DOLCE FAR NIENTE / Η ΓΛΥΚΙΑ ΑΠΡΑΞΙΑ
[Το όνειρο του Πολ Λαφάργκ, γαμπρού του Μαρξ, ήταν
το δικαίωμα του ανθρώπου να απαλλαγεί από τους
σιδηρούς βρόγχους της εργασίας ως ισόβιαςκαταναγκαστικής
τιμωρίας για την εξασφάλιση του επιούσιου άρτου. Το βιβλίο του
"Το δικαίωμα στην τεμπελιά", που έγραψε πριν από 130 περίπου χρόνια
θεωρείται το ευαγγέλιο των συνειδητών χαροκόπων της ζωής,
που επιλέγουν τη γλυκιά απραξία απέναντι στη δουλεία της εργασίας.
Το μεταπολεμικό welfare state που έχτισαν οι Ευρωπαίοι έως το 1990
κατάφερε σ΄ένα βαθμό να δώσει σάρκα και οστά στο όνειρο του ουτοπιστή
επαναστάτη: μείωση των ωρών εργασίας, πληρωμένες διακοπές, πρώιμες
συνταξιοδοτήσεις κλπ.
Ζώντας όμως υπό το αδυσώπητο πέλμα της παγκοσμιοποιημένης κυριαρχίας
των χρηματοπιστωτικών αγορών, ο σύγχρονος άνθρωπος βλέπει με δέος
ότι όχι μόνο χάνει τις κατακτήσεις και τα προνόμια του μεταπολεμικού
κοινωνικού κράτους αλλά και το αυτονόητο δικαίωμα στην εργασία.
Το μίσος της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και οικονομικής ελίτ που
κυβερνά εδώ και είκοσι χρόνια τον κόσμο εναντίον του Κράτους- προστάτη
και εγγυητή του υψίστου δικαιώματος του ανθρώπου για την εργασία
απειλεί να τον εξουθενώσει και τον εξαναγκάζει να επιστρέψει
από την άποψη των συνθηκών στην εποχή του...Λαφάργκ.
Αντί λοιπόν του ονείρου της γλυκιάς απραξίας... η αγωνία για την
εξασφάλιση μιας θέσης στην αγορά εργασίας, έστω και ...part-time...]
[Το όνειρο του Πολ Λαφάργκ, γαμπρού του Μαρξ, ήταν
το δικαίωμα του ανθρώπου να απαλλαγεί από τους
σιδηρούς βρόγχους της εργασίας ως ισόβιαςκαταναγκαστικής
τιμωρίας για την εξασφάλιση του επιούσιου άρτου. Το βιβλίο του
"Το δικαίωμα στην τεμπελιά", που έγραψε πριν από 130 περίπου χρόνια
θεωρείται το ευαγγέλιο των συνειδητών χαροκόπων της ζωής,
που επιλέγουν τη γλυκιά απραξία απέναντι στη δουλεία της εργασίας.
Το μεταπολεμικό welfare state που έχτισαν οι Ευρωπαίοι έως το 1990
κατάφερε σ΄ένα βαθμό να δώσει σάρκα και οστά στο όνειρο του ουτοπιστή
επαναστάτη: μείωση των ωρών εργασίας, πληρωμένες διακοπές, πρώιμες
συνταξιοδοτήσεις κλπ.
Ζώντας όμως υπό το αδυσώπητο πέλμα της παγκοσμιοποιημένης κυριαρχίας
των χρηματοπιστωτικών αγορών, ο σύγχρονος άνθρωπος βλέπει με δέος
ότι όχι μόνο χάνει τις κατακτήσεις και τα προνόμια του μεταπολεμικού
κοινωνικού κράτους αλλά και το αυτονόητο δικαίωμα στην εργασία.
Το μίσος της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και οικονομικής ελίτ που
κυβερνά εδώ και είκοσι χρόνια τον κόσμο εναντίον του Κράτους- προστάτη
και εγγυητή του υψίστου δικαιώματος του ανθρώπου για την εργασία
απειλεί να τον εξουθενώσει και τον εξαναγκάζει να επιστρέψει
από την άποψη των συνθηκών στην εποχή του...Λαφάργκ.
Αντί λοιπόν του ονείρου της γλυκιάς απραξίας... η αγωνία για την
εξασφάλιση μιας θέσης στην αγορά εργασίας, έστω και ...part-time...]
Εισήλθε, ριγών, ο μαστρο-Παυλάκης και εζήτησεν ένα ρούμι. Το παιδί του καπηλείου, οπού τον ήξευρε καλά, του είπε
-Έχεις πεντάρα;
Ο άνθρωπος έσεισε τους ώμους με τρόπον διφορούμενον.
-Βάλε συ το ρούμι, είπεν.
Πως να έχει πεντάρα; Καλά και τα λεπτά, καλή η δουλειά, καλό και το κρασί, καλή κι η κουβέντα, όλα καλά. Καλλίτερον απ' όλα η ραστώνη, το ντόλστσε φαρ νιένττε των αδελφών Ιταλών. Αν εις αυτόν ανετίθετο να συντάξη τον κανονισμόν της εβδομάδος, θα ώριζε την Κυριακήν δια σχόλην, την Δευτέραν δια χουζούρι, την Τρίτην δια σουλάτσο, την Τετάρτην, Πέμπτην και Παρασκευήν δι εργασίαν, και το Σάββατον δια ξεκούρασμα. Ποιός λέει, ότι αι εορταί είναι πάρα πολλαί δια τους ορθοδόξους Έλληνας, και αι εργάσιμοι είναι πολύ ολίγαι; Αυτά τα λέγουν όσοι δεν έκαμαν ποτέ σωματικήν εργασίαν και ηξεύρουν μόνον δια τους άλλους να θεσμοθετούν.
[......................]
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, «Τα Χριστούγεννα του τεμπέλη»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου