ΟΙ ΣΚΛΗΡΕΣ ΑΤΑΚΕΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

ΟΙ ΑΔΥΣΩΠΗΤΕΣ ΑΤΑΚΕΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

1.

«Το κράτος δεν αντιμετωπίζει την Ελλάδα ως χώρα, αλλά ως τουριστικό νησί που ζει παρασιτικά. Ο παρασιτισμός όμως εξοντώνει τους λαούς. Όλη η κουλτούρα γίνεται τουριστική. Και όλα αρχίζουν από την πολιτιστική πολιτική, τι θέατρο θέλει να κάνει. Το κράτος, ως εκπρόσωπος ενός δικού του βασιλείου, σκέπτεται τι του είναι πιο βολικό. Δημιουργεί το θέατρο που του είναι ευχάριστο και επειδή το συμφέρει, το κρατάει σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Αυτό βλέπω να συμβαίνει στην Ελλάδα. Το ελληνικό θέατρο έχει τον προσανατολισμό που έχουν τα εστιατόρια στην Πλάκα. Είναι πολύ μακριά από το ευρωπαϊκό θέατρο. Έχει να διανύσει μια τρομερή διαδρομή για να το συναντήσει. Λόγω της απουσίας εκπαίδευσης, της απουσίας σοβαρής φροντίδας του κράτους, δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει ποτέ. Οι άνθρωποι του θεάτρου δεν βρίσκουν υποστήριξη και αντίστοιχα δεν έχουν δύναμη αντίστασης. Χρειάζονται παιδαγώγηση, χρήματα. Έχοντας τόσο ταλαντούχους ανθρώπους, τέτοια κολοσσιαία ιστορία, το κράτος φτύνει το θέατρο, το απομονώνει, το κάνει καλοκαιρινών διακοπών, θέατρο- θέρετρο».

2.

«Όσο καιρό δουλεύω εδώ, έχω ένα συναίσθημα που δεν μπορώ να υπερνικήσω. Καλλιτεχνικά, μου δημιουργεί ανασφάλεια. Νιώθω σαν τον λαγό σε ξένο δάσος. Και ενώ ζω υπό συνθήκες ηρεμίας- καλός καιρός, φιλόξενος κόσμος, συνεργασία με δημιουργικούς και πρόθυμους ανθρώπους- υπάρχει αυτή η επίμονη, περίεργη αίσθηση, ένα συνεχές αίσθημα κινδύνου, που δεν ξέρω από πού θα μου ΄ρθει και από πού να φυλαχτώ. Η Ελλάδα είναι κλειστή χώρα. Και αυτό είναι ένα από τα μεγάλα προβλήματα του πολιτισμού σας. Κάνετε φεστιβάλ, αλλά απλώς το κοιτάτε. Πρέπει να μάθετε πώς να το αναπτύξετε, να το βελτιώσετε. Σαν να έχετε κριθαράκι στο μάτι. Είναι κλειστό και συνέχεια πρήζεται. Ίσως να μην είναι έτσι, να κάνω λάθος. Μπορεί να ευθύνεται το προσωπικό μου συναίσθημα για τις χώρες του Νότου."

Ανατόλι Βασίλιεφ,
χημικός που έγινε αλχημιστής του θεάτρου,
διαμόρφωσε τον μύθο του δημιουργώντας τη δική του
μέθοδο σκληρής δουλειάς, χωρίς ωράρια, χωρίς αργίες,
με σκληρή εκπαίδευση σώματος και πνεύματος.
Το βασικό του μότο είναι : «Χρειάζεται ταλέντο για να παίξει
κάποιος βιολοντσέλο, αλλά χρειάζεται να έχει
το βιολοντσέλο για να παίξει».
Αυτό το καλοκαίρι σκηνοθέτησε τη "Μήδεια"
του Ευριπίδη για τo ΔΗΠΕΘΕ της Πάτρας ,
με πρωταγωνίστρια τη Λυδία Κονιόρδου.

ΣΗΜ. : Τα αποσπάσματα αποσπάστηκαν βιαίως
από τη συνέντευξη που έδωσε ο σκηνοθέτης
στην κ. Έλενα Δ. Χατζηιωάννου στα χθεσινά "Νέα"

(Βιβλιοδρόμιο- σελ. 16)Γύρω γύρω όλοι οι του θιάσου , στη μέση (μπροστά) ο Βασίλιεφ