Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥΣ ΒΡΑΧΥΣ, Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥΣ ΜΑΚΡΑ

Παμμήτορ γη, χαίρε· συ τους πάρος ου βαρείς εις σε 

Robert  και Ophelie  καυτή νυν επέχοις αβαρείς.

Μητέρα Γη, σε χαιρετώ – σαν ζούσαν ο Ρομπέρ κι η Οφελί 

βάρος δε σου ’διναν .

 Γι’ αυτούς, κι εσύ ελαφριά να γίνεις.

Gerontakos

 

1. Mνήμη του ποιητή  Ρομπέρ Ντεσνό

ΤΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ

 
Αναμετρώμαι και χτυπιέμαι μανικώς με ζώα και φιάλες
εδώ και λίγο χρόνο ίσως και δέκα ώρες να περάσανε η μια μετά
την άλλη.
Η όμορφη κολυμβήτρια που φοβόταν τα κοράλλια ξυπνάει τούτο
'δώ το πρωινό
το κοράλλι στεφανωμένο με χριστουγεννιάτικα πριναρόφυλλα
της κρούει τη θύρα.
Αχ, το κάρβουνο ξανά και πάντοτε το κάρβουνο το κάρβουνο
σ' εξορκίζω κάρβουνο σ' εξορκίζω δαιμόνιο σ' εξορκίζω άνθρακα
πολιούχε του ονείρου και της μοναξιάς μου άσε με άφησέ με
να μιλήσω πάλι και να ξαναπώ για την όμορφη την κολυμβήτρια
που φοβόταν τόσο τα κοράλλια
και μην το βασανίζεις άλλο πια το θέμα αυτό το γοητευτικό και πλάνο
των ονείρων μου.
Η όμορφη κολυμβήτρια ξεκουραζότανε σε μια κλίνη από δαντέλες
και πουλιά
τα ενδύματά της ριγμένα σε μια καρέκλα πλάι στου κρεβατιού το πόδι
φωτίζονταν με τις λάμψεις απ' τις ύστατες εκλάμψεις του κάρβουνου
κι εκείνο απ' τα βάθη φερμένο τ' ουρανού και της γης και της θαλάσσης
ήτανε περήφανο και για το κοραλλένιο ράμφος του και για τα
μεγάλα του φτερά που δεν ήσαν παρά κρέπια.
Είχε όλη νύχτα ακολουθήσει ποικίλους ενταφιασμούς αποκλίνοντες
προς των κοντινών προαστίων τα ευαγή κοιμητήρια
είχε παραστεί σε χορούς πρεσβειών βάζοντας σφραγίδα του ένα φύλλο
από φτέρη άσπρων σατινένιων εσθήτων
είχε υψωθεί τρομαχτικό σε καραβιών τις πλώρες και τα καράβια πίσω
ποτέ δεν εγύρισαν.
Στο τζάκι τώρα κουρνιασμένο παραμονεύει του ξαφρίσματος την
αφύπνιση και των μεγάλων χυτρών ν' ακουστεί το τραγούδισμα
το εύηχό του βήμα ετάραξε σύγκορμη τη γαλήνη των νυχτών στους
δρόμους με τα ηχερά λιθόστρωτα.
Κάρβουνο ηχηρό κάρβουνο του ονείρου αφεντικό και διδάσκαλε
κάρβουνο
αχ πες μου πού είναι εκείνη η όμορφη κολυμβήτρια η κολυμβήτρια
εκείνη που φοβόταν τα κοράλλια;
Αλλά και αυτήν ακόμα την κολυμβήτρια την επήρε πια ο ύπνος
και μένω φάτσα φάτσα να κοιτιέμαι εγώ με τη φωτιά κι έτσι θενά
μείνω όλη τη νύχτα το κάρβουνο με τα ερεβώδη του φτερά όλο
να ρωτάω κι εκείνο εκεί να επιμένει να προβάλλει στον εντελώς
μονότονο δρόμο του ίσκιους των καπνών του και το δεινό
στραφτάλισμα της ανθρακιάς του.
Κάρβουνο ηχηρό κάρβουνο ανοικτίρμονο κάρβουνο.

 μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής
Πηγή:  diastixo.gr
 *****************

Ο Ρομπέρ Ντεσνό γεννήθηκε στις 4 Ιουλίου 1900 στο Παρίσι, στη συνοικία της Βαστίλης. Έπειτα από όχι και τόσο λαμπρές σπουδές έπιασε δουλειά σε έναν φαρμακοποιό της οδού Παβέ στο Μαρέ. Γράφει τα πρώτα του ποιήματα στα 1918. Στα 1922 γίνεται μέλος της ομάδας των σουρεαλιστών «Litterature» και γίνεται η ψυχή του «Εργαστηρίου σουρεαλιστικών ερευνών» της οδού Γκρενέλ. Διακόπτει τις σχέσις του με τον Αντρέ Μπρετόν και τη σχολή του στα 1930. Γίνεται τότε δημοσιογράφος, ασχολείται με τον κινηματογράφο και το ραδιόφωνο. Μένει όμως πάντα ο ποιητής που αντλεί τις λέξεις και τις εικόνες από τον ίδιο του τον εαυτό, ανεξάρτητα από τις συγκυρίες, τα δόγματα και τις ανάγκες της ζωής. Ο Ντεσνό καταφεύγει στο ασυνείδητο, στον αυτοματισμό ή στους ρητορικούς κανόνες και στην κλασική ποίηση. Δεν μπορεί να μοιάσει παρά με τον εαυτό του. Και είναι πάντα διάχυτη στο έργο του μια χιουμοριστική ατμόσφαιρα, η τρυφερότητα και ο ερωτισμός.
Το 1944 ο Ρομπέρ Ντεσνό συλλαμβάνεται και μεταφέρεται στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Terezín στην Τσεχοσλοβακία, όπου πεθαίνει από τύφο την επομένη της απελευθέρωσης του στρατοπέδου από τους Αμερικανούς, στις 8 Ιουνίου του 1945.

******************



2. Μνήμη της Χορεύτριας και Χορογράφου Ophélie Longuet 
 ΑΜΑ
 Choreographer : Ophélie Longuet
 Music : « Rain in your black eyes », Ezio Bosso. 
 Cinematographer : Jacques Ballard