Όµως, «αντίθετα» µε «αντίθετα» έχουν διαφορά. Άλλα διασκεδάζονται µε το χιούµορ, όπως εδώ, όπου βοά το γεγονός ότι το κείµενο είχε συντάκτες περισσότερους από έναν. Σε άλλα, όπως το πρόεδρος των Λαµπράκηδων και υπουργός του Μητσοτάκη, θα µπορούσαµε να σεβαστούµε τη σκοπιά του ίδιου του Θεοδωράκη, ακόµα κι αν εµείς τη βλέπουµε σαν αλλαγή πλεύσης.
Υπάρχουν όµως καιοριακά σηµεία, όπου τα αντίθετα παραµένουν πεισµατικά ασυµφιλίωτα, ανεξάρτητα από τις προθέσεις µας, και δεν επιδέχονται και οποιονδήποτε συµψηφισµό. Έτσι, το «Μαουτχάουζεν», η παλιά, υπέροχη ελεγεία του Θεοδωράκη για το Ολοκαύτωµα των Εβραίων, δεν µπορεί να συµψηφίζει, πόσο µάλλον να διαγράφει, επ’ άπει ρον διάφορες αντισηµιτικές θέσεις του. Αναφέροµαι στην αναστάτωση που προκλήθηκε µε την ανάκληση τιµητικής πρόσκλησης για συναυλία µε το «Μαουτχάουζεν» σε τελετή µνήµης για τα θύµατα του ναζισµού στην Αυστρία. Άρχισε πάλι ο ολοφυρµός για τα ξένα κέντρα που µας πολεµούν, οι κατάρες για τους Αυστριακούς που δεν κοιτάν το φιλοναζιστικό παρελθόν τους. Μέχρι τον πρέσβη στείλαµε να ζητήσει εξηγήσεις!
Όµως οι δηλώσεις του Θεοδωράκη δεν αναιρούνται, ξαναλέω, ούτε από τη µαγεία του «Μαουτχάουζεν», ούτε από αγαπητικές εξοµολογήσεις για το λαό των Εβραίων ή αναλύσεις –εδώ µαζί του!– για την εγκληµατική πολιτική του κράτους του Ισραήλ απέναντι στους Παλαιστίνιους.
Αλλ’ ιδού οι δηλώσεις:
«Ο,τι γίνεται σήµερα, είτε οι πόλεµοι στο Ιράκ, είτε η επίθεση η οικονοµική η οποία γίνεται και στην Αµερική και στην Ασία και στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, συνδέεται απολύτως µε τον σιωνισµό. Ο οποίος σιωνισµός, οι Εβραιοαµερικάνοι, ήτανε πίσω από τον Μπους και πίσω απ’ τον Κλίντον και τέτοια» (2011).
«Είµαστε δύο λαοί ανάδελφοι στον κόσµο, εµείς και οι Εβραίοι, αυτοί όµως έχουν το φανατισµό και καταφέρνουν να επιβάλλονται… Σήµερα µπορούµε να πούµε ότι αυτός ο µικρός λαός είναι στη ρίζα του κακού…» (2003).
Αλλά ακόµα και σε «Απάντηση σε κατηγορίες που απηύθυναν εναντίον του γνωστοί κύκλοι για Αντισηµιτισµό», έχουµε πάλι παραδοσιακές, στερεότυπες αντισηµιτικές απόψεις, ντυµένες τον εξαγνιστικό χιτώνα του αντισιωνισµού, για τους σιωνιστές που «ελέγχουν σε ποσοστό 99% τη µουσική ζωή της Οικουµένης» ή για το «Εβραιοαµερικανικό λόµπι» µε το «σχέδιο άλωσης των Εθνών-Κρατών». Όµως εδώ πια έχουµε άλωση, αν µη τι άλλο, της κοινής λογικής.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΑΡΗΣ, Τα Νέα, 14/05/2011
*Πατήστε εδώ για να διαβάσετε το εξαιρετικά
ενδιαφέρον κείμενο του Δ. Ψαρρά=>
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου