Η παράνοια των Δελτίων

Μόνο με συναίνεση παιδοψυχολόγου

Αν υπάρχουν παιδιά στο δωμάτιο, παρακαλείστε να τα απομακρύνετε από την τηλεόραση. Η προειδοποίηση αυτή, σύμφωνα με την Καθημερινή (19.12.2007), θα έπρεπε να εμφανίζεται κάθε πέντε λεπτά σε ορισμένα δελτία και ενημερωτικές εκπομπές που αναφέρονται στην υπόθεση της παιδεραστίας στο Ιλιον. Τι λέει ο παππούς των παιδιών, τι λέει η γιαγιά, τι λέει ο γείτονας, τι λέει ο νεωκόρος, τι λέει ο αδελφός του άνδρα που ήταν ο φίλος της «μητέρας-τέρας», τι λένε τα δόλια τα αδελφάκια που βρίσκονται στο νοσοκομείο, παραδομένα στη φροντίδα των παιδοψυχολόγων. Αναρωτήθηκαν ποτέ οι αρχισυντάκτες των δελτίων τι μπορεί να λένε και τι να σκέφτονται τα παιδιά που δεν εκδίδονται αλλά έχουν την ατυχία να βρίσκονται στο ίδιο δωμάτιο με τους μεγάλους την «ιερή ώρα» της ενημέρωσης;

«Μαμά, το ξέρω ότι έχουμε οικονομικές δυσκολίες, αλλά μην αρχίσεις να με νοικιάζεις με την ώρα στους κακούς κυρίους». «Μπαμπά, άμα δεν είμαι καλό παιδί, θα μου περάσετε ένα χαλκά και θα με βάλετε να περπατάω στα τέσσερα σαν το σκυλάκι;» «Θα με δώσετε στους ξένους να με φιλάνε και να με χαϊδεύουν;» «Μαμά, τι είναι το σπίτι με τα κόκκινα φωτάκια; Γιατί ένας γέρος έπαιρνε τα παιδιά και όλοι μαζί κρύβονταν πίσω από την κουρτίνα; Γιατί το κοριτσάκι αιμορραγούσε; Γιατί λιποθυμούσε;»

Ολες αυτές οι απορίες θα ήταν δικαιολογημένες, καθώς οι πιο πάνω λεπτομέρειες επαναλαμβάνονται με ανατριχιαστική εμμονή. Οι λέξεις «φρίκη», «αγγελούδια», «αποτροπιασμός», «βίτσια», «συγκλονιστικός», «νέες απίστευτες αποκαλύψεις» πέφτουν σαν χαλάζι, όχι αργά τη νύχτα, αλλά και μέρα μεσημέρι. Ισως οι ενήλικοι θα πρέπει να παρακολουθούν κάποια δελτία και ενημερωτικές εκπομπές, όπως άκουγαν οι πρόγονοί μας τις εκπομπές του BBC στα χρόνια της Κατοχής, δηλαδή σε υπόγεια, σε κατακόμβες, σε πλυσταριά, μακριά από τα αυτιά και το βλέμμα των παιδιών και των γειτόνων.

Ναι, το γράμμα του νόμου τηρείται, τα πρόσωπα εμφανίζονται θολά, τα ονόματα αποσιωπούνται, όμως ο τρόμος βρίσκει δρόμους και περνά και μας σαρώνει όλους, μεγάλους και μικρούς. Μια γέρικη, στριγκιά φωνή, που αναφέρεται στη μάνα-προαγωγό, ουρλιάζει: «Να σαπίσει στη φυλακή, να μη βγει ποτέ!» Παίξτε το ξανά. Η ευαισθησία δεν είναι συνώνυμη με το μελόδραμα, όμως δυστυχώς το μελόδραμα πουλάει ή μάλλον έχουμε εκπαιδευτεί στο να το καταναλώνουμε αμάσητο.

Δεν είναι απλώς θέμα τυπικής συμμόρφωσης των καναλιών με τους κανόνες της δεοντολογίας, αλλά είναι θέμα πολιτισμού με την ευρύτερη έννοια του όρου. Ο τηλεθεατής απαιτεί, η αλήθεια στο γυαλί! Και αλήθεια σημαίνει λεπτομέρειες. Καρέ καρέ πρέπει να μάθουμε τα γεγονότα, που μεταφράζεται σε «πόσες φορές», «επί πόσα χρόνια», «με πόσους». Είναι αυτονόητο ότι κάποια πράγματα πρέπει να ειπωθούν με το όνομά τους και όχι με μπεμπεδίστικη γλώσσα ή περιφραστικά. Ο βιασμός είναι βιασμός, όμως εκτός από την ποινικά κολάσιμη ασέλγεια, υπάρχει και η ασέλγεια της φλυαρίας, όχι της παρουσίασης ή της ερμηνείας αλλά της εκμετάλλευσης της είδησης.

Νέο προειδοποιητικό σήμα πρέπει να προστεθεί στα δελτία, πλάι στα γνωστά μας τρίγωνα και στα τετραγωνάκια: ένα «ΠΨ» που θα σημαίνει «κατάλληλο, απαραίτητη η συναίνεση παιδοψυχολόγου».

e-paideia.net