Πέμπτη, Μαρτίου 31, 2011

ΦΡΑΓΚΟΦΟΝΙΑΔΕΣ Ή ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΙ;



- Νομίζω ότι κάποιοι φαρμακοποιοί πρέπει
να ανακηρυχτούν σε μεγάλους ευεργέτες του κράτους.
-Γιατί το λες αυτό;
- Κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να πεθάνουν
όσο πιο πολλοί ασφαλισμένοι του ΟΠΑΔ γίνεται.
- Και αυτό τι σημαίνει;
-Αυτό σημαίνει λιγότερες συντάξεις 
 για το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους,
άρα μείωση του χρέους και έξοδο μια ώρα
αρχύτερα από το Μνημόνιο!
-Α, γι΄αυτό λένε ότι επιτελούν λειτούργημα!
Κι εγώ που τους νόμιζα για φραγκοφονιάδες...

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ , ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ...

  • ΚΣΤ' Σεμινάριο Ομηρικής Φιλολογίας (27-31/08/2011)

    Η Πανελλήνια Ένωση Φιλολόγων σε συνεργασία με το Κέντρο Οδυσσειακών Σπουδών και τον Δήμο Ιθάκης διοργανώνουν το ΚΣΤ' Σεμινάριο Ομηρικής Φιλολογίας, με θέμα: Η θάλασσα στα ομηρικά έπη (ενάλιες θεότητες-θαλασσινά επεισόδια) που θα πραγματοποιηθεί στην Ιθάκη, από 27 έως 31 Αυγούστου 2011.
  • 38ο Ετήσιο Συνέδριο της Π.Ε.Φ.

    Το ετήσιο συνέδριο της Πανελλήνιας Ένωσης Φιλολόγων θα έχει θέμα: "Αισχύλος, ο δημιουργός της τραγωδίας και η διαχρονική του επίδραση στην ελληνική και ευρωπαϊκή γραμματεία" και θα πραγματοποιηθεί τον Νοέμβριο του 2011 (χρόνος και χώρος θα καθορισθούν εγκαίρως). Προτάσεις για συμμετοχή έως 15 Ιουνίου 2011.
  • Εκδήλωση για το παιδικό βιβλίο (02/04/2011)

    Εκδήλωση για το παιδικό βιβλίο με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο, 2 Απριλίου 2011 (ώρα 10:30), στην ΧΕΝ Κηφισιάς (Γρηγ. Λαμπράκη 19, Κηφισιά, Αθήνα).
  • Colloquium του Τομέα Μεσαιωνικών και Νέων Ελληνικών Σπουδών του Τμήματος Φιλολογίας του Α.Π.Θ. (31/03/2011)

    Στο colloquium του Μεταπτυχιακού Προγράμματος του Τομέα Μεσαιωνικών και Νέων Ελληνικών Σπουδών, ο κ. Νικόλας Σεβαστάκης, αναπληρωτής καθηγητής του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών του Α.Π.Θ., θα μιλήσει την Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011, ώρα 20.00 με θέμα: "Από το μίσος για τη λογοτεχνία στο μίσος για τη δημοκρατία" στο Σπουδαστήριο 208 (2ος όροφος Νέου Κτιρίου Φιλοσοφικής Σχολής).
  • Εκδηλώσεις με αφορμή την παγκόσμια ημέρα παιδικού βιβλίου (30/03-10/04/2011)

    Ο Σύνδεσμος Εκδοτών Βόρειας Ελλάδας και το Κέντρο Πολιτισμού και Βιβλίου Νοτιοανατολικής Ευρώπης σε συνεργασία με την Αντιδημαρχία Πολιτισμού, Παιδείας και Τουρισμού του Δήμου Θεσσαλονίκης – Διεύθυνση Παιδικών Βιβλιοθηκών διοργανώνουν ένα δεκαήμερο εκδηλώσεων για τα παιδιά, με αφορμή την 2α Απριλίου, Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου, από 30 Μαρτίου έως 10 Απριλίου 2011.
  • Απεβίωσε ο Ιάκωβος Καμπανέλλης

    O Ιάκωβος Καμπανέλης απεβίωσε την Τρίτη, 29 Μαρτίου 2011 και ώρα 13.50. Το Σάββατο, στις 11.30 το πρωί, στην Αγία Ζώνη Κυψέλης θα τελεστεί η νεκρώσιμος ακολουθία. Η κηδεία του θα γίνει από το δεύτερο νεκροταφείο Αθηνών.
  • Μουσείο Νίκου Καζαντζάκη: εκδήλωση για το παιδικό βιβλίο (03/04/2011)

    Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου (2 Απριλίου), το Μουσείο Νίκου Καζαντζάκη διοργανώνει, για μικρούς και μεγάλους αναγνώστες, μια εκδήλωση αφιερωμένη στο μαγικό κόσμο του παιδικού βιβλίου. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 3 Απριλίου 2011, στη Μυρτιά Ηρακλείου, και ώρα 11.00 το πρωί.
  • Παρουσίαση λευκώματος (12/04/2011)

    Το Διοικητικό Συμβούλιο του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης και το Κέντρο Λόγου & Τέχνης "Διέξοδος" Μεσολογγίου στο πλαίσιο των "Γιορτών Εξόδου 2011" σας προσκαλούν στην παρουσίαση του λευκώματος "Μεσολόγγι – Ιερή πόλη" στο βιβλιοπωλείο του ΜΙΕΤ Θεσσαλονίκης (Τσιμισκή 11) την Τρίτη, 12 Απριλίου 2011 (ώρα 8 μ.μ.).
  • Νέα έκδοση

    Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης το βιβλίο του Frank Kermode "Όλος ο κόσμος μια σκηνή. Η εποχή του Σαίξπηρ".
  • 20o Διεθνές Συμπόσιο Θεωρητικής και Εφαρμοσμένης Γλωσσολογίας (01-03/04/2011)

    Το 20ο Διεθνές Συμπόσιο Θεωρητικής και Εφαρμοσμένης Γλωσσολογίας (20-ISTAL) που διοργανώνεται από τον Τομέα Θεωρητικής και Εφαρμοσμένης Γλωσσολογίας του Τμήματος Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας πραγματοποιείται από 1 έως 3 Απριλίου 2011.
  • Ημερίδα:" Η Πρόκληση της Αξιοποίησης των Τ.Π.Ε.στη διδασκαλία των Φιλολογικών Μαθημάτων" (02/04/2011)

    Τα Εκπαιδευτήρια Δούκα σε συνεργασία με τις Σχολικές Συμβούλους Φιλολόγων της Β΄Δ/νσης Δ.Ε. Αθήνας, κ. Μαρία-Παρθένα Αλεξοπούλου και κ. Βενετία Μπαλτά, σας προσκαλούν σε ημερίδα με θέμα: " Η Πρόκληση της Αξιοποίησης των Τ.Π.Ε.στη διδασκαλία των Φιλολογικών Μαθημάτων", στις 2 Απριλίου 2011 και ώρα 9.00 π.μ. Η Ημερίδα θα πραγματοποιηθεί στο Θέατρο του Πολιτιστικού και Αθλητικού Κέντρου Δαΐς ( Μεσογείων 151, Μαρούσι).
  • Διεπιστημονικό Συμπόσιο για την περίοδο 1872-1912: "Η Θεσσαλονίκη τις παραμονές του 1912" (03/2012)

    Το Διεπιστημονικό Συμπόσιο για την περίοδο 1872-1912: "Η Θεσσαλονίκη τις παραμονές του 1912" διοργανώνεται από το Εβραϊκό Μουσείο Θεσσαλονίκης και θα πραγματοποιηθεί τον Μάρτιο του 2012. Αποστολή περιλήψεων μέχρι τη μέχρι τη Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011.

ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΣΥΝΕΝΝΟΟΥΝΤΑΙ ΚΑΙ ΤΑ ΜΩΡΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ

ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΝΙΣΤΡΟ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

ΤΑΣΟΣ ΓΑΛΑΤΗΣ


Χαράματα η ώρα τρεις

Το ταβερνείο στις παρυφές των Εξαρχείων
είναι κάτι περισσότερο από γραφικό' 
οι προσωπογραφίες λογίων στους τοίχους
υδατογραφίες ή σκαριφήματα κάποιου αισθαντικού θαμώνα
μαρτυρούν την αναντίρρητη άλω του πνεύματος
οι δε συμπότες έμψυχο αντίγραφο του διακόσμου
ήρωες του Πολυτεχνείου οι νεότεροι
από τη γενιά του ένα, ένα, τέσσερα οι παλαιότεροι
κόβουν και ράβουν, δεν σταματούν
"άμες πότ΄ημεν, άμες πότ΄ήμεν"
πίνουν και πίνουν απνευστί ζύθον και οίνον
εκθέτονταςμεγαλοφώνως τις ιαματικές τους συνταγές
για όλα τα δεινά της οικουμένης.

Και εγώ τι θέλω, τι γυρεύω ανάμεσά τους
ένας "συντηρητικός", ένα σκουπίδι του συτήματος
κάτι με πνίγει, θέλω να πάρω αέρα
να σεργιανίσω στη δυσώνυμη πλατεία
με τους ναρκομανείς, τους άστεγους, τους ανώμαλους
να δροσιστούν τα φρένα μου με κάποια γκράφιτι αναρχικά
"ΣΚΑΤΑ ΣΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ" λόγου χάρη
κι έπειτα διασχίζοντας την Αλεξάνδρας και μουρμουρίζοντας
σε ρυθμό εμβατηρίου το ίδιο σλόγκαν για τους φασίστες
να φτάσω κάποτε στο σπιτικό μου
κι ας εξακολουθούν οι άλλοι στις παρυφές των Εξαρχείων
να φλυαρούνε για τη σωτηρίας των κολασμένων
και τις δικές τους ενοχές.
.................................................
Έτσι λοιπόν "χαράματα, η ώρα τρεις"
με γλυκοκοίμισε η Ερημιά στην αγκαλιά της


the books' journal, No 6/Απρίλιος 2011

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ / ΕΠΤΑΠΥΡΓΙΟ (3)

Τ Ο  Ε Π Τ Α Π Υ Ρ Γ Ι Ο
ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ
ΟΠΩΣ ΤΟ ΕΖΗΣΕ ΕΝΑΣ ΚΑΤΑΔΙΚΟΣ 
ΕΚΕΙΝΗΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ
[Η προσωπική μαρτυρία του Α.Η., όπως την εμπιστεύθηκε
χειρόγραφα στον Gerontako, ζητώντας να κρατηθεί προς
το παρόν η ανωνυμία του, επιθυμία την οποία σεβαστήκαμε.
Ο Α.Η. υπήρξε δραστήριο μέλος της ΕΠΟΝ Θεσαλονίκης
κατά τη διάρκεια της Κατοχής και του Εμφυλίου και 
στενός φίλος του Μανόλη Αναγνωστάκη. Συνελήφθη,
στις 24/10/1948, από την Ασφάλεια Θεσσαλονίκης μαζί με
 άλλους 68 Επονίτες, ενεκλείσθη "εις τας εγκληματικάς
φυλακάς του Επταπυργίου" και στις αρχές του 1949
καταδικάστηκε , όπως και ο Αναγνωστάκης, σε θάνατο
από το Στρατοδικείο. Έως την αποφυλάκισή του με τα
γνωστά μέτρα Πλαστήρα, πέρασε πολύ δύσκολες στιγμές,
περιμένοντας καθημερινά το ξαφνικό τέλος του. 
Έκτοτε έκανε οικογένεια και ακολούθησε το δρόμο του εμπορίου,
ενώ παράλληλα βρισκόταν πάντοτε στην πρώτη γραμμή
στους αγώνες για τον εκδημοκρατισμό της χώρας ,τη
νομιμοποίηση της Αριστεράς και την άρση των 
 πάσης φύσεως διώξεων και αποκλεισμών που εφάρμοσε
το κράτος των νικητών πάνω στους ηττημένους 
και τις οικογένειές τους.
Για λόγους σεβασμού του ύφους  του συγγραφέα,
διατηρήσαμε τον εκφραστικό και ορθογραφικό του κώδικα.]
(ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ)

4.  Στις 2 Μαίου  του 1946, η Κυβέρνηση επανέφερε σε ισχύ τις μεταξικές Επιτροπές Ασφαλείας, που κατώρθωσαν, δουλεύοντας νυχθημερόν με απίστευτο ζήλο,  να στείλουν στα ξερονήσια, μέσα σε ελάχιστους μήνες,  πολλές χιλιάδες, σχεδόν όλους, τους επώνυμους αριστερούς.
  Τέλος, λίγες ημέρες αργότερα, στις 7 Ιουνίου 1946, υπογράφηκε το Γ΄Ψήφισμα, ένα ανατριχιαστικό, νομικό τερατούργημα, που έγραψε πράγματι ιστορία.
  Το Ψήφισμα πρόβλεπε τη σύσταση ΄Εκτακτων Στρατοδικείων που τους ανέθεσε ν' αποφασίζουν  την εκτέλεση  ανθρώπων, όχι μόνο για πράξεις που διέπραξαν αλλ' ακόμη και για κάτι που απλώς ..."εσκόπουν", δηλαδή κάτι που πέρασε, υποτίθεται, σαν σκέψη  έστω  απ' το μυαλό τους.
   Αυτή η απαράμιλλη νομική σύλληψη, παγκόσμια δικαιική πρωτιά ομολογουμένως, έδωσε φτερά στην ελληνική Αστυνομία. Συνεπικουρούμενη απ' την στρατιά των χαφιέδων που είχε  συγκροτήσει εν τω μεταξύ το Παρακράτος σ' ολόκληρη την Ελλάδα, η Αστυνομία αποδύθηκε σε μιάν  πρωτοφανή εκστρατεία συλλήψεων, ανυποψίαστων συνήθως αλλ' αριστερών πάντα πολιτών, στους οποίους εφάρμοζε ένα μεγαλοφυές ανακριτικό σύστημα : τους υπέβαλε ό λ ο υ ς  σε βασανιστήρια κι έτσι εξασφάλιζε την βεβαιότητα ότι, αν υπήρχαν ανάμεσά τους ένοχοι, δεν επρόκειτο να ξεφύγουν.
   Η μέθοδος αποδείχθηκε άκρως αποτελεσματική. Πράγματι, στους 100 αθώους που βασανίζονταν, αποκαλύπτονταν συνήθως και ένας συνωμότης κι έτσι, σε διάστημα σχετικά μικρό, "ξηλώθηκαν" παράνομες οργανώσεις άριστα οργανωμένες.

    Αργότερα βέβαια, όταν τους απαγορεύτηκε πια να βασανίζουν, τουλάχιστον να βασανίζουν τόσο απάνθρωπα, αποκαλύφθηκε κι η μνημειώδης ανικανότητα των ελλήνων αστυνομικών. Φάνηκε πια ολοκάθαρα ότι, η θητεία τους στη διάρκεια του εμφύλιου, τότε που ξυλοκοπούσαν αλύπητα αλλά εκ του ασφαλούς, δεμένους πάντα και ανυπεράσπιστους  κρατούμενους, είχε εξασκήσει  τα μπράτσα τους αλλ' άφησε ν' ατροφήσει τελείως το μυαλό τους. Έτσι, προς διεθνές ελληνικό όνειδος, παρέμενε ανεξιχνίαστη για δεκαετίες, η χτυπητά απλοϊκή 17 Νοέμβρη ,ενώ κατέληξαν στο γνωστό φιάσκο, υποθέσεις και αστυνομικά "μυστήρια" σχεδόν κωμικά , σαν την Ριανκούρ και την υπόθεση Ματέι.
   
    Μετά την ανάκριση, όλοι οι συλληφθέντες, ύστερα από μακρά υποδικία, παραπέμπονταν τελικά  στα Στρατοδικεία. Η νομική θεμελίωση του κατηγορητηρίου δεν προβλημάτιζε φυσικά τους κατηγόρους γιατί το Γ΄Ψήφισμα κι ο Ν. 509, πρόβλεπαν  νομικώς τα πάντα  ενώ παράλληλα οι μάρτυρες κατηγορίας,   βασανιστές  κατά κανόνα της Ασφάλειας  ή εξαγορασθέντες συγκατηγορούμενοι, τεκμαίρονταν πάντοτε, αμάχητα  αξιόπιστοι.
     Οι δίκες και οι καταδίκες για παράβαση του Γ΄Ψηφίσματος, πύκνωσαν τρομαχτικά. Πολύ σύντομα έγινε αντιληπτό ότι τα υφιστάμενα στρατοδικεία δεν επαρκούσαν. Αμέσως επιστρατεύτηκαν δικηγόροι εγνωσμένης αντικομμουνιστικής εμπάθειας, εχρίσθηκαν αξιωματικοί και ανέλαβαν τον ρόλο εισηγητών και βασιλικών επιτρόπων (= εισαγγελέων).
      Στό Επταπύργιο τότε, για ν' αντέξει στη μαζική, συρροή υποδίκων, αποφασίστηκε η ομαδική μεταγωγή των παληών κρατουμένων, των κατοχικών, σε φυλακές  μικρότερης ασφάλειας.
         Τότε επίσης ξεκίνησαν κι οι εκτελέσεις.

5.- Λίγο μετά την έναρξη των εκτελέσεων, η  ζωή και το κλίμα  στο Επταπύργιο άλλαξαν άρδην.
   Οι μέχρι εκείνην την ώρα κρατούμενοι, "κατοχικοί" κατάδικοι όλοι τους, δυσκολεύονταν  να πιστέψουν ότι  ο αντικομμουνιστικός  οίστρος της Κυβέρνησης, αυτός που  έστειλε τους ίδιους στη φυλακή, είχε προχωρήσει σε τέτοιο παραλήρημα ώστε να τουφεκίζει  ανθρώπους, απλώς γιατί ιδεολογικά διαφωνούσαν.
   Με τις πρώτες κιόλας μπαταριές εκτελέσεων, οι ψευδαισθήσεις διαλύθηκαν.  Η Κυβέρνηση  φρόντισε η ίδια ν' αποκαλυφθούν και να κατανοηθούν απ' όλους οι πραγματικοί στόχοι,  οι ξεκάθαρα τρομοκρατικοί του Γ΄Ψηφίσματος.  Έτσι, για παράδειγμα, δεν άφηνε περιθώρια για αυταπάτες όταν τουφέκισε, ανάμεσα στους πρώτους, την Κούλα Ελευθεριάδου,  μιά κοπέλλα μόλις 20 ετών απ' την Καλαμαριά, πολύ όμορφη, πολύ έξυπνη, με ιδιαίτερα ισχυρή θέληση και με μεγάλη προσωπική ακτινοβολία, η οποία, όχι απλώς δεν χρησιμοποίησε ποτέ αλλ' ούτε κάν είχε πιάσει όπλο στη ζωή της. Οι στρατοδίκες ωστόσο "είχαν πεισθεί" απ' τον μάρτυρα-βασανιστή της Ασφάλειας  ότι η κοπέλλα αυτή  σκόπευε ν' ανατρέψει το καθεστώς  και να καταλάβει την εξουσία. Την καταδίκασαν σε θάνατο και σε τρεις  μέρες ακριβώς, εκτελέστηκε.    
    Ένα μούδιασμα άρχισε  να απλώνεται στό Επταπύργιο.
    Έτσι, το Γ΄Ψήφισμα,  που αποσκοπούσε βέβαια, όχι να τιμωρήσει για ανύπαρκτα αδικήματα  αλλά μόνο να τρομοκρατήσει  όσο το δυνατόν πιο άγρια τους αριστερούς, ιδίως τους αριστερούς των πόλεων,  ώστε να αποψιλώσει τις φυσικές εφεδρείες του Δημοκρατικού Στρατού, φάνηκε ότι άρχισε να αποδίδει καρπούς.

   Πολύ αργότερα, περίπου μετά δυόμισυ χρόνια, όταν  η στρατιωτική αναμέτρηση είχε ήδη κριθεί υπέρ του "εθνικού" στρατού κι η προληπτική τρομοκράτηση, στην οποία και μόνον απέβλεπε το Γ΄Ψήφισμα, δεν είχε πια καμμιάν ουσιαστική, πρακτική σκοπιμότητα, οι καταδίκες σε θάνατο κι οι εκτελέσεις  παραδόξως  δ ε ν  σταμάτησαν. Τώρα όμως γίνονταν μόνον από σκέτη, σαδιστική διάθεση να ταπεινωθεί ο ηττημένος αντίπαλος.
    Γι' αυτό, καταδικάζονταν πια και εκτελούνταν, μόνον αυτοί που αρνούνταν να συμπράξουν αποκηρύσσοντας. Όλοι οι άλλοι αφήνονταν πια ελεύθεροι.
    Η Δεξιά,  που ανέκαθεν στρατολογούσε τους μαχητές της μόνο με τη βία, δεν μπόρεσε ποτέ να καταλάβει - φθονούσε και ποτέ δεν συχώρεσε - τον άδολο εθελοντισμό και το πνεύμα αυτοθυσίας των αντιπάλων της. Ακόμη περισσότερο, μίσησε θανάσιμα τους "αμετανόητους" ιδανικούς αυτόχειρες των στρατοδικείων και, μη μπορώντας να υποφέρει την υπερήφανη στάση τους, τους τουφέκιζε αδιακρίτως και αδίστακτα, με σαδιστική λύσσα. 

  Το ανατριχιαστικό, το αιμοβόρο και αιμοσταγές εκείνο Γ΄Ψήφισμα, δεν καταργήθηκε με το τέρμα του Εμφύλιου το 1949. Δεν καταργήθηκε επίσης  ούτε το 1974 απ' τον, κατά τα άλλα,  καταφανώς ανανήψαντα Καραμανλή, ούτε το 1981 απ' τον όψιμο "αριστερό" Ανδρέα Παπανδρέου.
  Καταργήθηκε μόλις κατά το 1989, το "βρώμικο" 1989. Δηλαδή ύστερα από 45 ολόκληρα χρόνια. 
  Την κατάργησή του την υπέγραψε μόλις ορκίστηκε, ο τότε Υπουργός Δικαιοσύνης  Φώτης Κουβέλης.

6.- Οι εκτελέσεις ξεκίνησαν το 1946  (116 εκτελεσθέντες), φούντωσαν το 1947  (767 εκτελεσθέντες) και κορυφώθηκαν  το 1948  (1778 εκτελεσθέντες). Απ' αυτούς  το ένα τέταρτο τουλάχιστον ήσαν έφηβοι και νέοι, από 14 μέχρι 25 ετών. Μεγάλο επίσης ποσοστό ήσαν γυναίκες. Και στις εκτελέσεις  επίσης, το Επταπύργιο  κρατούσε  πάντα τη μερίδα του λέοντος.
    Τόσο η προπαρασκευή όσο κι΄ ο επίλογος της μακάβριας διαδικασίας, πολύ σύντομα τυποποιήθηκαν για να εξοικονομείται χρόνος. Οι καταδικασμένοι σε θάνατο αμέσως μετά την ανάγνωση της απόφασης, οδηγούνταν απ' ευθείας στα υπόγεια κελιά, τά "μπουντρούμια" του Επταπύργιου. Εκεί  παρέμεναν για τρείς ημέρες, όσες προφανώς  απαιτούντο για να καθαρογραφούν οι αποφάσεις, να καταχωρηθούν, να βρεθεί ο στρατιωτικός Διοικητής για να υπογράψει τη διαταγή εκτελέσεως και τέλος να οργανωθεί το εκτελεστικό απόσπασμα.
     Τα χαράματα της επόμενης ημέρας, το προανάκρουσμα δίνονταν απ' τα στρατιωτικά αυτοκίνητα  που κουβαλούσαν στο Επταπύργιο το εκτελεστικό απόσπασμα και τα λοιπά μέλη της συνοδείας. Ο θόρυβος των αυτοκινήτων που κατέφθαναν, ακουγόταν στο εσωτερικό των φυλακών και, παρά την πολύ πρωινή ώρα, πάντα κάποιοι κρατούμενοι  έπαιρναν το μήνυμα. Σε λίγα λεπτά, όλοι οι κρατούμενοι κι απ' τις τρείς ακτίνες του Επταπύργιου, είχαν βγει στις αυλές και στέκονταν βουβοί προς την ανατολική πλευρά του Κάστρου, προς τα εκεί δηλαδή που ήταν "ο συνήθης τόπος των εκτελέσεων".
     Οι πυροβολισμοί δεν ακούγονταν, προφανώς γιατί τα τείχη ήταν όντως πανύψηλα.
Το τέρμα της ιεροτελεστίας  οι κρατούμενοι το συμπέραιναν απ' την στάση του φύλακα που βρίσκονταν στην ανατολική σκοπιά, ψηλά στά τείχη,  και που, όσο κρατούσε η εκτέλεση, ήταν στραμένος προς τα έξω. Συχνά εξ άλλου, την ημέρα που γίνονταν εκτελέσεις, οι φύλακες που ήταν της υπηρεσίας, (αργότερα αντικαταστάθηκαν από χωροφύλακες) έπαιρναν θέσεις ψηλά στις πολεμίστρες του Κάστρου για να παρακολουθήσουν το θέαμα.
    Κάποτε, ένας πράγματι ευαίσθητος αλλ' ανόητος κερκυραίος φύλακας, άνοιξε τα μεγάφωνα την ώρα της εκτελέσεως κι έβαλε μουσική, πιστεύοντας, όπως δικαιολογήθηκε αργότερα, ότι έτσι θα μπορούσε να απαλύνει την οδύνη στους συγκρατούμενους των εκτελεσθέντων.     
     Έγκυρες "λεπτομέρειες" για την εκτέλεση, μπορούσες να μάθεις μόνον απ' τον Αχμέτ, έναν μουσουλμάνο, ισχνό, μεσήλικα, ποινικό κατάδικο, που μιλούσε λίγο  και σε σπασμένα ελληνικά, που κυκλοφορούσε ελεύθερα σ' όλες τις ακτίνες  και που, μυστήριο ανεξήγητο γιατί, ακολουθούσε πάντα την μακάβρια κουστωδία. 
     Ο μόνος άλλος ποινικός κατάδικος  που παρέμενε στο Επταπύργιο όλην εκείνη την περίοδο, ήταν ο Ανταβάνογλου. Καταδικασμένος πριν απ' τον πόλεμο ακόμη, για τον φόνο ενός καπνέμπορου, έδειχνε να περνά  περίφημα στη φυλακή και δήλωνε απερίφραστα ότι δεν ήθελε να φύγει. Μεσήλικας αλλά ιδιαίτερα φλύαρος αυτός, με άψογα ελληνικά και πανέξυπνος, κυκλοφορούσε ελεύθερα, μέσα αλλά κι έξω απ' τη φυλακή. Παχουλός αλλ' αεικίνητος, είχε γίνει  ο τελάλης της φυλακής. Από μιαν κυκλική  εξέδρα στην οποία κατέληγαν  οι  αυλές και των τριών ακτίνων, ο Ανταβάνογλου  μετέδιδε με στεντόρεια φωνή τις ανακοινώσεις της Διεύθυνσης  και καλούσε τους κρατούμενους  όταν τους επισκέπτονταν οι δικηγόροι τους, να έρθουν στην έξοδο της αυλής.
    Όταν ξεκίνησαν οι μεγάλες δίκες και οι θανατοποινίτες άρχισαν να πολλαπλασιάζονται με ποσοστά απίστευτα υψηλά (π.χ. 56 καταδίκες σε θάνατο, σε δίκη με 72 κατηγορούμενους) τότε τα  7 μπουντρούμια του Επταπύργιου αποδείχθηκαν απολύτως ανεπαρκή. Καθώς μάλιστα το τριήμερο της αναμονής των μελλοθάνατων, διευρύνθηκε, άγνωστο για ποιούς λόγους, σε πενθήμερο, οι αρμόδιοι υποχρεώθηκαν να αλλάξουν πρακτική και να οδηγούν πια, στους έξι θαλάμους των φυλακών, ακόμη κι αυτούς που καταδικάσθηκαν σε θάνατο. Μόνο την παραμονή της εκτελέσεως, το απόγευμα, ο Ανταβάνογλου, απ' τον εξώστη του στο κέντρο της φυλακής, τους καλούσε δημόσια, εις επήκοον όλων των κρατουμένων που τριγύριζαν εκείνη την ώρα στίς αυλές, να μαζέψουν τα πράγματά τους και να έρθουν στην έξοδο.
    Ουσιαστικά, αυτή η πρόσκληση σηματοδοτούσε το τέρμα. Το τέρμα μιας τραγικής ανθρώπινης περιπέτειας που είχε ξεκινήσει  απ' τις αγωνίες του κυνηγητού και της σύλληψης, περνούσε απ' τον καταλυτικό τρόμο για τα αναμενόμενα, άγνωστα βασανιστήρια και τον πραγματικό σωματικό πόνο της ανάκρισης, για να καταλήξει στη δραματική υπερένταση της δίκης  και το ρίγος της καταδίκης σε θάνατο. Η περιπέτεια έδειχνε ότι εκεί είχε λήξει, αλλά ποιός άραγε το έπαιρνε απόφαση ότι έληξε μαζί κι η ζωή του;
  Ιδίως σε μια φυλακή όπου τα δύο τουλάχιστον τρίτα της, πεντακόσιοι περίπου άνθρωποι, είναι μεν καταδικασμένοι σε θάνατο, ωστόσο ζούνε ακόμη κι αναπνέουν, είναι βέβαιο ότι, σε μια γωνιά στην ψυχή του κάθε μελλοθάνατου, υπήρχε πάντοτε, ανομολόγητη, η ελπίδα. Αβάσιμη συνήθως κι αστήρικτη, μα ωστόσο υπήρχε.
   Ίσως ξαφνικά να παρέμβει η Ρωσσία ή ίσως να πέσει η Κυβέρνηση ή ίσως ακόμη ο στρατηγός στρατιωτικός Διοικητής να είδε στον ύπνο του Άγιο και ν' αρνηθεί να υπογράψει άλλες εκτελέσεις!
   Γι' αυτό, μόνο ο εγκλεισμός την παραμονή στο κελί,  μ ό ν ο ν    α υ τ ό ς  σηματοδοτούσε τ' οριστικό κι αμετάκλητο  τέλος.
   Ένα παγερό μούδιασμα τότε ερχόταν και σκέπαζε όλη τη φυλακή. Ακόμη  κι οι λίγοι χαφιέδες της φυλακής, που η Διεύθυνση είχε χρίσει θαλαμάρχες, (βαρυποινίτες  έμπρακτα μηδίσαντες κατά κανόνα) έδειχναν να σέβονται την ιερότητα των στιγμών και βουβαίνονταν.
    Κάποια φορά, ένας  έφηβος σλαβομακεδόνας από ένα χωριό της Φλώρινας, τον Άγιο Γερμανό ή ίσως τον Άγιο Παντελεήμονα, καταδικασμένος σε θάνατο μαζί με τους μισούς σχεδόν συγχωριανούς του - εις εφαρμογήν ενός μεγαλοφυούς πολεμικού σχεδίου, ενός μεγαλοφυούς πολέμαρχου, του αρχιστράτηγου Παπάγου - ένας έφηβος γλυκύτατος, με αθώα, φωτεινά μάτια και, πολιτικά,  π α ν τ ε λ ώ ς  ανυποψίαστος, όταν τον κάλεσαν να μαζέψει τα πράγματά του για να πορευθεί προς το μπουντρούμι των μελλοθάνατων, έπαθε μια τρομερή, ασύλληπτα τραγική, νευρική κρίση.  Το θέαμα ήταν συγκλονιστικό. Οι συγκρατούμενοι που βρίσκονταν γύρω του, άκουγαν φοβερά ταραγμένοι τις, πέρα για πέρα δίκαιες κραυγές του και δεν ήξεραν πώς να βοηθήσουν. Ένας απ' αυτούς άρχισε να φωνάζει κι εκείνος. Τότε εμφανίστηκαν τρεις φύλακες, τον άρπαξαν και τον οδήγησαν στο μπουντρούμι. Το άλλο πρωί τον τουφέκισαν.    
    Μετά το περιστατικό αυτό, η διαδικασία τροποποιήθηκε. Ο Ανταβάνογλου καλούσε τον μελλοθάνατο αλλά με  δικαιολογία ότι τον επισκέφθηκε και τον περιμένει ο δικηγόρος του και με την παραπλανητική διευκρίνιση να μην πάρει μαζί τα πράγματά του. Δέκα λεπτά αργότερα, ο Ανταβάνογλου εμφανίζονταν πάλι στο βήμα του και ζητούσε απ' τους παρακοιμώμενους συγκρατούμενους του μελλοθάνατου, να μαζέψουν τα πράγματά του και να τα φέρουν στην έξοδο. 

