ΑΔΙΕΞΟΔΟ

 
Ο λογαριασμός του λαϊκισμού 

Tης Μαριας Κατσουνακη

Η Καθημερινή, 7/7/2012

 Ο δήμαρχος Ελληνικού - Αργυρούπολης Χρήστος Κορτζίδης δήλωσε, όπως διαβάζουμε, πως «βρίσκεται σε αδυναμία να πληρώσει τους συμβασιούχους που κράτησε στον δήμο παράνομα, ενώ είχε λήξει ο χρόνος της σύμβασής τους και τους πλήρωνε με τη διαδικασία του “εντέλλεσθαι”. Με δική του εντολή δηλαδή και κόντρα στον νόμο». Υποστήριξε δε, στους εργαζόμενους, «πως βρίσκεται σε κίνδυνο και η μισθοδοσία των τακτικών υπαλλήλων».

 Ο κ. Κορτζίδης όμως (που εκλέγεται με τον ΣΥΡΙΖΑ) δεν είναι ένας «συνηθισμένος» δήμαρχος. Κρατάει ψηλά τη σημαία του «δεν πληρώνω» και της «ανυπακοής», ενώ θεωρεί την απεργία πείνας ως το ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί του. Απεργία πείνας κατά του «Καλλικράτη» γενικώς, αλλά και ειδικώς (για τη μη συνένωση του Ελληνικού με την Αργυρούπολη), απεργία πείνας για την ελεύθερη πρόσβαση των κατοίκων στην παραλία του Αγίου Κοσμά.

 Ο κ. Κορτζίδης έχει τρεις αδιαπραγμάτευτους, άξονες: «δεν υποκύπτει, δεν υποτάσσεται, δεν αποδέχεται». Μια από τις λύσεις που προτείνει στο οικονομικό πρόβλημα του δήμου είναι η κατασκευή αυτοδιαχειριζόμενου αγρού στο πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού. Και βέβαια το κράτος οφείλει πάντα να πληρώνει ακόμη και όταν είναι χρεοκοπημένο. Και αυτό δεν αλλάζει, είτε από αριστερά είτε από δεξιά αντιμετωπίζει κανείς την πραγματικότητα.

 Αλλά και για τις αιτίες της χρεοκοπίας (φαυλοκρατία, συμφέροντα, κατασπατάληση, πελατειακή λογική κ.ο.κ.) δύσκολα θα διαφωνούσαν οι μεν και οι δε. Ομως ο κ. Κορτζίδης επιμένει σε μια δική του πραγματικότητα. Ενα βολικό ιδεολόγημα, σύμφωνα με το οποίο η «παρανομία» και το «ξεπούλημα» εκπορεύονται πάντα από τη μία πλευρά, ενώ η άλλη αγωνίζεται μόνο για τα δικαιώματα των κατοίκων. Ακόμη κι όταν μερικές απροσεξίες(;) κάνουν το αφήγημα «από εκεί οι κακοί από εδώ οι καλοί» φύλλο και φτερό. 

Τώρα που ο δήμος βρίσκεται στα όρια της χρεοκοπίας γιατί, εκτός των άλλων, βαφτίστηκε η παρανομία νομιμότητα, ποιοι είναι οι καλοί και ποιοι οι κακοί; Αλήθεια είναι ότι οι απεργίες πείνας και οι δυναμικές παρεμβάσεις (α λα Γκλέτσος) είναι επικοινωνιακά πολύ πιο αποτελεσματικές από κάτι διαμαρτυρίες... πληκτικών χαρτογιακάδων που προσπαθούν να αντιπαρατεθούν στην ανομία με ένδικα μέσα ή αγωνίζονται με τις αντιφάσεις μιας ταλαιπωρημένης δημοκρατίας (αλλά δημοκρατίας). Αυτοί πορεύονται «ξενέρωτα», by the book (από έλλειψη τσαμπουκά φαντάζομαι). Μόνο που στην οδό του λαϊκισμού και της δημαγωγίας δεν γίνονται διακρίσεις. Οταν έρχεται ο λογαριασμός πληρώνουν όλοι. «Καλοί» και «κακοί».