HANDS
We first
recognised each other as if we were siblings,
and when we
held hands your touch
made me
stupidly happy.
Hold my
hand, you said in the hospital.
You had big
hands, strong hands, gentle
as those of
a Mediterranean father
caressing
the head of a child.
Hold my
hand, you said. I feel
I won’t die
while you are here.
You took my
hand on our first aeroplane
and in
opera houses, or watching
a video you
wanted me to share.
Hold my
hand, you said. I’ll fall asleep
and won’t
even know you’re not there.
Elaine Feinstein (1930), "Talking to
the Dead".
Carcanet, Manchester, 2007
ΤΑ ΧΕΡΙΑ
Στην αρχή αναγνωρίσαμε ο ένας τον άλλον
σαν να ΄μασταν αδέρφια
κι όταν πιαστήκαμε χέρι-χέρι το άγγιγμά σου
μ΄έκανε να πετάξω στα σύννεφα.
Κράτα μου το χέρι , είπες στο νοσοκομείο.
Είχες μεγάλα χέρια, δυνατά χέρια, ευγενικά
σαν αυτά Μεσογειακού πατέρα
που χαϊδεύει το κεφάλι ενός παιδιού.
Κράτα το χέρι μου, είπες. Νιώθω
πως δεν θα πεθάνω όσο είσαι εδώ.
Έσφιγγες το χέρι μου στην πρώτη μας πτήση
και στην όπερα, ή βλέποντας
ένα βίντεο που ήθελες να μοιραστώ μαζί σου.
Κράτα το χέρι μου, είπες. Θα αποκοιμηθώ
κι ούτε που θα καταλάβω ότι δεν είσαι εκεί.
Μετάφραση: Χάρης Βλαβιανός, The Athens Review of Books. Τχ. 36.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου