Άφιλος, αγνώμων, ανερμάτιστος
Του Νίκου Μωραΐτη, Δημοσιογράφου, στιχουργού
Πηγή: documentonews.gr
Υπουργός Οικονομικών ήταν, το οικονομικοπολιτικό κομμάτι έχει την πρωτοκαθεδρία, όμως σε αυτό το κείμενο θα ήθελα να σταθώ σε αυτό που θα με αφήνει πάντα άφωνο: το ηθικό κομμάτι της περίπτωσης Βαρουφάκη.
Ο καθένας μας έχει έναν, δύο, τρεις κομβικούς ανθρώπους στη ζωή του, πρόσωπα που τον εμπιστεύτηκαν, τον ανέδειξαν, τον ξεχώρισαν την κρίσιμη στιγμή ανάμεσα σε πλήθος άλλων. Στον δικό μου ηθικό κώδικα, που δεν είναι αυτός της γενναιοδωρίας αλλά της κανονικότητας, ισχύει το στους ανθρώπους που σε τίμησαν χρωστάς πάντα. Οπως και αν λήξει η δουλειά. Οπως και αν καταλήξει η σχέση.
Ο Αλέξης Τσίπρας εμπιστεύτηκε τον Γιάνη Βαρουφάκη στην πιο ιστορική στιγμή –την πρώτη φορά που αριστερή κυβέρνηση εξελέγη ποτέ στην Ελλάδα– και στην πιο κρίσιμη ώρα – σε μία χώρα υπό κηδεμονία, υπό μνημόνια, υπό πτώχευση. Αυτή και μόνο την επιλογή έπρεπε να την τιμά εφ' όρου ζωής. Γιατί ο Αλέξης Τσίπρας έκανε τον Γιάνη Βαρουφάκη κομμάτι της Ιστορίας.
Δεν λέω να μη διαφωνήσεις με τον ευεργέτη σου. Να διαφωνήσεις, να το καταθέσεις, να το γράψεις. Αλλά με ευθύνη. Με αυτοσεβασμό πρώτα απ' όλα. Ο τρόπος που «φτύνει» ο Γιάνης Βαρουφάκης τα λόγια του για τον Τσίπρα δείχνουν έναν άνθρωπο άφιλο, αγνώμονα, ανερμάτιστο και αυτό –πέρα από την πολιτική, τα plan b, c και d– είναι το πιο απωθητικό στην περίπτωσή του. Γιατί το plan a είναι πάντα ο άνθρωπος.
Ηχογραφείς τον πρωθυπουργό της κυβέρνησης στην οποία συμμετέχεις χωρίς να το ξέρει; Ηχογραφείς τους συνομιλητές σου – υπουργούς οικονομικών της ευρωζώνης; Ηχογραφείς τη σκιά σου; Πόση αρρώστια κρύβει αυτό το κρυφό πάτημα στο rec. Πόση σύγχυση σχετικά με τον ρόλο σου; Είσαι υπουργός Οικονομικών, ρεπόρτερ κίτρινης φυλλάδας ή απλώς ο συγγραφέας του μελλοντικού σου βιβλίου με αποκαλύψεις, παρασκήνια και ουάου θέση στη λίστα των ευπώλητων;
Προσωπικά δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στα λεγόμενα του Γ. Βαρουφάκη. Σε αυτά που βγαίνουν κάθε Ιούλιο (τον μήνα του δημοψηφίσματος, τι σύμπτωση!) για να πουλήσει ο πρώην υπουργός το κάθε –φορά– καινούργιο βιβλίο του. Πέρυσι το στόρι ήθελε έναν καταθλιπτικό πρωθυπουργό στο γραφείο του, ο οποίος, αφού είχε κάνει επί μία εβδομάδα τα πάντα υπέρ του «όχι», το βράδυ της Κυριακής καθόταν στεναχωρημένος που πήρε 61% γιατί, όπως έλεγε, ήθελε να βγει το «ναι». Φέτος το σενάριο είναι ακριβώς το αντίθετο. Ο ίδιος πρωθυπουργός ήθελε, λέει, δραχμή – αυτό που δεν λέει είναι γιατί δεν μας πήγε στη δραχμή όταν είχε το 61% του λαού έτοιμο για όλα.
Τα αντίθετα που δεν έλκονται. Οι διαφορετικές ιστορίες που δεν συνδυάζονται. Τα διαφορετικά βιβλία που δεν διασταυρώνονται κι ας είναι γραμμένα από τον ίδιο άνθρωπο. Τι σημασία έχει; Σημασία έχει να μην τον ξεχνάνε, να γράφουν –να γράφουμε– γι' αυτόν, να κάνει κλικ η πόζα του, να θυμίζει τις ένδοξες εποχές που άστραφταν τα φλας κάθε φορά που έβγαζε το κράνος και ξεκαβάλαγε μπροστά από το Μαξίμου.
Μία μεγάλη σταρ του αμερικανικού σινεμά του μεσοπολέμου, η Τζόαν Κρόφορντ, έφτασε τη δεκαετία του '60 να παίζει σε σπλάτερ β΄ διαλογής τεμαχίζοντας ανθρώπους με το τσεκούρι, προκαλώντας το γέλιο των θεατών. Γιατί; «Για να υπάρχω» έλεγε. Είναι φανερό πως ο Γιάνης Βαρουφάκης θα τεμαχίσει πολλές φορές στο μέλλον τον Αλέξη Τσίπρα – όσες του δοθεί η δυνατότητα. Γιατί; Για να υπάρχει.
Του Νίκου Μωραΐτη, Δημοσιογράφου, στιχουργούΠηγή: documentonews.gr
Υπουργός Οικονομικών ήταν, το οικονομικοπολιτικό κομμάτι έχει την πρωτοκαθεδρία, όμως σε αυτό το κείμενο θα ήθελα να σταθώ σε αυτό που θα με αφήνει πάντα άφωνο: το ηθικό κομμάτι της περίπτωσης Βαρουφάκη.
Ο καθένας μας έχει έναν, δύο, τρεις κομβικούς ανθρώπους στη ζωή του, πρόσωπα που τον εμπιστεύτηκαν, τον ανέδειξαν, τον ξεχώρισαν την κρίσιμη στιγμή ανάμεσα σε πλήθος άλλων. Στον δικό μου ηθικό κώδικα, που δεν είναι αυτός της γενναιοδωρίας αλλά της κανονικότητας, ισχύει το στους ανθρώπους που σε τίμησαν χρωστάς πάντα. Οπως και αν λήξει η δουλειά. Οπως και αν καταλήξει η σχέση.
Ο Αλέξης Τσίπρας εμπιστεύτηκε τον Γιάνη Βαρουφάκη στην πιο ιστορική στιγμή –την πρώτη φορά που αριστερή κυβέρνηση εξελέγη ποτέ στην Ελλάδα– και στην πιο κρίσιμη ώρα – σε μία χώρα υπό κηδεμονία, υπό μνημόνια, υπό πτώχευση. Αυτή και μόνο την επιλογή έπρεπε να την τιμά εφ' όρου ζωής. Γιατί ο Αλέξης Τσίπρας έκανε τον Γιάνη Βαρουφάκη κομμάτι της Ιστορίας.
Δεν λέω να μη διαφωνήσεις με τον ευεργέτη σου. Να διαφωνήσεις, να το καταθέσεις, να το γράψεις. Αλλά με ευθύνη. Με αυτοσεβασμό πρώτα απ' όλα. Ο τρόπος που «φτύνει» ο Γιάνης Βαρουφάκης τα λόγια του για τον Τσίπρα δείχνουν έναν άνθρωπο άφιλο, αγνώμονα, ανερμάτιστο και αυτό –πέρα από την πολιτική, τα plan b, c και d– είναι το πιο απωθητικό στην περίπτωσή του. Γιατί το plan a είναι πάντα ο άνθρωπος.
Ηχογραφείς τον πρωθυπουργό της κυβέρνησης στην οποία συμμετέχεις χωρίς να το ξέρει; Ηχογραφείς τους συνομιλητές σου – υπουργούς οικονομικών της ευρωζώνης; Ηχογραφείς τη σκιά σου; Πόση αρρώστια κρύβει αυτό το κρυφό πάτημα στο rec. Πόση σύγχυση σχετικά με τον ρόλο σου; Είσαι υπουργός Οικονομικών, ρεπόρτερ κίτρινης φυλλάδας ή απλώς ο συγγραφέας του μελλοντικού σου βιβλίου με αποκαλύψεις, παρασκήνια και ουάου θέση στη λίστα των ευπώλητων;
Προσωπικά δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στα λεγόμενα του Γ. Βαρουφάκη. Σε αυτά που βγαίνουν κάθε Ιούλιο (τον μήνα του δημοψηφίσματος, τι σύμπτωση!) για να πουλήσει ο πρώην υπουργός το κάθε –φορά– καινούργιο βιβλίο του. Πέρυσι το στόρι ήθελε έναν καταθλιπτικό πρωθυπουργό στο γραφείο του, ο οποίος, αφού είχε κάνει επί μία εβδομάδα τα πάντα υπέρ του «όχι», το βράδυ της Κυριακής καθόταν στεναχωρημένος που πήρε 61% γιατί, όπως έλεγε, ήθελε να βγει το «ναι». Φέτος το σενάριο είναι ακριβώς το αντίθετο. Ο ίδιος πρωθυπουργός ήθελε, λέει, δραχμή – αυτό που δεν λέει είναι γιατί δεν μας πήγε στη δραχμή όταν είχε το 61% του λαού έτοιμο για όλα.
Τα αντίθετα που δεν έλκονται. Οι διαφορετικές ιστορίες που δεν συνδυάζονται. Τα διαφορετικά βιβλία που δεν διασταυρώνονται κι ας είναι γραμμένα από τον ίδιο άνθρωπο. Τι σημασία έχει; Σημασία έχει να μην τον ξεχνάνε, να γράφουν –να γράφουμε– γι' αυτόν, να κάνει κλικ η πόζα του, να θυμίζει τις ένδοξες εποχές που άστραφταν τα φλας κάθε φορά που έβγαζε το κράνος και ξεκαβάλαγε μπροστά από το Μαξίμου.
Μία μεγάλη σταρ του αμερικανικού σινεμά του μεσοπολέμου, η Τζόαν Κρόφορντ, έφτασε τη δεκαετία του '60 να παίζει σε σπλάτερ β΄ διαλογής τεμαχίζοντας ανθρώπους με το τσεκούρι, προκαλώντας το γέλιο των θεατών. Γιατί; «Για να υπάρχω» έλεγε. Είναι φανερό πως ο Γιάνης Βαρουφάκης θα τεμαχίσει πολλές φορές στο μέλλον τον Αλέξη Τσίπρα – όσες του δοθεί η δυνατότητα. Γιατί; Για να υπάρχει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου