Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΠΟΝΑΕΙ ΠΟΛΥ

Λευτέρης Βογιατζής (1945-2013): Το ταλέντο και το ήθος του σημάδεψαν τη Μεταπολίτευση.
Άφησε πίσω του μια πλούσια παρακαταθήκη από υποδειγματικές θεατρικές παραστάσεις αλλά
και πλήθος καταξιωμένων ήδη μαθητών, που μυήθηκαν στην υψηλή Τέχνη με το δικό του ξεχωριστό τρόπο.
Υπήρξε σκληρός δουλευτής , επιχειρώντας να φτάσει στο τέλειο, παράλληλα όμως η σεμνότητά του έδειξε πόσο παράταιροι είναι τέτοιοι άνθρωποι σε μια κοινωνία  ξιπασμένων και απαίδευτων  νεοπλούτων αλλά και ένα σωρό  θορυβοποιών δήθεν καλλιτεχνών.
Η απουσία του ήδη πονάει πολύ...

ΜΙΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΚΑΛΟ ΦΙΛΟ

 

Δυστυχώς είναι επίκαιρος ο Βογιατζής. Το "Δυστυχώς" επειδή τους άξιους τους σκεπτόμαστε μόνο στον θάνατό τους.

Μόλις επέστρεψα από το προσκύνημα στην οδό Κυκλάδων. Λίγα μέτρα από το σπίτι μου είναι το θέατρο, δεν γινόταν να μην πάω. Κάποιοι άνθρωποι, ανάμεσά τους αρκετοί επώνυμοι, κάθονταν έξω από την "Νέα Σκηνή". Δυο-τρεις φωτογραφίες του Βογιατζή σε προθήκες που βλέπανε στον δρόμο. Μπήκα μέσα στο ισόγειο και περίμενα στην σειρά να μπώ μέσα στην σκηνή. Οι θέσεις του θεάτρου γεμάτες από κόσμο που καθόταν σιωπηλός και σκυθρωπός παρατηρώντας τους προσκυνητές. Το φέρετρο στην σκηνή, πέρναγες, άφηνες κάποιο λουλούδι ή απλώς το ακούμπαγες.

Στο κέντρο της σκηνής, σε εσοχή του δαπέδου, ξεραμένα στάχια, ίσως σκηνικό της θεατρικής παράστασης που ετοίμαζε ο Βογιατζής. Πού να φανταστεί ότι τα ξεραμένα στάχια θα ταίριαζαν στην τελευταία παρουσία του πριν την ταφή. 

 

Κ.Μ.