία του κατά τη διάρκεια του ναζισμού, ως μια βαθιά ντροπιαστική, δειλή και—ακόμα χειρότερη από τον ναζισμό, δεδομένου του άμεσου ρόλου της αμερικανικής κυβέρνησης στις ενέργειες του Ισραήλ σήμερα—συνεργασία.

Η επιμονή στην ιατρική συνεργασία χωρίς λογοδοσία, αντικατοπτρίζει μια ευρύτερη αμερικανική ιατρική προσέγγιση προς την παλαιστινιακή καταστροφή: ατελείωτες εκκλήσεις για συμφιλίωση, ενώ οι βόμβες συνεχίζουν να πέφτουν. Αυτή δεν είναι στρατηγική οικοδόμησης ειρήνης—είναι ένας μηχανισμός για την αναβολή επ’ αόριστον τόσο της λογοδοσίας όσο και οποιασδήποτε πιθανότητας δικαιοσύνης. Είναι το να έχεις μερίδιο στη βλάβη, ενώ προσποιείσαι ότι δεν κάνεις τίποτα.

Η επιμονή του NEJM σε ένα αποπολιτικοποιημένο πλαίσιο για τη δημιουργία εμπιστοσύνης, παραβλέπει την θεμελιώδη αλήθεια ότι η εμπιστοσύνη δεν μπορεί να οικοδομηθεί μεταξύ αυτών που σκοτώνουν ενεργά και αυτών που σκοτώνονται. Γενικά, δεν μπορεί να οικοδομηθεί μεταξύ αποικιοκράτη και αποικιοκρατούμενου.

Η καταστροφή της υγειονομικής υποδομής της Γάζας δεν είναι μια δυσάρεστη παρενέργεια του πολέμου. Είναι ένα κεντρικό χαρακτηριστικό της στρατηγικής του Ισραήλ να καταστήσει τη Γάζα ακατοίκητη, να αποδομήσει τη ζωή των Παλαιστινίων στο πιο θεμελιώδες επίπεδο. Είναι ένας πόλεμος κατά των νοσοκομείων, των γιατρών, των ασθενών, του παλαιστινιακού λαού, της Παλαιστίνης. Οποιαδήποτε συζήτηση για την ιατρική καταστροφή της Γάζας που δεν ξεκινά από αυτήν την προϋπόθεση δεν είναι απλώς ανεπαρκής· είναι μια σιωπηλή επικύρωση της γενοκτονίας.

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Ελεύθερη μετάφραση: Χριστίνα Κυδώνα από το άρθρο που δημοσιεύτηκε στο THE NATION 26/3/2025

«The World’s Top Medical Journal Is Giving Cover to Genocide

The New England Journal of Medicine has finally broken its silence on Gaza, only to obscure the truth of an American-backed Israeli genocide unfolding in real time.

ΒΙΒΛΙΟ: Οι εμφύλιοι στην Ισπανία, την Ιρλανδία, τη Γιουγκοσλαβία και την Ελλάδα όπως αποτυπώθηκαν στον Κινηματογράφο

Οι Ευρωπαϊκοί εμφύλιοι πόλεμοι στον κινηματογράφο

Το έργο εξετάζει τις αναπαραστάσεις των ευρωπαϊκών εμφύλιων πολέμων στον κινηματογράφο, δίνοντας έμφαση σε τρεις βασικούς άξονες

Πέτρος Κατσάκος

rosa.gr

Το βιβλίο «Οι Ευρωπαϊκοί Εμφύλιοι Πόλεμοι στον Κινηματογράφο: Μνήμη, Σύγκρουση και Νοσταλγία» αποτελεί μια σημαντική συμβολή στον τομέα της κινηματογραφικής και ιστορικής ανάλυσης, μελετώντας πώς ο κινηματογράφος διαχειρίζεται και αναπαριστά τις εσωτερικές συγκρούσεις που διαμόρφωσαν την Ευρώπη του 20ού αιώνα και συγκεκριμένα μέσα από εμφύλιους πολέμους και εσωτερικές συγκρούσεις που έλαβαν χώρα στην Ισπανία, την Ιρλανδία, τη Γιουγκοσλαβία και την Ελλάδα.

Οι ευρωπαϊκοί εμφύλιοι πόλεμοι του 20ού αιώνα, με την ένταση, τις πολιτικές και κοινωνικές συγκρούσεις που τους χαρακτήρισαν, υπήρξαν καταλυτικοί για την ιστορία της ηπείρου. Αυτές οι εσωτερικές αναταραχές, που εκδηλώθηκαν σε χώρες όπως η Ισπανία, η Ιρλανδία, η Γιουγκοσλαβία και η Ελλάδα, αποτυπώνονται με ιδιαίτερη ένταση στον κινηματογράφο, καθώς οι σκηνοθέτες προσπαθούν να κατανοήσουν, να αναπαραστήσουν και να επεξεργαστούν τα τραύματα του παρελθόντος. Ο κινηματογράφος, ως τέχνη και ως μέσο μαζικής επικοινωνίας, ανέλαβε να αναδείξει τα πάθη, τις διχόνοιες και τις ηρωικές στιγμές αυτών των πολέμων, δημιουργώντας ταινίες που αναφέρονται στη μνήμη, στην σύγκρουση και στην αναμέτρηση με το παρελθόν.

Οι εμφύλιοι πόλεμοι, με τον επώδυνο χαρακτήρα τους, μεταμορφώθηκαν σε κινηματογραφικές αφηγήσεις που όχι μόνο αναπαρίσταναν τα γεγονότα, αλλά και αναζητούσαν το νόημά τους μέσα από τις ανθρώπινες τραγωδίες και τις ηθικές αμφιβολίες που τα συνόδευαν. Μέσα από τα φιλμ, το κοινό όχι μόνο βίωσε τις ιστορικές συγκρούσεις, αλλά και ανακάλυψε τις πολυπλοκότητες των ηθικών, πολιτικών και κοινωνικών επιλογών που διαμορφώθηκαν σε μια εποχή πλήρους αναστάτωσης. Από τις μάχες της Ισπανικής Επανάστασης μέχρι την αναγέννηση των εθνικών και πολιτισμικών ταυτοτήτων μέσω της βίας των εμφυλίων, οι ταινίες έγιναν ένα παράθυρο στην καρδιά αυτών των συγκρούσεων, μεταφέροντας τη φρίκη και τη δραματικότητα τους σε όλο τον κόσμο.

Οι ταινίες αυτές δεν περιορίζονται απλώς στην αναπαράσταση των ιστορικών γεγονότων. Αντιθέτως, χρησιμοποιούν την αφήγηση, την αλληγορία και την εικαστική αισθητική για να διαπραγματευτούν την πολιτική μνήμη, τις συνέπειες του πολέμου και τις ηθικές προεκτάσεις των ιστορικών γεγονότων. Στο επίκεντρο αυτών των ταινιών βρίσκεται η αναζήτηση για μια συλλογική ή εθνική ταυτότητα, για την κατανόηση των αιτίων και των συνεπειών των εμφυλίων, αλλά και για την επανένωση ενός λαού με το τραυματισμένο του παρελθόν. Ο κινηματογράφος, λοιπόν, λειτουργεί ως καθρέφτης των κοινωνικών και πολιτικών αδιεξόδων, ενώ ταυτόχρονα ως εργαλείο ερμηνείας και αναστοχασμού της ιστορίας.

Το έργο εξετάζει τις αναπαραστάσεις των ευρωπαϊκών εμφύλιων πολέμων στον κινηματογράφο, δίνοντας έμφαση σε τρεις βασικούς άξονες. Στην μνήμη εξηγώντας στον αναγνώστη το πώς οι ταινίες λειτουργούν ως μέσα κατασκευής συλλογικής ή/και εθνικής μνήμης, πολλές φορές μετασχηματίζοντας ή αποσιωπώντας ιστορικά γεγονότα. Στην σύγκρουση μεταφέροντας την κινηματογραφική απεικόνιση της βίας, του πολιτικού διχασμού και της ηθικής πολυπλοκότητας των εμφυλίων, μελετώντας τις ιδεολογικές θέσεις που λαμβάνουν οι δημιουργοί. Και την νοσταλγία με την χρήση της αισθητικής της νοσταλγίας και του παρελθοντοστραφούς βλέμματος για να δημιουργηθεί μια οικεία και συχνά εξιδανικευμένη αναπαράσταση της εποχής των συγκρούσεων.

Η συγγραφέας, η οποία είναι λέκτορας στο Πανεπιστήμιο του Σάλφορντ και ειδικεύεται στον Κινηματογράφο και την Πολιτισμική Μνήμη, αναλύει τις αναπαραστάσεις αυτών των πολέμων μέσα από την κινηματογραφική ματιά, εστιάζοντας σε τρεις κεντρικούς άξονες: τη μνήμη, τη σύγκρουση και τη νοσταλγία. Η μνήμη γίνεται το θεμέλιο για την κατανόηση του τρόπου με τον οποίο οι ταινίες κατασκευάζουν συλλογική ή και εθνική συνείδηση, συχνά με την αλλαγή ή την απόκρυψη ιστορικών γεγονότων. Η σύγκρουση αναφέρεται στην απεικόνιση της βίας, του πολιτικού διχασμού και της ηθικής πολυπλοκότητας, καταδεικνύοντας τις ιδεολογικές θέσεις των δημιουργών. Η νοσταλγία, τέλος, διαχέεται σε κάθε πλάνο, δημιουργώντας μια αίσθηση επιστροφής στο παρελθόν, που είναι συχνά εξιδανικευμένο και φορτισμένο συναισθηματικά.

Μέσα από την ανάλυση κινηματογραφικών έργων όπως τα Belle Époque (1992) του Fernando Trueba, Butterfly’s Tongue [Η Γλώσσα Της Πεταλούδας] (1999) του José Luis Cuerda, Land and Freedom [Γη και Ελευθερία] (1995) του Ken Loach, Michael Collins (1996) του Neil Jordan, The Wind That Shakes The Barley [Ο Άνεμος Χορεύει Το Κριθάρι] (2006) του Ken Loach, Underground (1995) του Emir Kusturica, No Man’s Land [Ουδέτερη Ζώνη] (2001) του Danis Tanović και Ο Θίασος (1975) του Θόδωρου Αγγελόπουλου, η Κοσμίδου διερευνά τις διαφορετικές προσεγγίσεις που χρησιμοποιούν οι σκηνοθέτες για να αναπαραστήσουν τις συγκρούσεις αυτές. Μέσω των αναλύσεων του Mikhail Bakhtin για το καρναβαλικό βλέμμα, των θεωριών του Hayden White για την ιστοριοφωτία και των εννοιών της αλληγορίας και της πολιτισμικής μνήμης, η συγγραφέας φωτίζει τις αφηγηματικές στρατηγικές που επιλέγονται για να επανεξετάσουν το παρελθόν.

Το βιβλίο δεν είναι μόνο μια ανάλυση του κινηματογράφου, αλλά και μια σημαντική συμβολή στην κατανόηση του πώς οι ταινίες λειτουργούν ως μέσα αναστοχασμού της ιστορίας, προσφέροντας νέες αναγνώσεις και διαπραγματεύσεις των ιστορικών γεγονότων. Η Κοσμίδου, μέσω της αναλυτικής της προσέγγισης, καταδεικνύει πως ο κινηματογράφος μπορεί να χρησιμεύσει ως εργαλείο επεξεργασίας των συλλογικών τραυμάτων, αναδεικνύοντας νέες αφηγήσεις και προτείνοντας εναλλακτικούς τρόπους κατανόησης της ιστορίας. Ταυτόχρονα, αναζητά τη συμφιλίωση με το παρελθόν, διαπραγματευόμενη τις κοινωνικές επιθυμίες για επανεξέταση και ανασύνθεση των μνημών. Με αυτή τη μελέτη, η Κοσμίδου προσφέρει ένα πολύτιμο εργαλείο για όλους όσοι ενδιαφέρονται για την πολιτισμική μνήμη, την ιστορία και τον κινηματογράφο, δίνοντάς τους την ευκαιρία να κατανοήσουν σε βάθος πώς οι κινηματογραφικές εικόνες διαμορφώνουν την αντίληψη και την ερμηνεία του παρελθόντος.

Η Eleftheria Rania Kosmidou είναι Λέκτορας στο Τμήμα Film Production του Πανεπιστημίου του Σάλφορντ στο Μάντσεστερ της Μεγάλη Βρετανίας από το 2017. Είναι κάτοχος διδακτορικού διπλώματος από το UCD (University College Dublin) στον τομέα Κινηματογράφος και Πολιτισμική Μνήμη. Τα επιστημονικά και διδακτικά της ενδιαφέροντα επικεντρώνονται στις ευρωπαϊκές ταινίες εμφυλίων πολέμων, την πολιτισμική μνήμη, τον μπρεχτικό κινηματογράφο, τον κινηματογράφο του Θόδωρου Αγγελόπουλου και τον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο. Δημοσιεύει σε ελληνικά και διεθνή επιστημονικά περιοδικά, συγγράφει κεφάλαια σε συλλογικούς τόμους και εξέδωσε στον Routledge το 2013 (επανέκδοση 2016) την παρούσα μονογραφία με πρωτότυπο τίτλο European Civil War Films: Memory, Conflict and Nostalgia. Συνεπιμελήθηκε το ειδικό τεύχος “Studies in Cultural Memory” για το επιστημονικό περιοδικό Journal of Media and Cultural Politics (Intellect, 2016).

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μωβ

 

Ρίτσαρντ Γκιρ: Μήνυμα στήριξης στην Παλαιστίνη μέσα από την πένα του ποιητή Μαχμούντ Νταρουίς

Ειρήνη Δερμιτζάκη

 

rosa.gr

1–2 λεπτά

---

Μήνυμα στήριξης προς τον παλαιστινιακό λαό έστειλε ο ηθοποιός και παραγωγός Ρίτσαρντ Γκιρ, μέσα από ένα βίντεο στο οποίο ο ίδιος διαβάζει ένα ποίημα του διάσημου ποιητή και συγγραφέα της Παλαιστίνης, Μαχμούντ Νταρουίς.

Στο εν λόγω βίντεο που ανήρτησε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ο ηθοποιός φαίνεται να απαγγέλλει το ποίημα «Think of Others», προκειμένου να εκφράσει την αλληλεγγύη του στην Παλαιστίνη.

«Καθώς διεξάγετε τους πολέμους σας, σκεφτείτε τους άλλους. Μην ξεχνάτε εκείνους που αναζητούν την ειρήνη», υπογραμμίζει ο Γκιρ κοιτώντας την κάμερα.

Το «Think of Others» αποτελεί μια έκκληση προς όλους, ώστε να είναι ευγνώμονες για όσα έχουν, λειτουργώντας ταυτόχρονοα ως μια υπενθύμιση για την υπεράσπιση της συμπόνιας και της βοήθειας προς τους λιγότερο προνομιούχους.

Δεν πρόκειται για την πρώτη φορά που ο Ρίτσαρντ Γκιρ υποστηρίζει δημόσια την Παλαιστίνη, Πίσω στο 2017, είχε επισκεφθεί τη Χεβρώνα στο νότιο τμήμα της Δυτικής Όχθης, όπου συνέκρινε την κατάσταση εκεί με τον φυλετικό διαχωρισμό που βίωνε ο νότος των Ηνωμένων Πολιτειών κατά την εποχή του Τζιμ Κρόου.

 

ΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

• 

  Ρίτσαρντ Γκιρ: Μετακόμισε στην Ισπανία λόγω Τραμπ – «Έχουμε έναν νταή και κακοποιό πρόεδρο»

Φεστιβάλ Καννών /394 προσωπικότητες του σινεμά κατά της γενοκτονίας στη Γάζα : «Στις Κάννες, η φρίκη της Γάζας δεν πρέπει να φιμωθεί »

Φεστιβάλ Καννών / 394 προσωπικότητες του σινεμά κατά της γενοκτονίας στη Γάζα - Όλα τα ονόματα

(facebook.com)

«Δεν θα μείνουμε σιωπηλοί!» - Κ. Γαβράς, Γ. Λάνθιμος, Π. Αλμοδόβαρ, Α. Καουρισμάκι, Ρ. Γκιρ, Σούζαν Σαράντον, Μ. Ράφαλο, Ρ. Φάινς ανάμεσά τους

avgi.gr

«Δεν μπορούμε να παραμείνουμε σιωπηλοί την ώρα που στη Γάζα βρίσκεται σε εξέλιξη γενοκτονία». Αυτό υπογραμμίζουν 394 προσωπικότητες του κινηματογράφου σε κοινό τους άρθρο, το οποίο δημοσιεύεται στη γαλλική εφημερίδα Libération σήμερα Τρίτη (13/5) λίγες ώρες πριν κάνει πρεμιέρα το Φεστιβάλ των Καννών.

Στο κείμενο, το οποίο συνυπογράφουν μεταξύ άλλων οι σκηνοθέτες Κώστας Γαβράς, Γιώργος Λάνθιμος, Άκι Καουρισμάκι, Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, Αλφόνσο Κουαρόν, Μάικ Λι, Πάολο Σορεντίνο, Ματιέ Κασοβίτς, οι ηθοποιοί Ρίτσαρντ Γκιρ, Σούζαν Σαράντον, Χαβιέ Μπαρδέμ, Αντέλ Εξαρχόπουλος, Ρέιφ Φάινς, Μαρκ Ράφαλο και Βίγκο Μόρντενσεν και πολλοί άλλοι αποτίεται φόρος τιμής στην Παλαιστίνια φωτορεπόρτερ Φάτιμα Χασούνα, που σκοτώθηκε στα μέσα Απριλίου σε ισραηλινό βομβαρδισμό.

Η 25χρονη Χασούνα είναι το θέμα ενός ντοκιμαντέρ που θα κάνει πρεμιέρα στις Κάννες, σε παράλληλο τμήμα του φεστιβάλ, την Πέμπτη από την Ιρανή σκηνοθέτη Σεπιντέχ Φαρσί, με τίτλο «Βάλε την ψυχή σου στο χέρι σου και περπάτα». Σκοτώθηκε μαζί με 10 συγγενείς σε ισραηλινή αεροπορική επιδρομή στο οικογενειακό της σπίτι στη βόρεια Γάζα τον περασμένο μήνα, την επόμενη μέρα από την ανακοίνωση του ντοκιμαντέρ ως μέρος της επιλογής του ACID για το Φεστιβάλ Καννών.

«Σε τι χρησιμεύουν τα επαγγέλματά μας, αν δεν είναι για να αντλούμε διδάγματα από την Ιστορία, από στρατευμένες ταινίες, αν δεν είμαστε παρόντες/ουσες/α για να προστατεύσουμε τις καταπιεσμένες φωνές;», διερωτώνται οι υπογράφοντες και οι υπογράφουσες αυτή την έκκληση.

Οι προσωπικότητες που υπογράφουν καλούν σε δράση. «Για τη Φάτιμα, για όλους αυτούς που πεθαίνουν μέσα στην αδιαφορία. Ο κινηματογράφος έχει καθήκον να μεταφέρει τα μηνύματά τους, να αντανακλά τις κοινωνίες μας. Ας δράσουμε πριν είναι πολύ αργά», υπογραμμίζουν.

Σύμφωνα με μια από τις συλλογικότητες που είχαν την πρωτοβουλία για το άρθρο και ερωτήθηκε από το Γαλλικό Πρακτορείο, η πρόεδρος της κριτικής επιτροπής των Καννών, η ηθοποιός Ζυλιέτ Μπινός, ήταν αρχικά μεταξύ αυτών που είχαν υπογράψει, αλλά το όνομά της δεν υπήρχε μεταξύ των 34 που αναφέρθηκαν αρχικά από τη Libération.

Το μεγαλύτερο κινηματογραφικό φεστιβάλ του κόσμου σηκώνει σήμερα αυλαία. Η τελετή έναρξης θα ξεκινήσει στις 20:15 (ώρα Ελλάδας) και θα σηματοδοτηθεί από την απονομή τιμητικού Χρυσού Φοίνικα στον 81χρονο Ρόμπερτ Ντε Νίρο, ένα, θρύλο του σινεμά και σφοδρό επικριτή του Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, για το σύνολο της καριέρας του.

Εξάλλου, το Φεστιβάλ των Καννών αφιέρωσε χθες, Δευτέρα, την παραμονή της έναρξής του σε έναν άλλο πόλεμο, αυτόν στην Ουκρανία, με την προβολή τριών ντοκιμαντέρ.

 

Στιγμιότυπο από την ταινία «Βάλε την ψυχή σου στο χέρι σου και περπάτα» της Σεπιντέχ Φαρσί, με πρωταγωνίστρια την Παλαιστίνια φωτορεπόρτερ Φατμά Χασούνα, η οποία πέθανε στις 16 Απριλίου αφού στοχοποιήθηκε από τον Ισραηλινό Στρατό. (Παραγωγή: Water Dreams)

Όλα τα ονόματα

Khalid Abdalla
Noée Abita
Hany Abu-Assad
Raphaëlle Agogué
Iyad Alasttal
Catia Albertazzi
Vlad Alexis
Taraneh Alidoosti
Waad Al-Kateab
Yasmine Al Massri
Pedro Almodóvar
Pedro Alonso
Cristèle Alves Meira
Serdar Akar
India Amarteifio
Gianni Amelio
Mo Amer
Carmine Amoroso
Elisa Amoruso
Romain André
Roberto Andò
Geoff Arbourne
Francesca Archibugi
Tiziana Aristarco
Swann Arlaud
Olivier Azam
Gökçe Bahadir
Jeanne Balibar
Baloji
Avital Barak
Carlos Bardem
Javier Bardem
Melissa Barrera
Belma Baş
Dominique Baumard
Xavier Beauvois
Saïd Ben Saïd
Leïla Bekhti
Luca Bellino
Suzy Bemba
Adila Bendimerad
Kaouther Ben Hania
Dali Benssalah
Fabrizio Bentivoglio
Julie Bertuccelli
Simone Bitton
Konstantin Bojanov
Bertrand Bonello
Agathe Bonitzer
Amélie Bonnin
Bruno Bontzolakis
Lucie Borleteau
Sami Bouajila
Elodie Bouchez
Bastien Bouillon
Guillaume Brac
Rachida Brakni
Evelyne Brochu
Silvia Brunelli
Jean-Stéphane Bron
Celeste Brunnquell
Gianfranco Cabiddu
Esmeralda Calabria
Laure Calamy
Mimmo Calopresti
Mehmet Can Mertoğlu
Eric Cantona
Stefania Casini
Antonio Maria Castaldo
Marco Castaldi
Sergio Castellitto
Beniamino Catena
Ebru Nuri Ceylan
Nuri Bilge Ceylan
Lolita Chammah
Moïra Chappedelaine-Vautier
Amira Chebli
Nadim Cheikhrouha
Antoine Chevrollier
Simona Chiocca
Julie Christie
Hélier Cisterne
Isabel Coixet
Daniele Coluccini
Maddalena Crippa
David Cronenberg
Costa-Gavras
Saverio Costanzo
Paolo Costella
Pappi Corsicato
Brian Cox
Marcia Cross
Alfonso Cuarón
Liam Cunningham
Sinéad Cusack
Fatima Daas
Cherien Dabis
Béatrice Dalle
Charles Dance
Ciro D’Emilio
Arkin Mercan Dede
Mary Ellen Davis
Slimane Dazi
Yann Dedet
Matthieu de Laborde
Pierre Deladonchamps
Émilie Deleuze
Agnès de Sacy
Volfango De Biasi
Ciro De Caro
Maura Delpero
Maria De Medeiros
Giuliana De Sio
Maria Teresa De Vito
Sylvain Desclous
Lukas Dhont
Juan Diego Botto
Alice Diop
Javad Djavahery
Julie Delpy
Xavier Dolan
Dimitri Doré
Laetitia Dosch
Joana Dos Reis
Mike Downey, OBE.
Sara Driver
Luana Duchemin
Sophie Dupuis
Pierre-Nicolas Durand
Virginie Efira
Hannah Einbinder
Sayyid El Alami
Ouidad Elma
Amir El-Masry
Mareike Engelhardt
Víctor Erice
Benedikt Erlingsson
Adèle Exarchopoulos
Roberto Faenza
Frédéric Farrucci
Sepideh Farsi
Nina Faure
Elda Ferri
Margherita Ferri
Isabella Ferrari
Lisa Festa
Ralph Fiennes
Sophie Fiennes
Milena Fiore
Mahdi Fleifel
Michele Fornasero
Marine Francen
Blanche Gardin
Lena Garrel
Carmen Garcia
Jean-Raymond Garcia
Nicole Garcia
Pablo Garcia Canga
Matteo Garrone
Alessandro Gassmann
Nadia Genet
Xavier Gens
Paolo Genovese
Aurélia Georges
Richard Gere
Denis Gheerbrant
Adriano Giannini
Alex Gibney
Raphaël Girardot
Jonathan Glazer
Judith Godrèche
Brice Gravelle
Emmanuel Gras
Zeno Graton
Marco Greco
José Luis Guerín
Diane Guerrero
Samir Guesmi
Vincent Guilbert
Alain Guiraudie
German Gutierrez
Naomi Foner Gyllenhaal
Grimur Hákonarson
Rebecca Hall
Arthur Harari
Misan Harriman
Lena Headey
Clotilde Hesme
Hafsia Herzi
Ted Hope
Vanessa Hope
Sandra Huller
Fiorella Infascelli
Mohamed Jabaly
Annemarie Jacir
Alma Jodorowsky
Óskar Jónasson
Elisabeth Jonniaux
Valdimar Jóhannsson
Rachel Leah Jones
Þorsteinn Jónsson
Gladys Joujou
Radu Jude
Ilker Kaleli
Asif Kapadia
Semih Kaplanoğlu
Mathieu Kassovitz
Aki Kaurismäki
Jacques Kébadian
Erwan Kepoa Falé
Yannick Kergoat
Sofian Khammes
Michel Khleifi
Shaka King
Héléna Klotz
Nicolas Klotz
Wilma Labate
Ariane Labed
Mourad Laffitte
Philippe Laïk
Yórgos Lánthimos
Alexis Langlois
Nadav Lapid
Luc Leclerc du Sablon
Erwan Le Duc
Radouan Leflahi
Mike Leigh
Blandine Lenoir
Philippe Lespinasse
Mica Levi
Luigi Lo Cascio
Elisabetta Lodoli
Florence Loiret-Caille
Stefano Lorenzi
Boris Lojkine
Fabiomassimo Lozzi
Daniele Lucchetti
Silvia Luzi
Filippo Macelloni
Guslagie Malanda
David Mambouch
Simone Manetti
Andrea Manni
Miriam Margolyes
Narimane Mari
Vincent Mariette
Félix Maritaud
Laïla Marrakchi
Lucrecia Martel
Mario Martone
Alessandra Masi
Valerio Mastandrea
Patricia Mazuy
Simon McBurney
Mounia Meddour
Sylvestre Meinzer
Fernando Meirelles
Kleber Mendonça Filho
Nina Menkes
Stéphane Mercurio
Christian Carmosino Mereu
Frédéric Mermoud
Nina Meurisse
Valerio Mieli
Emmanuelle Millet
Davide Minnella
Avi Mograbi
Indya Moore
Mercedes Morán
Laura Morante
Gérard Mordillat
Viggo Mortensen
Anna Mouglalis
Gabriele Muccino
Peter Mullan
Margherita Murolo
Lino Musella
Arab Nasser
Tarzan Nasser
Dalia Naous
Nadine Naous
Raphaël Neal
Enza Negroni
Susanna Nicchiarelli
Cynthia Nixon
Bruno Nuytten
Andrea Occhipinti
Michela Occhipinti
Joshua Oppenheimer
Luis Ortega
Ruben Östlund
Damien Ounouri
Ferzan Ozpetek
Rosa Palasciano
Hlynur Pálmason
Daphné Patakia
Paul Pascot
Raffaele Passerini
Guy Pearce
Elisabeth Perceval
Antonin Peretjatko
Nahuel Pérez Biscayart
Aurélia Petit
Ralitza Petrova
Just Philippot
Giuseppe Piccioni
Caroline Poggi
Laura Poitras
Claire Pommet (Pomme)
Franssou Prenant
Frédérique Pressmann
Vimala Pons
Marco Simon Puccioni
Katell Quillévéré
Olivier Rabourdin
Michèle Ray-Gavras
Annick Redolfi
Christophe Régin
Jérémie Renier
Yannick Renier
Rémy Ricordeau
Michele Riondino
Yannick Rosset
Cecilia Roth
Mark Ruffalo
Rúnar Rúnarsson
Ira Sachs
Zaho de Sagazan
Ludivine Sagnier
Céline Sallette
Claudio Santamaria
Susan Sarandon
Stefano Sardo
Stefania Sandrelli
Aloïse Sauvage
Greta Scarano
Angela Schanelec
Pierre Schoeller
Niels Schneider
Vassili Schneider
Alessandro Scippa
Amanda Seales
Tracey Seaward
Sarah Seené
Guillaume Senez
Léonor Serraille
Alia Shawkat
Mélanie Simon-Franza
Eyal Sivan
Giancarlo Soldi
Paolo Sorrentino
Massimo Spano
Morgan Spector
Laetitia Spigarelli
Italo Spinelli
Juliette Smadja
Robyn Slovo
Roger Stahl
Teona Strugar Mitevska
Laurent Sylvestre
Gianluca Maria Tavarelli
Natacha Thiéry
Jean-Pierre Thorn
Ásdís Thoroddsen
Léa Todorov
Maria Sole Tognazzi
Melita Toscan du Plantier
Claire Touzard
Justine Triet
Alessandro Trigona
Jasmine Trinca
Carice van Houten
Pamela Varela
Giuseppe Varlotta
Indira Varma
Anjana Vasan
Sophie Verbeeck
Giovanni Veronesi
Paolo Virzì
Cat Villiers
Jonathan Vinel
Nicolas Wadimoff
Harriet Walter
James Wilson
Lambert Wilson
Alex Winter
Benedict Wong
Jessica Woodworth
Arieh Worthalter
Maud Wyler
Mohanad Yaqubi
L. Rezan Yeşilbaş
Sofiane Zermani
Andrea Zuliani

********************

Greatest Opera Overtures | Best Classical Music For Relax

Play List selected overtures

00:00 Nabucco - Verdi 07:58 Il trovatore - Verdi 11:03 Un ballo de maschera - Verdi 15:43 I Lombardi alla prima crociata (choeurs des actes III et IV) - Verdi 25:16 L'échelle de soie - Rossini 31:35 La forza del destino - Verdi 39:08 Cendrillon - Rossini 47:29 I Vespri Siciliani - Verdi 56:26 Tancrède - Rossini 1:03:03 Aida Prelude - Verdi 1:06:58 L'Italienne à Alger - Rossini 1:15:00 La Traviata Prelude Act I - Verdi 1:19:22 Le barbier de Séville - Rossini 1:26:28 I Vespri Siciliani Inverno, Primavera - Verdi 1:36:50 Semiramis - Rossini 1:49:35 Signor Bruschino - Rossini