[.................]Μόλις μπήκα στο γραφείο σας με ρωτήσατε τι κάνει η Ελλάδα και οι Έλληνες. Τώρα θα ήθελα να σας ζητήσω να κλείσουμε με ένα μήνυμα στους πολίτες που θα σας διαβάσουν και ζουν υπό ανθρωπιστική κρίση λόγω συμφωνιών τις οποίες υπέγραψε και το κόμμα σας.
Το μόνο που με ενδιαφέρει σήμερα -είμαι 49 χρονών- είναι να αναδημιουργήσουμε τη γαλλική αριστερά. Με εξέπληξε όταν ο Τσίπρας ηγήθηκε της σύγκρουσης δυνάμεων στην Κομισιόν και είπε: «Φίλοι μου ευρωπαίοι…» και δεν υπήρχε κανείς γύρω του. Πού ήταν οι σοσιαλιστές; Πού ήταν η σοσιαλδημοκρατία; Πού ήταν η ευρωπαϊκή αριστερά; Κάποιοι πήγαν στις διαδηλώσεις στην Αθήνα… Πού ήταν οι δυνάμεις της αριστεράς που θα μπορούσαν να υποστηρίξουν την Ελλάδα κατά τη διάρκεια του μπρα-ντε-φερ; Πουθενά!
Όταν ο Μανγιέτ, ο Βέλγος, είπε όχι στο CETA; (Γυρίζει προς τα πίσω θεατρικά.) «Καλοί μου φίλοι...;» Κανείς. Πού ήταν; Πουθενά! Και βασικά αυτό είναι το τρομακτικό: Οι συντηρητικοί ή οι φιλελεύθεροι δεν χρειάζεται να χτίσουν πολιτικές συμμαχίες, είναι φυσικοί σύμμαχοι μέσω ιδιωτικών συμφερόντων, οπότε για αυτούς αυτή η συμμαχία είναι φυσική. Εμείς χτίζουμε ένα πολιτικό περιεχόμενο και αυτό είναι μια εργασία που αντικειμενικά έχουμε αμελήσει εδώ και 20 χρόνια. Η δύναμη της υπόσχεσης της δεξιάς, του εθνικισμού κ.ο.κ. τρέφεται σήμερα από το γεγονός ότι έχουμε ξεχάσει τις ανοιχτές ευρωπαϊκές δυνάμεις της αριστεράς. Αλλά δεν γνωριζόμαστε καν. Δεν γνωρίζει ο ένας τον άλλον στην Ευρώπη. Κάνουμε πολιτική μαζί αλλά δεν έχουμε κανένα κοινό πλάνο.
Ναι, αλλά γιατί;
Γιατί; Γιατί εξασθένισε η πολιτική μας. Γιατί χάσαμε τη βάση μας κοινωνιολογικά. Παλιά η σοσιαλδημοκρατία βασιζόταν στην εργατική τάξη, στην οποία πρότεινε έναν συμβιβασμό ανάμεσα στο κεφάλαιο και τον κόσμο της εργασίας και αυτόν τον συμβιβασμό τον διαπραγματευόμασταν. Χάρη σε αυτόν είχαμε την κοινωνική ασφάλιση, τον κατώτατο μισθό, την ισότητα στους μισθούς. Αλλά σήμερα πού είναι αυτή η διαπραγμάτευση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργατική τάξη; Σε εθνικό επίπεδο είμαστε πολύ αδύναμοι για να κάνουμε οποιαδήποτε πρόοδο και τα δικαιώματά μας συρρικνώνονται στη Γαλλία, στο Βέλγιο, όπως και στην Ελλάδα, και σε ευρωπαικό επίπεδο δεν καταφέραμε να χτίσουμε ένα συμμαχικό τόξο. Βρισκόμαστε σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης.
Όπου και να κοιτάξουμε: Ελλάδα, Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία, Μεγάλη Βρετανία η αριστερά είναι διαιρεμένη. Εμένα ο στόχος μου δεν είναι να πολεμήσω τον αριστερό μου αντίπαλο για να βρεθούμε στο τέλος ηττημένοι όλοι μαζί από τη δεξιά. Ας βρούμε ένα θέμα που μας ενδιαφέρει όλους -το ευρωπαικό ζήτημα, η εργασία φυσικά που είναι ένα θεμελιώδες ζήτημα και έχει αλλάξει ριζικά στην ψηφιακή εποχή, η μετάβαση στην οικολογία γιατί τρέχουμε προς την καταστροφή με τον τρόπο που παράγουμε και καταναλώνουμε, το θέμα της ενέργειας, το θέμα της Μεσογείου και η σταθεροποίηση των αραβικών χωρών, η ανάπτυξη της υποσαχάριας Αφρικής, όλα αυτά είναι φλέγοντα προβλήματα.
Πού είναι η ευρωπαική αριστερά σε όλα αυτά; Για το μεταναστευτικό; Το προσφυγικό; Η απάντηση είναι «Καλωσήρθατε στην Ελλάδα και καλωσήρθατε στην Ιταλία». Ο Μελανσόν τι είπε για το μεταναστευτικό; Τίποτα. Για να μην τρομάξει την εργατική τάξη και φύγει προς τη Λεπέν. Είμαι ο μοναδικός υποψήφιος που μίλησε για ανθρωπιστική βίζα, δικαίωμα στην εργασία και πρότεινα να δέχεται η Γαλλία 10.000 πρόσφυγες ετησίως για να ανακουφιστούν η Ελλάδα και η Ιταλία ως προς το προσφυγικό. Να σας δώσω αμέσως ένα παράδειγμα. Η πόλη Ρεν έχει περίπου 300.000 κατοίκους, οι οποίοι αυξάνονται κάθε χρόνο κατά 4.000. Κάθε χρόνο κατά 4.000 και εμείς, όλη η χώρα, δεν μπορούμε να δεχθούμε 10.000 πρόσφυγες το χρόνο; Τι είναι αυτή η ιστορία; Και ποιος αντιδρά; Οι ΜΚΟ; Κανείς.
Ο χρόνος μας τελειώνει και αφήνω τον Μπενουά Αμόν με τους νεαρούς συνεργάτες του να συνεχίσουν την προετοιμασία για τις βουλευτικές εκλογές που θα διεξαχθούν τον Ιούνιο. Πριν να φύγω, μου λέει:
«Θα είναι χάλια. Όλη η αριστερά, θα πιάσουμε ιστορικά χαμηλά. Δε θα εκλέξουμε παρά μόνο λίγους βουλευτές. Ο Μελανσόν ίσως 20, εμείς 40. Και ο Μακρόν είναι τρελός. Λέει ότι τον ψηφίζουν βάσει του προγράμματός του αλλά όχι! Ο λόγος που εκλέγεται είναι γιατί ο κόσμος δε θέλει τη Λεπέν. Ήδη από τον πρώτο γύρο, 1 στους 2 ψηφοφόρους δήλωσε ότι τον ψήφισε για αυτό τον λόγο. Στη Γαλλία είχαμε βασιλιάδες αλλά τώρα βρισκόμαστε πια στην 5η Δημοκρατία. Ο Μακρόν, όμως, θα γιορτάσει την Κυριακή το βράδυ στο Λούβρο, εκεί όπου ζούσε ο βασιλιάς της Γαλλίας.»
(Απόσπασμα συνέντευξης που έδωσε ο υποψήφιος για τη γαλλική προεδρία Μπενουά Αμόν στην ανταποκρίτρια του ThePressProject Τζένη Τσιροπούλου)
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη:
ThePressProject
(Συνέντευξη στην Τζένη Τσιροπούλου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου