Άλλη μια συνηθισμένη Παρασκευή | Το Κουτί της Πανδώρας
Νίκος Παπαδογιάννης
Κολοσσοί του ελληνικού αθλητισμού, λοιπόν, θα μιλήσουν στον καθαγιασμένο χώρο. Ο Νίκος Γκάλης; Ο Πύρρος Δήμας; Ο Αλέξανδρος Νικολαϊδης; Η Κατερίνα Στεφανίδη; Ο Σπύρος Γιαννιώτης;
Όχι. Επικεφαλής της χορείας των αθλητών «που τίμησαν τα εθνικά χρώματα και μας έκαναν υπερήφανους» θα είναι η Παρασκευή Παπαχρήστου.
Η Βούλα, που το 2012 αστειευόταν βάναυσα με τη μαύρη μοίρα των μεταναστών: «Με τόσους Αφρικανούς στην Ελλάδα, τουλάχιστον τα κουνούπια θα τρώνε σπιτικό φαγητό».
Η Βούλα, που, ανέβαζε βίντεο αερομαχιών στο Αιγαίο και τα διάνθιζε με σχόλια όπως: «Gama ton kolotourko». Σε γκρίκλις βέβαια, μη τυχόν υποπέσει σε κανένα ορθογραφικό και την περάσουν για αγράμματη.
Η Βούλα, που χαριεντιζόταν με τον Κασιδιάρη και του ευχόταν δημόσια υγεία και μακροημέρευση: «Να είσαι πάντα γερός και αυθεντικός». Διότι ο κολλητός της ο Ηλίας, «λέει αυτά που σκέφτεται ο μέσος Έλληνας».
Η Βούλα, που ποστάρει φωτογραφίες όπλων και πινακίδες εμφυλιοπολεμικής ρητορικής, σαν αυτή που όπλισε το χέρι των δολοφόνων του Ζακ Κωστόπουλου: «Οι εισβολείς θα πυροβολούνται και θα θάβονται εδώ».
Η Βούλα, που θεωρεί δικαιολογημένο το χαστούκι του –πάλι αυτός- Κασιδιάρη στη Λιάνα Κανέλλη, διότι «δεν άρχισε αυτός τον τσακωμό» και άλλωστε «άμα προκαλείς έναν άντρα θα πρέπει να είσαι έτοιμος για την απάντηση».
«Έχω ζητήσει εκατό φορές συγγνώμη», διαμαρτυρήθηκε μετά την ευρωπαϊκή νίκη της στο άλμα τριπλούν. «Τι θέλουν επιτέλους, να με σταυρώσουν στο Σύνταγμα;»
Αλλά το αρχείο μας βρήκε μόλις μία και μοναδική δήλωση συγγνώμης, προφανέστατα προσχηματική, αντίβαρο στην πανελλήνια και διεθνή κατακραυγή, η οποία απειλούσε να τη στείλει στο περιθώριο της αθλητικής –και όχι μόνο- κοινότητας.
Η δημόσια απολογία της δεν ήταν αρκετή για να της χαρίσει θέση στην Ολυμπιακή ομάδα του 2012 στο Λονδίνο. Το συγχωροχάρτι από τον ΣΕΓΑΣ και την ΕΟΕ εκδόθηκε πολύ αργότερα, στο όνομα προφανώς του αιώνιου σαφάρι εθνικής υπερηφάνειας, μέσω των αθλητικών μεταλλίων (αυτού που σε άλλες περιπτώσεις νομιμοποίησε και το τσουνάμι του ντόπινγκ).
Εν έτει 2018, έμελλε να της ανοίξει την αγκάλη, σε μία στρεβλή αποθέωση της θεωρίας «no politica» και ο Σύνδεσμος των αθλητικών συντακτών. Άλλαξε, τώρα που παντρεύτηκε και έγινε μητέρα; Μετάνιωσε; Όχι δα. Ουδέποτε ισχυρίστηκε τέτοιο πράγμα. «Περασμένα ξεχασμένα», είναι το επιχείρημά της.
Το καλύτερο που βρίσκω να πω για την Παπαχρήστου, είναι ότι τουλάχιστον δεν κρύβει αυτό που είναι, όπως κάνουν ηθελημένα ή από αφέλεια άλλοι αθλητές. Είναι χρυσαυγίτισσα και το καμαρώνει. Όχι σαν τον Βασίλη Τσιάρτα, που νομίζει ότι είναι η φωνή της Ελλάδας, ενώ είναι η σιωπή του φαιόψυχου όχλου.
