Τετάρτη, Ιανουαρίου 31, 2007

Franz Schubert - Piano Sonata D. 958 part 3 -2

Φραντς Πέτερ Σούμπερτ (Franz Peter Schubert)
(31/1/1797-1828)
Ο Franz ήταν το 12ο από τα 14 παιδιά του δασκάλου πατέρα του. Γεννήθηκε στη Βιέννη και μεγάλωσε μέσα σε ένα αυστηρό και πειθαρχημένο περιβάλλον, όπου η μουσική έπαιζε τον κυρίαρχο ρόλο.
Μυήθηκε από νωρίς στο βιολί και το πιάνο και έπαιζε τακτικά μουσική δωματίου, στο πλαίσιο της οικογενειακής αρχήστρας των Schubert, όπου εξάρχων ήταν ο πατέρας του. Συνέχισε τις μουσικές του σπουδές στο τραγούδι και το εκκλησιαστικό όργανο , ενώ το 1808 έγινε μέλος της αυτοκρατορικής χορωδίας .
Τα πρώτα τραγούδια του (1811) εκτιμήθηκαν από τον αρχιμουσικό της Αυλής Antonio Salieri, που τον έκανε μαθητή του.
Το 1813 , κατόπιν επιμονής του πατέρα του, διορίστηκε ως δημοδιδάσκαλος, ένα επάγγελμα που, αν και το μισούσε, του έδωσε το χρόνο να αφοσιωθεί στη σύνθεση.
Το 1814 εκτελέστηκε δημόσια η Λειτουργία του (Messe) , ενώ το επόμενο έτος , σε ηλικία μόλις 17 ετών, έγραψε το γνωστό αριστουργηματικό Η Μαργαρίτα στο Ροδάνι , σε στίχους του Γκαίτε, ένα Lied που θεωρείται πρότυπο του είδους του.
Έκτοτε και ως το τέλος της σύντομης ζωής του ο Σούμπερτ έγραφε μουσικά έργα με μεγάλη ευκολία και εντυπωσιακή ταχύτητα. Παράλληλα απέκτησε πολλούς φίλους, που τον υπεραγαπούσαν λόγω της κοινωνικότητας και της απλότητας που τον διέκριναν αλλά και εξαιτίας της αγάπης του για την μποέμικη ζωή.
Οι περίφημες "σουμπερτιάδες", τα ξέφρενα γλέντια μετ' αφθόνου μπίρας και μουσικής, υπέσκαψαν ταχύτατα την υγεία του, η οποία επιβαρύνθηκε δραματικά , όταν το 1822 διαπιστώθηκε ότι είχε προσβληθεί από τη «γαλλική ασθένεια», δηλαδή τη σύφιλη. Πέθανε το 1828 από τύφο χωρίς να προλάβει να γίνει γνωστός στο ευρύτερο κοινό.
Αργότερα, όταν αναγνωρίστηκε η μουσική ιδιοφυία του μεγάλου ρομαντικού συνθέτη, ο κόσμος της τέχνης ανακάλυψε τα αριστουργηματικά Lieder του , τις λεπτουργημένες συμφωνίες του και πλήθος άλλων έργων, που όσο ζούσε δεν μπόρεσε να εκτελέσει δημοσίως.
Στο βίντεο παίρνουμε μια μικρή "γεύση" από την πιανιστική δεινότητα του
"μάγου του κλειδοκύ,βαλου" Alfred Brendel.

"Northelephant earthlines"

- Σαχίμπ, γιατί καθυστερούμε;
- Αφέντη, υπάρχει ένα προβληματάκι με
τους επιβάτες της Οικονομικής Θέσης.

Σκηνή από την προετοιμασία του Γατοσκούφη
για τη σύλληψη

φοροφυγάδων και τρωκτικών του Δημοσίου.

Run Lola Run ή Lola rennt !

"Τρέξε Λόλα, Τρέξε!"

Σκηνοθεσία:Τομ Τίκβερ
Παίζουν: Φράνκα Ποτέντε
Μόριτζ Μπλάιμπτραου
Χέρμπερτ Νάουπ
Έινο Φερς
Έτος: 1998
Διάρκεια: 80 λεπτά

Πώς θα βρει η ερωτευμένη Λόλα 100.000 μάρκα, για να σώσει τον αγαπημένο της Μάνι, που κινδυνεύει από τον κακοποιό Ρόνι; Τι θα συμβεί στην αλαφιασμένη Λόλα,
που τρέχει σαν αφηνιασμένο άλογο σε δρόμους και πλατείες, για να προλάβει το κακό;
Ο Τίκβερ παίζει με τα νεύρα μας , σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, αλλά μας
αποζημιώνει με τις τρεις «εκδοχές» του τέλους της και κυρίως μας εκπλήσσει με την ιδιοφυή έμπνευσή του να μετατρέπει κατά διαστήματα τους πρωταγωνιστές σε ήρωες … καρτούν .
Εξαιρετική η ερμηνεία της Φράνκα Ποτέντε, που και φυσιογνωμικά είναι κομμένη και ραμμένη για το ρόλο της aggressive Λόλας.

Ένα εξαιρετικό περιοδικό


Αυτό είναι το ΑΡΧΕΙΟΤΑΞΙΟ, το περιοδικό που εκδίδουν τα ΑΣΚΙ,
τουτέστιν τα "Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας".

Τι είναι τα «Αρχεία..." ; Είναι μια επιστημονική εταιρεία που , σύμφωνα με το
εισαγωγικό σημείωμα της ιστοσελίδας της,
ιδρύθηκε τον Ιανουάριο του 1992 και έχει ως στόχο:

* Τη συγκέντρωση, συντήρηση και αξιοποίηση του αρχειακού και έντυπου υλικού, που αναφέρεται στην ιστορία σύγχρονων κοινωνικών και πολιτικών κινημάτων στην Ελλάδα.
* Την ταξινόμηση, καταλογογράφηση και επιστημονική αξιοποίηση των αρχείων που βρίσκονται στην κατοχή της.
* Την ελεύθερη διάθεση, χωρίς περιορισμούς, των αρχείων αυτών στους ερευνητές και στο ενδιαφερόμενο κοινό.
Η Εταιρεία κατάφερε, μέσα σε ελάχιστο διάστημα, να συγκεντρώσει έναν
εκπληκτικό σε πλούτο αριθμό αρχείων που ανήκαν σε φορείς ή σε ιδιώτες,
ενώ παράλληλα επιδόθηκε στη συστηματική ψηφιοποίησή τους,
γεγονός που επιτρέπει στους ερευνητές να έχουν
ανά πάσα στιγμή στη διάθεσή τους
ιστορικό υλικό που, υπό τις συνθήκες που επικρατούν στο θλιβερό για την έρευνα τόπο μας, είναι αδύνατο να βρεθεί ή να αξιοποιηθεί από τους "επίσημους" κρατικούς φορείς.
Αναφέρουμε , λόγου χάρη, ότι στη διάθεση της Εταιρείας (επομένως και του κοινού)
βρίσκονται τα παρακάτω αρχεία:
* Τα αρχειακά τεκμήρια για την οικογένεια Κριεζή, της Ύδρας από το 1830 έως τον 20ό αιώνα και για την ιστορία του ελληνικού πολεμικού ναυτικού (1830-1930).
*Συλλογές εγγράφων για την κατάσταση σε περιοχές της Μακεδονίας στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα.
* Το Αρχείο του Αλ. Σβώλου, όπου περιέχονται τεκμήρια για την απαλλοτρίωση οθωμανικών κτημάτων και τον αναδασμό της γης στη Βόρεια Ελλάδα, και για την Ύπατη Αρμοστεία Σμύρνης (1919-1921).
* Αρχειακά τεκμήρια-ημερολόγια για τη Μικρασιατική εκστρατεία και την επακόλουθη ανταλλαγή πληθυσμών
* Τα αρχεία του ΚΚΕ, της ΕΠΟΝ, της ΕΔΑ, του ΚΚΕ Εσ.,
* Ντοκουμέντα για την 4η Αυγούστου, τον Εμφύλιο, τους παράνομους ραδιοσταθμούς, τους πολιτικούς κρατούμενους και πρόσφυγες, την αντιδικτατορική πάλη κλπ.
Το Αρχειοτάξιο είναι μια περιοδική έκδοση των ΑΣΚΙ , που περιέχει
έντυπο υλικό και αφηγήσεις ανθρώπων που έζησαν τη νεότερη ιστορία
Τα ΑΣΚΙ δεν είναι κερδοσκοπικό σωματείο, αλλά συντηρείται μόνο από την ετήσια συνδρομή των φίλων τους, που δεν ξεπερνάει το μέσο εισιτήριο μιας παράστασης στο Μέγαρο. Μπείτε στην ιστοσελίδα τους και μάθετε περισσότερα γι' αυτά:www.askiweb.gr


Αναφορά στον Ποιητή

Ονομάζεται Παντελής Χλωρός.
Διδάσκει Πληροφορική- πολύ καλά μάλιστα,
σύμφωνα με τις πληροφορίες που έχουμε- σε Γυμνάσιο
της Θεσσαλονίκης. Διακρίνεται επίσης για την
αξιόλογη δράση του υπέρ των δικαιωμάτων
των "ευαίσθητων" κοινωνικών ομάδων της πόλης μας.

Πάνω απ' όλα όμως είναι Ποιητής.
Τα ποιήματά του είναι μικρές πινελιές,
που αποτυπώνουν την καθημερινότητά μας
με διάθεση στοχαστική, ενίοτε ευφρόσυνη
και άλλοτε μελαγχολική.
Πολλά από αυτά κυκλοφορούν τώρα

αποτυπωμένα όχι πάνω στο λευκό χαρτί αλλά
σε... κούπες του καφέ.
Δοκιμάσαμε το γαλλικό μας σε μια τέτοια κούπα.
Σας διαβεβαιώνουμε ότι είχε άλλη γεύση.
Γιατί λίγο το έχεις να ρουφάς το θεσπέσιο χυμό

της Coffea Arabica και παράλληλα να ταξιδεύεις,
με τη βοήθεια του Ποιητή, στους απέραντους
δρόμους της φαντασίας;


ΔΕΙΓΜΑΤΑ ΓΡΑΦΗΣ

ΓΛΑΡΟΠΟΥΛΙΑ

Τα γλαροπούλια

είναι τα κύματα
που άνοιξαν
λίγο πιο πολύ τα φτερά τους

***

ΣΚΛΗΡΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
Η νύχτα
δεν είναι απλά μαύρη.

Είναι η σκληρή δικαιοσύνη
όλων των χρωμάτων.

Ακόμα και του εαυτού της.


***
ΤΟ ΟMΟΙΩΜΑ ΜΟΥ
Λιγοστεύουν οι ελπίδες.
Σαν το ομοίωμά μου στον καθρέφτη
που αργοπεθαίνει,
όταν κομμάτι κομμάτι

ραγίζει το τζάμι.
***
ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΑΝ
Παλιά ήταν φυλακισμένα

μα τώρα είναι λεύτερα.
Βρίσκονται παντού μέρα-νύχτα.
Αρκεί να το θελήσεις.
Για τα όνειρα που δραπέτευσαν
απ' τα δεσμά του ύπνου, μιλάω.





Στην Α. για το κλικ
που μου χάρισε στην Τυβίγγη


Ξαπόστασες -για μια στιγμούλα είπες-
δίπλα στη γλάστρα που αυτάρεσκα
λουζόταν τις θωπείες του απογεύματος
κάτω απ' το παράθυρο του αλλοπαρμένου Ποιητή

Οι φωνές των κοριτσιών απ' το ποτάμι
σου σφάλιζαν τα μάτια
κι ο κάματος ακίνητος φρουρός ανάμεσά μας

Εκεί που κοντανάσαινες στις φυλλωσιές του ύπνου
πετάξανε τα ρούχα από το σώμα
και γέμισε η κάμαρα από σκιές
κατέθεταν τους πόθους μου στα βλέφαρά σου

Αμήχανος από ντροπή σκιαμαχούσα
μια μέσα και μια έξω στο παρόν
πολιορκούσα από το Βορρά
και από τη Δύση έσκαβα τάφρο
να σε προστατέψω

Τότε ήταν που βγήκε απ' τη γωνία ο Ποιητής
και μου πήρε την καρδιά
Αυτή είναι δική της δεν αξίζει πια για σένα
τη δώρισες στο κάνιστρο των προσφορών
τετέλεσται


Και όπως σου φίλησε τη δωρεά στο στόμα
γέμισε το δωμάτιο Ωσαννά
από κοντά κι εγώ πουλάκι τρομαγμένο
τσιμπολογάω το μήλο της Αγάπης




Τρίτη, Ιανουαρίου 30, 2007

Μίκης Θεοδωράκης: "Κατάσταση πολιορκίας"

Ένα από τα καλύτερα έργα του Μίκη Θεοδωράκη. Συντέθηκε το 1968 και οι στίχοι του έχουν γραφτεί από τη Ρένα Χατζηδάκη, κόρη της συγγραφέα Λιλής Ζωγράφου.
Ο Μίκης διάβασε το κείμενο εν αγνοία της Χατζηδάκη και
χάρη στην πρωτοβουλία της κοινής τους φίλης
Σύλβας Ακρίτα, ενθουσιάστηκε όμως σε τέτοιο βαθμό, που το υπέκλεψε,
έγραψε δε τη μουσική του κυριολεκτικά μέσα σε μία μέρα!
Η Ρένα Χατζηδάκη ήταν ένα χαρισματικό αλλά εξαιρετικά ανασφαλές άτομο,
γεγονός που επέδρασε αρνητικά στη συνολική λογοτεχνική της παραγωγή.

Τα μόνα κείμενά της που πήραν το δρόμο του τυπογραφείου ήταν μία ποιητική συλλογή
(1959) και το πολύ καλό πεζογράφημα " Η αγάπη άργησε μια μέρα", το οποίο έγινε και τηλεοπτική σειρά.
Ο θάνατός της, το 2003, από πνιγμό στο νησί Τζια, σε ηλικία μόλις εξήντα ετών,
στέρησε την ελληνική λογοτεχνία από έναν άνθρωπο που μπορούσε να προσφέρε
ι πολλά ακόμη σ' αυτήν.
Η Λιλή Zωγράφου και η κόρη της, Ρένα Χατζηδάκη,
στη Μίλατο της Κρήτης , το 1990.

Νίκος Κούρκουλος

Ο άντρας των ονείρων εκατομμυρίων Ελληνίδων.
Ενσάρκωσε ήρωες λαϊκούς , ειλικρινείς, γενναίους.
Θα τον θυμόμαστε επειδή εξέφρασε την εποχή
της πιο έντονης κοινωνικής κινητικότητας
που γνώρισε ο τόπος, τότε δηλαδή που
άρχισε η μεγάλη αστικοποίηση και το κοινό
διψούσε για επιτυχημένα πρότυπα, όπως το λαϊκό παιδί
που
σπουδάζει και μοχθεί σκληρά , ώσπου να ανέβει κοινωνικά,
το δυναμικό αστυνομικό που τα βάζει με το οργανωμένο έγκλημα
ή τον εισαγγελέα που συγκρούεται
με τη διεφθαρμένη μεγαλοαστική τάξη...
Ο πιο σπουδαίος όμως ρόλος της ζωής του ήταν
αυτός του Διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, το οποίο, διοικώντας το
από το 1994 έως σήμερα, αναμόρφωσε και του ξανάδωσε το χαμένο του κύρος.
Ας είναι χλοερός ο τόπος που θα τον σκεπάζει...

-Γυναίκα, ρίξε μια ματιά πίσω σου.
Κάτι δεν πάει καλά με το στερνοπούλι μας.

-Τώρα , ρε κραξάκι, μπορείς να μας πεις γιατί μας τη σπας;
- Ναι, ρε κωλόπουλο, γιατί μας τη σπας;

Ο σταχομαζώχτρας

"Το αόρατο χέρι ο Άνταμ Σμιθ το πήρε από τη λογοτεχνία, από το Μάκβεθ του Σαίξπηρ. Η Θεωρία των παιγνίων του μαθηματικού Νιούμαν που αφομοίωσε η οικονομική σκέψη εμπνεύστηκε από τα μαθηματικά του πόκερ!"
Μίμης Ανδρουλάκης
[Συνέντευξη στα ΝΕΑ της 29/1/07]

εμπνέω [embnéo] -ομαι P αόρ. ενέπνευσα, απαρέμφ. εμπνεύσει, παθ. αόρ. εμπνεύστηκα, απαρέμφ. εμπνευστεί, μππ. εμπνευσμένος : 1.βάζω στη συνείδηση κάποιου ένα συναίσθημα, μια σκέψη, ιδέα, κτλ.: H παρουσία του ενέπνευσε θάρρος και πίστη στους στρατιώτες. O δάσκαλός τους τους είχε εμπνεύσει την αγάπη και το ενδιαφέρον για τη λογοτεχνία. Tο ύφος του δε μου εμπνέει καμία εμπιστοσύνη. 2. προκαλώ ψυχική και διανοητική ευφορία: H θέα του τοπίου με εμπνέει. 3. προκαλώ τη σύλληψη μιας ιδέας για καλλιτεχνική ή ποιητική δημιουργία: Tο γεγονός συντάραξε την ευαίσθητη ψυχή του και του ενέπνευσε τη βασική ιδέα του ποιήματος. || (συνήθ. παθ.) συλλαμβάνω ξαφνικά και χωρίς παρεμβολή της βούλησής μου μιαν ιδέα, συνήθ. για καλλιτεχνική ή ποιητική δημιουργία: Eμπνεύστηκε το θέμα του πίνακά του από ένα στίχο του ποιητή. 4. (μππ.) α. (για πρόσ.) που έχει μια φυσική παρόρμηση και πάθος για δημιουργία και γι΄ αυτό μπορεί να συγκινεί και να ενθουσιάζει άλλους. β. (για ιδέα, έργο κτλ.) γεννημένος, δημιουργημένος από μιαν υψηλή έμπνευση και γι΄ αυτό ικανός να εμπνέει συγκίνηση, ενθουσιασμό κτλ.: Eμπνευσμένος λόγος. Eμπνευσμένη ομιλία. [λόγ. < αρχ. ἐμπνέω `φυσώ μέσα (και μτφ. για συναίσθημα)΄ & κατά τις σημ. της λ. έμπνευση]
Λεξικό Μανόλη Τριανταφυλλίδη

ΣΧΟΛΙΟ
Ουδείς αναμάρτητος. Ακόμη και ο πρώην αγκιτάτορας της ΚΝΕ
και νυν χειμαρρώδης πολιτικός, δημοσιογράφος και συγγραφέας
υποπίπτει ενίοτε σε γλωσσικά ολισθήματα, όπως
το μνημειώδες : " Η θεωρία των παιγνίων ...εμπνεύστηκε από τα
μαθηματικά του πόκερ!"
Καμία θεωρία δεν εμπνέται από μόνη της κάτι ,
αλλά
όλες οι θεωρίες είναι εμπνευσμένες από κάτι...
Επόμένως το σωστό θα ήταν:
Θεωρία των παιγνίων... είναι εμπνευσμένη από τα... κλπ."
Compris, monsieur Androulakis?
Ο σταχομαζώχτρας

Ακούς τα βήματά σου και απορείς
που όλο με σημειωτόν πηγαίνεις
Χρόνια καρφωμένος στο σβηστό φανάρι
με αθλητική περιβολή

Του αφέτη προ πολλού η πιστολιά
Αραίωσαν οι συναγωνιστές
Κι όλο χιονίζει μ' ένα παράξενο σφύριγμα
βρόμικο αέρα στα μαλλιά σου

Σκυμμένοι κοιτάζουν απ' τις πόρτες
βάζουν στοιχήματα για την επόμενη στροφή
Πίνουνε ούζα και ρίχνουν τα ζάρια στα ζεστά
γελάνε που σε πρόλαβε ο χειμώνας

Νιώθεις πως όλο σκοτεινιάζει
μ' ένα σκοτάδι σαν οθόνη πεθαμένου φίλου.

WWW. ΑΖΑ.GR


Γιάννης Ζαχόπουλος. Ο φυσικός του ΑΠΘ,
ο μηχανολόγος-ηλεκτρολόγος σπουδάσας εις ΗΠΑ,
το διακεκριμένο στέλεχος πολυεθνικών εταιρειών
σε Μέση Ανατολή και Αφρική,
ο , πάνω απ' όλα, εραστής του κινηματογράφου,
που παράτησε μια λαμπρή τεχνοκρατική καριέρα,
για να ανοίξει ...Video Club.
Το ΑΖΑ VIDEΟ CINEMA CLUB του Γιάννη Ζαχόπουλου
αποτελεί σήμερα την πραγματική Ταινιοθήκη
της Ελλάδας, διαθέτοντας πάνω από 12.000
τίτλους ταινιών, με όλα τα αριστουργήματα
της 7ης Τέχνης από καταβολής της.
Τώρα τολμάει να κάνει το μεγάλο άνοιγμα για την πόλη μας:
το φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους με υπόθεση.
Αξίζει τον κόπο να στηρίξουμε την προσπάθειά του.
Όσοι πιστοί, απευθυνθείτε στα δύο καταστήματα ΑΖΑ
(Π.Π.Γερμανού 5 και Γ. Βιζυηνού 65, Σαράντα Εκκλησιές)
ή κάντε ένα τηλεφώνημα στα τηλέφωνα
2310 284748 και 2310 968600.

Δευτέρα, Ιανουαρίου 29, 2007

Yanni - Reflections of Passion

Ο δικός μας " Γιάννης " για Καληνύχτα!
Για όσους βρίσκουν τη μουσική του πολύ... light,
τι να κάνουμε! Εμάς μας αρέσουν και τα light
προϊόντα, όταν φτιάχνουν διάθεση...

Κωτσοελαία η βασιλική

Θυμάστε το γελοίο σύνθημα των παλαιών βασιλοφρόνων
"Ελιά, ελιά και Κώτσο βασιλιά!";
Το ερώτημα σχετίζεται με την πιτσιρλίτσα
που μας έχει πιάσει απ' τα
ελαιόζουμα
που κατεβάζουμε ολημερίς

και με το ντελίριο από τον κύριο
Γλιξβούργο και τις πωλήσεις των ασημικών του.
Λέτε να ευρισκόμεθα εμπρός σε κάποιο
"σατανικό σχέδιο" για επιστροφή
του
άεργου γαλαζοαίματου
στη χώρα των βρικολακιασμένων προγόνων του;Μειδιώντες βασιλικοί λαγωοί απαθανατίζονται
άνευ των ασημικών τους

Η πονηρά κάλαμος

Αλέκος Αλαβάνος

Η επιλεκτική χρησιμοποίηση αποσπασμάτων από ένα βιβλίο
ενός συγγραφέα ή από τη συνέντευξη ενός πολιτικού
προσώπου, όταν γίνεται εκ του πονηρού, τότε
παραποιεί τις ιδέες που προβάλλονται στο βιβλίο
ή αλλοιώνει την ιδεολογική ταυτότητα του πολιτικού.
Προσέξτε το εξής παράδειγμα από τη στήλη Σφήνες
στο
σημερινό Αγγελιοφόρο:

ΑΛΕΚΟΣ ΑΛΑΒΑΝΟΣ
(Πρόεδρος του ΣΥΝ)
" Έχουμε διαφορετική προσέγγιση
από το ΚΚΕ στα θέματα κοινής

δράσης της Αριστεράς."
........
(Σχόλιο δημοσιογράφου:) Ενώ με το ΠΑΣΟΚ;
****
ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΜΑΣ
Ο αναγνώστης της δήλωσης του Αλαβάνου
αλλά και του δημοσιογραφικού ερωτήματος που ακολουθεί
θα σκεφθεί επιπλέον και το εξής:

" Αφού ο πρόεδρος του ΣΥΝ λέει ότι αυτό που χωρίζει
το ΣΥΝ από το ΚΚΕ είναι μόνο
η διαφορετική προσέγγιση
σε θέματα
κοινής δράσης της Αριστεράς,
αυτό σημαίνει ότι τα δύο κόμματα
συμπλέουν στον ιδεολογικό τομέα
.
Γιατί λοιπόν δεν τα βρίσκουν μεταξύ τους,
για να κάνουν το μεγάλο πόλο της Αριστεράς,
για τον οποίο συνεχώς κόπτονται και οδύρονται;"


Αγαπητοί φίλοι, η κοπτοσυρραπτική τσιτατολογία
παλαιόθεν υπήρξε το ισχυρό όπλο των πονηρών καλάμων,
για να αλλοιώνουν ιδεολογίες και να σπιλώνουν πρόσωπα και ομάδες.
Επειδή όμως ζούμε σε μία χώρα όπου το τοπίο στο χώρο
της Αριστεράς είναι ξεκάθαρο (γιατί ουδεμία η σχέση του φάντη
με το ρετσινόλαδο, όπως έλεγαν οι πρόγονοί μας),
το ερώτημα του σφηνοποιού αποδεικνύεται ρητορικό.
Να τολμήσουμε κι εμείς, με τη σειρά μας, να τον ρωτήσουμε αν γνωρίζει ποια είναι η πραγματική ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ;
Έτσι , απλώς για να κάνουμε κουβέντα...





"Sophie Scholl: The Final Days"

Sophie Scholl: The Final Days

Σκηνοθεσία:Marc Rothemund
Παίζουν:Julia Jentsch, Fabian Hinrichs,
Gerald Alexander Held, Johanna Gastdorf κ.α.
Διάρκεια:117 λεπτά

Μόναχο, 1943: Τα αδέλφια Sophie και Hans Scholl είναι μέλη των " Λευκών ρόδων", της μοναδικής αντιστασιακής ομάδας που έχει να επιδείξει η Γερμανία εναντίον του ναζιστικού καθεστώτος , κατά τη διάρκεια του Β΄Παγκόσμιου Πολέμου.
Μη νομίσετε ότι η ομάδα αυτή έκανε σοβαρή αντίσταση, τίποτε δηλαδή σαμποτάζ ή δολοφονίες πολιτικών και στρατιωτικών αξιωματούχων.Οι νεαροί ιδεαλιστές φοιτητές προκηρυξούλες έριχναν, με τις οποίες ζητούσαν πολιτικές ελευθερίες για το γερμανικό λαό και σταμάτημα του καταστροφικού πολέμου, αιτήματα όμως που ήταν αρκετά για να τους στείλουν στο θάνατο στο άνθος της ηλικίας τους .
Η ταινία του Marc Rothemund σέβεται την ιστορία και εστιάζεται στην ψυχογράφηση περισσότερο της Σόφι, από τη στιγμή της σύλληψης έως και τη στιγμή της εκτέλεσής της.
Παρακολουθούμε ιδιαίτερα τις προσπάθειες που κάνει, για να ξεγλιστρήσει από τις παγίδες που της στήνει ο παμπόνηρος ανακριτής της , την τελική ομολογία της και τη δίκη- παρωδία που ακολουθεί για την αντιστασιακή ομάδα.
Η ομορφιά της ταινίας βασίζεται στις πολύ καλές ερμηνείες των βασικών πρωταγωνιστών , ιδαίτερα της εκφραστικότατης Julia Jentsch (που τη θαυμάσαμε πρόσφατα στην ταινία του Χανς Βεϊνγκάρντνερ Οι μέρες της αφθονίας σας είναι μετρημένες) και του άτεγκτου ανακριτή, ο οποίος , αν επέζησε της θύελλας του πολέμου, θα έπαιξε ασφαλώς ενεργό ρόλο στο χτίσιμο αυτού που αποκαλούμε
σήμερα "μεταπολεμικό γερμανικό θαύμα"...
Αν το φέρει η μοίρα να επισκεφθείτε κάποια μέρα την πόλη Ουλμ στη Βαυαρία,
μην ξεχάσετε να αναζητήσετε το μνημείο των αδικοχαμένων αδελφών
και να αποθέσετε στη μνήμη τους δύο άσπρα τριαντάφυλλα
εκ μέρους των συγγενών των χιλιάδων εκτελεσμένων δικών μας
αντιστασιακών.


ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΣΟΛ Σόφι ( 1921-1943)


Ο Χανς Σολ (φαντάρος), η Σόφι και ο έτερος
"συνωμότης" Κριστόφ Προμπστ,
που ακολούθησε τη μοίρα των ηρωικών αδελφών

Κυριακή, Ιανουαρίου 28, 2007

Ο ανεκδιήγητος

Βασίλης Παπαγεωργόπουλος
Δήμαρχος Θεσσαλονικέων

[ανεκδιήγητος,η,ο΄ επιθ. που δεν μπορεί κανείς να διηγηθεί, ο απερίγραπτος
Ι κωμικός, γελοίος: ανεκδιήγητος τύπος (Λεξικό Φυτράκη-Τεγόπουλου)]

Ώστε έτσι , κύριε Βασίλειε Παπαγεωργόπουλε, το βιβλίο του Μαζάουερ
Θεσσαλονίκη, πόλη των φαντασμάτων είναι "ανεκδιήγητο",
δηλαδή γελοίο! Αυτήν την απαξιωτική δήλωση κάνατε , λένε οι εφημερίδες,
για το βιβλίο που σας χάρισε η κυρία Αράπογλου, για να

προσθέσει ο εκλεκτότερος των εκλεκτών σας ,κύριος Σωτήρης Καπετανόπουλος,
ότι στο βιβλίο υβρίζονται αρκετές από τις παλαιές ελληνίδες ως... πόρνες
και παρουσιάζονται οι Πόντιοι ως ...ληστοσυμμορίτες!
Σχετικά με την άποψη του κυρίου Καπετανόπουλου, τι να πούμε;
Αυτά κατάλαβε ο άνθρωπος, αυτά λέει!

Όμως εσείς, κύριε πρώτε πολίτη της μητροπολιτικής πρωτεύουσάς μας,
πώς καταλήξατε σ' αυτό το μονολεκτικό αρνητικό συμπέρασμα;
Σε ποια στοιχεία βασιστήκατε , ώστε να ρίξετε άπαξ και διαπαντός το βιβλίο στους Ταγαράδες της συνείδησής σας , προτρέποντας εμμέσως τους θαυμαστές σας να μην το διαβάσουν;
Πού είναι ο τεκμηριωμένος επιστημονικός σας λόγος,

τα τετράγωνα επιχειρήματά σας, τα οποία θα μας δώσουν να καταλάβουμε
ότι όσοι διαβάσαμε το βιβλίο του Μαζάουερ και το χαρήκαμε
επλανήθημεν πλάνην οικτράν;
Αντ' αυτών , η σιωπή! Τίποτε άλλο! Με έναν απλό τουφεκισμό ξεμπερδέψατε

με το ιστορικό πόνημα, που πήρε τόσα χρόνια απ' τη ζωή του επιστήμονα, για να το συγγράψει, και το οποίο μόνο επαίνους έχει δεχθεί από την ελληνική και διεθνή επιστημονική κοινότητα.
Κάνατε τον κόπο να το διαβάσετε απ' την αρχή ως το τέλος ;
Αν η απάντησή σας είναι "ναι!", σας ερωτώ επιπλέον:
ποια κεφάλαια ή ποια χωρία σάς οδήγησαν στο ασφαλές συμπέρασμα περί "ανεκδιήγητου" βιβλίου; Σε ποια σημεία αναφωνήσατε "αυτό είναι ψέμα, ετούτο είναι διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας!";

Σας ενόχλησε, φερ' ειπείν, το κεφάλαιο που μιλά για το μαινόμενο όχλο

που έκαψε τον παραγκοσυνοικισμό των Εβραίων στο μεσοπόλεμο ή
το άλλο κεφάλαιο που αφορά τη στάση των "εθνικοφρόνων" συνεργατών
των Ναζί, που έκλεψαν τις περιουσίες των Εβραίων μετά τον εξολοθρεμό τους;
Απαντήστε μου , σας παρακαλώ!
Αν έχετε διαφορετικά στοιχεία στην κατοχή σας, αν διαθέτετε αρχειακό υλικό που δεν αξιοποιήθηκε , σκόπιμα ή από άγνοια, γιατί δε βγήκατε να συγκρουστείτε μετωπικά με τον "κωλοεγγλέζο" , γιατί δεν του υποδείξατε τα λάθη του ή δεν τον καταγγείλατε ως ψευδοϊστορικό, που διαστρεβλώνει την εθνική μας ιστορία;
Κύριε Παπαγεωργόπουλε, επιτρέψτε μου να σας πω ότι ότι δε διαβάσατε το βιβλίο, γιατί, αν το είχατε διαβάσει, δε θα βγαίνατε να το αναθεματίσετε με τόση ευκολία. Μπορεί να διατηρούσατε πλείστες όσες επιφυλάξεις , αλλά θα λέγατε αυτό που λέε
ι συνήθως ο σοβαρός μελετητής ενός νέου επιστημονικού κειμένου: "Είναι μια ενδιαφέρουσα εργασία, που αξίζει όμως τον κόπο να τη μελετήσουμε προσεκτικά, αν θέλουμε να εξαγάγουμε οριστικά συμπεράσματα.".
Εσείς όμως , στηριγμένος προφανώς στη γνώμη κάποιου αγράμματου συμβούλου σας, που άλλα διάβασε και άλλα κατάλαβε, χωθήκατε στο ασφαλές αμπρί του εθνικοπατριωτικού σας νεφελώματος και
αρχίσατε να πυροβολείτε τα φαντάσματα του Μαζάουερ.
Αυτό ήταν: από τη μια πλευρά εμείς οι "καλοί" και από την άλλη οι "κακοί",
που θέλουν να τινάξουν στον αέρα τα όσια και τα ιερά της φυλής!
Έχω μία απορία: μετά τον "αφορισμό' του "γελοίου" βιβλίου θα προχωρήσετε
και σε πιο δυναμικές ενέργειες; Συγκεκριμένα, θα ζητήσετε από
τον εισαγγελέα την απαγόρευση της κυκλοφορίας του ή
μήπως θα καλέσετε το λαό να κινηθεί ακόμα πιο δυναμικά, να
το κάψει δηλαδή στην Πλατεία Ελευθερίας, εκεί όπου κάνανε
οι Ναζί τα σαδιστικά
τους καψόνια στους Εβραίους;Κύριε Δήμαρχε, η εσωστρέφεια και τα αμυντικά ανακλαστικά είναι
οι χειρότεροι οδηγοί των λαών στην ιστορική τους διαδρομή.
Αναρωτιέστε τι τρικυμία θα μπορούσαν να προκαλέσουν δηλώσεις
σαν αυτές που κάνατε με περισσή ακρισία
εσείς και ο κύριος Καπετανόπουλος;
Τι θα λέγατε αν μεθαύριο σηκώνονταν μερικοί φανατικοί και πετροβολούσαν
τα βιβλιοπωλεία που το πουλούν ή αν το έκαιγαν ψάλλοντας το "Τη Υπερμάχω" , όπως άλλωστε έκαναν με το βιβλίο του Ανδρουλάκη ή το λεξικό του Μπαμπινιώτη;
Θα μας πετάγατε τη γνωστή σας αρλούμπα
" Καταδικάζω τα έκτροπα, αλλά κατανοώ το λόγο που τα προκάλεσε";

Μα ο λόγος που θα τα προκαλούσε δεν θα ήταν ο Μαζάουερ, που για να τον μάθουν
πρέπει να κάνουν φροντιστήριο μια ζωή οι ανεγκέφαλοι ζηλωτές σας, αλλά εσείς

αυτοπροσώπως, πρώην φτερωτέ μας στα πόδια και νυν δυσκίνητε στην ανοιχτή σκέψη και στις φρέσκιες ιδέες οδοντογιατρέ!
Και ύστερα μας μιλάτε για την "προοδευτικότητα" που σας διακρίνει!
Επιτέλους δε σας έχει κανείς μιλήσει για την αιδήμονα σιωπή;

Μαρκ Μαζάουερ, Ιστορικός
Φίλος της Θεσσαλονίκης

Κρύψου! Άνθρωπος περνάει!

Μπορεί να θεωρείται άνθρωπος όποιος έκανε
αυτό το φρικτό έγκλημα;
Μπορούμε να θεωρούμαστε πολιτισμένοι
όσο ζούμε ανάμεσα σε τέτοια τέρατα
και δεν εξεγειρόμαστε;
Αυτή η κοινωνία δεν είναι των φυσιολογικών!
Είναι των διεστραμμένων ανθρωποειδών!

Paolo Conte: "Genova per noi"

Γεννήθηκε το 1937 στο Άστι της Ιταλίας.
Αρχικά επιδέξιος βιμπραφονίστας, αργότερα
ικανότατος στιχουργός, στο τέλος μεγάλος ερμηνευτής
των δικών του τραγουδιών.
Στην Ελλάδα τον γνωρίσαμε τη δεκαετία του '80 και
αμέσως μαγευτήκαμε από τις υπέροχες "παρλάτες" του,
που μας κατέβαζαν από το όχημα των γνωστών
ιταλικών καψουροτράγουδων και μας επιβίβαζαν
στο καράβι με τις παράξενες μελωδίες, βάση των οποίων
ήταν ένας στίχος που αποκάλυπτε γυμνό τον
πολυδιάστατο κόσμο μας αλλά
και η μεγάλη του αγάπη για την τζαζ.
Προσέξτε στο βιντεάκι τις όμορφες εικαστικές συνθέσεις
(πχ του Μαγκρίτ), οι οποίες όμως εμβολίζονται από τους πραιτωριανούς
του Μπερλουσκόνι, που σακάτεψαν

πριν από λίγα χρόνια τους αντιπαγκοσμιοποιημένους διαδηλωτές,
και καταλήγουν, λίγο πριν από το τέλος, στο μελαγχολικό βλέμμα του
μεγάλου μίμου Μαρσέλ Μαρσό.

Genova per noi
I. Con quella faccia un po’così

quell’espressione un po’così

che abbiamo noi prima andare a Genova

che ben sicuri mai non siamo

che quel posto dove andiamo

che ben sicuri mai non siamo

non c’inghiotte e non torniamo più.



II. Eppur parenti siamo in po’

di quella gente che c’è lì

che in fondo in fondo è come noi selvatica

ma che paura che ci fa quel mare scuro

e non sta fermo mai.



Genova per noi

che stiamo in fondo alla campagna

e abbiamo il sole in piazza rare volte

e il resto è pioggia che ci bagna.

Genova, dicevo, è un’idea come un’altra

Ah… la la la la



III. Ma quella faccia un po’così

quell’espressione un po’così

che abbiamo noi mentre guardiamo Genova

ed ogni volta l’annusiamo

e circospetti ci muoviamo

un po’randagi ci sentiamo noi.

Macaia[1], scimmia di luce e di follia,

foschia, pesci, Africa, sonno, nausea, fantasia.

E intanto nell’ombra dei loro armadi

tengono lini e vecchie lavande

lasciaci tornare ai nostri temporali

Genova ha i giorni tutti uguali.

In un’immobile campagna

con la pioggia che ci bagna

e i gamberoni rossi sono un sogno

e il sole è un lampo giallo al parabrise.



Con quella faccia un po’così

quell’espressione un po’così

che abbiamo noi che abbiamo visto Genova

… … … … … … … … … … … … …

[1] Bonaccia di scirocco (dialetto genovese).

Οι αναλύσεις


Οι αναλύσεις



Την παρατηρούσα επί ώρα ρίχνοντας κλεφτές ματιές πίσω από την εφημερίδα μου. Τα αισθήματά μου έπαιζαν ανάμεσα στην αηδία και τον οίκτο. Βαριανάσαινε λες και ανέβαινε με τα πόδια στο Παλαμήδι. Κάθε τόσο έπαιρνε ένα περιοδικό από το τραπεζάκι και προσπαθούσε να στεγνώσει τον ιδρώτα που έτρεχε ποτάμι από το πρόσωπό της. Φως φανάρι πως δεν αισθανόταν καλά. Εμ , βέβαια, με τόσο πάχος που κουβαλούσε επάνω της.
Έμοιαζε με τετράπαχο γουρούνι. Όλα τα μέλη της σπαρταρούσαν στο λίπος. Πρόσωπο τίγκα στο προζύμι, στη θέση των ματιών διακρίνονταν με δυσκολία δυο μαύρες κουμπότρυπες. Χέρια και γάμπες σαν να τα ’χανε φουσκώσει με τρόμπα, στήθος και κοιλιά εξ αδιαιρέτου, ένας πελώριος σωρός , που παλλόταν κυματοειδώς , κάθε φορά που άλλαζε πλευρό. Υποθυρεοειδισμός; Πολυφαγία; Όποια κι αν ήταν η αιτία , λίγα ήταν τα ψωμιά της.
Βάλθηκα να φαντάζομαι πιθανά σενάρια θανάτου. Κατέληξα στην πιθανότερη εκδοχή: έμφραγμα! Στον ύπνο συνήθως , ύστερα από ένα γαστριμαργικό όργιο. Καλός θάνατος! Χωρίς πόνους και ξεφτίλα από την κατάρρευση του σώματος κι οι συγγενείς να κάνουν σχέδια για εκδρομές και τσιμπούσια μπροστά σου , ενώ στα πίσω δωμάτια ετοιμάζουν το σάβανό σου. Μόνο που στην περίπτωσή της ήταν κομμάτι άδικο. Είχε χρόνια μπροστά της , ήταν ολοφάνερο πως δεν ξεπερνούσε τα τριάντα.
Είχα έρθει μετά απ’ αυτήν. Σκεφτόμουν πόση ώρα θα έκανε μέσα στο γιατρό κι ανησυχούσα. Ασφαλώς θα την κρατούσε έναν αιώνα κι εγώ βιαζόμουνα. Το ραντεβού με το μεσίτη δε χωρούσε αναβολή. Ή ταν ή επί τας! Θα έφερνε τον πωλητή κι εγώ το ήθελα το σπιτάκι εκείνο στη Περαία, όπως ο πρεζάκιας τη δόση του. Ήτανε όμως και το αυτοκίνητο που το ’χα παρκάρει μπροστά στην Τράπεζα κι υπήρχε ο κίνδυνος να μου το πάρει ο γερανός αν καθυστερούσα υπέρμετρα.
Μου ’ρθε να την παρακαλέσω να περάσω πρώτος, αλλά συγκρατήθηκα. Κάτι μέσα μου αντέδρασε στη σκέψη ότι θα υποχρεωνόμουν σ’ αυτό το βόδι, που όλο φυσούσε και ξεφυσούσε και προφανώς θα βρόμαγε ξινίλες, γιατί πώς να πλύνεις ένα τέτοιο κορμί, τα χέρια πού να φτάσουνε στα πόδια.
Η πόρτα του γραφείου άνοιξε και η βοηθός την κάλεσε να μπει. Πετάχτηκε πάνω. Τρόπος του λέγειν «πετάχτηκε». Στηρίχτηκε με τα δυο χέρια στα μπράτσα της πολυθρόνας , έριξε με δύναμη τον μπόγο με το λαρδί του στήθους προς τα κάτω, ταλαντεύτηκε μια στιγμή , να πέσει μπρος ή να πέσει πίσω, τελικά τα κατάφερε. Στυλώθηκε με κόπο και κίνησε σέρνοντας τα βήματά της προς το γραφείο, ενώ η ανάσα της έβγαινε σφυριχτή από την τρύπα που κατ' ευφημισμό θα το αποκαλούσες στόμα.
Η πόρτα έκλεισε με πάταγο, εμένα όμως με ζώσανε τα φίδια. Το ρολόι μου έδειχνε στο αμείλιχτο πρόσωπό του πως τα περιθώρια χρόνου που είχα στη διάθεσή μου είχαν στενέψει δραματικά. Πάνω όμως που ήμουν έτοιμος να φύγω , να περνούσα, είπα, την άλλη μέρα με την ησυχία μου, εξάλλου δεν ήταν επείγον το ζήτημα, μία επίσκεψη ρουτίνας ήταν , όπως πριν από ένα εξάμηνο, όπως και κάθε χρόνο, απλώς για επιβεβαίωση ότι όλα πάνε καλά, όλες οι τιμές πολύ κάτω από το όριο, Βασιλειάδη , θα μας θάψεις όλους, κορόιδευε ο γιατρός μου, η πόρτα εσείσθη συθέμελα ! Ούτε πέντε λεπτά δεν έκανε η χοντρή, αλλά τι να της έλεγε ο γιατρός στα χάλια που ήταν…
Το κήτος βγήκε ασθμαίνον κρατώντας τις αναλύσεις. Κοντοστάθηκε και κοίταξε το χαρτί με τα αποτελέσματα σαν να ήταν χάμπουργκερ. Μου φάνηκε πως οι κουμπότρυπες των ματιών είχαν μεγαλώσει λιγουλάκι , στο βάθος των πηγαδιών της λες και σπινθήριζαν φλογίτσες θριάμβου. Περνώντας από δίπλα μου με πήρε η κρεμμυδοσκορδίλα από το στόμα της. Μπλιαχ! Προφανώς, πριν έρθει για τα αποτελέσματα των αναλύσεων, είχε περάσει από κάποιο γυράδικο για ένα γιουρτλουκεμπαπτσίδικο τόνωμα.
Μπήκα με τη σειρά μου στο γραφείο και κάθισα . Το ύφος όμως του γιατρού εξ αρχής δε μ’ άρεσε καθόλου, έτσι όπως μελετούσε και ξαναμελετούσε τις τιμές στον υπολογιστή. Μια αχλή ανησυχητικού μυστηρίου άρχισε να πλανιέται πάνω από το λαμπατέρ, που αγωνιζόταν να διώξει επί ματαίω τα σκοτάδια του καταθλιπτικού γραφείου του.
«Κύριε Βασιλειάδη, τα αποτελέσματα δεν είναι τόσο καλά!» είπε παίζοντας με το χέρι το ποντίκι του υπολογιστή του, επί του οποίου ήταν μονίμως καρφωμένο το βλέμμα του.»
« Τι βγάζω ή δε τη βγάζω τη μέρα , γιατρέ;» προσπάθησα να δώσω ένα χιουμοριστικό τόνο στη φωνή μου, ενώ η καρδιά μου άρχισε να δίνει τους πρώτους κλώτσους μέσα μου.
« Γιατί τόσο βιαστικός; Σας πειράζει να γίνει αύριο;» μού επέστρεψε το χιούμορ του με τη μορφή δηλητηρίου. « Πλάκα κάνω, μην το παίρνετε τοις μετρητοίς , αγαπητέ μου ! Προς το παρόν, δεν είστε του θανατά, αλλά, αλλά..., αν θέλετε τη γνώμη μου, χρειάζεστε ένα πληρέστερο τσεκάπ και ...»
« Γιατρέ, εκπλήσσομαι μ' αυτά που ακούω.» μισοσηκώθηκα από την πολυθρόνα έντρομος. « Πριν έξι μήνες μου είπατε ότι περνάω τη δεύτερη νιότη μου και τώρα με θάβετε;»
Το χέρι του χτύπησε μάλλον νευρικά το ποντίκι πάνω στο γραφείο:
« Μα τι έχετε πάθει με τις θανατίλες σας σήμερα; Δεν είμαι νεκροθάφτης , κύριε Βασιλειάδη, μικροβιολόγος είμαι! Εγώ σας λέω ό,τι βλέπω. Οι τιμές είναι τιμές! Τα τριγλυκερίδιά σας, η HDL, η LDL… Συγκρίνοντάς τες με τις αντίστοιχες προ εξαμήνου είναι λίγο τσιμπημένες.»
« Λίγο τσιμπημένες!», επανέλαβα μηχανικά τα τελευταία του λόγια και έπεσα καταπτοημένος στην πολυθρόνα .
« Ελάτε τώρα, μην το παίρνετε κατάκαρδα. Ώριμος άνθρωπος είστε , πρέπει να αντιδράσετε ψύχραιμα και συντονισμένα.»
« Ψύχραιμα και συντονισμένα! Ως προς το πρώτο, εύκολο είναι να το λες , δύσκολο όμως να το κάνεις. Ως προς το δεύτερο , κάτι είχατε αρχίσει να μου λέτε για ένα πληρέστερο τσεκάπ…»
«Επιβάλλεται, κύριε Βασιλειάδη, επιβάλλεται εδώ και τώρα! Ένα καλό ιατρικό κέντρο, ένα δημόσιο νοσοκομείο, δε σας το συνιστώ βεβαίως, κάπου , τέλος πάντων, όπου θα σας εξετάσουν ενδελεχώς , αξονική, μαγνητική , τα ξέρετε καλύτερα από μένα, και θα σας δώσουν την κατάλληλη αγωγή. Αν θέλετε, μπορώ να μεσολαβήσω να σας δεχθούν αμέσως στο Διευρωπαϊκό, όπου δουλεύει η γυναίκα μου.»
«Ευχαριστώ, γιατρέ!» είπα και σηκώθηκα. «Θα το συζητήσω με τη δική μου γυναίκα και θα σας απαντήσω.»
Βγήκα τρεκλίζοντας από το ιατρείο. Η πρώτη μου σκέψη ήταν να αγοράσω ένα πακέτο τσιγάρα. Μπορεί να το ’χα κόψει εδώ και πέντε χρόνια, αλλά σε κάτι τέτοιες θύελλες , όταν το πλοίο σου κοντεύει να μπατάρει κι εσύ προσεύχεσαι γονατιστός στο κατάστρωμα, το αφιλότιμο είναι το πιο σύνηθες ηρεμιστικό .
Διέσχισα το δρόμο και κατευθύνθηκα στο απέναντι περίπτερο. Την ώρα που ξεφλούδιζα με τρεμάμενα χέρια το πακέτο, είδα, ξαφνικά , τη χοντρή στα τρία μέτρα. Περίμενε στη διπλανή στάση για το λεωφορείο. Στ’ αριστερό της χέρι κρατούσε έναν πύραυλο τεραστίων διαστάσεων, ενώ με το δεξί τηλεφωνούσε.
«Ναι, ρε μάνα, σου λέω. Πεντακάθαρες! Όπως και τις άλλες φορές. Εγώ στο είπα, τσάμπα τα λεφτά που δίνουμε. Λοιπόν άκου: Ως εδώ ήταν ! Οι επόμενες εξετάσεις μετάτην παρέλευση δεκαετίας . Άντε γεια τώρα! Έχω ραντεβού στα Κάστρα για φαγητό με κάτι φίλες.»
Έμεινα στήλη άλατος. Το πράγμα έπαιρνε διαστάσεις χοντρού γκροτέσκο.Εγώ με τα μαρουλάκια μου, τις ντοματούλες μου, τα εκρηκτικά μου όσπρια δις και τρις εβδομαδιαίως, εγώ, που σαν το πουλάκι έτρωγα και σαν το προβατάκι σιτιζόμουν, εγώ που είχα κάνει Ευαγγέλιο το Ιπποκρατικό Άνδρα δε χρη, ός εστι συνετός, λογισάμενον ότι τοίσιν ανθρώποισιν πλείστου άξιόν εστι η υγιείη, να πνίγομαι στις τρανσαμινάσες, κι αυτό το εκτόπλασμα, το…,το…, δεν έβρισκα άλλον χαρακτηρισμό για τη σαπιοκοιλιά , … να χαίρει άκρας υγείας τρώγοντας τον άμπακο.
Βλέποντας το λεωφορείο να πλησιάζει , το εκτόπλασμα εξαφάνισε μ’ ένα μαγικό κόλπο στον καταπιώνα του τα εναπομείναντα δύο τρίτα του πυραύλου και πάτησε στο σκαλοπάτι. Το λεωφορείο προς στιγμή κλυδωνίστηκε συθέμελα, αλλά φαίνεται ότι είχε γερό σασί και κατάφερε να έρθει στα ίσια του. Ορθορόδιασε και ξεκίνησε. Έμεινα να το κοιτώ αποσβολωμένος. Ανέβαινε , πορδίζοντας ένα σύννεφο καπνού, τη Βενιζέλου, ενώ οι πρώτες τάσεις εμέτου από το παρηγορητικό μου τσιγαράκι άρχισαν να σουλατσάρουν στο στομάχι μου.
Ένα ταξί ήρθε και σταμάτησε να ξεφορτώσει μπρος στη στάση. Τη στιγμή που ο οδηγός πατούσε γκάζι , το αποφάσισα. Άνοιξα την πόρτα και χώθηκα μέσα σαν αστραπή. Με ύφος που δεν επιδεχόταν αντίρρηση πρόσταξα: «Ακολούθησε το λεωφορείο με τον αριθμό 23. Το βλέπεις. Περιμένει στο φανάρι της Εγνατίας!».
Ο οδηγός γύρισε και με κοίταξε καχύποπτα.
«Άκουσε , φίλε, δε θέλω μπλεξίματα. Αν είναι τίποτε παράνομο και με φωνάξουνε στα δικαστήρια, εγώ δεν είδα και δεν άκουσα τίποτα. Να το ξέρεις…»
«Τι παράνομο μου τσαμπουνάς και δικαστήρια, χριστιανέ μου; Ένα γνωστό θέλω να προλάβω, που μπήκε στο λεωφορείο.»
«Άμα είναι έτσι , πάω πάσο! Φύγαμε!»
Έβαλε μπρος και φύγαμε, μια φυγή όμως σερνάμενη και κουνάμενη, απ’ τις γνωστές Σαλονικιές, με τα πολλά περάσαμε κι εμείς την Εγνατία, πρόλαβα να δω μπροστά από την Εθνική να μου παίρνει η τροχαία το αυτοκίνητο, ευτυχώς αυτοί κι όχι κανα κλεφτρόνι παρηγορήθηκα, θυμήθηκα και το ραντεβού ποιος τον χέζει τώρα το μαλάκα τον πωλητή που δεν κόβει ούτε ένα χιλιάρικο, μπήκαμε στην Αγίου Δημητρίου, όλο πίεζα το Σουμάχερ να επιταχύνει κι αυτός να δηλώνει ότι τα Scoda δεν έχουνε ακόμα βγάλει φτερά, ψιλοφρακάραμε μπροστά από τον οίκο του Αγίου, ένεκα το κοπάδι με τις αγιούσες απ’ το ΚΑΠΗ της Μανωλάδας, μπήκαμε κάποια στιγμή στην Ακροπόλεως , τελικά το χάσαμε το λεωφορείο του ΟΑΣΘ και τώρα πού να ψάξω τη χοντρή.
Σταμάτησα το ταξί στην Πλατεία Αγίων Αναργύρων. Και να ’θελα , δεν πήγαινε παραπέρα, γιατί γινόταν ανάστα ο κύριος, όλη η περιοχή υπό κατάληψη απ’ τους πιστούς που συνέρρεαν να προσκυνήσουν τη χάρη τους, οι μικροπωλητές με τα κινέζικά τους επί του οδοστρώματος , οι γριούλες με λαμπάδες μεγαλύτερες απ’ το μπόι τους να περιμένουν στην ουρά και οι παππούληδες που κράδαιναν μπαστούνια κι εφορμούσαν ηρωικά επί μίας υπαίθριας εικόνας…
Βοήθησαν οι Ανάργυροι και μένα. Την εντόπισα στην τρίτη ταβέρνα -κόντρα φάτσα από το σπίτι των Αγίων- δυο μόλις λεπτά , απ’ τη στιγμή που άρχισα το ψάξιμο. Καθόταν με άλλα τρία ξανθά κήτη και τελετουργούσαν στη μνήμη των Αρχαγγέλων γύρω από ένα τραπέζι τίγκα στα εδέσματα . Στο κέντρο του δέσποζε η πιατέλα με ένα ολόκληρο ψητό αρνί, επί του οποίου είχαν αρχίσει να δίνουν σάρκα και οστά στον τελευταίο στίχο του γνωστού άσματος της Αραχώβης:

Το έγδαρα, το σούβλισα
και τόσφιξα στ’αλάτι.
Το έψησα, το λιάνισα
κι αρχίζω απ’την πλάτη.

Γαία πυρί μειχθήτω ζόρισα τον εαυτό μου και διέσχισα κάθιδρος την αίθουσα . Σταμάτησα μπροστά της. Γύρισε και με κοίταξε καχύποπτα. Οι κουμπότρυπες είχαν μεταβληθεί σε πελώριες μαύρες τρύπες, ικανές να καταποντίσουν μέσα τους ολόκληρα γκαζάδικα.
« Συγγνώμη , κυρία μου, που σας ενοχλώ. Ασφαλώς θα με θυμάστε. Ήμασταν προ ολίγου στο μικροβιολόγο Παρασίδη…»
« Και λοιπόν; Τι σημαίνει η παρουσία σας εδώ; Μήπως έγινε κάποιο λάθος;»
« Όχι, όχι, κυρία μου , κανένα λάθος! Απλώς ήθελα να σας ρωτήσω για κάτι. Έχετε την καλοσύνη να μου διαθέσετε ένα λεπτό ιδιαιτέρως;»
Κουνήθηκε ανήσυχη προκαλώντας τις έντονες διαμαρτυρίες της καρέκλας της. Ποιος ξέρει τι θα έβαζε η έρμη με το μυαλό της για την παρουσία μου. Μπορεί να ήθελα να της την πέσω, μπορεί…Με τόσους παλαβούς που κυκλοφορούν ελεύθεροι, όλα ήταν δυνατά. Την καταλάβαινα…
« Δεν έχω μυστικά από τις φίλες μου, κύριε. Ό,τι έχετε να πείτε, να το πείτε μπροστά τους!»
« Ξέρετε, να , εγώ… μέχρι πρότινος δεν είχα τίποτε. Όλες οι αναλύσεις μου ήτανε μια χαρά. Σήμερα όμως οι τιμές μου τρελάθηκαν. Σας άκουσα όμως όλως τυχαίως να λέτε στο τηλέφωνο ότι είστε υγιέστατη και …»
«…Και είπατε δε ρωτώ τη χοντρή πώς τα καταφέρνει να είναι καθαρή, ενώ εγώ ο φυσιολογικός …»
« Δεν είμαι ούτε χυδαίος ούτε ρατσιστής , κυρία μου! Σας διαβεβαιώ ότι η λέξη που μου αποδίδετε ως σκέψη για το σώμα σας είναι ξένη προς την αξιοπρέπειά μου.»
Οι κουμπότρυπες τώρα είχαν μεταβληθεί σε δαμάσκηνα Σκοπέλου. Στο πρόσωπό της παιχνίδιζε το ύφος εκείνο που έχει προσδώσει παγκοσμίως στο νεοέλληνα το αδιαφιλονίκητο τίτλο του «ρωνειού».
« Εντάξει , κύριε, σας πιστεύω. Και για να σας αποδείξω το πόσο σας πιστεύω, θα σας εμπιστευτώ το μυστικό της υγιεινής διατροφής μου .»
Γύρισε προς τις φίλες της, που χαμογελούσαν πονηρά:
«Κορίτσια, να του πούμε του κυρίου τη δίαιτά μας ή θα προσβάλω τα χρηστά σας ήθη;»
«Να του την πούμε, να του την πούμε!...», αναφώνησαν τα ξανθά παχύδερμα ως χορός αρχαίας τραγωδίας.
« Λοιπόν,κύριε, εφαρμόζουμε τη... Δίαιτα της πάπιας!»
«Δηλαδή;» ψέλλισα σαν χαμένος.
« Τα τρώμε όλα και μετά κάνουμε την πάπια!» είπε και έσκασε στα γέλια.
Μια συγχορδία εκρήξεων τύπου "ΧΟ!, ΧΟ!, ΧΟ και ΧΑ!, ΧΑ!, ΧΑ!", επιβεβαίωσε το αληθές του λόγου της εκ μέρους των χαριτωμένων συνδαιτημόνων της. Το τραπέζι τους πήγαινε κι ερχόταν από τους αλλεπάλληλους σπασμούς των αβυσσαλέων γαστέρων τους.
Πισωπάτησα ρίχνοντας μια καρέκλα στο πάτωμα.
" Να σας κεράσουμε κάτι;" την άκουσα να λέει με καλόγνωμη διάθεση.
"Όχι, ευχαριστώ!" είπα ντροπιασμένος. Ένα κύμα πανικού άρχισε να με σπρώχνει προς την έξοδο. Πριν περάσω το κατώφλι την άκουσα να λέει:

« Μια συμβουλή ακόμα, αγαπητέ μου:Καλό φαϊ και όξω καρδιά! Αλλιώς η Δίαιτα δεν πιάνει…»
Φθάνοντας στο σπίτι , η Κούλα είχε πέσει. Άνοιξα το ψυγείο και περιδρόμιασα ό,τι βρήκα μπροστά μου, ένα πιάτο μακαρόνια με κιμά, τρία μπιφτέκια κυριακάτικα, ένα μιλφέιγ απ' τη γιορτή της Κούλας, μια κόκα κόλα από πάνω, τεζάρησα. Χώθηκα κάτω από το πάπλωμα και αγκάλιασα τη γυναίκα μου. Αναδεύτηκε ξεθαρρεμένη και τρίφτηκε επάνω μου , αλλά έτσι όπως πίεζε το σαν καρπούζι στομάχι μου ο αγώνας αναβλήθηκε για την άλλη Πέμπτη . Γύρισα πλευρό.
« Μανόλη, πώς πήγε με το γιατρό;»
« Όλα καλά! Λίγο τα τριγλυκερίδια ανεβασμένα, αλλά μου έδωσε μια δίαιτα θαυματουργή..»
« Τι είδους δίαιτα;»
« Τη πάπιας με όξω καρδιά!»
«Τι είπες;»
« Τίποτα. Θα σου εξηγήσω αύριο. Κοιμήσου τώρα!»

Μια αλλιώτικη Καθαρή Δευτέρα στην τουρκοκρατούμενη Ήπειρο

  Η ΚΑΘΑΡΗ ΔΕΥΤΕΡΑ Διήγημα του  Χρήστου Χρηστοβασίλη (1862-1937) Ήμουν τότε παιδί όχι πλειότερο από οχτώ χρονών και μαθήτευα στον παπα-Αντ...