Η εικονιζόμενη κυρία με τα μαύρα είναι η Μάγδα Φύσσα, η χαροκαμένη μάνα, της οποίας οι δηλωμένοι θαυμαστές του Χίτλερ , που καλύπτονται πίσω από τον παραπλανητικό αυτοπροσδιορισμό "εθνικιστές", σκότωσαν προμελετημένα και εν ψυχρώ το παιδί της , έναν αντιφασίστα ράπερ, που αγωνιζόταν ν΄αλλάξει τον κόσμο μέσα από τα τραγούδια του.

Η εικονιζόμενη κυρία με τα μαύρα, διαβάζουμε ενεοί στο διαδίκτυο , δεν απολαμβάνει δυστυχώς της τιμής να αποκαλείται "κυρία" από τον ευγενή σταυροφόρο της ελληνικής Ιδέας Οδυσσέα Πατεράκη, συνιδρυτικό στέλεχος της Χρυσής Αυγής, επειδή εκείνη διψά για (ω της σοφιστικής ηλιθιότητας) ανθρωποθυσία στο βωμό του αιμοβόρου ψευτοθεού που κατασκεύασε, δίνοντάς του τ’ όνομα του πεθαμένου παιδιού της.

Ο αριστοκράτης εξ αίματος Πατεράκης (Πρβ=> Αίμα , τιμή , Χρυσή Αυγή!...) , ένας ψευδο-διανοουμενίζων Κρητικός (!) τιμητής του ήθους των ανθρώπων, αποφαίνεται βαρύγδουπα ότι η Μάγδα Φύσσα δε βιώνει με αξιοπρέπεια τον πόνο για την τυχαία (!) απώλεια της ζωής του υιού της, αλλά είναι μια ουτιδανή "κυράτσα" που σκορπίζει ως κύμβαλον αλαλάζον κούφιους ήχους μίσους κατά αθώων , όπως αυτός και οι άσπιλοι "εθνικιστές" συναγωνιστές του , ανθρώπων.

Επομένως αυτή η "εγωίστρια" , αυτή η μαινόμενη γυναικούλα , που νοιάζεται μόνο για να πάρει τυφλή εκδίκηση από ειρηνικούς ανθρώπους για τον χαμό του γιόκα της δεν δικαιούται τον χαρακτηρισμό της "κυρίας" ως ένδειξης σεβασμού από αυτόν αλλά της ευτελούς "κυράτσας", δηλαδή της γυναικούλας, της παρακατιανής, του φαντασμένου και κενόδοξου θηλυκού με το απύλωτο στόμα.

Η σκόπιμη αναφορά του Χρυσαυγίτη στη γνωστή ρήση του Σαρτρ "Η κόλαση είναι οι άλλοι" χρησιμοποιείται παραπλανητικά , για να "ερμηνεύσει" την αντίδραση της απαρηγόρητης μάνας ως μεροληπτική στάση ενός τυφλού από το μίσος ατόμου που στρέφεται συλλήβδην καθ΄όλων των μελών της Χρυσής Αυγής, ενώ έπρεπε να περιοριστεί στην απαίτηση της τιμωρίας ενός μόνο ανθρώπου, δηλαδή του άτυχου Ρουπακιά, στο μαχαίρι του οποίου έπεσε σκοντάφτοντας κατά τύχη ο Παύλος Φύσσας, τη στιγμή που καθάριζε ένα μήλο για να το φάει.

Ο ειρηνιστής όμως "λάτρης" της υπαρξιακής φιλοσοφίας του Σαρτρ ξεχνά σκοπίμως να μας εξηγήσει γιατί οι αποθηριωμένοι σύντροφοί του θεωρούν "κολασμένους" κάποιες κατηγορίες ανθρώπων (π.χ. τους αριστερούς, τους αλλοδαπούς, τους Εβραίους , τους gay, τους δημοκράτες, τους προοδευτικούς διανοούμενους κλπ) και στρέφονται με μίσος εναντίον τους , με σκοπό την εξόντωσή τους. Όπως ακριβώς έκαναν οι φασίστες του Μουσολίνι και οι ναζιστές του Χίτλερ (ιδιαίτερα οι τελευταίοι), οι θεωρίες των οποίων περί φυλετικής καθαρότητας και το μίσος κατά των Άλλων ευθύνονται για την εξόντωση δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων και ασύλληπτη δυστυχία για την ανθρωπότητα

Gerontakos

*****************************

Χρυσαυγίτης βρίζει τη μητέρα του Παύλου Φύσσα: "Άκου κυράτσα του πένθους!.."

Ύβρεις

TVXS | 07 Οκτ. 2015

Ένα από τα ιδρυτικά στελέχη του νεοναζιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής, ο Οδυσσέας Πατεράκης, με ανάρτησή του στην ιστοσελίδα ethnikismos.net καταφέρεται με άκρως υβριστικούς χαρακτηρισμούς σε βάρος της Μάγδας Φύσσα, της μητέρας του Παύλου Φύσσα που δολοφονήθηκε από τον Γιώργο Ρουπακιά.
Χθες Τρίτη, κι ενώ η Μ. Φύσσα κατέθετε στη δίκη των χρυσαυγιτών βουλευτών για τη δολοφονία του γιου της, ο ο Πατεράκης ανάρτησε ένα κείμενο υπό τον τίτλο «Άκου κυράτσα του πένθους».
***********************
Το κείμενο του χρυσαυγίτη Πατεράκη γράφει τα εξής:
«Άκου «κυράτσα» του πένθους

«Όντως, βαρύ ‘ναι το άχθος του γονιού, μ’ απ’ όλα πιο βαρύ του πένθους το φορτίο, που κουβαλάει ισόβια, αν έτσι ορίσει η μοίρα. Κι’ «ο Θιος μη δίνει του παιδιού, τα βάνει ο νους τση μάνας», στην κρητική ντοπιολαλιά, απ’ όπου το «όσα» απουσιάζει, γιατί ‘ναι λόγος έμμετρος, ακόμη κι’ ο «πεζός» στην Κρήτη. Μα σε τούτο το «όσα» είναι κι’ όλο το νόημα. Οι θεολόγοι του κόσμου κι’ οι φιλόσοφοι επικέντρωσαν ακριβώς στην πληρότητα διά της απουσίας, της ικανής να γεμίσει το κενό της εικόνας, του λόγου, του χώρου, κι’ ίσως και της συνείδησης. Είναι ο λόγος ο άρρητος που πάντα πληρεί το κενό. Όμως, περιφρονιέται και καταφρονιέται στις μέρες μας η «απουσία». Κι’ αντί ν’ αναζητούν οι άνθρωποι εκείνο που κατ’ ουσίαν πληροί τα κενά, βρίσκουν, όπως – όπως, μια λύση μεσοβέζικη : τη λύση του «υποκατάστατου».
Μα το υποκατάστατο δεν είναι παρά μια μέθη, μια εικόνα πλασματική. Να «κακίσει» κανείς τους μετέωρους και σαστισμένους, μπροστά στο ανερμήνευτο «είναι», ανθρώπους, κι’ ειδικά τους πονεμένους τούτου του κόσμου, γι’ αυτό ; Ασφαλώς όχι. Μόνο που ποικίλουν τα υποκατάστατα. Κι’ ο καθένας διαλέγει ό,τι θα κρίνει ικανό ν’ απαντήσει στις απορίες του, ή ν’ απαλύνει τον πόνο του, ανάλογα με την ποιότητα της πρόσκαιρης ύπαρξής του. Κι’ εσύ διάλεξες για υποκατάστατο το μίσος. Και δεν τρέφω την αυταπάτη πως ίσως και να νόμισες πως συμμερίστηκαν τον πόνο σου, ακόμη κι’ εκείνοι που στήριξαν ακριβώς πάνω στον πόνο σου τις ποταπότερες των σκοπιμοτήτων. Απλά, πιστεύω πως είσ’ απ’ τη φύση σου πλάσμα εγωιστικό, από κείνα που θαρρούν πως ο κόσμος φτιάχτηκε αποκλειστικά για δαύτα. Πως όλα ξεκινούν και τελειώνουν γύρω απ’ τον θλιβερά ατομικό τους μικρόκοσμο.
Κι’ αυτό, γιατί στη ζωή μου γνώρισα πολλούς πονεμένους ανθρώπους. Ανθρώπους που τυλίχτηκαν απ’ τη θλίψη, που βούτηξαν μέσα της, μα κράτησαν το πιο αναντικατάστατο εκείνο στοιχείο που λέγεται απλά αξιοπρέπεια. Ανθρώπους που αξίζουν το σεβασμό. Όμως, εσύ, τον αυτονόητο σεβασμό για τον πόνο σου, μοιάζεις η ίδια να μην τον θες ν’ αντανακλά και σεβασμό στον ίδιο τον εαυτό σου. Γιατί ζητάς να καταστρέψεις ανθρώπους αθώους και ξέμακρους απ’ τον περίγυρο της αιτίας του πόνου σου, ζητώντας να πάρεις εκδίκηση απ’ όλη την κοινωνία. Γι’ αυτό και θορυβείς σαν αλαλάζον κύμβαλο, παράγοντας ανούσιους ήχους και χύνοντας χολή. Πίσω απ’ τον υποτιθέμενο «ανθρωπισμό» μιας επίπλαστης ψευδοταυτότητας «ιδεολογικού» αυτοπροσδιορισμού και κυρίως ….ετεροπροσδιορισμού των «άλλων» ( «η κόλαση είναι οι άλλοι», για να σου θυμίσω λιγάκι τον, εν …αντιφασισμώ, «ομοϊδεάτη» σου Σαρτρ), δεν κρύβεται παρά μονάχα το πάθος σου για ανθρωποθυσία στο βωμό του αιμοβόρου ψευτοθεού που κατασκεύασες, δίνοντάς του τ’ όνομα του πεθαμένου παιδιού σου. Πες μου μόνο τούτο : το παιδί σου το ρώτησες, ό,τι κι’ αν τραγούδησε ζώντας, αν θα ‘θελε τούτο το κατασκότεινο «είδωλο» για υποκατάστατο της νεκρής ύπαρξής του ; Κι’ αν βούρκος, που θα ‘λεγε κι’ ο ποιητής, μαυρίζει το νεράκι που ξεδιψούν οι ψυχές, κι’ αναμοχλεύει πικρές παλιές θύμησες, φαντάσου πόσο το πικραίνει η χολή, ακόμη κι’ αν δεν τη συγκατάλεξε στη «Λήθη» του ο Μαβίλης.
Κι’, ασφαλώς, δεν προσμένω να πάρω απάντηση. Σιγά μη σ’ αφήσει το μίσος. Μόνο, που υπάρχει μια λέξη, βγαλμένη απ’ το λαό, για να προσδιορίσει τη διαφορά ανάμεσα στη γυναίκα εκείνη που κατέχει από δικού της τα προσόντα να «διοικεί» κι’ εκείνη που επιχειρεί να το πράξει, στην ιδιότητα στηριζόμενη απλά της «συζύγου» του «αφεντικού». Είναι η διαφορά ανάμεσα στην «κυρά» και την «κυράτσα». Κι’ εσύ, αντί, μέσ’ απ’ τον αυτοσεβασμό, να διαλέξεις το ρόλο της κυράς στου παιδιού σου το πένθος, επέλεξες, των αναλογιών τηρουμένων, το δεύτερο, μ’ ό,τι αυτό συνεπάγεται σ’ επίπεδο συμπεριφοράς.
Μιας συμπεριφοράς αναιδούς, έστω και ψυχικά αιτιολογημένης, μα, σίγουρα, ηθικά αδικαιολόγητης, ακόμη κι’ απέναντι στο δράμα του δικαστή που ορκίστηκε να σταθμίζει, χωρίς φόβο και πάθος, το βάρος της ηθικής απόδειξης μ’ εκείνο των αληθινών περιστατικών, ανεπηρέαστος πασχίζοντας να κρατηθεί, απ’ όσους κι’ όσα προσβάλλουν τον νομικό μας πολιτισμό, υπερθεματίζοντας στα ιδεοληπτικά τους «λαοδικεία».Γι’ αυτό, άκου, από μένα τουλάχιστον, τούτο : Ε λοιπόν, «κυράτσα» του πένθους, σου αρνούμαι το δικαίωμα, μέσ’ απ’ το αλλοπρόσαλλο «σκεπτικό» σου, επειδή απλά κοινωνώ σε μια Ιδέα, ασύστολα να με συκοφαντείς ως συνένοχο. Γιατί απλά δεν έχω φονικά ένστικτα. Το κατάλαβες ; Μάλλον όχι…».