Η θέση της δεν είναι στην Εθνική ομάδα ούτε στο πάνελ του ΠΣΑΤ στην Ολυμπία. Είναι στο ψηφοδέλτιο του Μιχαλολιάκου. Κατά πάσα πιθανότητα, θα εκλεγεί και βουλευτής, για να gamaei τους kolotοurkous (στο μιλητό φυσικά) με δικά μας λεφτά. Στο επινίκιο πάρτι, θα μπουν τα κορίτσια στη σειρά για να φάνε χαστούκια.
Δεν πανηγύρισα το χρυσό ευρωπαϊκό μετάλλιο που κατέκτησε πρόσφατα η Παπαχρήστου, μολονότι ως αθλητικός συντάκτης έχω έννομο συμφέρον να προοδεύει ο ελληνικός αθλητισμός. Μάλλον στενοχωρήθηκα, παρά χάρηκα. Ιδίως όταν ξέσπασαν σε πανηγυρισμούς οι ακροδεξιοί και οι νοικοκυραίοι.
Στους δικούς μου κώδικες, δεν γίνεται να με κάνει υπερήφανο ένας αθλητής που πρεσβεύει τον σκοταδισμό, τον ρατσισμό, τον σεξισμό και την αυτοδικία. Δεν θεωρώ τιμητική την συμμετοχή της στην Εθνική ομάδα ούτε πιστεύω ότι ήταν «στιγμιαίο» το αδίκημα, ώστε να παραγράφεται με τον αποκλεισμό από μία Ολυμπιάδα. Το εθνόσημο απαιτεί συμμόρφωση με αξίες και ιδανικά απολύτως ασιμβίβαστα με αυτά που διαφήμισε τόσες και τόσες φορές η 29χρονη κοπέλα με την αψόγως Άρια εμφάνιση.
Η Παρασκευή Παπαχρήστου μπορεί να έγινε χρυσή στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Βερολίνου, αλλά δεν παύει να είναι Χρυσή …από το άλλο. Πρόκειται αναμφισβήτητα για ικανή αθλήτρια, αλλά τα άλματά της δεν την καθιστούν αντάξια του εθνόσημο.
Για τον πολύπλαγκτο ΠΣΑΤ, βέβαια, αύριο είναι απλώς Παρασκευή.
Όχι. Επικεφαλής της χορείας των αθλητών «που τίμησαν τα εθνικά χρώματα και μας έκαναν υπερήφανους» θα είναι η Παρασκευή Παπαχρήστου.
Η Βούλα, που το 2012 αστειευόταν βάναυσα με τη μαύρη μοίρα των μεταναστών: «Με τόσους Αφρικανούς στην Ελλάδα, τουλάχιστον τα κουνούπια θα τρώνε σπιτικό φαγητό».
Η Βούλα, που, ανέβαζε βίντεο αερομαχιών στο Αιγαίο και τα διάνθιζε με σχόλια όπως: «Gama ton kolotourko». Σε γκρίκλις βέβαια, μη τυχόν υποπέσει σε κανένα ορθογραφικό και την περάσουν για αγράμματη.
Η Βούλα, που χαριεντιζόταν με τον Κασιδιάρη και του ευχόταν δημόσια υγεία και μακροημέρευση: «Να είσαι πάντα γερός και αυθεντικός». Διότι ο κολλητός της ο Ηλίας, «λέει αυτά που σκέφτεται ο μέσος Έλληνας».
Η Βούλα, που ποστάρει φωτογραφίες όπλων και πινακίδες εμφυλιοπολεμικής ρητορικής, σαν αυτή που όπλισε το χέρι των δολοφόνων του Ζακ Κωστόπουλου: «Οι εισβολείς θα πυροβολούνται και θα θάβονται εδώ».
Η Βούλα, που θεωρεί δικαιολογημένο το χαστούκι του –πάλι αυτός- Κασιδιάρη στη Λιάνα Κανέλλη, διότι «δεν άρχισε αυτός τον τσακωμό» και άλλωστε «άμα προκαλείς έναν άντρα θα πρέπει να είσαι έτοιμος για την απάντηση».
«Έχω ζητήσει εκατό φορές συγγνώμη», διαμαρτυρήθηκε μετά την ευρωπαϊκή νίκη της στο άλμα τριπλούν. «Τι θέλουν επιτέλους, να με σταυρώσουν στο Σύνταγμα;»
Αλλά το αρχείο μας βρήκε μόλις μία και μοναδική δήλωση συγγνώμης, προφανέστατα προσχηματική, αντίβαρο στην πανελλήνια και διεθνή κατακραυγή, η οποία απειλούσε να τη στείλει στο περιθώριο της αθλητικής –και όχι μόνο- κοινότητας.
Η δημόσια απολογία της δεν ήταν αρκετή για να της χαρίσει θέση στην Ολυμπιακή ομάδα του 2012 στο Λονδίνο. Το συγχωροχάρτι από τον ΣΕΓΑΣ και την ΕΟΕ εκδόθηκε πολύ αργότερα, στο όνομα προφανώς του αιώνιου σαφάρι εθνικής υπερηφάνειας, μέσω των αθλητικών μεταλλίων (αυτού που σε άλλες περιπτώσεις νομιμοποίησε και το τσουνάμι του ντόπινγκ).
Εν έτει 2018, έμελλε να της ανοίξει την αγκάλη, σε μία στρεβλή αποθέωση της θεωρίας «no politica» και ο Σύνδεσμος των αθλητικών συντακτών. Άλλαξε, τώρα που παντρεύτηκε και έγινε μητέρα; Μετάνιωσε; Όχι δα. Ουδέποτε ισχυρίστηκε τέτοιο πράγμα. «Περασμένα ξεχασμένα», είναι το επιχείρημά της.
Το καλύτερο που βρίσκω να πω για την Παπαχρήστου, είναι ότι τουλάχιστον δεν κρύβει αυτό που είναι, όπως κάνουν ηθελημένα ή από αφέλεια άλλοι αθλητές. Είναι χρυσαυγίτισσα και το καμαρώνει. Όχι σαν τον Βασίλη Τσιάρτα, που νομίζει ότι είναι η φωνή της Ελλάδας, ενώ είναι η σιωπή του φαιόψυχου όχλου.
Η θέση της δεν είναι στην Εθνική ομάδα ούτε στο πάνελ του ΠΣΑΤ στην Ολυμπία. Είναι στο ψηφοδέλτιο του Μιχαλολιάκου. Κατά πάσα πιθανότητα, θα εκλεγεί και βουλευτής, για να gamaei τους kolotοurkous (στο μιλητό φυσικά) με δικά μας λεφτά. Στο επινίκιο πάρτι, θα μπουν τα κορίτσια στη σειρά για να φάνε χαστούκια.
Δεν πανηγύρισα το χρυσό ευρωπαϊκό μετάλλιο που κατέκτησε πρόσφατα η Παπαχρήστου, μολονότι ως αθλητικός συντάκτης έχω έννομο συμφέρον να προοδεύει ο ελληνικός αθλητισμός. Μάλλον στενοχωρήθηκα, παρά χάρηκα. Ιδίως όταν ξέσπασαν σε πανηγυρισμούς οι ακροδεξιοί και οι νοικοκυραίοι.
Στους δικούς μου κώδικες, δεν γίνεται να με κάνει υπερήφανο ένας αθλητής που πρεσβεύει τον σκοταδισμό, τον ρατσισμό, τον σεξισμό και την αυτοδικία. Δεν θεωρώ τιμητική την συμμετοχή της στην Εθνική ομάδα ούτε πιστεύω ότι ήταν «στιγμιαίο» το αδίκημα, ώστε να παραγράφεται με τον αποκλεισμό από μία Ολυμπιάδα. Το εθνόσημο απαιτεί συμμόρφωση με αξίες και ιδανικά απολύτως ασιμβίβαστα με αυτά που διαφήμισε τόσες και τόσες φορές η 29χρονη κοπέλα με την αψόγως Άρια εμφάνιση.
Η Παρασκευή Παπαχρήστου μπορεί να έγινε χρυσή στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Βερολίνου, αλλά δεν παύει να είναι Χρυσή …από το άλλο. Πρόκειται αναμφισβήτητα για ικανή αθλήτρια, αλλά τα άλματά της δεν την καθιστούν αντάξια του εθνόσημο.
Για τον πολύπλαγκτο ΠΣΑΤ, βέβαια, αύριο είναι απλώς Παρασκευή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου