Ο έβδομος επίμονος Θεσσαλονικιός

Ο φιλόλογος, συγγραφέας, μελετητής, λαογράφος και μουσικός Θωμάς Κοροβίνης* είναι ο έβδομος κατά σειρά από τους «Επίμονους Θεσσαλονικείς», που τιμήθηκε από την ΕΣΗΕΜ-Θ σήμερα..

 

.:BiblioNet : Κοροβίνης, Θωμάς, (1953-)

 

 

 

Προικισμένος με επίμονα πάθη

ΤΗΣ ΓΙΩΤΑΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ

Δημοσιεύτηκε: Τρίτη, 28 Απριλίου 2015 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ

Δεν ήταν από τα παιδιά που διαλαλούσε τι ήθελε να γίνει όταν μεγαλώσει. Αυτό που ήξερε, όμως, ήταν ότι ήθελε να φύγει από το καφενείο του πατέρα του στη Νέα Μηχανιώνα, να ξεφύγει από την επαρχία που τον περιόριζε. Καλύτερο όχημα για να πραγματοποιήσει το παιδικό του όνειρο δε θα μπορούσε να βρει παρά στις... λέξεις, που τον βοήθησαν να «ταξιδέψει» αυτός, αλλά και οι αναγνώστες του άλλοτε σε χρόνους και εποχές πραγματικούς (έρευνες και δοκίμια) και άλλοτε σε κόσμους φανταστικούς (νουβέλες και μυθιστορήματα). Ο φιλόλογος, συγγραφέας, μελετητής, λαογράφος και μουσικός Θωμάς Κοροβίνης που με τη διαδρομή του πρόσθεσε τις δικές του πολυπολιτισμικές πινελιές στο πορτρέτο της πόλης είναι ο έβδομος κατά σειρά από τους «Επίμονους Θεσσαλονικείς», που θα τιμηθεί στο πλαίσιο του ομότιτλου κύκλου επειδή «έχει στημένο το αφτί του στον κόσμο και έχει βαδίσει με σπάνια ισορροπία στους παράλληλους δρόμους της έρευνας και της πεζογραφίας», σήμερα, στις 19.30, στην αίθουσα του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΜ-Θ (Μορκεντάου 1, 1ος όροφος).

Ο ίδιος μιλώντας στον «Α» υπογραμμίζει για την τιμή που του γίνεται: «Επειδή η δημοσιογραφία της Θεσσαλονίκης σε γενικές γραμμές τους δημιουργούς της δεν τους πολυπεριποιείται -και αυτή δεν είναι μια προσωπική αλλά μια γενικότερη αίσθηση- η τιμή αυτή είναι ευπρόσδεκτη και γεννά χαρά. Η θεσμοθέτηση ενός τέτοιου κύκλου είναι σημαντική και ενισχύει το ηθικό των δημιουργών μιας πόλης ταλεντομάνας, που γεννά διαρκώς ταλέντα σ' όλο το φάσμα του πολιτισμού». Οσον αφορά την αφετηρία της διαδρομής του, ο ίδιος αναφέρεται στο 1982: «Ολα ξεκίνησαν με μια έκδοσή μου με τουρκικές παροιμίες από τη “Διαγώνιο” και τον Ντίνο Χριστιανόπουλο. Ακολούθησε η μουσική μου δράση και μια κοινωνική ακτιβιστική δράση, άρθρα και δοκίμια, μονογραφίες προσώπων και θεμάτων».
Στα 25 του βιβλία (εξ αυτών «Ο Γύρος του θανάτου» με θέμα την υπόθεση του επιλεγόμενου Δράκου του Σέιχ Σου, του Αριστείδη Παγκρατίδη, του χάρισε και το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος 2011), τους δίσκους, τις συνεργασίες, τις μουσικές, τους στίχους και τα δοκίμια επιχείρησε να μετουσιώσει ο ίδιος το σεργιάνι της ζωής, μιας ζωής, που όπως εξηγεί επέλεξε να την καθορίζουν δυο στοιχεία: «Μου αρέσει η ωραία αλητεία μέσα στη ζωή -όχι με την έννοια του εκφοβισμού- ο συνδυασμός της αλανιάς και της κουλτούρας -όχι του κουλτουριασμού, που έλεγε και ο Αναγνωστάκης- είναι νομίζω τα δυο στοιχεία που δένουν σε μένα και με προσδιορίζουν».
Γλώσσα, έρωτας, τόπος και Αριστερά
Μιλώντας για τον «μπεσαλή» φίλο της η δημοσιογράφος Βίκυ Χαρισοπούλου, αναλύοντας την «επιμονή» του, περιγράφει: «Επίμονος, με ''Πάθος Ατελείωτο'' ο Θωμάς Κοροβίνης με τη Γλώσσα, με τον έρωτα, με τη Θεσσαλονίκη και την Πόλη –την Κωνσταντινούπολη, και την Αριστερά». Ως προς την εμμονή με τη γλώσσα, η ίδια αναφέρει: «Κινείται με εξαιρετική ευχέρεια σ' όλο το μήκος και το βάθος της ελληνικής γλώσσας ο Κοροβίνης και χρησιμοποιεί ανενδοίαστα οτιδήποτε, όπου τον βολεύει, για να αναλύσει με κάθε λεπτομέρεια τα χιλιάδες πράγματα, τα γεγονότα, τις καταστάσεις, τις νοοτροπίες, τους διαφορετικούς ψυχισμούς και, το κυριότερο, να αποδώσει την ατμόσφαιρα: να κάνει τον αναγνώστη συμμέτοχο». Συνεχίζει με τα πάθη του για τη Θεσσαλονίκη και την Κωνσταντινούπολη με αναφορές και αποσπάσματα από το έργο του και για την επιμονή του στον έρωτα μεταφέρει: «”Οποιος δεν είναι τολμηρός και μερακλής πιάνει άδικα τόπο”… λέει ο Θωμάς. Ειδικευμένος στην κοινωνική ανθρωπολογία του περιθωρίου, της Θεσσαλονίκης και του έρωτα, μ΄ έναν ιδιότυπο “επαναστατικό” σχεδόν ερωτισμό να διαπερνά κάθε συλλαβή των κειμένων του, κάθε νότα των μουσικών, κάθε στίχο των τραγουδιών του, ο συγγραφέας του Καναλ ντ΄Αμούρ, άξιος γόνος της “ερωτικής Θεσσαλονίκης”, εμφανίζεται μάλλον δυσοίωνος για το… ερωτικό μας μέλλον, αμφισβητεί το ερωτικό μας παρόν και διαπιστώνει “ερωτική μειοδοσία” στους νέους ανθρώπους, καθώς... "Δεν υπάρχει πια αυτό το λίγωμα στο βλέμμα. Για οτιδήποτε. Για ανθρώπους, ετερόφυλους, ομόφυλους, για έννοιες, για οράματα, για ιδεολογίες, για τίποτα». Και ως καταληκτικό πάθος αναφέρεται στην Αριστερά ως ηθική στάση ζωής και άλλη αισθητική: «Αριστερός με χρώμα βαθύ κόκκινο. Ως στάση ζωής. Οχι χαμαιλεοντί... σαν τους όψιμους. Οχι επ' αμοιβή αριστερός».