Για τον ιερόσυλο Άδωνι

Πηγή: Η Εφημερίδα των Συντακτών

Συντάκτης: 

Γιώργος Σταματόπουλος

 

Για να φανταστούμε τι θα μαθαίναμε για τους αρχαίους εάν παρακολουθούσαμε τα μαθήματα της «σχολής» του Άδωνη Γεωργιάδη. Είναι να τραβάει κανείς τα μαλλιά του διαβάζοντας τις θεματικές της διδασκαλίας [πρώτοι σε όλα και πριν από όλους οι Έλληνες, οι μόνοι Άριοι και άλλα ανατριχιαστικά].
Σηκώνει κανείς τα χέρια, με τέτοια διαστροφή που γίνεται εκεί μέσα της παγκόσμιας γραμματείας, αυτής που προέκυψε από την πολύμοχθη μελέτη των αρχαίων κειμένων. Διαβάζεις τους Λυρικούς και τους Προσωκρατικούς και φτάνεις στους τραγικούς και λες: η χώρα είναι έτοιμη να δεχτεί τη δημοκρατία. Αλλά με τι αθέμιτα μέσα, με πόσες ραδιουργίες εκδίωκε ο ένας τον άλλο.
Και μάλλον έτσι ξεκίνησε το ελληνικό πνεύμα να πνέει: από τον εγωισμό του ενός ποιητή αρχικά να επικρατήσει των προηγούμενων, ειρωνευόμενος τα μέτρα τους και φτιάχνοντας δικά του και από τη φιλοδοξία των πολιτικών στη συνέχεια να κατακτήσουν τον δήμο και την εξουσία. Υβριστές ολκής, χωρίς να πολυνοιάζονται για την ομόνοια, δεν δίσταζαν να εκτοξεύουν τα βέλη αλλήλοις.
Ακόμη και ο Όμηρος δέχτηκε τα πυρά, που παίδευσε όλη την Ελλάδα, αλλά και ο Πυθαγόρας, ο Ξενοφάνης, ο Αρχίλοχος, ο Ηράκλειτος, ο Πλάτων, ο Καλλίμαχος αργότερα - δεν έπαψαν οι ύβρεις και η απαξίωση των νεότερων προς τους παλιότερους. Αλλά αυτό ήταν σύγκρουση ευφυών ανθρώπων και κάπως έτσι ανακάλυψαν τη δημοκρατία, το δικαίωμα να έχει ο καθείς τη σειρά του στους ποιητικούς και πολιτικούς αγώνες.
Υπάρχει εν τούτοις ακόμη αναγνωστικό κοινό, που θαυμάζει [και γοητεύεται από] τις ανοησίες που ακούγονται στη, ο θεός να την κάνει, «σχολή» του Αδωνη [έστω Αδώνιδος, αφού έτσι νιώθει πιο Ελληνας]. Προφανώς είναι άνθρωποι που δεν έτυχαν κάποιας παιδείας, έμαθαν όμως ότι του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υποφέρει, ότι η Ελλάδα έδωσε τα φώτα στη Δύση [αυτό ισχύει εν πολλοίς, το θέμα είναι τώρα τι κάνει που έχει ολωσδιόλου χάσει τα φώτα των νέων καιρών, που δεν έχει έναν μπούσουλα να αντεπεξέλθει στις νέες ανάγκες - η επίκληση της αρχαίας αγλαΐας μόνο πίκρα και θλίψη προκαλεί].
Ετσι γίνεται συνήθως με τους αδαείς και, ακόμη και σήμερα, με τους μετανάστες, που για να αντισταθούν στη χλεύη πολλές φορές και στην ταπείνωση εκ μέρους των πρώτων αποίκων [γιατί οι ιθαγενείς εσφάγησαν], είναι έτοιμοι να ακούσουν οποιαδήποτε υπερβολή αρκεί να τονωθεί η υπερηφάνειά τους και η καταγωγή τους, [η «ανωτερότητά» τους] έστω μέσα από νεκρά κείμενα - νεκρά εφόσον δεν υπόκεινται στη βάσανο της ανάγνωσης στο πρωτότυπό τους, που βέβαια ουδεμία σχέση έχει αυτό το πρωτότυπο με τις αδολεσχίες και ανοητολογίες της «σχολής» Γεωργιάδη. Και εντάξει ο Μητσοτάκης, για άγνωστους λόγους, δεν παρεμβαίνει σε αυτή την ιεροσυλία. Το πανεπιστήμιο; Η ακαδημία; Η δημοσιογραφία [λέμε...];
Το μαύρο της το χάλι έχει η μείζων αντιπολίτευση. Πού πάει με τέτοιον σκοταδισμό; Πού ο περιβόητος νεοφιλελευθερισμός της; Κι έτσι η κυβέρνηση δεν επιχειρεί επί τα βελτίω αλλά επί τα χείρω· δυστυχώς.