Τρίτη, Απριλίου 30, 2019

Όσοι δεν προσπαθούμε να γίνουμε Έλληνες, ούτε είμαστε ούτε θα γίνουμε ποτέ Έλληνες!



«Εμείς και οι Έλληνες». Από τον Δημήτρη Δημητριάδη

Πηγή: lifo.gr

Παραλλάσσοντάς τον, δανείζομαι τον τίτλο από το κείμενο του Ph. Lacoue-Labarthe «Ο Χέλντερλιν και οι Έλληνες», ένα κείμενο που, με τη συγγενική του θεματογραφία, διατρέχει υπόγεια το δικό μου, όπως το διατρέχει και το κείμενο του Dominique Grandmont «Η Ελλάδα του Καβάφη», το οποίο υπήρξε καθοριστικής σημασίας για την οργάνωση και διατύπωση των παρακάτω σκέψεών μου. Από το κείμενο του Lacoue-Labarthe κρατώ επίσης την προμετωπίδα του Heiner Muller στην οποία θα επανέλθω αργότερα.
Ο κληρονόμος αναλογίζεται την κληρονομιά του από τη στιγμή που απειλείται με την απώλειά της. Ο κίνδυνος να τη χάσει ή να αποδειχθεί ότι δεν του ανήκει κινητοποιεί τον μηχανισμό της ιδιοποίησης μέσα του.
Ό,τι θεωρείται δεδομένο και εξασφαλισμένο αποκλείει τη στοχαστική αναφορά σε αυτό.
Ξεκινώντας από αυτή την παρακινδυνευμένη διαπίστωση, δίνεται η ευκαιρία να προσφύγουμε από την περιφέρεια στο κέντρο, από την περίμετρο στην καρδιά του προβλήματος, από τον εφησυχασμό στην ανησυχία. Να τολμήσουμε, όχι χωρίς συνέπειες, την ακρότητα.
Την θανάσιμη έξοδο.
Όσοι δεν προσπαθούμε να γίνουμε Έλληνες, ούτε είμαστε ούτε θα γίνουμε ποτέ Έλληνες.
Έτσι λοιπόν, η παραπάνω διαπίστωση μας εισάγει κατευθείαν στη ζώνη του κινδύνου. Περνούμε, σχεδόν συνειρμικά, στην ετερότητα.
Η ετερότητα είναι, στην προκειμένη περίπτωση, η Ελλάδα.
Η Ελλάδα αποκλείει την ταύτιση μαζί της.
Αποκλείει την ταυτότητα.
Και όλα τα παράγωγά της. Την οικειότητα, τη συγγένεια, την κατοχή, την ασφάλεια.
Εμείς, κάτοικοι αυτής της γεωγραφικής περιοχής, μόνον ως ξένοι δικαιούμαστε να αντιμετωπίζουμε τους Έλληνες.
Να τους αντιμετωπίζουμε ως ξένους.
Εμείς ως μη Έλληνες.
Ως μη Έλληνες εμείς τι είμαστε;
Κάτοικοι μιας γεωγραφικής περιοχής που κατοικήθηκε από ανθρώπους που προσπάθησαν να γίνουν κάτι. Η προσπάθεια αυτή και οι καρποί της τους έκαναν Έλληνες.
Εμείς δεν καταβάλλουμε καμία παρόμοια προσπάθεια. Επειδή πιστεύουμε ότι είμαστε Έλληνες.
Δεν είμαστε Έλληνες.
Το δεδομένο και το εξασφαλισμένο αποκλείουν την προσπάθεια.
Ο αποκλεισμός της προσπάθειας μάς αποκλείει από το να γίνουμε Έλληνες.
Όσοι δεν προσπαθούμε να γίνουμε Έλληνες, ούτε είμαστε ούτε θα γίνουμε ποτέ Έλληνες.
Να ένας πολύ σοβαρός λόγος για να μην επιστραφούν ποτέ τα μάρμαρα του Παρθενώνα. Η μη επιστροφή τους θα πρέπει να συνιστά εθνικό στόχο διότι έτσι επιτυγχάνεται η ευεργετική ρήξη στη συνέχεια, η θραύση του κεκτημένου. Ο κληρονόμος διαπιστώνει ότι οφείλει να αγωνιστεί προκειμένου να του αναγνωριστεί το δικαίωμα κυριότητας πάνω στη θεωρούμενη ως δεδομένη και εξασφαλισμένη κληρονομιά του. Διαπίστωση τραγικού μεγέθους.
Η Ελλάδα δεν ανήκει στους Έλληνες.
Αυτό είναι το τραγικό μέγεθος.
Οι Έλληνες είναι Έλληνες επειδή και όταν η Ελλάδα δεν τους ανήκει.
Το ανάποδο σλόγκαν, δημαγωγικό και παραπλανητικό, στην πραγματικότητα αντιλαϊκό και στην ουσία ανθελληνικό, ληξιαρχική πράξη γεννήσεως του σημερινού μηδενός, κολάκευε το ατταβιστικό αίσθημα κυριότητας επιστεγάζοντας, με την αγοραία μαυλιστικότητά του, τη βολεμένη και ανέξοδη βεβαιότητα του αυτοβαυκαλιζόμενου κατέχοντος.
Διότι, πίσω από την ύπουλη φτήνια αυτού του σλόγκαν, κρυβόταν ο απεριχώρητος τρόμος της απώλειας.
Μιας απώλειας συντελεσμένης.
Οι Έλληνες δεν ανήκουν στην Ελλάδα.
Οι Έλληνες δεν είναι Έλληνες.
Τι είναι, λοιπόν;
Το τίποτε.
Ιδού το χαρμόσυνο άγγελμα.
Το τίποτε.
Με αυτό παρέχεται η κοσμογονική δυνατότητα να αρχίσει επιτέλους κάτι.
Ελλοχεύει όμως και ο κίνδυνος να παραμείνουν όλα εκεί που είναι.
Στον ανέξοδο βαυκαλισμό του κατέχοντος.
Τα πάντα γύρω μας κραυγάζουν πως θα συμβεί το δεύτερο.
Η καθησυχασμένη βεβαιότητα ότι η κληρονομιά μάς ανήκει αδιαφιλονίκητα, καθιερώνει την εθνική στειρότητα ως κυρίαρχη συμπεριφορά, την αγκίστρωση στα κεκτημένα ως άρχουσα νοοτροπία, τον μηρυκασμό των στερεοτύπων ως ασφάλεια συνέχειας.
Προτάθηκαν όλα τα σχήματα ερμηνείας αυτής της συνέχειας, ιδεολογικά και γεωφυσικά.
Ολοκληρώθηκαν και απέτυχαν όλα. Κατέληξαν σε αδιέξοδα. Παρήγαγαν ψευδαισθήσεις. Διένειμαν ανυπόστατους ρόλους. Απέδωσαν ψευδείς τίτλους. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, εξαπάτησαν καλλιεργώντας την αυτοτέλεια του προσωπείου πάνω στην ανυπαρξία προσώπου.
Δεν παράγεται πολιτισμός με την αναπαραγωγή του δεδομένου.
Δεν παράγεται πολιτισμός με τον μηρυκασμό του εξασφαλισμένου.
Θεμελιώδης εκπρόσωπος της γενιάς που πρότεινε κι αυτή μια δική της Ελλάδα, ως εκδοχή ιδιοποίησης της Ελλάδας, αναρωτήθηκε:
«Μήπως όλα αυτά που σκεφτήκαμε για την Ελλάδα ήσαν ψέματα, κατασκευάσματα του μυαλού μας;».
Ιδού η καρδιά του προβλήματος.
Παραμένει ακόμη ανέγγιχτη.
Επειδή το άγγιγμά της είναι αφόρητο.
Δεν είμαστε τίποτε.
Μόνον αυτή η βεβαιότητα παράγει ενέργεια, μόνον αυτή κινητοποιεί, ωθεί στην προσπάθεια να προσπελαστεί ο στόχος.
Ποιος είναι αυτός;
Να γίνουμε Έλληνες.

Με τι τρόπο;
Αναγνωρίζοντας σε εκείνους τον ξένο.
Αν μας ενδιαφέρει.
Όντας ίδιοι, δηλαδή ταυτόσημοι με εκείνους, δεν είμαστε κανείς. Κανείς δεν είναι, δεν μπορεί να είναι, ίδιος με τους Έλληνες. Κανείς δεν είναι Έλληνας.
Γίνεται ή προσπαθεί να γίνει.
Παραμένοντας ανελλιπώς ξένος.
Με την ιδιότητα του ξένου, συγκαταλεγόμαστε, αν το θέλουμε, στη χορεία εκείνων που θέλουν να τείνουν προς την Ελλάδα.
Το ότι ζούμε στα ίδια χώματα δεν σημαίνει τίποτε. Στην πραγματικότητα φιλοξενούμαστε. Εκείνοι, οι Έλληνες, μας φιλοξενούν.

Το ότι στα θεμέλια του σπιτιού μας υπάρχουν θαμμένα τα σπίτια αρχαίων τραγικών δεν σημαίνει τίποτε. Δεν αρκεί αυτό για να μας κάνει τραγικούς, ή συγγενείς και συνεχιστές των τραγικών. Η τραγικότητα είναι υπόθεση άλλων θεμελίων που δεν τα υποψιάζονται όσοι έχουν τάξει τη ζωή τους και το έργο τους στη θλιβερή κολακεία ενός δήθεν λαϊκού αισθήματος το οποίο οι ίδιοι καρπώνονται με ανεξάντλητη απληστία και εγωπαθή μονομανία.
Το ότι βλέπουμε από το μπαλκόνι μας την Ακρόπολη δεν σημαίνει τίποτε. Η θέα δεν συνιστά εγγύηση ταυτότητας. Το τοπίο δεν αποτελεί τεκμήριο συνέχειας. Δεν μας εισάγει στο πνεύμα που γέννησε τη μυθοποίηση του τοπίου. Τη μεταποίηση της γεωγραφίας από φύση σε ποίηση.
Το ότι μιλούμε την ίδια γλώσσα επίσης δεν σημαίνει τίποτε. Τη γλώσσα πρέπει να την σκέφτεται κανείς για να την μιλήσει. Πρώτα σκέφτομαι τη γλώσσα και μετά την μιλώ. Ποιος σκέφτεται τη γλώσσα εδώ; Ποιος κάτοικος αυτής της γεωγραφικής περιοχής μιλά τη γλώσσα επειδή πρώτα την σκέφτεται;
Με την κατάρρευση των επικαλυμμάτων αποκαλύπτεται το σταθερό ζητούμενο, η δημιουργία τρόπων μεταποίησης του μη υπάρχοντος σε υπάρχον.
Διάπλαση μορφών.
Προσέγγιση απροσέγγιστου στόχου.
Ξανά από την αρχή.
Πάλι και πάλι.
Ως εκ του μηδενός.
Σύλληψη του ανέφικτου.
Παραβίαση του ορίου που διαχωρίζει αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε από εκείνο που στην πραγματικότητα δεν είμαστε.
Είναι μία απόπειρα ελληνική.
Για να είναι ένας λαός δημιουργικός, οφείλει να ζήσει την έλλειψη εκείνου που τον έκαναν να πιστεύει πως είναι. Και να δημιουργήσει τους τρόπους με τους οποίους θα καλύψει την έλλειψη. Έτσι δημιουργούνται πολιτισμοί. Με την κάλυψη του κενού. Ανέφικτη κάλυψη.
Όμως αυτό το ανέφικτο συνιστά την αληθινή προσπάθεια. Η ανέφικτη κάλυψη της έλλειψης και του κενού.
Τα πάντα γύρω μας κραυγάζουν ότι η έλλειψη και το κενό όχι μόνον δεν θα καλυφθούν, αλλά ότι θα εξακολουθούν να μη βιώνονται ως έλλειψη και ως κενό.
Aρα δεν χρειάζεται να γίνει καμία προσπάθεια.
Τα πάντα γύρω μας κραυγάζουν πως αυτό που έχουμε το έχουμε αναμφισβήτητα, πως αυτό που είμαστε το είμαστε αναμφισβήτητα.
Ο ορισμός της γραφικότητας και της μικρόνοιας.
Τίποτε δεν έχουμε και τίποτε δεν είμαστε.
Στο τίποτε αυτό προσφέρεται η πιο χαρμόσυνη αγγελία, ο μόνος αληθινός ευαγγελισμός.
Τι λέει;
Λέει: Αυτή είναι η πραγματική αφετηρία, ξεκινήστε, μπορείτε τα πάντα, αποπαγιδευτείτε, σπάστε τις εμπλοκές, τολμήστε την απεμπλοκή από τα ψεύδη και τα προσωπεία, μη φοβάστε, υπάρχουν κι άλλα πρόσωπα και άλλες αφηγήσεις, περάστε από τα στερεότυπα στην άπλαστη λάσπη, από το παγωμένο βλέμμα στο κοίταγμα της αβύσσου. Πλάστε τη φωτιά.
Τρομερό το αίτημα.
Ζητά δημιουργικότητα.
Διακινδύνευση. Τόλμη.
Ζητά ζωή.
Ζητά παραδοχή μιας προσπάθειας κατά την οποία θα πρέπει να ιδιοποιηθούμε το ελληνικό ως έτερο. Το έτερο ως ελληνικό.
Γιγαντομαχία.
Διότι το ελληνικό δεν είναι έμφυτο ούτε εμφυτεύσιμο· δεν είναι φυσικό· δεν κληρονομείται, δεν μεταβιβάζεται, δεν κατοχυρώνεται, δεν διασφαλίζεται, δεν καταχωρείται.
Το ελληνικό δεν είναι ευρήματα ανασκαφών και διεκδικήσεις αρχαιοτήτων· δεν είναι κομπορρημοσύνη μεταπρατών και διαπραγματεύσεις κυβερνητικών παραγόντων· δεν είναι εξαγγελίες υπουργείων και τουριστικοί πομφόλυγες.
Το ελληνικό είναι επίκτητο.
Κατακτάται, εάν ευοδωθεί η προσπάθεια της κατάκτησής του.
Μπορούμε να γίνουμε ελληνικοί;
Γίνεται κανείς ελληνικός όταν αρχίσει να στέκεται αντίκρυ στους Έλληνες.
Στέκομαι αντίκρυ, σημαίνει, ανάμεσα σ’ εμένα και στο άλλο υπάρχει απόσταση.
Κάτι περισσότερο: ρήξη, χάσμα.
Ρήξη μας χωρίζει από τους Έλληνες.
Χάσμα χάσκει ανάμεσα σ’ εμάς και την Ελλάδα.

[....................................]
 
ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ


 
 
Επιμέλεια: Πάνος Μιχαήλ

Βασίλης Γκουρογιάννης*: «Έπεσα στον βούρκο της χούντας για να μιλήσω για το άρρωστο σήμερα»

Βένα Γεωργακοπούλου

«Επεσα στον βούρκο της χούντας για να μιλήσω για το άρρωστο σήμερα»

Ο κορυφαίος Ηπειρώτης συγγραφέας Βασίλης Γκουρογιάννης

*.:BiblioNet : Γκουρογιάννης, Βασίλης



Ο κορυφαίος πεζογράφος έγραψε ένα οργισμένο μυθιστόρημα, την «Αναψηλάφηση», με ήρωα έναν σακατεμένο από τα βασανιστήρια αριστερό φοιτητή, που επιστρέφει στην Ελλάδα ύστερα από πενήντα χρόνια αυτοεξορίας για να ξεδιαλύνει τα σκοτάδια της ζωής του. Βρίσκει μια χώρα σε κρίση, όπου οι πάντες στρέφονται κατά πάντων, χωρίς νηφάλια σκέψη και ωριμότητα.
Πριν από δέκα χρόνια, δεν είναι και πολλά, μια παρουσίαση του πολύ σημαντικού και τολμηρού, λογοτεχνικά και πολιτικά, μυθιστορήματός του «Κόκκινο στην Πράσινη Γραμμή», για το χουντικό πραξικόπημα στην Κύπρο, διακόπηκε βίαια (σπασίματα, καψίματα κ.λπ.) από ακροδεξιούς που φώναζαν υπέρ της ΕΟΚΑ Β’.
Ο Βασίλης Γκουρογιάννης, βέβαια, ο κορυφαίος Ηπειρώτης (ένας ακόμα) συγγραφέας μας, δεν είναι από αυτούς που κραδαίνουν λάβαρα, ιδεολογικά και κομματικά, ούτε από τους «επώνυμους» που επιζητούν τη συνεχή δημόσια παρουσία και παρέμβαση. Κάνει τη δουλειά του, την τέχνη του, αθόρυβα, ακόμα κι όταν θίγει τα μεγάλα προβλήματα της χώρας με τον πιο επώδυνο για τις εθνικές μας αυταπάτες τρόπο – όπως το μεταναστευτικό και τα ελληνοτουρκικά, μαζί στην υπέροχη «Βέβηλη πτήση».
Και νά που με το νέο του μυθιστόρημα, την «Αναψηλάφηση», που μόλις κυκλοφόρησε από το «Μεταίχμιο», ο Βασίλης Γκουρογιάννης επιστρέφει και πάλι στην περίοδο της χούντας. Εχει τους λόγους του, και μας τους εξηγεί παρακάτω. Η ιστορία είναι απλή κι ας τη χειρίζεται με έναν τρελά ελεύθερο, ακατάτακτο, σουρεαλιστικό στιγμές στιγμές λόγο, βέβηλο χιούμορ, φλερτ με το δοκίμιο και συνεχείς ανατροπές της πλοκής.
Ενας αγωνιστής της αντίστασης, σακατεμένος από τα βασανιστήρια της χούντας, επιστρέφει στην Αθήνα ύστερα από πενήντα χρόνια αυτοεξορίας στη Βαρκελώνη.
Για να κλείσει τους ανοιχτούς λογαριασμούς του με το παρελθόν, να πάρει, ίσως, την εκδίκησή του από το τέρας που τον κατέστρεψε, να ρίξει, επιτέλους, φως στα σκοτάδια που επιμένουν να καλύπτουν τη φρικτή εμπειρία του σε πλυσταριά και μπουντρούμια Ασφάλειας και ΕΣΑ. Γύρω του ανθίζει, τρόπος του λέγειν, η Ελλάδα της κρίσης. Μια Ελλάδα που δεν αναγνωρίζει πια ούτε τη γλώσσα της.
• Μετά το «Κόκκινο στην Πράσινη Γραμμή», που αφορούσε το πραξικόπημα στην Κύπρο, αποφασίσατε με την «Αναψηλάφηση» να ξαναγυρίσετε στην περίοδο της χούντας. Τι σας τραβάει ως μυθιστοριογράφο σ’ αυτήν;
Το «Κόκκινο στην Πράσινη Γραμμή» είναι κυρίως υπαρξιακό μυθιστόρημα και αφορά τις ψυχές και τις ζωές των Ελλαδιτών στρατιωτών, που η χούντα τις έπαιξε κορόνα-γράμματα στην Κύπρο το ’74 με το πραξικόπημα και με την τουρκική εισβολή που ακολούθησε.
Αφορά κυρίως τη συμπεριφορά της Ελλάδας απέναντί τους, όχι μόνο υπό χουντική διοίκηση, αλλά και μεταπολιτευτικά, που τους αγνόησαν σαν να μην πολέμησαν, αλλά σαν να πήγαν σχολική εκδρομή στην Κύπρο και... έμπλεξαν με τους Τούρκους σε καβγά! Δεν είχα συγγραφική προδιάθεση, ούτε άλλους ανοιχτούς λογαριασμούς με τη χούντα, ώστε με το καινούργιο μου μυθιστόρημα, την «Αναψηλάφηση», να ασχοληθώ εκ νέου μαζί της.
Αν φαίνεται ότι επιστρέφω, το κάνω για να κινηθώ προς τα εμπρός, όπως ένας που θέλει να κάνει άλμα εμπρός οπισθοχωρεί για να πάρει φόρα και ορμή. Οσο μεγαλύτερο άλμα θέλει να κάνει τόση φόρα πρέπει να πάρει. Κατά τον ίδιο τρόπο και εγώ, κινούμενος με... όπισθεν, έπεσα μέσα στον βούρκο της χούντας.
Κι όταν κάποιος πέσει σε βούρκο πρέπει να παλέψει αρκετά για να ξεκολλήσει - όσο παλεύεις τόσο βυθίζεσαι, τόσο λερώνεσαι. Γι’ αυτό και μεγάλο μέρος του μυθιστορήματος ξοδεύεται σε αυτήν την πάλη μέσα στην παλαίστρα της χουντικής λυματικής λάσπης. Αυτή την ακαθαρσία ο ήρωας την κουβαλάει μέχρι την τελευταία σελίδα του βιβλίου. Μάλιστα αυτός ο βούρκος συγκοινωνεί και αλληλοτροφοδοτείται από τα ματωμένα λύματα πολύ μεγαλύτερου βούρκου, του Εμφυλίου.
• Μια και αναφερθήκατε ήδη στον Εμφύλιο, βάζετε τον ήρωά σας να προέρχεται από μια διχασμένη οικογένεια, μητέρα αριστερή με αδελφό σκοτωμένο στα βουνά, πατέρα δεξιό, στις γραμμές του Ζέρβα. Πιστεύετε ότι ο Εμφύλιος μας επηρεάζει ακόμα;
Ετσι ακριβώς. Εχω γράψει και κεφάλαιο με τίτλο «Γράμμος, η πικρή ρίζα». Το αιματοκύλισμα αυτό κατέστρεψε τη χώρα, αφήστε που συνεχίστηκε κι έξω από αυτήν, στην Τασκένδη, όπου κατέφυγαν οι κομμουνιστές. Αφησε πίσω του διχασμένες οικογένειες.
Ξέρω οικογένεια στον Γράμμο που η μητέρα πολέμησε με τον Δημοκρατικό Στρατό, ο πατέρας με τον Εθνικό. Και τραυματίστηκαν κι οι δυο, ο ένας από δω, η άλλη από κει. Και ξέρετε τι έκαναν όταν τελείωσαν οι μάχες; Το ζευγάρι για να ζήσει πήγαινε και μάζευε τους κάλυκες και τους πούλαγε για χαλκό στα Γιάννενα.
• Παρ’ όλα αυτά, τα «παλιά», είναι φανερό ότι με την «Αναψηλάφηση» θέλατε εξ αρχής κάτι πολύ συγκεκριμένο να πείτε, αλλά για το σήμερα, για την Ελλάδα της κρίσης. Πώς και από πού ξεκίνησε λοιπόν;
Οπως εύστοχα λέτε, το βιβλίο ξεκίνησε από την Ελλάδα της κρίσης και μας υποχρεώνει να βρούμε τις άρρωστες ρίζες του σημερινού μαραμένου δέντρου. Ο πραγματικός χρόνος του είναι το ζοφερό σήμερα και το σκοτεινό αύριο, έστω κι αν αυτά τα χρονικά όρια δεν είναι ημερολογιακώς σύντομα, αλλά αφορούν δεκάδες χρόνια παρελθόντος και μέλλοντος χρόνου.
• Ο ήρωάς σας, αυτοεξόριστος πενήντα χρόνια στην Ισπανία, έχει πάνω στην κρίση, την οποία μάλιστα ειρωνεύεται, μια πολύ διαφορετική ματιά από την κυρίαρχη της αντιμνημονιακής Αριστεράς. Δεν πιστεύει στο «οι καλοί Ελληνες, οι κακοί ξένοι». Γιατί;
Γιατί βλέπει την κρίση με την τραυματική σοφία που του δίνει η καθαρότητα της απόστασης από τη χώρα. Βλέπει, λοιπόν, κάτι το πολύ πιο άρρωστο, ίσως αθεράπευτο. Βλέπει τη νευρική ανορεξία της χώρας που έφαγε βουλιμικά «τα βόδια του Ηλιου» και τα έκανε εμετό σε... μετοχές, ξεφαντώματα, εξοχικά, αυτοκίνητα και αυθαίρετα. Τι είναι και τι σημαίνουν τα «βόδια του Ηλιου», ο αναγνώστης ας το βρει μέσα στο βιβλίο.
• Η ματιά του επηρεάζεται πολύ από τη γλώσσα που ακούει γύρω του – είναι και ως φιλόλογος αυστηρός. Θα ’λεγε κανείς, όμως, ότι παραείναι σκληρός με τη γλώσσα που ακούει γύρω του, ότι έχει μια «συντηρητική» άποψη για την εξέλιξη της γλώσσας μας. Εσείς συμμερίζεστε την άποψή του;
Η γλώσσα είναι κυρίαρχο δομικό στοιχείο σε αυτό το μυθιστόρημα. Αλλωστε, αναφέρεται αφοριστικά και μεταφορικά σαν ιατρική διάγνωση. Ο πρωταγωνιστής λέει ότι οι γιατροί βλέπουν την αρρώστια του ανθρώπου στη γλώσσα. Εκεί τον κοιτούν! «Αρρωστος άνθρωπος, άρρωστη γλώσσα. Αρρωστη γλώσσα, άρρωστη χώρα».
Και, όχι, φυσικά δεν πιστεύει ότι η γλώσσα δεν πρέπει να εξελίσσεται, ότι πρέπει να μένει αναλλοίωτη. Αλλά η δικιά μας αλλάζει! Αλλάζει τις ίδιες τις βασικές έννοιες, κάτι που χαρακτηρίζει τις παρακμιακές κοινωνίες. Δεν κυριολεκτεί πια. Λέμε «σοσιαλισμός» και πάμε αλλού, λέμε «φασισμός», το ίδιο.
Ετσι, ακόμα και οι φασίστες μπορεί να ακούγονται σαν δημοκράτες. Ξέρετε τι έγραφε η «Ακρόπολη» τη μέρα που ο Παναγούλης προσπάθησε να δολοφονήσει τον Παπαδόπουλο; «Οι φασίστες επεχείρησαν να δολοφονήσουν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας»!
• Ο Παναγούλης είναι το φως που διαπερνά το βιβλίο σας. Ο πρωταγωνιστής τον λατρεύει. Γιατί;
Οντως, ο Παναγούλης στο έργο είναι σύμβολο, φτιαγμένο από ευγενή υλικά πολλών άλλων αγωνιστών. Εφυγε νέος και αυτό ήταν τύχη και ατυχία. Κανείς δεν ξέρει αν θα γινόταν Τσε Γκεβάρα ή θα τον βλέπαμε έναν υπέργηρο Φιντέλ Κάστρο. Πάντα τον παρακολουθούσα, και μετά τη χούντα, τις συνεντεύξεις του, τη στάση του.
Στο βιβλίο τα περισσότερα από όσα αναφέρονται στη σχέση του με τον πρωταγωνιστή είναι μυθοπλασία. Αλλά είναι αλήθεια και εντυπωσιακό το ότι έλεγε στους βασανιστές του στην ΕΣΑ «ελάτε να με βασανίσετε εσείς, οι φαντάροι, να μην έρθουν οι αξιωματικοί σας, γιατί τους σιχαίνομαι».
• Γράψατε, όμως, ένα συγκλονιστικό πορτρέτο κορυφαίου ΕΣΑτζη. Του Θεόφιλου Ζήση. Οι μονόλογοί του είναι σκέτο ποίημα. Ποιον είχατε ως πρότυπο;; Τι θέλατε κυρίως να τονίσετε;
Εφτιαξα ένα δικό μου συμβολικό πρόσωπο με τα υλικά όλων αυτών των διεστραμμένων, που, παρ’ όλα αυτά, κάποιοι είχαν ευχέρεια λόγου και επιχειρημάτων. Δεν ήθελα να τους κάνω καρικατούρες, αλλά να τους δώσω λόγο πειστικό, τρομακτικό. Για να τρομάξουμε, να φυλαχτούμε.
Να τους ξαναθυμηθούμε. Διότι το είδος αυτό των ανθρώπων υπήρξε και μπορεί να ξαναϋπάρξει, αν δεν προσέξουμε και αν εξακολουθήσουμε να θεωρούμε δημοκρατία αυτό το μείγμα αυθαιρεσίας, ασυδοσίας με σοσιαλιστικά επιχρίσματα ή εθνικιστικές εμμονές και στερεότυπα. Αρρωστη δημοκρατία βρήκαν το 1967 οι συνταγματάρχες και, αν δεν αυτοκτονούσαν στην Κύπρο το 1974, ακόμα θα τους είχαμε στον σβέρκο, τουλάχιστον από τα παρασκήνια.
• Η γλώσσα των χουντικών είναι αβάσταχτα βωμολοχική και σεξιστική. Αναρωτιέμαι με ποιον τρόπο ο συγγραφέας μπορεί να βουτήξει σε τέτοια φρίκη και να την αναπαραγάγει; Πώς μπορεί να «λερωθεί», να ταυτιστεί με τη βαρβαρότητα; Αντέχεται κάτι τέτοιο;
Τέτοιος είναι ο λόγος της στρατιωτικής εξουσίας, κυνικός, παραστατικός, υποτιμητικός, άμεσος, σεξιστικός, με μικρό λεξιλόγιο. Τους γνώρισα και επί δικτατορίας αλλά και μετά. Υπηρέτησα τριάντα μήνες συνοριακή θητεία το 1974 στη Θράκη και στην Κω και τους ανίχνευσα πολύ καλά.
Να φανταστείτε ότι σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως των ναζί κάποιοι ευαίσθητοι, καλλιεργημένοι άνθρωποι αυτοκτονούσαν, όχι από τα βασανιστήρια, αλλά πιεσμένοι από τη γλώσσα των ναζί που άκουγαν και δεν την άντεχαν. Τα γερμανικά του Γκέτε, του Νίτσε, του Τόμας Μαν παραμορφωμένα στα στόματα των ναζί! Με ρωτάτε πώς το αντέχει ή αν επιτρέπεται ο συγγραφέας να λερώνεται μέσα σε τέτοιο λόγο.
Να σας απαντήσω: Ο συγγραφέας συνοδεύει την ανθρώπινη ύπαρξη και την αναζητά όπου κι αν αυτή βρίσκεται παγιδευμένη. Είναι σαν τον διασώστη, που αν βλέπει την ύπαρξη να βουλιάζει σε καθαρά νερά, μπαίνει και βγαίνει και αυτός καθαρός. Αν, όμως, βουλιάζει σε βοθρολύματα, εκεί αναγκαστικά θα μπει και αυτός να την ανασύρει. Και θα βγει βρομισμένος. Ομως τον καθαρίζει και τον εξαγνίζει το αισθητικό αποτέλεσμα.
Η τέχνη δεν διαθέτει το συναίσθημα της ντροπής και της σιχασιάς· μόνο σε μία περίπτωση ντρέπεται... Όταν δεν είναι αληθινή τέχνη.[..........................]




ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΕΔΩ:

"Επεσα στον βούρκο της χούντας για να μιλήσω για το άρρωστο σήμερα"


Αποτέλεσμα εικόνας για Καλαματιανοί με τις σαΐτες
Οι ημιάγριοι των «εθίμων» 




Οι μπαλωθιές είναι λεβέντικες, οι ρουκέτες παραδοσιακές και η οδήγηση με αλκοόλ στο αίμα και το χέρι να κρέμεται από το παράθυρο δείχνει τον άνδρα τον βαρύμαγκα. Αν ανάψεις καπνογόνο στο γήπεδο είσαι χουλιγκάνος. Αν το ανάψεις Κυριακή του Πάσχα, είσαι ευσεβής προς τις παραδόσεις

Κώστας Γιαννακίδης 

 29 Απριλίου 2019

 Πηγή: Protagon.gr


 Υποτίθεται ότι οι Καλαματιανοί με τις σαΐτες θυμούνται την αντίσταση που έκαναν επί Τουρκοκρατίας. Εξ όσων γνωρίζουμε τα τελευταία διακόσια χρόνια δεν έπεσε Καλαματιανός από βόλι Τούρκου. Από σαΐτα συμπατριώτη του, όμως, να το συζητήσουμε. Χαμηλοφώνως γιατί δίπλα μας κλαίνε μία χήρα και δύο ορφανά. Ο δήμαρχος Νίκας μάς είπε ότι το έθιμο δεν πρόκειται να απαγορευτεί.http://www.avgi.gr/documents/10179/0/56765766tgyyfgg.jpg/75c2066b-5da0-4309-873d-e1e25912d972?t=1556560260743&imageThumbnail=3 Είναι, λέει, στο DNA των Καλαματιανών και η κατάργησή του θα προκαλέσει αντιδράσεις. Ο ίδιος είχε εμφανιστεί άνετος και ψύχραιμος μετά τον θάνατο τριών ανθρώπων στις πλημμύρες του 2016, τότε που δεν πήγε στα λασπόνερα «για να μη ρίξουν τον δήμαρχο στα σκυλιά». Τώρα πάει και για Περιφερειάρχης… Με την ευκαιρία, να τον πληροφορήσουμε ότι υπάρχουν και άλλες συμπεριφορές που είναι στο DNA των ανθρώπων, πλην όμως έχουν απαγορευτεί. Το αυθόρμητο λιντσάρισμα, ο λιθοβολισμός, η δημόσια διαπόμπευση, βρίσκονται στο συλλογικό DNA εδώ και αιώνες, ωστόσο η πρόοδος του πολιτισμού κατέστησε έκνομες αντίστοιχες συμπεριφορές. 

Ματωμένο Πάσχα ξανά: Νεκρός εικονολήπτης και σοβαρά τραυματισμένα δυο παιδιά Πατήστε εδώ Ασφαλώς σε καιρούς που προτάσσουμε τη βαλκανική μας εκκεντρικότητα ως απόδειξη της εθνικής μας μοναξιάς, δεν είναι ώρα να τοποθετείς αυτά τα έθιμα στη σφαίρα της βαρβαρότητας. 
 Αποτέλεσμα εικόνας για μπαλωθιες αγριες
Στη χώρα όπου θεωρείται λεβέντης ο ημιάγριος με το κοψίδι στο ένα χέρι και το κουμπούρι στο άλλο, αν εκφράσεις τη δυσφορία σου θα είσαι είτε φλώρος, είτε βαλτός από κάποιους ξένους -ενδεχομένως Εβραίους που μπορεί να κάνουν μουτράκια για το υπέροχο έθιμο με το κάψιμο του Ιούδα. Σχετική εικόναΑν θέλετε, το πρόβλημα δεν βρίσκεται τόσο στη Χίο ή στην Καλαμάτα όπου, τέλος πάντων, η Αστυνομία λαμβάνει κάποια στοιχειώδη μέτρα. Βρίσκεται κυρίως στη συλλογική συνείδηση που απενοχοποιεί τη βαρβαρότητα επικαλούμενη τις παραδόσεις. Βρίσκεται στους δημάρχους που λένε ότι θα υπάρξουν αντιδράσεις. Αποτέλεσμα εικόνας για ρουκέτες παραδοσιακέςΟι μπαλωθιές είναι λεβέντικες, οι ρουκέτες παραδοσιακές και η οδήγηση με αλκοόλ στο αίμα και το χέρι να κρέμεται από το παράθυρο δείχνει τον άνδρα τον βαρύμαγκα. Αν ανάψεις καπνογόνο στο γήπεδο είσαι χουλιγκάνος. Αν το ανάψεις Κυριακή του Πάσχα, είσαι ευσεβής προς τις παραδόσεις. Αρκεί στο βάθος να παίζουν πάντα λαϊκά.
  • Add to Phrasebook
    • No word lists for Greek -> Greek...
    • Create a new word list...
  • Copy

50 sci-fi novels written by women

50 Science Fiction Essentials Written by Women

This month we celebrate women’s history—and today, women’s future history. What better way to highlight the amazing contributions women have made to science and culture than highlighting some of the most creative minds ever, and their surprising, thought-provoking, mind-blowing visions of tomorrow?
The history of science fiction in the Western world owes a huge debt to women. Many of the earliest and most influence works in the genre were composed by women, and women have supplied the field with many of its greatest writers through the years. To bring the point home, we took a few minutes to come up with a list of 50 essential sci-fi books written by women—and we could easily have kept going (and hope you will in the comments).



The Blazing World, by Margaret Cavendish
Published in 1666, this is arguably the first science fiction novel ever written, although its genre is kind of fluid, so there’s little wonder it has been name-checked and referenced in the work of  writers from Alan Moore to China Miéville. It’s the story of a woman who passes from the North Pole into world populated by talking animals, fish-men, and other surreal wonders, finds herself declared empress, and leads an invasion of her homeworld. That’s a classic portal story if you ask us, and a truly pioneering work of SF.

tovima.gr

"Και πεθαίνουν σαν σκουλήκια"

Αρκουμανέα Λουίζα


«Οι Γυναίκες ζούνε σαν Νυχτερίδες ή Κουκουβάγιες, εργάζονται σαν Κτήνη και πεθαίνουν σαν Σκουλήκια» έγραφε τον 17ο αιώνα η Μάργκαρετ Κάβεντις, δούκισσα του Νιούκαστλ, γνωστή και ως Τρελο-Ματζ (Mad Madge) εξαιτίας της επίµονης ενασχόλησής της µε τη λογοτεχνία και το γράψιµο. Από ποιήµατα και θεατρικά έργα ως φιλοσοφικά δοκίµια, η πένα της δούκισσας πραγµατικά δεν γνώριζε φραγµούς. Το έργο της «The Blazing World» θεωρείται ένα από τα πρώτα µυθιστορήµατα επιστηµονικής φαντασίας. Η Κάβεντις άσκησε κριτική σε επιφανείς διανοητές της εποχής της, τον Τόµας Χοµπς και τον Ρενέ Ντεκάρτ.


«Οι Γυναίκες ζούνε σαν Νυχτερίδες ή Κουκουβάγιες, εργάζονται σαν Κτήνη και πεθαίνουν σαν Σκουλήκια» έγραφε τον 17ο αιώνα η Μάργκαρετ Κάβεντις, δούκισσα του Νιούκαστλ, γνωστή και ως Τρελο-Ματζ (Mad Madge) εξαιτίας της επίµονης ενασχόλησής της µε τη λογοτεχνία και το γράψιµο. Από ποιήµατα και θεατρικά έργα ως φιλοσοφικά δοκίµια, η πένα της δούκισσας πραγµατικά δεν γνώριζε φραγµούς. Το έργο της «The Blazing World» θεωρείται ένα από τα πρώτα µυθιστορήµατα επιστηµονικής φαντασίας.
Η Κάβεντις άσκησε κριτική σε επιφανείς διανοητές της εποχής της, τον Τόµας Χοµπς και τον Ρενέ Ντεκάρτ. Υψωσε µία από τις πρώτες φωνές υπέρ των δικαιωµάτων των ζώων. ∆εν έκρυψε ποτέ την επιθυµία της να γίνει διάσηµη µέσα από το έργο της. Και όλα αυτά σε µια εποχή όπου όσες, ελάχιστες, γυναίκες τολµούσαν να δηµοσιεύσουν λογοτεχνικά ή φιλοσοφικά κείµενα δεν τα υπέγραφαν ποτέ µε το όνοµά τους. Ισως γι’ αυτό ο σύγχρονός της Σάµιουελ Πέπις αποκαλούσε την Κάβεντις «τρελή, ξιπασµένη και γελοία».
Οπως σηµειώνει η Βιρτζίνια Γουλφ, όσες γυναίκες εκείνη την εποχή δεν υιοθετούσαν µια απολογητική στάση για τις λογοτεχνικές απόπειρές τους – αρνούνταν, δηλαδή, να τις παρουσιάσουν ως ανάλαφρα, διασκεδαστικά σκετσάκια – θεωρούνταν τρελές, λάθη της φύσης. Και η Κάβεντις, γράφει η Γουλφ, «έβλεπε το πλήθος να στριµώχνεται γύρω από την άµαξά της όποτε έβγαινε από το σπίτι της, καθώς η τρελή ∆ούκισσα έγινε µπαµπούλας για να φοβίζουν οι µαµάδες τις έξυπνες θυγατέρες τους».
Τα πράγµατα δεν βελτιώθηκαν ιδιαίτερα τον 19ο αιώνα. Μια αίσθηση ενοχής βασανίζει κάθε γυναίκα που ασχολείται µε το γράψιµο, αυτό το κατ’ εξοχήν αρσενικό προνόµιο. Το 1837 η Σαρλότ Μπροντέ εξοµολογείται σε µια επιστολή της: «Πασχίζω να υπηρετώ όλα τα καθήκοντα που οφείλει να εκπληρώνει µια γυναίκα… ∆εν τα καταφέρνω όµως πάντοτε, εφόσον καµιά φορά, ενώ διδάσκω ή πλέκω, νιώθω ότι θα προτιµούσα να διαβάζω ή να γράφω». Οι αδελφές Μπροντέ έκρυβαν τη θηλυκή ταυτότητά τους πίσω από ανδρικά ψευδώνυµα. Το ίδιο και η Τζορτζ Ελιοτ.[.........]

Margaret Cavendish, Duchess of Newcastle-upon-Tyne - Wikipedia

Σχετική εικόνα
Αποτέλεσμα εικόνας για Margaret Cavendish

Margaret Cavendish, Duchess of Newcastle-upon-Tyne - Wikipedia



**********************************
Frankenstein, by Mary Shelley
Two centuries after its composition, Frankenstein continues to be adapted, copied, interpreted, and misunderstood. The popular interpretation holds that “humanity shouldn’t mess with the laws of nature,” but Shelley’s novel is subtler than that. Frankenstein is, rather, a strenuously pro-science novel that indicts man for his callousness toward non-human life. The “monster” of the novel is smart and tragic—the true fiend is Dr. Frankenstein himself, not because he pursues knowledge and scientific breakthroughs, but because he holds the results of his work in contempt and refuses to accept the consequences of his actions. The horror folks are always trying to claim this one as their own, and we say: fight us.
Αποτέλεσμα εικόνας για ΜΑΊΡΗ ΣΈΛΛΕΫ ΦΡΑΝΚΕΝΣΤΆΙΝ


Μαίρη Σέλλεϋ - Βικιπαίδεια

Φρανκενστάιν ή ο σύγχρονος ΠρομηθέαςΦρανκενστάιν ή ο Σύγχρονος Προμηθέας - Βικιπαίδεια


*************************
Metropolis, by Thea von Harbou
Thea von Harbou was Fritz Lang’s wife, and her novel is the basis for the famed film of the same name—one of the earliest examples of sci-fi at the movies. She also collaborated on the screenplay, so it’s safe to say the film wouldn’t exist without her contributions. The story of a futuristic, mechanized city that depends on the back-breaking labor of workers who toil underground while the gentry enjoy life above ground is still being mined for visuals by modern-day filmmakers, but its ideas are also profoundly influential, and most of them came from von Harbou’s fantastic book.
Αποτέλεσμα εικόνας για ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ ΤΕΑ ΦΟΝ ΧΑΡΜΠΟΥ

ΧΑΡΜΠΟΥ ΤΕΑ ΦΟΝ

H Τέα φον Χάρμπου γεννήθηκε στην Βαυαρία το 1888, σε εύπορη οικογένεια ευγενούς καταγωγής. Θεωρούμενη παιδί- θαύμα, έτυχε ιδιαίτερης εκπαίδευσης, σπουδάζοντας μεταξύ άλλων ξένες γλώσσες και μουσική. Μετά από ένα ταξίδι στην Αφρική, άρχισε να παίζει στο θέατρο και να γράφει, ώσπου, μετά την πρώτη λογοτεχνική επιτυχία της, το 1910, αφοσιώθηκε αποκλειστικά στη συγγραφή. Το 1917 μετακόμισε στο Βερολίνο, όπου στη δεκαετία του ’20 συνεργάστηκε ως σεναριογράφος σε δεκάδες παραγωγές με τους σημαντικότερους σκηνοθέτες της εποχής. Το 1922 παντρεύτηκε τον σκηνοθέτη Φριτς Λανγκ, με τον οποίο ολοκλήρωσαν δέκα ταινίες, μέχρι την επικράτηση του ναζισμού και τον χωρισμό τους το 1933. Αμέσως μετά συνήψε μυστικό γάμο με τον κατά πολύ νεότερο εραστή της, Ινδό δημοσιογράφο, οπαδό του Γκάντι. Επειδή εξακολούθησε να εργάζεται στον γερμανικό κινηματογράφο υπό το ναζιστικό καθεστώς, το 1945 υποχρεώθηκε από τις βρετανικές αρχές σε καταναγκαστική εργασία. Τα επόμενα χρόνια συνέχισε να γράφει και αφοσιώθηκε στην ενίσχυση του απελευθερωτικού κινήματος του Γκάντι, μέχρι τον αιφνίδιο θάνατό της το 1954. Έγραψε συνολικά 77 σενάρια και εξέδωσε 40 βιβλία. Τα βιβλία της είναι: Wenn’s Morgen wird (1905), Weimar: Ein Sommertagstraum (1908), Die nach uns kommen, Ein Dorfroman (1910), Von Englen und Teufelschen (1913), Deutsche Frauen. Bilder stillen Hendentums (1914), Der Unsterbliche Acker, Εin Kriegsroman (1915), Gold im Feuer (1915), Der Krieg und die Frauen (1915), Die Masken des Todes. Sieben Geschichten in einer (1915), Die Flucht der Beate Hoyermann (1916), Die Deutsche Frau im Weltkrieg (1916) Aus Abend und Morgen ein neuer Tag (1916), Du junge Wacht am Rhein! (1917), Der belagerte Tempel (1917), Das indische Grabmal [Ο τάφος του Ινδού (1918)], Die Nach uns kommen (1918), Legenden (1919), Sonderbare Heilige (1919), Die Unheilige Dreifaltigkeit (1920), Das Haus ohne Tür und Fenster (1920), Gute Kameraden (1920), Gedichte (1920), Das Niebelungenbuch (1924), Mondscheinprinzeßchen (1925), Metropolis (1926), Der Insel Der Unsterblichen (1926), Mann Zwischen Frauen (1927), Frau im Mond (1928), Spione (1929), Du Bist Unmöglich, Jo! (1931), Liebesbriefe aus St. Florin (1935), Adrian Drost und sein Land (1937), Aufblühender Lotos (1941), Der Dieb von Bagdad [Ο κλέφτης της Βαγδάτης (1949)], Gartenstraße 64 (1952).
 ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ


[............................]
 


 

 

50 Science Fiction Essentials Written by Women

https://www.dw.com/image/16726317_303.jpg

Πρέπει να εστιάσει η Ελλάδα στο κατοχικό δάνειο;

Deutsche Welle (www.dw.com)

Το θέμα των πολεμικών οφειλών της Γερμανίας αλλά και οι ενταξιακές προοπτικές των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων, κυρίως δε της Σερβίας και της Βόρειας Μακεδονίας, στο επίκεντρο της σημερινής επισκόπησης Τύπου.
Στο θέμα των πολεμικών επανορθώσεων επανέρχεται η ελβετική Neue Zürcher Zeitung. Υπό τον τίτλο «Η Γερμανία δεν κατέβαλε πολεμικές οφειλές» η εφημερίδα αναφέρεται στις τελευταίες εξελίξεις με αφορμή την απόφαση της ελληνικής Βουλής να διεκδικήσει πλέον επίσημα η Ελλάδα πολεμικές επανορθώσεις από τη Γερμανία. Το δημοσίευμα εστιάζει στις εκτιμήσεις του ιστορικού Χάγκεν Φλάισερ, ομότιμου καθηγητή Νεότερης Ιστορίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, ο οποίος συμβουλεύει την ελληνική πολιτεία να επικεντρωθεί όχι στις επανορθώσεις εν γένει, αλλά στο ζήτημα του κατοχικού δανείου.
«[…] Η Αθήνα έχει προαναγγείλει επανειλημμένως προσφυγή στη δικαιοσύνη σε περίπτωση που το Βερολίνο συνεχίσει να απορρίπτει διαπραγματεύσεις. Πρώτος σταθμός θα ήταν το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Ο Φλάισερ προτείνει μια διαφορετική στρατηγική: οι Έλληνες θα έπρεπε να εστιάσουν στην αξίωση για επιστροφή του κατοχικού δανείου. Σε αντίθεση με τις επανορθώσεις, το κατοχικό δάνειο δεν θα δημιουργούσε προηγούμενο. Σε περίπτωση υπαναχώρησης της Γερμανίας, το Βερολίνο δεν θα έπρεπε να αναμένει άμεσα περαιτέρω αξιώσεις άλλων χωρών».
Όπως αναφέρει η ΝΖΖ, «βάσει σημερινής αγοραστικής δύναμης, σύμφωνα με τον κ. Φλάισερ, το ποσό κυμαίνεται στα 10 δις ευρώ. Με την πρόταση αυτή ο Χάγκεν Φλάισερ προκάλεσε δυσαρέσκεια στην Ελλάδα. Εκεί διατυπώνονται, ειδικά ενόψει εκλογών, μαξιμαλιστικές διεκδικήσεις». Ο καθηγητής επισημαίνει ότι η Γερμανία θα πρέπει να κάνει τώρα ένα βήμα προς την Ελλάδα. «Θα ήταν παράλογο να επαναλαμβάνει σήμερα η δημοκρατική Γερμανία ότι το θέμα έχει διευθετηθεί οριστικά, όταν οι Ναζί είχαν αναγνωρίσει τότε έναντι της Ελλάδας το δάνειο […]».


http://www.avgi.gr/documents/10179/9796984/30a.jpg/22af7148-2bd7-46b0-aede-fe85f8b652dc?t=1555700257955&imageThumbnail=3

Η NASA, οι Έλληνες επιστήμονες και καινοτόμοι ιδέες για τη Σελήνη

Νταρζάνου Αγγέλα

Στην πρώτη ταχύτητα των τεχνολογικών εξελίξεων παγκοσμίως εντάσσονται Έλληνες επιστήμονες, ερευνητικά προγράμματα και πανεπιστημιακά ιδρύματα, μέσα από τη συνεργασία του Ελληνικού Διαστημικού Οργανισμού με τη NASA, που υπεγράφη προ ημερών στις ΗΠΑ και περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, την αποστολή ελληνικού ρομποτικού οχήματος στη Σελήνη.
Το πρόγραμμα ονομάζεται "Hellas to the moon" και ορισμένοι κακόπιστοι επιμένουν να υπενθυμίζουν με ειρωνεία το "Fly me to the moon", υπονοώντας το... "φέξε μου και γλίστρησα". Η αλήθεια είναι ότι οπωσδήποτε τέτοια προγράμματα και διακρατικές συνεργασίες ούτε γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη, ούτε τα αποτελέσματά τους έχουν άμεση εφαρμογή ή άμεσο κέρδος. Όμως κάποτε γίνεται μια αρχή. Μπαίνουν οι βάσεις και μπαίνει το νερό στο αυλάκι. Από μόνη της η αρχή φέρνει τα πρώτα αποτελέσματα. Δίνει προοπτική στη χώρα, νέα πνοή στην έρευνα, στην ανάπτυξη και το διεθνές εκτόπισμα της χώρας. Προσφέρει στρατηγικά πλεονεκτήματα. Για παράδειγμα, η αγορά του Διαστήματος υπολογίζεται ότι υπερβαίνει τα 200 δισ. δολάρια, με υψηλό ρυθμό ανάπτυξης.
Στα επόμενα τρία- τέσσερα χρόνια η Ελλάδα θα πρέπει να δουλέψει εντατικά, έτσι ώστε να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις που ανέλαβε έναντι της NASA και να τις φέρει εις πέρας. Στο πλαίσιο της συμμετοχής της στο διαστημικό πρόγραμμα της NASA, η Ελλάδα κατέθεσε 14 επιστημονικές / ερευνητικές προτάσεις -αποτέλεσμα επίπονων ερευνών επί χρόνια-, οι οποίες εντάσσονται στην Εθνική Στρατηγική για το διάστημα, μέσω του Ελληνικού Διαστημικού Οργανισμού - ΕΛΔΟ.Αποτέλεσμα εικόνας για Γιώργος Δημητρόπουλος, διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας Adveos
Οι προτάσεις κινούνται σε μια μεγάλη γκάμα ερευνητικών πεδίων και αφορούν από την κατασκευή μικροδορυφόρων για τη Σελήνη και τη δημιουργία αλγορίθμων αποστολής - λήψης φωτογραφιών μέχρι τη δημιουργία συνθηκών καλλιέργειας στη Σελήνη, εφαρμογές εξορύξεων στο έδαφός της, τη δημιουργία μηχανισμών λειτουργίας για διαστημικές επικοινωνίες και συστημάτων αναγνώρισης χημικών συστατικών του εδάφους.
Ο σχεδιασμός έχει ως εξής: Η σεληνάκατος που θα τοποθετηθεί από τη NASA θα υποδεχθεί οχήματα από δέκα χώρες. Το όχημα της κάθε χώρας θα "κουμπώσει" πάνω στη σεληνάκατο, όμως ο διαθέσιμος χώρος θα είναι εξαιρετικά περιορισμένος και ακριβός. Το κόστος του, ένα είδος ενοικίου -για την Ελλάδα υπολογίζεται σε ένα εκατ. ευρώ- θα εξαρτηθεί από το βάρος του, τον όγκο, τη διαθέσιμη ενέργεια, τις δυνατότητες επικοινωνίας κ.ά. Έτσι, οι ερευνητικές προτάσεις που θα επιλεγούν θα πρέπει να είναι προσεκτικά επιλεγμένες, ώστε να ταιριάζουν με την εθνική διαστημική στρατηγική, αλλά και "οικονομικές" σε όγκο και κατανάλωση ενέργειας. Τα στοιχεία που θα συλλεγούν θα είναι πολύτιμα για μελλοντικές έρευνες ή και για πρωτοποριακές εφαρμογές στη Γη.
Η συμμετοχή της Ελλάδας στο διαστημικό πρόγραμμα της NASA, που προσδιορίζεται σε 3-4 χρόνια από σήμερα, δίνει υπεραξία στους Έλληνες επιστήμονες και στη δουλειά τους, προσδίδει κύρος στη χώρα ως αυτόνομο παραγωγό τεχνογνωσίας, αλλά και υψηλή αποδοτικότητα στις επενδύσεις, οι οποίες αποδίδουν, σύμφωνα με υπολογισμούς, στο πενταπλάσιο. Οι τεχνολογίες που θα αναπτυχθούν στη Σελήνη εξάλλου έχουν εφαρμογή και στο περιβάλλον της Γης, από τις τηλεπικοινωνίες και τη νανοτεχνολογία μέχρι την αξιοποίηση των νέων υλικών, τις καλλιέργειες και την ιατρική.
Οι προτάσεις κατατέθηκαν από καθηγητές που προέρχονται από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, το Καποδιστριακό, το Δημοκρίτειο, το Γεωπονικό, το ΕΜΠ, το Πολυτεχνείο Κρήτης, το Πανεπιστήμιο Πατρών, αλλά και το Εθνικό Αστεροσκοπείο, Εθνικό Κέντρο Ερευνών "Δημόκριτος" και ιδιωτικές εταιρείες. Η "Αυγή" παρουσιάζει ορισμένες από αυτές:
1. Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης:
Από τι είναι φτιαγμένο το φεγγάρι
Ο φασματογράφος ακτίνων α και Χ που προτείνεται είναι ένα όργανο που σκοπό έχει τον λεπτομερειακό προσδιορισμό της χημικής σύστασης της επιφάνειας του εδάφους στη θέση προσελήνωσης και όπου αλλού χρειαστεί. Αποτελεί εκσυγχρονισμό του υπάρχοντος φασματογράφου και θα εκσυγχρονιστεί με αισθητήρες νέας τεχνολογίας, προσθήκη επεξεργαστή και ενσωμάτωση μνήμης.
Θα έχει δυνατότητα να καταγράφει τη γενική ραδιενέργεια της Σελήνης, ενώ με κατάλληλη σύνθεση δύναται να χρησιμοποιηθεί ως προσωπικό δοσίμετρο στη στολή ενός αστροναύτη. Το συνολικό του βάρος δεν ξεπερνά τα 90 - 130 γραμμάρια, ενώ ο όγκος του είναι μόλις 65 κυβικά εκατοστά. Καταναλώνει ισχύ 200 mW και παράγει περίπου 10 Kbytes δεδομένων ανά δείγμα. Παραλλαγές αυτού του οργάνου χρησιμοποιούν η NASA και άλλες διαστημικές υπηρεσίες σε κάθε πλανητική αποστολή προσεδάφισης. Σχεδιάζεται από την ομάδα του καθηγητή Θανάση Οικονόμου στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου και το ΑΠΘ.
2. Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης:
Για την ασθένεια των δυτών
Η καινοτόμος ιατρική συσκευή ονομάζεται I-VED και αναπτύχθηκε εξ ολοκλήρου στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, με σκοπό να προστατεύει τους αστροναύτες από τη νόσο αποσυμπίεσης και ειδικότερα από την εμφάνιση φυσαλίδων στο σώμα, η οποία οφείλεται στη μείωση της πίεσης του περιβάλλοντος. Οι φυσαλίδες σχηματίζονται στα υγρά του σώματος των αστροναυτών, με αποτέλεσμα να πρήζεται.
Η Ομάδα Πολυφασικής Δυναμικής του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης (επικεφαλής καθηγητής ο Θ. Καραπάντσιος) έχει αναπτύξει φασματοσκοπική συσκευή για τη μη - επεμβατική ανίχνευση φυσαλίδων σε ανθρώπους σε πραγματικό χρόνο, στο πλαίσιο του Προγράμματος του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος “In-Vivo Embolic Detector, I-VED” (2005-2015).
Η τεχνολογία I-VED θα αξιοποιηθεί και για εφαρμογές ανίχνευσης φυσαλίδων στη γη: α) κατά την εξωσωματική κυκλοφορία του αίματος (επεμβάσεις ανοιχτής καρδιάς, αιμοκάθαρση), β) σε δύτες, και γ) σε ασθενείς κατά τη θεραπεία τους σε υπερβαρικό θάλαμο.

3. Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών:
Σεληνιακή κάψουλα για καλλιέργειες
Η πρόταση της ερευνητικής ομάδας (υπό τον αναπληρωτή καθηγητή Θωμά ΜπαρτζάναΘωμάς Μπαρτζάνας) αφορά τη δημιουργία μιας ειδικά διαμορφωμένης κάψουλας με ελεγχόμενες συνθήκες, στην οποία είναι εφικτή η καλλιέργεια τροφίμων σε συνθήκες μικροβαρύτητας, αξιοποιώντας στον βέλτιστο βαθμό τον διαθέσιμο όγκο. Η ομάδα αναπτύσσει τεχνολογία για την παραγωγή τροφίμων υψηλής διατροφικής αξίας σε ελεγχόμενες συνθήκες για ακραίες περιβαλλοντικές συνθήκες.
Η καλλιέργεια τροφίμων σε διαστημικές αποστολές κρίνεται σημαντική, καθώς στις αποστολές υπάρχει έλλειψη φρέσκιας τροφής υψηλής διατροφικής αξίας και το αυξημένο κόστος μεταφοράς από τη Γη είναι περιοριστικός παράγοντας για επανδρωμένες αποστολές.
Ενώ η εφαρμογή θα αναπτυχθεί για χρήση σε διαστημικές εφαρμογές, θα μπορεί να έχει και επίγεια χρήση σε συστήματα παραγωγής τροφίμων, υψηλής τεχνολογίας, σε δυσμενή περιβάλλοντα (θερμοκήπια, συστήματα κάθετης γεωργίας, εφαρμογές αστικής γεωργίας κ.λπ.). Οι τεχνολογίες που αναπτύσσονται για διαστημικές εφαρμογές μπορούν να έχουν και επίγειες εφαρμογές, και μάλιστα σε περιοχές ή συνθήκες όπου τα συμβατικά συστήματα δεν είναι αποτελεσματικά.
4. Adveos Company:
Ρολόι προστασίας από την κοσμική ακτινοβολία
Το όργανο που κατασκευάζεται είναι ένας καταγραφέας ο οποίος παρέχει προστασία από τις κοσμικές ακτίνες και τις ηλιακές εκρήξεις. Η προστασία από τις κοσμικές ακτίνες και τις ηλιακές εκρήξεις -εξαιρετικά επικίνδυνες για την υγεία των αστροναυτών- είναι αυτονόητη στη Γη λόγω της ατμόσφαιρας, όμως δεν είναι διαθέσιμη κατά την παραμονή ανθρώπων και μηχανών στη Σελήνη και κατά το ταξίδι σε αυτήν. Επομένως, πρέπει να ληφθούν μέτρα προφύλαξης. Τα μέτρα προφύλαξης εξαρτώνται από παραμέτρους, οι οποίες είναι σε αρκετό βαθμό απρόβλεπτες. Για τον λόγο αυτό πρέπει να μετριέται σε πραγματικό χρόνο η επίδραση σε ζωντανούς οργανισμούς και μηχανές. Μέχρι σήμερα, οι μετρήσεις αυτές στο έδαφος της Σελήνης είναι ελάχιστες.
Ο καταγραφέας είναι σε θέση να μετρήσει σε πραγματικό χρόνο ένα προς ένα τα σωματίδια που το διαπερνούν, το πόση ενέργεια αφήνουν και το τι είδους είναι. Με τα στοιχεία αυτά μπορεί να υπολογίζεται η βλαπτική επίδρασή τους σε ζωντανούς οργανισμούς και το ποια προφύλαξη είναι αποτελεσματική. Το όργανο έχει τις διαστάσεις περίπου ενός ρολογιού για το χέρι, ανάλογη κατανάλωση και αναπτύσσεται ήδη με χρηματοδότηση από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστήματος, την οποία κέρδισε ανταγωνιζόμενη 41 άλλες προτάσεις από διάφορες χώρες.
Όπως σημειώνει ο Γιώργος Δημητρόπουλος, διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας Adveos, με τέτοιες συνεργασίες παρέχεται η δυνατότητα στην εταιρεία να παίξει ενεργό ρόλο στις επανδρωμένες πτήσεις, καθώς επίσης και να εμφανιστεί ως πιθανός προμηθευτής των μεγάλων αεροδιαστημικών βιομηχανιών με μια λύση για την εξασφάλιση της αξιοπιστίας των ηλεκτρονικών συστημάτων τους σε πτήση.
5. Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών:
Όταν η Γη μοιάζει με τη Σελήνη
Μελέτη γήινων περιοχών με ιδιότητες παρόμοιες με εκείνες της Σελήνης, με απώτερο σκοπό τον έλεγχο και βαθμονόμηση αναλυτικών οργάνων στο πεδίο, εφαρμογή νέων τεχνολογιών απεικόνισης κ.ά. Η πρόταση της ομάδας του καθηγητή Ι. Μπαζιώτη βασίζεται στη μελέτη περιοχών ηφαιστειακών πετρωμάτων στον χώρο του Αιγαίου, με στόχο την εκτίμηση του δυναμικού τους ως ανάλογων περιοχών της Σελήνης. Αντίστοιχα, θα μελετηθούν μετεωρίτες με προέλευση τη Σελήνη, ενώ θα αναπτυχθεί και βάση δεδομένων, που θα ενσωματώνει τις πληροφορίες από τα γήινα πετρώματα και τους μετεωρίτες. Σε τέτοιες ανάλογες περιοχές, μπορούν να πραγματοποιηθούν επί τόπου τα πειράματα των άλλων ομάδων του εθνικού προγράμματος και να βοηθήσουν στη καλύτερη και πληρέστερη κατασκευή αναλυτικών οργάνων, καθώς και στη βαθμονόμησή τους.
6. ΕΜΠ, Bucharest, Mechatronics:
Διαστημικό μενού: φρέσκα μανιτάρια
Οι επιστήμονες γνωρίζουν ότι στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS) έχει παρουσιαστεί ανάπτυξη μυκήτων. Οι αστροναύτες φωτογράφιζαν τις αποικίες μυκήτων σε τακτά χρονικά διαστήματα. Τέτοια πειράματα είναι σημαντικά, γιατί βοηθάνε στην κατανόηση της φυσιολογίας των μικροοργανισμών σε συνθήκες μικροβαρύτητας και την επικινδυνότητα για τον άνθρωπο, όταν αυτός θα αρχίσει πλέον τα διαπλανητικά ταξίδια μεγάλης διάρκειας.
Μελέτες βιωσιμότητας των μυκήτων καθώς και το πρωτεϊνικό τους περιεχόμενο είναι σημαντικές γιατί συνδυασμός μυκήτων μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν τροφή για αστροναύτες.
Στόχος της πρότασης είναι να επαναληφθεί το ίδιο πείραμα, με τους ίδιους μικροοργανισμούς, στην επιφάνεια της Σελήνης. Καινοτομία είναι ο τρόπος που θα ενεργοποιείται η ανάπτυξη των καλλιεργειών, καθώς και η παρακολούθησή τους: Σχεδιάζονται καινοτόμα τρυβλία (πιάτα) Πέτρι (petri dishes) που θα περιέχουν ειδικά ηλεκτρομικρομηχανικά συστήματα που θα απελευθερώνουν τα σπόρια στην επιφάνεια του θρεπτικού υλικού σε προγραμματισμένες χρονικές στιγμές. Με ειδική κάμερα θα γίνεται φωτογράφιση της ανάπτυξης αυτών σε τακτά χρονικά διαστήματα, και οι φωτογραφίες θα στέλνονται στη Γη για επεξεργασία. Την πρόταση καταθέτουν η εταιρεία Mechatronics, το ίδρυμα ΙΒΒ του Βουκουρεστίου και η Σχολή Μηχανικών Μεταλλείων - Μεταλλουργών με τον καθηγητή Ηλία Χατζηθεοδωρίδη.
7. Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο:
Εξόρυξη πρώτων υλών στη Σελήνη
Πριν από οποιαδήποτε ενέργεια μεταλλευτικής δραστηριότητας και εξόρυξης πρώτων υλών στη Σελήνη, θα πρέπει να διερευνηθεί ποιες δραστηριότητες είναι συμβατές με τις συνθήκες χαμηλής βαρύτητας στον δορυφόρο. Είναι αναμενόμενο ότι καινοτόμοι μέθοδοι θα πρέπει να αναπτυχθούν, κυρίως λόγω της χαμηλής βαρύτητας.
Η κατανόηση του σεληνιακού εδάφους, από άποψη σύστασης, μηχανικά και φυσικοχημικά, αποτελεί και την προτεραιότητα αυτής της πρότασης έρευνας, γιατί θα βοηθήσει στη δημιουργία των κατάλληλων υποδομών για εξορύξεις και μεταλλευτική δραστηριότητα.
Ένας στόχος π.χ. είναι η υπόγεια εκμετάλλευση της Σελήνης, όπου, παρά τις δυσκολίες της, έχει και προτερήματα για τον άνθρωπο, όπως της προστασίας από τη θερμική και κοσμική ακτινοβολία κατά την εργασία, μια και θα υπάρχει οροφή πετρώματος μεγάλου πάχους που θα προστατεύει τους εργαζόμενους. Στην αποστολή αυτή σχεδιάζεται και η τοποθέτηση οχήματος με όργανα που θα δοκιμάζουν επιτόπου τις μηχανικές και άλλες φυσικές ιδιότητες των υλικών και πώς αυτά συμπεριφέρονται στην μικροβαρύτητα. Την πρόταση καταθέτει η Σχολή Μηχανικών Μεταλλείων - Μεταλλουργών του ΕΜΠ, οι καθηγητέςΑποτέλεσμα εικόνας για Σχολή Μηχανικών Μεταλλείων - Μεταλλουργών του ΕΜΠ, οι καθηγητές Δημήτριος Καλιαμπάκος, Ηλίας Χατζηθεοδωρίδης Δημήτριος Καλιαμπάκος, 
Ηλίας ΧατζηθεοδωρίδηςΑποτέλεσμα εικόνας για Σχολή Μηχανικών Μεταλλείων - Μεταλλουργών του ΕΜΠ, ο καθηγητης  Ηλίας Χατζηθεοδωρίδης κ.ά.

Δευτέρα, Απριλίου 29, 2019

Κάνιστρο Τέχνης

https://cdn2.oceansbridge.com/2017/09/09010833/Easter-Mystery-Maurice-Denis-oil-painting.jpg

  Μορίς Ντενί (1870-1943) : "Το μυστήριο του Πάσχα"

Tάσος   Λειβαδίτης (1922-1988)

Έξοδος  


H τελετή γινόταν στη μεγάλη σάλα, μόλις μ' είχαν ξεκρεμάσει απ' το ηλιοβασίλεμα, με τύλιξαν μ' ένα σεντόνι, μα οι πληγές φάνηκαν στον τοίχο, το πλήθος συνωστίζονταν στις σκάλες, ζητούσε ν' αναστηθώ, μα εγώ έπρεπε να μείνω αγνός από θαύματα, και κρυβόμουν πίσω απ' τα παλτά των ξένων στο διάδρομο, τρώγοντας τα φύλλα από παλιά ημερολόγια,
    το ξημέρωμα ήταν ωχρό πίσω απ' τις μπουκάλες, βγήκα στο δρόμο και γονάτισα στον πρώτο περαστικό, «γιατί το 'κανες;» με ρωτούσε ο Θεός, «είναι ο καιρός της βασιλείας μου, Kύριε, πώς ν' αρνηθώ;» και τότε ο Θεός μού 'βαλε στο χέρι αυτό το κλειδί, έτσι μπορώ τώρα ν' ακούω ήρεμος το ανελέητο βήμα πίσω απ' τον τοίχο, αθέατος μέσα σε όποια θεία εικόνα.
    Ήμουν τόσο μονάχος, που τα σκυλιά που με γάβγισαν στο δρόμο ανέβαιναν τώρα μαζί μου στον ουρανό.


(από την Ποίηση. Tόμος Δεύτερος 1972-1977, Kέδρος 1987) 






 Γιάννης Βαρβέρης (1955-2011)


Εσπερινός της αγάπης

Η πόλη με οβελίες αλλού γιορτάζει.
Σταθμός Πελοποννήσου
κι απομεσήμερο του Πάσχα σε παγκάκι
μόνον εσύ κι εγώ καθόμαστε, μητέρα.
Είμαστε γέροι πια κι οι δυο
κι εγώ αφού γράφω ποιήματα
πιο γέρος.
Αλλά πού πήγανε τόσοι δικοί μας;
Μέσα σε μια βδομάδα
δεν απόμεινε κανείς.
Ήταν Μεγάλη βέβαια
γεμάτη πάθη, προδοσίες, σταυρώσεις-
θέλουν πολύ για να υποκύψουν οι κοινοί θνητοί;
Έτσι ακριβώς, από τα Βάγια μέχρι σήμερα
θα ’πρεπε κάπως να ’χαμε κι εμείς χωρέσει.
Όμως το Πάσχα τέλειωσε, μητέρα.
Κι εμείς τι θ’ απογίνουμε
σ’ ένα παγκάκι
αθάνατοι
καθώς νυχτώνει;
Maurice Denis. Easter morning
 Μορίς Ντενί (1870-1943): 'Πασχαλιάτικο πρωινό"


https://uploads8.wikiart.org/temp/b2e222fb-5cc4-42ec-b8e1-b7478bafb724.jpg!Portrait.jpg Ντενί, Μορίς (Maurice Denis, Γκρανβίλ 1870 – Παρίσι 1943)
 Γάλλος ζωγράφος και θεωρητικός της μοντέρνας τέχνης. Σπούδασε στην Ακαδημία Ζιλιάν στο Παρίσι, μαζί με τους Πιερ Μπονάρ, Εντουάρ Βιγιάρ, Πολ Σεριζιέ, Φελίξ Βαλοτόν κ.ά. (τους μελλοντικούς ναμπί) και εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη ζωγραφική με την τεχνική του πουαντιλισμού, επηρεασμένος από τον Ζορζ Σερά.

Το 1888, με τη βοήθεια του Σεριζιέ, ήρθε σε επαφή με τον Πολ Γκογκέν και τη σχολή του Ποντ-Αβέν, όπου, μετά την κρίση του ιμπρεσιονισμού, ξεκίνησε να διαμορφώνεται το κίνημα του συμβολισμού, το οποίο είχε ήδη επικρατήσει στη λογοτεχνία με τους ποιητές Βερλέν, Ρεμπό και Μαλαρμέ.

Ο Ν. αποδέχτηκε μεμιάς τη νέα αισθητική και εξελίχθηκε στον εγκυρότερο θεωρητικό της συμβολιστικής τάσης. Συνιδρυτής της ομάδας των ναμπί, διαμόρφωσε το πρόγραμμά της, δημοσιεύοντας ένα άρθρο (1890) που συμπεριλάμβανε έναν χαρακτηρισμό της ζωγραφικής ο οποίος αντανακλά τις αισθητικές αντιλήψεις της εποχής: «Να θυμάστε ότι ένας πίνακας, πριν γίνει άλογο μάχης, γυμνή γυναίκα ή οτιδήποτε άλλο, είναι στην ουσία μια επίπεδη επιφάνεια σκεπασμένη με χρώματα τοποθετημένα κατά μία ορισμένη τάξη».

Αργότερα δημοσίευσε άλλα ενδιαφέροντα θεωρητικά κείμενα (Θεωρίες, Νέες θεωρίες, Ιστορία της θρησκευτικής τέχνης κ.ά.).
Η θεματολογία των ζωγραφικών έργων του είναι κυρίως θρησκευτική. Μετά την πρώτη συνάντησή του με τον Γκογκέν, οι πίνακες και οι πολυάριθμες τοιχογραφικές διακοσμήσεις του (παρεκκλήσιο του Σταυρού στο Λε Βεζινέ, Θέατρο των Ηλυσίων Πεδίων στο Παρίσι) απέκτησαν κλασικιστική όψη (ιδιαίτερα μετά τα συχνά ταξίδια του στην Ιταλία) με νύξεις σχεδόν προραφαηλικές, εμπνεύσεις από τον Πιβί ντε Σαβάν και σχηματοποιήσεις Νέου Ρυθμού (Art Nouveau).

Το 1900 φιλοτέχνησε τον πίνακα Αφιέρωμα στον Σεζάν (Εθνικό Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, Παρίσι), με τον οποίο προσπάθησε να εκφράσει τον θαυμασμό της γενιάς του για τον δάσκαλο της Εξ-αν-Προβάνς. Τα δοκίμιά του, πάντως, είναι πιο αξιόλογα από τη ζωγραφική παραγωγή του.

Πηγή: ygeiaonline.gr