Η ΤΥΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΑ (1)

[...]" Δυστυχώς η φυλή μας- και σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό οι φυλές της Ανατολής-
ως τα τώρα δεν είχε ούτε την απαιτούμενη αγωγή και μόρφωση ούτε τον ανώτερο
εκείνο ηθικό χαρακτήρα, που κυνηγά την αλήθεια και θυσιάζει σ' αυτήν κάθε τυχόν μικροφιλοτιμία και μικρόλογη αδυναμία του.
Γι' αυτό ως τα τώρα η φυλή μας κυλίεται σε μια απέραντη υποκειμενικότητα, σε μια
ακατανόητη φιλαυτία και κακώς εννοούμενη φιλοτιμία, η οποία την εμποδίζει να
αγαπήσει την αλήθεια, να σπουδάσει τον εαυτόν της και να διατυπώσει γενναία
τα τυχόν ελαττώματά της, μπροστά σ' όλον τον κόσμο και σ' αυτούς ακόμα τους ξένους.
Και αντί να κάνει αυτό, αφήνεται τουναντίον σε μια τερατώδη αγάπη στο ψεύδος, σε μια απέραντη αυταπάτη και μια ακατανίκητη ανάγκη να εξιδανικεύει καθετί ελληνικό, νομίζοντας ότι μ' αυτό μπορεί να γελάσει τους ξένους και να εξυψώσει τον εαυτό της.
Αυτό την αναγκάζει να παραβλέπει διαρκώς την πραγματικότητα, να δίνει υπερφυσικές εξηγήσεις σε γεγονότα απλά και τελείως ανθρώπινα και να χάνεται σε ατελεύτητους ρητορικούς πανηγυρικούς και πομπώδες αυτολιβάνισμα της καταγωγής της, των απαράμιλλων δήθεν ιδιοτήτων της και των αμφιβόλων αρετών της.[...]

Γεώργιος Σκληρός (1878-1920), " Οι φυλετικές, ιστορικές και
κοινωνιολογικές συνθήκες του νεώτερου ελληνισμού",
από το βιβλίο " Τα σύγχρονα προβλήματα
του Ελληνισμού", Αλεξάνδρεια, 1919.

"Τι έπαθε ο Κόπρος και δε μας μιλάει , ρε Φλοξ;"
"Την έχει ψωνίσει ότι είναι απόγονος αρχαίου
ελληνικού ποιμενικού σκύλου. Πιστεύει ότι
δεν πρέπει να συγχρωτίζεται με μπάσταρδους!"
" Α, γι' αυτό κάνει παρέα , το τελευταίο διάστημα,
με τον σκύλο του Ψωμιάδη!"