Το 1948, οι δίκες στα στρατοδικεία, οι καταδίκες και οι εκτελέσεις είχαν  αυξηθεί σε απίστευτα ύψη. Στους ύποπτους των πόλεων είχαν προστεθεί κι οι αιχμάλωτοι, ένστολοι μαχητές του Δημοκρατικού στρατού που τύχαινε να συλληφθούν σε μάχες. Σε κάθε μια απ' τις πυκνές στρατιωτικές επιτυχίες του Δημοκρατικού Στρατού, η Κυβέρνηση απαντούσε με εκτελέσεις κρατουμένων.
Η διεθνής κοινή γνώμη άρχισε να ενοχλείται ζωηρά. Ζωηρά επίσης άρχισε ν' αντιδρά κι η ελληνική κοινή γνώμη. Γνωστοί  αστοί διανοούμενοι και άνθρωποι τής Τέχνης, με ψηφίσματα, με αιτήσεις και με προσωπικές παραστάσεις στους αρμόδιους, ζητούσαν ανθρωπινότερη συμπεριφορά απ' την Κυβέρνηση. Τότε, για να χαλαρώσει κάπως την ένταση,  χωρίς ν' αποδυναμώσει όμως την τρομοκρατική ακτινοβολία του Γ΄Ψηφίσματος, η Κυβέρνηση αποφάσισε να εκτελούνται αμέσως, μόνον όσοι είχαν καταδικασθεί σε θάνατο παμψηφεί. Στις αποφάσεις  που  οι δύο από τους πέντε στρατοδίκες είχαν μειοψηφήσει, εδίδετο αναστολή εκτελέσεως μέχρι να αποφανθεί το Συμβούλιο Χαρίτων. Αργότερα η αναστολή επεκτάθηκε και στις αποφάσεις που εκδίδοντο με αναλογία τέσσερα προς ένα. Σύντομα το Επταπύργιο γέμισε από θανατοποινίτες  που περίμεναν την απόφαση του Συμβουλίου Χαρίτων η οποία  συνήθως αργούσε. Συνήθως επίσης οι αποφάσεις ήσαν θετικές, δηλαδή μετέτρεπαν την ποινή σε ισόβια.
 Στις σπάνιες περιπτώσεις που ήσαν απορριπτικές, για τον κατάδικο αναβίωνε η διαδικασία που είχε ανασταλεί. Η ψυχολογία του, που είχε εν τω  μεταξύ χαλαρώσει, ξανάμπαινε στο μακάβριο, σκοτεινό, ανηφορικό μονοπάτι. Για δεύτερη φορά κλείνονταν στο κελί ο μελλοθάνατος και σε τρεις μέρες τον τουφέκιζαν.

 7. Μιλώντας για το Επταπύργιο στις μέρες του εμφύλιου, μοιάζει εκ πρώτης όψεως ασέβεια, νά θυμίζεις  τον Ανταβάνογλου ή τον Αχμέτ ή να αφηγείσαι ασήμαντες καθημερινές λεπτομέρειες και να μη λες τίποτε  για τους άλλους, τους ωραίους και υπερήφανους, που φτάναν στο απόσπασμα κι ατένιζαν το θάνατο με γαλήνια αξιοπρέπεια, όχι γιατί πιστεύαν σε Θεό που θα τους ανταμοίψει αλλά μονάχα για να τιμήσουνε την ανθρωπιά, αρνούμενοι να σκύψουνε μπροστά στη Βία.
  Μοιάζει ασέβεια όμως πράγματι δεν είναι.
  Αν κάποιος δεν είναι ποιητής, πώς θα βρεθούν οι σωστές λέξεις; Και χωρίς τις σωστές λέξεις, πώς να τολμήσεις να περιγράψεις καταστάσεις και έννοιες τόσο απίθανα λεπτές,, τόσο υψηλές και ωραίες χωρίς τον κίνδυνο να τις μειώσεις;  Κι ύστερα, τόσοι που ήταν οι ωραίοι που τουφεκίστηκαν, για ποιόν θα μιλήσεις χωρίς να αισθανθείς ότι προσβάλεις τη μνήμη αυτουνού που παρέλειψες;
    
8.  Γιάννης  Δρουσιώτης.
Ο Δρουσιώτης  είναι απ' τους ωραίους, τους κατ' εξοχήν ωραίους μάλιστα. Η περίπτωσή του ωστόσο έχει μιαν σπάνια  μοναδικότητα, αυτήν ακριβώς που επιτρέπει  ν' ασχοληθεί κατ' εξαίρεση κανείς μαζί του: Ο Δρουσιώτης είναι  ίσως ο μόνος απ' τους ήρωες που έχει επιζήσει. Αν ζει ακόμη, θα πρέπει σήμερα να είναι λίγο πάνω απ' τα 80.
Ο Δρουσιώτης γεννήθηκε  σε εύπορη οικογένεια της Κύπρου και σπούδασε Γεωπονία στο Βέλγιο. Ήταν υψηλόβαθμο στέλεχος της ΕΠΟΝ  κι όταν αυτή διαλύθηκε (20/02/47) ο Δρουσιώτης μπήκε στην παρανομία.
¨Ατομο απόλυτα αυτοκυριαρχούμενο, σκληροτράχηλος από ιδιοσυγκρασία και ταυτόχρονα  εξαιρετικά ευφυής, πήρε την εντολή  να οργανώσει μιαν ολιγομελή, ένοπλη ομάδα με στόχο να αναχαιτίσει με τη χρήση βίας τις εγκληματικές αυθαιρεσίες του Παρακράτους, μ' άλλα  λόγια την εντολή να τρομοκρατήσει τους  τρομοκράτες.  Η ομάδα ονομάσθηκε Στενή ΛαΪκή Αυτοάμυνα και απαρτίζετο από 10 ή 12 νεαρούς αγωνιστές και μία κοπέλα, που τους επέλεξε όλους ο ίδιος  με μεγάλη προσοχή.
Προς μεγάλη ατυχία του Δρουσιώτη, η ομάδα "ξηλώθηκε" παραπολύ νωρίς, πριν προλάβει ν' αναπτύξει οποιανδήποτε δραστηριότητα. Όλα τα μέλη συνελήφθησαν και  οδηγήθηκαν στην Ασφάλεια. Η κοπέλα αποπειράθηκε ν' αυτοκτονήσει, μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο κι έτσι απέφυγε τις σκληρές, πρώτες ανακρίσεις. Οι λοιποί ανακρίθηκαν σκληρά, όμως δεν πρέπει να είχαν και πολλά να πουν γιατί η ομάδα ήταν συνωμοτικά δομημένη.
Ο Δρουσιώτης βασανίσθηκε απάνθρωπα.
Όταν εξαντλήθηκαν τα κλασικά βασανιστήρια χωρίς ν'αποδώσουν τίποτε, η Ασφάλεια τον υπέβαλε στην "πενικιλίνη", ένα βασανιστήριο ιδιαιτέρως περίπλοκο  και  τρομαχτικά οδυνηρό, που η Ασφάλεια, αν και ήταν βέβαιη για την αποτελεσματικότητά του, ωστόσο σπανίως εφάρμοζε γιατί ήταν εξαιρετικά επικίνδυνο. Γύμνωναν τα χέρια και τα πόδια του κρατούμενου και τά τύλιγαν σφικτά με σύρμα. Σε λίγο, στα τυλιγμένα άκρα άρχιζε η γάγγραινα κι ο πόνος προχωρούσε συνεχώς μεγαλώνοντας. Μαζί με τους ανακριτές αξιωματικούς, πλάι στον κρατούμενο βρίσκονταν πάντα ο ειδικός γιατρός  με ακουστικά, για να προλάβει ανεπιθύμητες εξελίξεις. Ταυτόχρονα ένας ασφαλίτης  μοτοσυκλετιστής  στην πρόσοψη του κτιρίου, κάτω απ' το γραφείο όπου γίνονταν η"ανάκριση", μάρσαρε τη μηχανή του για να καλύπτει τις κραυγές του κρατούμενου που, χωρίς το μαρσάρισμα, έφταναν μέχρι την απέναντι πλευρά του δρόμου.
Ο πόνος ήταν αβάσταχτος κι όταν ο Δρουσιώτης  βόγγηξε, ο Υποδιοικητής της Ασφάλειας κάγχασε θριαμβευτικά:
--Δρουσιώτη, του είπε, άρχισες να βογγάς. Σε λίγο θα κελαηδήσεις.
Ο Δρουσιώτης τότε, σταμάτησε και να βογγάει.
¨Οταν ο γιατρός διέταξε να σταματήσουν, δυό φύλακες  τον πήραν και  τον πήγαν σηκωτό στο κελί του. Σε μια εβδομάδα, μόλις ανάρρωσε, λυσσασμένοι οι ανακριτές του, τον πήραν πάλι επάνω και του ξανάκαναν "πενικιλίνη". Με την ίδια πάντοτε παταγώδη αποτυχία.             
Η ομάδα τελικά παραπέμφηκε στο στρατοδικείο όπου καταδικάσθηκαν όλοι σε θάνατο. Ο Δρουσιώτης δικάστηκε τετράκις σε θάνατο, παμψηφεί. Οι καταδικασμένοι οδηγήθηκαν όλοι στο Επταπύργιο και κλείστηκαν στα μπουντρούμια.
Τότε ακριβώς συνέβη κάτι αναπάντεχο.
Τον Διευθυντή των φυλακών επισκέφθηκε ξαφνικά ο Άγγλος πρόξενος στη Θεσσαλονίκη και, εξ ονόματος της αγγλικής  Κυβερνήσεως, αξίωσε να μήν εκτελεσθεί  ο Δρουσιώτης γιατί σαν Κύπριος, είχε όντως αγγλική υπηκοότητα. Καθώς τότε μόλις ξεκινούσε το κίνημα ανεξαρτησίας των Κυπρίων, καθώς επίσης ο πατέρας του Δρουσιώτη ήταν γνωστός γυμνασιάρχης με αξιόλογη επιρροή στην  κυπριακή κοινωνία, οι 'Αγγλοι έδραξαν την ευκαιρία για να διαφημίσουν τα πλεονεκτήματα της αγγλικής υπηκοότητος. Η αξίωσή τους έγινε φυσικά  δεκτή αφού  διατηρούσαν πάντα τον τελευταίο λόγο σ' ό,τι αφορούσε την Ελλάδα.
Ο Δρουσιώτης, ήταν βέβαιο πιά, δεν επρόκειτο να εκτελεσθεί.
Τότε, ο Εισηγητής του ΄Εκτακτου Στρατοδικείου Βέτσικας, ένας επιστρατευμένος  γνωστός, συμβολαιογράφος της Θεσσαλονίκης και ήδη αντισυνταγματάρχης κατ' απονομήν, δήλωσε ότι αρνείται να υπογράψει την εκτέλεση των λοιπών της ομάδας  αφού δεν θα εκτελεσθεί ο Δρουσιώτης που, εκτός από αρχηγός  ήταν και ο μόνος ενήλικος ανάμεσά τους.
Έτσι, δεν εκτελέσθηκε κανείς και, απ' τα κελιά, πέρασαν όλοι στους θαλάμους.
¨Ολοι, πλην του Δρουσιώτη.
΄Εξαλλη  η Ασφάλεια που δεν μπόρεσε να τον σκοτώσει, αξίωσε και κράτησαν τον Δρουσιώτη σε πλήρη απομόνωση, στα μεσαιωνικά, υπόγεια μπουντρούμια του Επταπύργιου, για εκατόν πενήντα συναπτές ημέρες! 
Αυτό το νέο ρεκόρ, που το κατάχτησε χωρίς να τρελλαθεί κι ούτε ν' αποπειραθεί ν' αυτοκτονήσει, μόνον αυτοί που κάναν σε κελί,  μπορούνε κάπως να το αξιολογήσουν.

9. Η περίοδος μετά τις εκτελέσεις, έχει συγκεχυμένη  αφετηρία και, φυσικά, δεν έχει τέλος. Η διακοπή των εχθροπραξιών στα βουνά, που, εντελώς συμβατικά, την ορίζομε σαν λήξη του εμφύλιου, δεν σήμανε την διακοπή των εκτελέσεων. Πολύ περισσότερο δεν διακόπηκαν οι δίκες και οι καταδίκες. Ωστόσο, ήταν πιά φανερό ότι κάτι είχε αλλάξει.  
Στο Επταπύργιο το κλίμα  άλλαξε, και άλλαξε ραγδαία και ριζικά, όταν άρχισαν να επανακάμπτουν  οι κατοχικοί  που είχαν φύγει.
 Ανάμεσά τους, απ' την πρώτη στιγμή κι από μακριά, ξεχώριζε ένας πανύψηλος νέος γύρω στα 30, απερίγραπτα αδύνατος και με εξαιρετικά διαπεραστικό βλέμμα. Σύντομα κυκλοφόρησε στη φυλακή η ιστορία του. Ήταν φοιτητής της Ιατρικής στην Αθήνα όταν άρχισε η κατοχή. Νωρίς  βγήκε στο βουνό και πολύ γρήγορα ανέβηκε στην ιεραρχία. Χάρη στη γνώση του της αγγλικής γλώσσας, χρίσθηκε μόνιμος σύνδεσμος  με την αγγλική αποστολή στο βουνό.
Μετά την......"απελευθέρωση" συνελήφθη απ'τους πρώτους, καταδικάστηκε απ' τα τακτικά Δικαστήρια σε ισόβια και κατάληξε στις φυλακές της Κέρκυρας,
Την επομένη κιόλας που έφτασε στο Επταπύργιο, o πανύψηλος κατοχικός άρχισε να δραστηριοποιείται.Ξεκινώντας απ' τον θάλαμο όπου τον είχαν εντάξει, πλησίαζε  συγκρατούμενους που είχε προηγουμένως  με αλάνθαστη  διαίσθηση  επιλέξει   και  άρχιζε να τους  μιλάει, χωριστά τον καθένα..
 Μιλούσε γύρω στα 15 λεπτά της ώρας με τον καθένα. Του θύμιζε πρόσωπα και  στιγμές από έντονες, συλλογικές αναμνήσεις, του εξηγούσε με διαλεγμένα λόγια ότι τίποτε δεν πρέπει να πάει χαμένο και κατέληγε κάνοντας με πάθος έκκληση για αφύπνιση, για αγωνιστική εγρήγορση και για ένα νέο ξεκίνημα.
Όταν τελείωσε με τις επαφές στους 2 θαλάμους της ακτίνας που έμενε, προχώρησε αμέσως στους κρατούμενους που επέλεγε απ' τις άλλες ακτίνες. Τους έκλεινε "ραντεβού" τις Κυριακές, στην εκκλησία, την ώρα της λειτουργίας..
Σε λιγώτερο από ένα μήνα, είχε δει και τους είχε ενθουσιάσει, όλους αυτούς που είχε επιλέξει.
Το πρόσωπό του κι η ομιλία του εκπέμπαν ειλικρίνεια και εντιμότητα κι ενέπνεαν απόλυτη εμπιστοσύνη και πίστη. Όταν μιλούσε σε μάγευε κι ήταν αδύνατον να μή σε κερδίσει. Γρήγορα όλοι το κατάλαβαν : ο νεαρός φοιτητής ήταν γεννημένος Ηγέτης.

Μέσα σε δύο μήνες το Επταπύργιο είχε πλήρως μεταμορφωθεί. Οι κρατούμενοι έπαυσαν να ζουν απομονωμένοι, οργανώθηκαν κι απόκτησαν ομαδική φωνή και θέληση. Λίγο αργότερα έγινε η πρώτη απεργία πείνας.Οι φύλακες κι ο Διευθυντής τους, ο δειλός και δουλοπρεπής Κουνενάκης, κυριολεκτικά τά έχασαν. Τότε, πάλι ένας εκπρόσωπος της Τακτικής Ελληνικής Δικαιοσύνης. ο  εισαγγελέας Κωνσταντινίδης, προϊστάμενος όλων των φυλακών της Θεσσαλονίκης, διέταξε ή, ενδεχομένως, απλώς ενέκρινε  τον γενικό ξυλοδαρμό των κρατουμένων.
Ο Διευθυντής  κανόνισε να απουσιάζει.  Ο φύλακας Κομνηνός όμως κι η παρέα του, που είχαν πάθει κατάθλιψη όταν, πριν από λίγα χρόνια, τους είχαν απαγορεύσει  να χτυπούν άλλο, επί τέλους εκτονώθηκαν. 
Ο Καραμανώλης, έτσι λεγόταν ο φοιτητής, μεταφέρθηκε επειγόντως σ' άλλη φυλακή, αλλά το Επταπύργιο είχε ξαναβρεί πια τον δρόμο του και τον εαυτό του.
Ο αξέχαστος εκείνος νεαρός, ήταν  αναμφισβήτητα γεννημένος Ηγέτης...  
[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ]


Η ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Μνήμη Μπάμπη Τσικληρόπουλου 
(1939-2011)
Ελένη
 Στίχοι: Μπάμπης Τσικληρόπουλος
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος


Ζούμε σ' έναν κόσμο μαγικό
με φόντο την Ακρόπολη, το Λυκαβηττό
γεμάτα τα μπαλκόνια πολιτικά αηδόνια
υποσχέσεις και αγάπες και πολύχρωμα μπαλόνια
για ευτυχισμένα χρόνια

Κι εσύ Ελένη και κάθε Ελένη
της επαρχίας τής Αθήνας κοιμωμένη
κι εσύ Ελένη και κάθε Ελένη
η ζωή σου, να το ξέρεις, είναι επικηρυγμένη
να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο
κι άλλο εκείνη να σε πεθαίνει

Κι εσύ Ελένη και κάθε Ελένη
της επαρχίας τής Αθήνας κοιμωμένη

Ζούμε σ' ένα κόσμο μαγικό
υποχθόνια δουλεύει με μοναδικό σκοπό
να σε μπάσει στο παιχνίδι τη ζωή σου πως θα φτιάξει
να σου τάξει, να σου τάξει, την ψυχή σου να ρημάξει
κι όταν φτάσει να ελέγχει της ελπίδας σου τον πόνο
δεν του φτάνει ετούτο μόνο

Με γλυκόλογα σε παίρνει απ' το χέρι
σε βαφτίζει της Ελλάδας νοικοκύρη
κι εκεί που λες αλλάξανε τα πράγματα και σηκώνεις το ποτήρι
αρπάζει, κλέβει τ' όνειρό σου και του κάνει χαρακίρι

Κι εσύ Ελένη και κάθε Ελένη
της επαρχίας τής Αθήνας κοιμωμένη
κι εσύ Ελένη και κάθε Ελένη
η ζωή σου, να το ξέρεις, είναι επικηρυγμένη
να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο
κι άλλο εκείνη να σε πεθαίνει

Κι εσύ Ελένη και κάθε Ελένη
της επαρχίας τής Αθήνας κοιμωμένη




Τετάρτη, Μαρτίου 30, 2011

ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ: ΧΙΝΤΙ ΖΑΧΡΑ (ΜΑΡΟΚΟ)

ΚΑΝΙΣΤΡΟ ΕΚΛΕΚΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

Έξοδος

H τελετή γινόταν στη μεγάλη σάλα, μόλις μ' είχαν ξεκρεμάσει απ' το ηλιοβασίλεμα, με τύλιξαν μ' ένα σεντόνι, μα οι πληγές φάνηκαν στον τοίχο, το πλήθος συνωστίζονταν στις σκάλες, ζητούσε ν' αναστηθώ, μα εγώ έπρεπε να μείνω αγνός από θαύματα, και κρυβόμουν πίσω απ' τα παλτά των ξένων στο διάδρομο, τρώγοντας τα φύλλα από παλιά ημερολόγια,
το ξημέρωμα ήταν ωχρό πίσω απ' τις μπουκάλες, βγήκα στο δρόμο και γονάτισα στον πρώτο περαστικό, «γιατί το 'κανες;» με ρωτούσε ο Θεός, «είναι ο καιρός της βασιλείας μου, Kύριε, πώς ν' αρνηθώ;» και τότε ο Θεός μού 'βαλε στο χέρι αυτό το κλειδί, έτσι μπορώ τώρα ν' ακούω ήρεμος το ανελέητο βήμα πίσω απ' τον τοίχο, αθέατος μέσα σε όποια θεία εικόνα.
Ήμουν τόσο μονάχος, που τα σκυλιά που με γάβγισαν στο δρόμο ανέβαιναν τώρα μαζί μου στον ουρανό.

Τάσος Λειβαδίτης (1922-1988), Ποίηση, τ. ΙΙ, Kέδρος, 1987

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ / ΕΠΤΑΠΥΡΓΙΟ (2)

Τ Ο  Ε Π Τ Α Π Υ Ρ Γ Ι Ο
ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ
ΟΠΩΣ ΤΟ ΕΖΗΣΕ ΕΝΑΣ ΚΑΤΑΔΙΚΟΣ 
ΕΚΕΙΝΗΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ
[Η προσωπική μαρτυρία του Α.Η., όπως την εμπιστεύθηκε
χειρόγραφα στον Gerontako, ζητώντας να κρατηθεί προς
το παρόν η ανωνυμία του, επιθυμία την οποία σεβαστήκαμε.
Ο Α.Η. υπήρξε δραστήριο μέλος της ΕΠΟΝ Θεσαλονίκης
κατά τη διάρκεια της Κατοχής και του Εμφυλίου και 
στενός φίλος του Μανόλη Αναγνωστάκη. Συνελήφθη,
στις 24/10/1948, από την Ασφάλεια Θεσσαλονίκης μαζί με
 άλλους 68 Επονίτες, ενεκλείσθη "εις τας εγκληματικάς
φυλακάς του Επταπυργίου" και στις αρχές του 1949
καταδικάστηκε , όπως και ο Αναγνωστάκης, σε θάνατο
από το Στρατοδικείο. Έως την αποφυλάκισή του με τα
γνωστά μέτρα Πλαστήρα, πέρασε πολύ δύσκολες στιγμές,
περιμένοντας καθημερινά το ξαφνικό τέλος του. 
Έκτοτε έκανε οικογένεια και ακολούθησε το δρόμο του εμπορίου,
ενώ παράλληλα βρισκόταν πάντοτε στην πρώτη γραμμή
στους αγώνες για τον εκδημοκρατισμό της χώρας ,τη
νομιμοποίηση της Αριστεράς και την άρση των 
 πάσης φύσεως διώξεων και αποκλεισμών που εφάρμοσε
το κράτος των νικητών πάνω στους ηττημένους 
και τις οικογένειές τους.
Για λόγους σεβασμού του ύφους  του συγγραφέα,
διατηρήσαμε τον εκφραστικό και ορθογραφικό του κώδικα.]
(ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ) 
Β΄ ΤΟ ΕΠΤΑΠΥΡΓΙΟ

0.  Όντας μια απ' τις αρχαιότερες, τις μεγαλύτερες και τις ασφαλέστερες φυλακές της χώρας, το Επταπύργιο είχε το "προνόμιο" να είναι η πρώτη φυλακή που ενεργοποιήθηκε αμέσως με την έναρξη του εμφύλιου και φιλοξένησε τις πρώτες εκατοντάδες των πολιτικών καταδίκων.
     Λίγο αργότερα, όταν άρχισαν οι εκτελέσεις, το Επταπύργιο εξασφάλισε κι΄ ένα άλλο προνόμιο, αυτή τη φορά  χάρη στα "χωροταξικά" του προσόντα, χάρη δηλαδή στη σεβαστή του απόσταση από πυκνοκατοικημένες περιοχές  και στα υψηλά κι εκτεταμένα, τα ιδανικά για ομαδικές εκτελέσεις, τείχη του. Έγινε έτσι η φυλακή  όπου ξεκίνησαν οι πρώτες  κι έγιναν οι περισσότερες  εκτελέσεις.
     Δίκαια  στη συνείδηση του λαού, το Επταπύργιο έφτασε να συμβολίζει πια μόνο φρίκη, όλη τη φρίκη και την οδύνη του εμφύλιου. Γι' αυτό και η ιστορία του  εκείνης της εποχής, δεν είναι παρά η ιστορία αυτής της οδύνης  που ξεκινά - βαρειά πάντα μα όχι ασήκωτη - με τη σύλληψη και τον εγκλεισμό στη φυλακή και γίνεται αργότερα σπαραχτική και αβάσταχτη με την καταδίκη σε θάνατο και την εκτέλεση.
       Έτσι, για το Επταπύργιο, το κυρίαρχο κριτήριο που σφραγίζει και οριοθετεί "ποιοτικά" την ιστορία του, δεν είναι κανένα πολιτικό ή στρατιωτικό γεγονός, καμμιά νίκη ή καμμιά ήττα στα πεδία των μαχών. Κυρίαρχο κριτήριο είναι μόνον οι εκτελέσεις. Μοιραία λοιπόν στην ιστορία του Επταπύργιου  διακρίνομε δυό φάσεις, την φάση χωρίς εκτελέσεις και την φάση των εκτελέσεων.
  
   1. Η πρώτη φάση ξεκινά μαζί με τον εμφύλιο απ' την συμφωνία της Βάρκιζας στις 13/ 01/ 1945  και  τελειώνει με την έκδοση του Γ΄Ψηφίσματος (7/6/1946).
    Οι ΄Αγγλοι, που είναι οι νικητές των Δεκεμβριανών, έχουν εγκαταστήσει στην Αθήνα μιαν σκιώδη Κυβέρνηση ανδρείκελων που την ονόμασαν Ελληνική Κυβέρνηση και που δεν εκπροσωπεί καμμιάν πολιτική παράταξη και κανένα τμήμα  του λαού.  Το μόνο έργο που της ανετέθη είναι να εξασφαλίσει στους ΄Αγγλους άλλοθι διεθνώς αποδεκτά, για τις  κατάφορες  παρεμβάσεις τους.
    Απ' την πραγματική εξουσία, όσην δεν κράτησαν για τον εαυτό τους, οι Άγγλοι την εμπιστεύτηκαν στο  ακροδεξιό Παρακράτος που είχαν ήδη προετοιμάσει.
    Από την άλλη πλευρά το ΕΑΜ, μολονότι κυριαρχεί  πολιτικά,  στρατιωτικά και ιδεολογικά σ' όλην την χώρα πλην Αθηνών,  ωστόσο με την συμφωνία της Βάρκιζας συναινεί (για ιστορικά αμφισβητούμενους ομολογουμένως λόγους) να διαλύσει τον ΕΛΑΣ και  παραδίδει τα όπλα.
     Έτσι, αμέσως μετά την Βάρκιζα, το Παρακράτος, ανενόχλητο, ξεκινά χωρίς δισταγμούς και αναστολές, τους ανελέητους διωγμούς των αριστερών.
     Καθημερινά μαθεύονται άγριοι ξυλοδαρμοί αριστερών από αγνώστους που ποτέ δεν συλλαμβάνονται. Καθημερινά επίσης σημειώνονται βανδαλισμοί σε γραφεία ΕΑΜικών οργανώσεων κι΄ αριστερών εφημερίδων. Στις 9 του Μάη του 1945, μέρα μεσημέρι, στην πλατεία Αριστοτέλους στη Θεσσαλονίκη, ένας χωροφύλακας πυροβολεί και σκοτώνει μιαν 18χρονη κοπέλα, την Δάφνη, μπροστά στα κατάπληκτα μάτια χίλιων περίπου έφηβων που είχαν  συγκεντρωθεί αυθόρμητα για να πανηγυρίσουν την υπογραφή της παράδοσης της Γερμανίας.
    Μέρα με τη μέρα οι διωγμοί επεκτείνονται, τόσο σε ένταση όσο και σε έκταση. Συνεχώς συχνώτερα οι βαρβαρότητες καταλήγουν σε φόνους. Παράλληλα, το πογκρόμ  επεκτείνεται στις οικογένειες και στους συγγενείς των διωκόμενων.
    Είναι τότε που καθιερώθηκαν και τα αλήστου μνήμης πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων που χώρισαν για σαράντα δύο ολόκληρα χρόνια τους Έλληνες, σε ελεύθερους πολίτες και σε παρίες.

     Για έναν ολόκληρο χρόνο, το ΕΑΜ απαντούσε στις διώξεις με εκκλήσεις στους διεθνείς οργανισμούς, με διαδηλώσεις και με απεργίες διαμαρτυρίας  αλλά ποτέ με τη χρήση βίας. Ο διωγμός όμως αντί ν' αναχαιτισθεί, φούντωνε κι έτσι εξώθησε τελικά την Αριστερά στην "ανταρσία".
 Ανταρσία, όχι βέβαια  για ν' ανατρέψει το καθεστώς και να καταλάβει την εξουσία αλλά, ολοφάνερα, μ ό ν ο για ν' αμυνθεί.

     2. Αυτήν την περίοδο, παράλληλα με την άγρια μεν και αδιάκοπη αλλ' ανεπίσημη πάντα κι ανομολόγητη τρομοκρατία που ασκούσε το Παρακράτος, η εγκάθετη Κυβέρνηση των Αθηνών, κινητοποίησε την Τακτική Ελληνική Δικαιοσύνη, που δεν διανοήθηκε φυσικά ν' αντισταθεί και, με  αποκρουστική δουλικότητα, δέχθηκε να παραπέμψει σαν κοινούς δολοφόνους, όλα τα στελέχη του  εθνικο-απελευθερωτικού αγώνα της κατοχής, όλα δηλαδή τα στελέχη του κατοχικού αντάρτικου.
      Σε ρυθμούς εκπληκτικά γοργούς, με μαρτυρικές καταθέσεις κραυγαλέα αναξιόπιστες και με κωμικές "ακροαματικές διαδικασίες", τα ελληνικά  ποινικά δικαστήρια κατώρθωσαν, μέσα σε ελάχιστο χρόνο, να  πλημμυρίσουν τις φυλακές  με κατάδικους, για παραβάσεις του κοινού ποινικού Κώδικα, κυρίως για φόνους. Τότε, το Επταπύργιο γέμισε από ισοβίτες που, αργότερα, ονομάστηκαν "κατοχικοί" στη γλώσσα των φυλακισμένων, για να διακρίνονται  απ' τους  μεταγενέστερους, τους "εκ μετατροπής"  ισοβίτες του  Γ Ψηφίσματος. 
     Είχαν μιαν παράξενη  μοίρα  οι κατοχικοί.
     Όλοι τους είχαν κλειστεί στη φυλακή, νωρίς το 1945. Ο οίστρος της Δεξιάς για εκτελέσεις, που ξεκίνησε στα μέσα του 1946 με το Γ΄Ψήφισμα, τους είχε φυσικά παρακάμψει αφού αυτοί  ήσαν ήδη καταδικασμένοι. ΄Ετσι, από την άποψη αυτή, οι κατοχικοί στάθηκαν βέβαια τυχεροί. Ωστόσο, αργότερα, όταν ο εμφύλιος είχε ουσιαστικά τελειώσει, τους κατοχικούς τους είχαν αγνοήσει πάλι, όλα τα "μέτρα επιεικείας" που ακολούθησαν όπως επίσης και η οιονεί αμνηστεία του Πλαστήρα.
      Επειδή είχαν καταδικασθεί όχι για παράβαση κάποιου έκτακτου νόμου άλλά για αδικήματα του κοινού Ποινικού Κώδικα, η μόνη όδός για αποφυλάκιση που απέμενε, ήταν  αυτή που προβλέπεται απ' τον ισχύοντα ποινικό νόμο, δηλαδή η αναψιλάφηση της κάθε συγκεκριμένης ατομικής περίπτωσης. Διαδικασία ούτως ή άλλως δυσχερής, δαπανηρή και χρονοβόρα. Κυρίως όμως, διαδικασία αυστηρά ατομική. Έτσι, τελικά, κανένας σχεδόν κατοχικός, δεν αποφυλακίστηκε σε λιγώτερο από 10 χρόνια.
     Ο Βάιος Παναγιωτίδης π χ, ένας νέος 19 ετών που είχε αναδειχθεί  αρχηγός  μιάς μονάδας ανταρτών στο Παγγαίο  χάρη στα αναμφισβήτητα ηγετικά του προσόντα και στην παροιμιώδη αυτοπειθαρχία του, το 1945 καταδικάσθηκε σε ισόβια για .... 104 φόνους. Στο Επταπύργιο διετέλεσε και γραμματέας της Οργάνωσης για ένα διάστημα. Ύστερα από τρεις μεταγωγές, αποφυλακίστηκε απ' τις Νέες Φυλακές  μόλις το 1956, δηλαδή μετά 11 χρόνια, και αποφυλακίστηκε μόνον όταν και ο εκατοστός τέταρτος δολοφονηθείς, ένας καλόγερος του Αγίου Όρους, εμφανίσθηκε αυτοπροσώπως στο αναθεωρητικό Δικαστήριο για να βεβαιώσει ότι ...ζούσε. 

        Σ' εκείνην τη φάση ωστόσο, οι όροι κράτησης των κρατουμένων ήσαν χαλαροί και πολιτισμένοι. Χωρίς σοβαρές αντιδράσεις, οι κρατούμενοι αφέθηκαν να οργανωθούν και να οργανώσουν τη ζωή τους. Δημιουργήθηκαν ομάδες αυτομόρφωσης, ομάδες βόλεϋ, επιτροπή διαφώτισης που εξέδιδε εφημερίδα του τοίχου κλπ. κλπ. Τέλος, η αιρετή γραμματεία της Οργάνωσης της φυλακής, βρίσκονταν σε κανονική επαφή με την Οργάνωση πόλης αλλά και, γενικότερα, η επικοινωνία όλων των κρατουμένων με τους "έξω", ήταν απρόσκοπτη και άνετη.-
  
   3. ΄Η φάση  τών εκτελέσεων αρχίζει με το Γ' Ψήφισμα ( 07/06/46) και,  ειδικώς για το Επταπύργιο, τελειώνει τό β΄ εξάμηνο του 1949, λίγο μετά δηλαδή απ' το σταμάτημα των εχθροπραξιών στά βουνά. Ωστόσο, καταδίκες σε θάνατο και εκτελέσεις, κατ' εφαρμογήν πάντα του Γ΄Ψηφίσματος, έγιναν και πολύ αργότερα, το 1952, όμως όχι πιά στο  Επταπύργιο αλλά στην Αθήνα (Μπελογιάννης, Πλουμπίδης και άλλοι).
   Την ΄Ανοιξη του 1946, η Κυβέρνηση των Αθηνών αισθανόταν πλέον αρκετά έτοιμη για να προχωρήσει στην "τελική λύση" του προβλήματος της ελληνικής Αριστεράς,  να προχωρήσει δηλαδή στην ευθεία, την απροσχημάτιστη και άμεση συντριβή της.
   Όπως είδαμε, από πολύ νωρίς, η Κυβέρνηση είχε εξουδετερώσει το  κατ' εξοχήν και  άμεσα επικίνδυνο κομμάτι του ΕΑΜ, δηλαδή τους οργανωμένους ένοπλους  μαχητές του ΕΛΑΣ. Τους είχε εξουδετερώσει, αρχικά, αφαιρώντας αμαχητί τα όπλα τους και, λίγο μετά, φυλακίζοντας, αμαχητί επίσης, και  τους ίδιους.
   Από πολύ νωρίς επίσης ξεκινώντας, η Κυβέρνηση των Αθηνών δεν είχε σταματήσει όλο αυτό το διάστημα να προωθεί μεθοδικά τη δικτύωσή της στην ελληνική περιφέρεια. Αποκομμένη  εκ γενετής απ' το λαό καθώς ήταν, και επειγόμενη  να εμφανίσει "λαϊκά ερείσματα", στρέφονταν πάντοτε στο πιό  ευτελές τμήμα του πληθυσμού, στο πάντα "πρόθυμο για όλα", τους πανταχού παρόντες "λούμπεν" δηλαδή και στον υπόκοσμο. Απ' αυτούς στρατολόγησε τους οπαδούς της και τους οργάνωσε σε μια σειρά από ακροδεξιές οργανώσεις, ένοπλες κατά κανόνα   ( ΤΕΑ, ΒΕΝ,  Χ, κλπ)
   Στην ίδια περίοδο τέλος, ξεκίνησε και την αναδρομική επιστράτευση των στρατολογικών κλάσεων που δεν είχαν υπηρετήσει τη θητεία τους  λόγω Κατοχής. Έτσι δημιουργήθηκε ο "Εθνικός Στρατός", ο οποίος όμως δεν μπορούσε φυσικά να εμπνεύσει εμπιστοσύνη στην Κυβέρνηση. Τότε επινοήθηκε η θαυματουργή λύση της Μακρονήσου, του "σύγχρονου Παρθενώνα της Ελλάδας", όπως την αποκάλεσε, όχι δυστυχώς για να κάνει χιούμορ, ο "σοφός" καθηγητής Παν. Κανελλόπουλος. 
    Στο κολαστήριο της Μακρονήσου στέλνονταν για "εθνική μετεκπαίδευση" όλοι οι ύποπτοι αριστερισμού νεοσύλλεκτοι. ΄Υστερα από μερικούς μήνες, όσοι απ' τους "μετεκπαιδευόμενους" λύγιζαν απ' τα βασανιστήρια, στέλνονταν εξουθενωμένοι  να ενταχθούν σε μαχόμενες  μονάδες του Εθνικού στρατού.
    Αυτά τα  αξιοθρήνητα, ανθρώπινα, ψυχικά  ράκη, μαζί με τα στίφη των συνήθων, των πάντα βαρυγκομούντων, κληρωτών, συγκρότησαν τον Εθνικό ελληνικό Στρατό.
    Την ίδια εποχή, στα βουνά, με την εκ των κάτω εντονώτατη πίεση των διωκόμενων πιστών της Αριστεράς, ξεκινούσε επί τέλους η νέα ένοπλη Αντίσταση ενάντια στην αφόρητη τρομοκρατία του Παρακράτους. Ο "Δημοκρατικός Στρατός", όπως ονομάστηκε το νέο αντάρτικο, απ' το ξεκίνημά του και για μεγάλο χρονικό διάστημα σημείωνε μόνο επιτυχίες. Οι μονάδες του, μολονότι αριθμητικά  ασύγκριτα μικρότερες σε σχέση με του Εθνικού στρατού και με εξοπλισμό χτυπητά κατώτερο,  διέθεταν ωστόσο ένα πλεονέκτημα που αποδείχτηκε αποφασιστικής σημασίας : στον  Δημοκρατικό Στρατό, όλοι ανεξαιρέτως οι μετέχοντες ήσαν παθιασμένοι εθελοντές.
     Αντίθετα, ο Εθνικός Στρατός εθελοντές ουδέποτε είχε. Ούτε για δείγμα. Παθιασμένοι "εθνικόφρονες" ήσαν μόνο οι χαφιέδες, οι τρομοκράτες κι οι τραμπούκοι, που ήταν όλοι πληρωνόμενοι, άλλοτε ανοιχτά μισθοσυντήρητοι κι άλλοτε κάπως αλλοιώς αγορασμένοι.
     Έτσι, άλλωστε, εξηγείται και το κύμα εκείνο των φαντάρων του εθνικού στρατού που, μετά τις απανωτές ήττες του 1946, πλημμύρισαν στις αρχές του 1947 το Επταπύργιο, καταδικασμένοι εν τάχει για λιποταξία απ' τα στρατοδικεία.
     Το κύμα, φυσικά, των όσων φαντάρων  είχαν γλυτώσει την εκτέλεση.

[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ]
 

ΔΕΣΜΩΤΕΣ ΤΩΝ... ΔΕΣΜΩΝ

Ξανά δέσμες και βαθμοθηρία

Τις αλλαγές στη Β' και Γ' Λυκείου που θα εφαρμοστούν από την ερχόμενη σχολική χρονιά (2011-2012) ανακοίνωσε  το υπουργείο Παιδείας μετά τη μικρή αναβολή που επιβλήθηκε από τις έντονες αντιδράσεις στις συγχωνεύσεις των σχολείων αναφέρει η Ελευθεροτυπία (29/3/2011). Οι αλλαγές θα οριοθετήσουν το νέο εξεταστικό που -ακόμα μελετάται και- θα ισχύσει από το 2013-2014, γυρίζοντας, ωστόσο, το χρόνο πίσω.

Το σχέδιο ήταν ίδιο από την αρχή, από την πρώτη πρόταση Δραγώνα (που αφαίρεσε την Ιστορία από τα υποχρεωτικά μαθήματα) έως και την τελευταία που, εν τέλει, σύμφωνα με πληροφορίες, κρατά την Ιστορία σε όλες τις τάξεις του Λυκείου. Η συνταγή έχει δύο βασικά συστατικά που θυμίζουν άλλες εποχές: α) Τη δημιουργία των Κατευθύνσεων με τα τέσσερα πανελλαδικώς εξεταζόμενα μαθήματα, που παραπέμπουν στις πάλαι ποτέ δέσμες, τις οποίες καθιέρωσαν οι πρώτες κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ (1982, 1983) και β) το συνυπολογισμό της επίδοσης των υποψηφίων στις δύο τάξεις, Β' και Γ' Λυκείου, πρόταση που επαναφέρει το βαθμοθηρικό μοντέλο Αρσένη, το οποίο και εκτόξευσε την παραπαιδεία στα ύψη. Από τότε τα φροντιστήρια έγιναν καθεστώς.
Οι μικροαλλαγές που έχουν γίνει τον τελευταίο καιρό δεν αλλάζουν τα βασικά χαρακτηριστικά, τα οποία, σύμφωνα με πληροφορίες, οδηγούν σ' ένα μοντέλο που:
- Από τη μια, φιλοδοξεί στην καθιέρωση σύγχρονων διδακτικών μεθόδων και προγραμμάτων με λίγα βασικά μαθήματα, πολλά επιλογής, ένταξη ερευνητικών μαθημάτων (με ομάδες εργασίας) και άλλων δραστηριοτήτων.
- Και από την άλλη, ενισχύει την ανάγκη φροντιστηριακής διδασκαλίας με την πρόταση για αξιολόγηση των μαθητών σε Β' και Γ' Λυκείου, χωρίς αντίστοιχη ενίσχυση των ενδοσχολικών δυνατοτήτων και κυρίως με τα ίδια, παλιά, βιβλία.

Στις προτάσεις, σύμφωνα πάντα με τις ίδιες πληροφορίες, περιλαμβάνονται:
α) Νέα διάρθρωση με μαθήματα υποχρεωτικά, μαθήματα επιλογής (που θα εντάσσονται σε ομάδες) και νέες ενότητες, όπως εργασίες-έρευνες στο πλαίσιο του λεγόμενου «Σχεδίου Ερευνας».
β) Αλλαγή φιλοσοφίας, με την Α' Λυκείου να είναι τάξη αποκλειστικά γενικής παιδείας και τις δύο επόμενες, εξειδίκευσης και σύνδεσης με το σύστημα εισαγωγής στην ανώτατη εκπαίδευση.
γ) Διεύρυνση των προγράμματος σπουδών με εισαγωγή ομάδων μαθημάτων (επιλογής) που θα συνδέονται στενότερα με τις τέχνες και τον πολιτισμό. Στο ίδιο πλαίσιο θα ενταχθούν και νέες μαθησιακές ζώνες (ελεύθερες δραστηριότητες).

Σε ό,τι αφορά τη σύνδεση των β' και γ' τάξεων με το σύστημα πρόσβασης, οι υποψήφιοι πλέον θα επιλέγουν κατευθύνσεις (δύο στη Β' Λυκείου, τρεις στη Γ') οι οποίες και θα τους οδηγούν στις σχολές επιλογής τους. Η συνολική επίδοση (συνυπολογιζόμενης και αυτής στο Σχέδιο Ερευνας) θα συνυπολογίζεται κατά την αξιολόγηση των υποψηφίων, ενώ οι σχολές θα έχουν σημαντικό ρόλο με τον καθορισμό των συντελεστών βαρύτητας. Στη Γ' Λυκείου οι υποψήφιοι θα εξετάζονται πανελλαδικώς σε τέσσερα (από έξι που είναι σήμερα) μαθήματα.
Αύριο Τετάρτη, στο ΕΣΥΠ, παρουσιάζεται από τον πρόεδρο του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, Κλήμη Ναυρίδη, η πρόταση για την (αναδι-)οργάνωση του σχολικού χρόνου, σύμφωνα με την οποία προτείνεται επιμήκυνση του καθημερινού ωραρίου και αναδιάρθρωση μαθημάτων με χαρακτηριστικά ιδιωτικών σχολείων, όπως ενοποίηση διδακτικών ωρών (ένα συνεχόμενο δίωρο για ένα μάθημα).

Ειδικότερα, προβλέπεται:
α) Ωράριο για πρώτες τάξεις δημοτικού, 8.00-3.00, για Ε' και ΣΤ' τάξη 8.00-3.30 και για γυμνάσιο 8.00-4.00.
β) Συνεχόμενα δίωρα για ένα μάθημα ή ενοποίηση μονόωρων μαθημάτων.
γ) Ζώνες μαθησιακών-διδακτικών αντικειμένων με την ολοκλήρωση της διδασκαλίας κάποιων μαθημάτων μέσα σε μια σχολική χρονιά και όχι σε όλη τη βαθμίδα.

Η ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

ΒΙΑΣΜΟΙ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ;
Απαξ κληθήκαμε
στην αίθουσα του πεπρωμένου
μηδενός εξαιρουμένου
"
Μυρσίνη Αρώνη, "Στη μεγάλη συναυλία
 
Του καθηγητή Γιάννη Πανούση

Ελευθεροτυπία. 28 Μαρτίου 2011

Τόσα χρόνια που η βία (άμετρη, αναίτια, άχρηστη) στρεφόταν κατά των αστυνομικών, των δημοσιογράφων, των διανοουμένων, των πανεπιστημιακών, των πολιτών, οι πολιτικοί μας είτε αοριστολογούσαν περί της αιτιότητας (βιολογισμοί, ψυχολογισμοί, κοινωνιολογισμοί) είτε δοξολογούσαν ορισμένες μορφές βίας (ως προ-επαναστατική δράση;!) είτε απέδιδαν το φαινόμενο στην (όποια) αρνητική πολιτική της (όποιας) κυβέρνησης.

ΤΩΡΑ όμως που η βία στράφηκε κατά των πολιτικών, ξάφνου άρχισαν οι βαθυστόχαστοι προβληματισμοί για τα όρια της κοινωνικής απειθαρχίας, της πολιτικής ανυπακοής και της συμβολικής/εκφραστικής βίας. Οι πολιτικοί μας βρήκαν τη φωνή τους (που την αυτολογόκριναν τόσο καιρό) και μας ζητάνε να τηρήσουμε το κοινωνικό συμβόλαιο.

ΕΝΑ σύστημα, στην ουσία ένα καθεστώς, που επί 37 μεταπολιτευτικά χρόνια πεισματικά αρνήθηκε να δηλώσει ότι δεν νοείται και δεν υπάρχει Δημοκρατία, Ελευθερία, Κοινωνία χωρίς όρια (κοινωνικά, πολιτικά, θεσμικά, ηθικά συμπεφωνημένα), τώρα που αισθάνεται για πρώτη φορά ευάλωτο και στοχοποιημένο, μας καλεί σε εγρήγορση διότι ορισμένοι «εχθροί» (;) παίζουν εκτός ορίων.

ΜΕΣΑ σε ηθελημένη σύγχυση εννοιών, μέσα σε άνευ νοήματος γενικεύσεις (του τύπου: η βία γεννάει τη βία ή η φτώχεια γεννάει το έγκλημα), μέσα σε συμψηφιστικές απλουστεύσεις (σε ποια σχέση βρίσκεται π.χ. η ενδοοικογενειακή βία με την τρομοκρατία ή η αστυνομική βία με την τηλεοπτική βία;) κρύβεται ο φόβος των πολιτικών. Ενας φόβος που δεν βασίζεται στον έτσι κι αλλιώς υπάρχοντα κίνδυνο επιθετικής συμπεριφοράς από τη μεριά «αγανακτισμένων» ή διαψευσμένων πολιτών, αλλά στα σημεία της Νέμεσης.

ΟΙ πολιτικοί, επειδή έχουν ιδιαίτερα αυξημένο (μέχρι και «ακονισμένο») το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι η ύβρις (τους) ολοκλήρωσε τον κύκλο της και τώρα αρχίζει το έργο της Νέμεσης, της τιμωρίας τους.

ΚΙ ΕΠΕΙΔΗ τιμωρία δεν προβλέπεται στο ηθικό και κανονιστικό σύστημα το οποίο χειρίζονται εδώ και χρόνια (π.χ. νόμος περί ευθύνης υπουργών, ασυλία βουλευτών κ.λπ.), η Νέμεση πήρε τη μορφή του φόβου από τις αντι-δράσεις των μη εχόντων.

ΟΠΟΙΟΣ κι αν άρχισε, κι αν έπαιξε, κι αν κέρδισε στο παιχνίδι της πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικής (παρ)ανομίας, αυτή την ώρα θα πληρώσουν οι πολιτικοί (οι ένοχοι και οι λιγότερο ένοχοι).

ΑΝ το πιστέψουν κι αν δουν ότι δεν έχουν πόρτα δια-φυγής με τα γνωστά κόλπα, τότε ίσως διασωθεί κάποιο στοιχείο υστεροφημίας τους. Διαφορετικά θα χαθεί κι αυτό.

ΥΓ. Είμαι κατά πάσης μορφής βίας. Δικής τους ή των άλλων.


Μια αλλιώτικη Καθαρή Δευτέρα στην τουρκοκρατούμενη Ήπειρο

  Η ΚΑΘΑΡΗ ΔΕΥΤΕΡΑ Διήγημα του  Χρήστου Χρηστοβασίλη (1862-1937) Ήμουν τότε παιδί όχι πλειότερο από οχτώ χρονών και μαθήτευα στον παπα-Αντ...