Το Πάσχα του μίσους
pasxa.jpg
Σκηνή από το Νεοχώρι Κυλλήνης
Οι θλιβερές αυτές διαπιστώσεις εξηγούν πολλά για το πολιτικό περιβάλλον στο οποίο κατόρθωσε να ευδοκιμήσει μια ναζιστική και φυσικά κατά πρώτο λόγο αντισημιτική οργάνωση. Στην ίδια κατεύθυνση μας οδηγεί και η εμπειρική διαπίστωση ότι ένα από τα σπάνια έθιμα που επιβιώνουν στις μέρες μας είναι και το πασχαλινό κάψιμο του Ιούδα (ή του Εβραίου), η τελετουργική δηλαδή διαπόμπευση ενός σκιάχτρου ή ομοιώματος ανθρώπου, το οποίο προτού γίνει στάχτη γίνεται στόχος πυροβολισμών και πετροβολήματος.
Μεταμορφωμένη σε τουριστική ατραξιόν, αυτή η ακραία αντιεβραϊκή παράσταση συνδυάζει την αναπαραγωγή του ρατσιστικού στερεότυπου με την απαραίτητη φαντασμαγορία. Μόνο που αυτή η φαντασμαγορία δεν διαφέρει καθόλου ως προς το μήνυμά της από τις εντυπωσιακές τελετές που οργανώνει η Κου Κλουξ Κλαν με τους φλεγόμενους σταυρούς στον αμερικανικό Νότο.
Ενα μαύρο έθιμο
Το έθιμο περιγράφει ως εξής ο λαογράφος Γεώργιος Μέγας: «Ως πνεύμα κακόν ο Ιούδας πρέπει να καή, να εξαφανισθή και πραγματικώς εις πλείστα μέρη της Ελλάδος κατά την Μεγ. Παρασκευήν ή κατ’ αυτήν την ημέραν του Πάσχα ή και την επομένην ανάπτονται πυραί (φανοί, οφανοί, ορφανοί, αρφανοί κ.τ.τ.) και παραδίδεται εις τας φλόγας το ομοίωμα του Ιούδα. Αλλ’ όπως ο διάβολος εις το πνεύμα του λαού μας έγινε πρόσωπον κωμικόν, το οποίον και πολλαχώς σατυρίζεται, ούτω και ο Ιούδας. Εις τα Σελλιά της Κρήτης παρά το Ρέθυμνον την Μεγάλην Εβδομάδα "κάνουνε τον οφανό και απάνω σταίνουνμε τον Ιούδα. Τόνε ντύνουνε με παλιόρουχα και του κρεμνούνε στη χέρα ένα σακκουλάκι με τριάντα χοχλιδόκουπες μέσα, δηλαδή τριάντα τσέφλια από σαλιαγκούς άδεια. Είναι τα τριάκοντα αργύρια απού πήρενε και πρόδωκεν το Χριστό". Και ως να μη ικανοποιούνται με το καύσιμον του ομοιώματός του, αι γυναίκες των Καρδαμύλων της Χίου λέγουν: "Ε, και να ’ταν αληθινός!", ενώ οι Ζακύνθιοι, οι Κορωναίοι, οι Θηβαίοι ίσως δε και άλλοι, κάμνουν τον Ιούδαν αληθινόν πυροτέχνημα».Οσοι επιμένουν στη διατήρηση του βάρβαρου εθίμου επικαλούνται δύο επιχειρήματα. Αφενός, λένε, πρόκειται για παράδοση, για ένα παμπάλαιο έθιμο. Και κατά δεύτερο λόγο δεν πρόκειται εδώ για Εβραίους, αλλά για τον Ιούδα, ο οποίος έτυχε να είναι Εβραίος. Κατά συνέπεια, στο πρόσωπό του δεν τιμωρούνται οι ομοεθνείς του αλλά οι «προδότες», οι «αγνώμονες», οι «αμαρτωλοί», οι «αποστάτες».
Το πρώτο επιχείρημα δεν αξίζει καν να συζητηθεί. Αλίμονο αν δεν επιτρεπόταν να καταργηθούν οι παραδόσεις που αφορούν λ.χ. τη δουλεία ή τις σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων. Και ειδικά μετά το Ολοκαύτωμα πρέπει κανείς να είναι διεστραμμένος ή πεισμένος ναζιστής για να μην αισθάνεται φρίκη μπροστά στο θέαμα αυτό αν ξέρει περί τίνος πρόκειται. Πιο πειστικό είναι το δεύτερο επιχείρημα, κυρίως επειδή το προβάλλουν άνθρωποι οι οποίοι κατά τα άλλα δεν υιοθετούν την εύκολη επιχειρηματολογία του ρατσισμού.
Μόνο που ο ισχυρισμός αυτός, ότι δηλαδή «καίμε τον Ιούδα προδότη» και όχι τον «Εβραίο» είναι εντελώς προσχηματικός. Γιατί ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Από το διήγημα «Παιδική Πασχαλιά» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη γίνεται σαφές ότι λέγοντας Ιούδα εννοούμε Εβραίο: «Το απόγευμα πάλιν, αφού εψάλη η Β' Ανάστασις κι έγινεν η Αγάπη, εξήλθαν όλοι εις την πλατείαν κι εθεώντο την πυρπόλησιν του Εβραίου. Τι άσχημος και τι ευμορφοκαμωμένος που ήτον ο Εβραίος! Είχε μίαν χύτραν ως κεφαλήν, είχε και λινάρι ως γένειον. Εφερε και ζεύγος γυαλιά (η Μόρφω τα ενεθυμείτο όλα) όμοια μ' εκείνα, που φορεί η γραία μάμμη, όταν ράπτη ή εμβαλώνη τα παλαιά ρούχα της. Είχε κι ένα σακκούλι ή πουγγί κρεμασμένον εις το αριστερόν πλευρόν του. Εφόρει μακριά μακριά φορέματα, παρδαλά, ραβδωτά! Και αφού τον εκρέμασαν υψηλά-υψηλά, έως επτά οργυιάς επάνω, ήρχισαν οι άνδρες να τον μαστίζουν, να τον τουφεκίζουν όλοι, έως ότου τον έκαυσαν».
Το πολυδιαβασμένο αυτό διήγημα κυκλοφορεί σε πολλές εκδόσεις και απευθύνεται, όπως λέει και ο τίτλος του, σε νέους και παιδιά. Ακόμα και ως εικονογραφημένο και μόνο του κυκλοφορεί το διήγημα για μικρά παιδιά, φυσικά με απόδοση στην τρέχουσα γλώσσα. Μικρή λεπτομέρεια: στην έκδοση αυτή έχει «μεταγλωττιστεί» ο Εβραίος σε Ιούδα, ενώ βέβαια η μία από τις 15 ζωγραφιές που συνοδεύουν το κείμενο αναπαριστά το κάψιμό του.
Ναι, θα πουν οι δύσπιστοι. Καλά ο Παπαδιαμάντης. Αλλά ο Μέγας μιλά για Ιούδα και όχι για Εβραίο. Τους διαψεύδουν οι υποσημειώσεις της ίδιας λαογραφικής μελέτης του Μέγα. Εκεί αναφέρεται ότι στην περιφέρεια Μετρών και Αθύρων της Αν. Θράκης «τα παιδιά κατασκεύαζαν τον Οβριγιό από τσάτζαλα (=κουρέλια) παραγεμισμένα με άχυρα και τον περιέφεραν από θύραν εις θύραν, για να κατσβελέψ’ (=ζητιανέψη) προσανάμματα, με τα οποία να τον καύσουν την νύκτα της Μεγ. Παρασκευής κατά την περιφοράν του Επιταφίου», ενώ στην Πέτρα της Λέσβου «ανήμερα τη λαμπρή γυρίζουν τον Οβραίο: γεμίζουν έναν Οβραίο μ’ άχερα, του βάνουν μπροστά πανέρια κρεμασμένα με παλιοχτένια, παλιομπουκάλια, πατσαβούρις κι λένι, Οβριγιός μι τα πανέργια. Τον παγαίνουν απά στη Μπαναγιά, τον βάνουν σι μια γουνιά, τον βάνουν κι έναν τζιγάρου στο στόμα τ’ κι τουν ντουφεκούν, ύστιρα τον βάνουν και φουτιά». Στα Τελώνια της Λέσβου τη Μεγάλη Παρασκευή «καίγανε τα’ Οβριού τα γένεια».
Ας ληφθεί υπόψη και η ημερομηνία που γράφτηκε το κείμενο του Μέγα. Ηταν 18 Ιουνίου 1943, η στιγμή δηλαδή που κορυφωνόταν η εκτόπιση των Ελλήνων Εβραίων της Θεσσαλονίκης στα στρατόπεδα του θανάτου.
Ας μη γελιόμαστε λοιπόν. Αυτός που υφίσταται όλα αυτά είναι ο Εβραίος-Ιούδας. Ολα τα χαρακτηριστικά που υποτίθεται ότι αποδίδουν στον προδότη, φιλάργυρο και τιποτένιο Ιούδα είναι εκείνα που συνοδεύουν την εικόνα του Εβραίου στη ρητορική του αντισημιτισμού.
ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΕΔΩ=> Το Πάσχα του μίσους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου